21 de MARZO; DÍA MUNDIAL DA POESÍA
Posted on: 21/03/2011
A miña vida enteira, son moitos versos escritos.
A miña vida enteira, componse de longos poemas
E versos minúsculos máis pequenos
Que os puntos sobre as íes. O s meus versos
Están abertos enteiros a toda vida.
Están abertos aos soños inacabados,
Os meus versos enteiros son cachos de min mesmo,
Pequenas parcelas do que son, e do que
Desearía ser, sen medos ne cantos absurdos.
Un verso e outro verso fan a Cidade do Poema,
Un lugar máxico onde dabondo quenta,
Namentas o xílgaro canta en medio,
Dunha perdida sombra da veiga seca.
Un enxame de abellas zumbates
Deixan o seu mel dourado no seu lugar desexado.
Poemas e poemas, cantigas de lindos poemas,
Xurden da boca du cantor ceibe,
Namentras a guitarra española,
Arrinca un canto fondo te tristura máxica.
O poema delata o seu credo segredo da palabra.
O cantautor canta poemas de Miguel Hernández.
O cantautor lembra a Francisco de Quevedo,
Namentras un poeta delirante recita
A Walt Whitman. Ramiro do Sur
recita os poemas de X. L. Méndez Ferrín.
Todo é un mundo enteiro de poemas e poetas
Onde é un Mundo enteiro de promesas inacabadas
Ou de solucións firmes ao traveso da poética.
Poema firme e constante, cantador da Terra Amada
Amante da lingua galega fermosa.
Seguidor dos grandes escritores galegos,
Rosalía, Curros, Pondal, Luís Pimentel,
Manuel Leiras Pulpeira, Manoel Antonio,
Antón Avilés, Bernardino Graña,
Lorenzo Varela, Alvaro Cunqueiro,
Luis Seoane, Miguel González Garcés,
Manuel Lueiro Rey, Isaac Díaz Pardo,
Castelao, Alexandre Bóveda, Roberto Blanco Torres,
Helena Villar Janeiro, Xulio R. Valcarcel,
Xohana Torres, María Xosé Queizán,
Manuel María, Uxío Novoneyra, María Mariño
Manuel Cuña Novás, Darío Xohán Cabana,
E a poesía galega emerxe poderosa
Coma un bastión de belleza constante.
Nunca morre a poesía no paso temporal
Poetas diferentes, avante o tempo imparable
O poeta muda e sobreive o verso constante,
O canto irreparable a denuncia concreta,
A imparable voz do poeta valente,
E unha fonte incesante de poderío verbal.
No son palabras valeiras
E unha constante denuncia do ilóxico,
Nun mundo delirante de poder prepotente.
A voz da poesía é unha constante verdadeira.
O poeta rebélase ante o que atopa inxusto,
Dentro comportamento humano interesado.
Cumio do egoísmo concreto.
Desinterés total polos Dereitos Humáns,
Namentras o feble morre,
E o poderoso desequibra a balanza da xustiza.
O poeta puro e sinceiro non sabe mentir,
Namentras a verdade inquebrantable, érguese
Antre a violentación dos dereitos adquiridos,
De sócato, roubados, coma a carteira de cartos chéa.
Vinte e un de marzo de dous mil once,
Día Mundial da Poesía,
Un canto a verdade constante,
Un ha denuncia a inxustiza
Un delirio de soños constantes
Que coas miñas mans espidas
Toco cando o ar rozo, lenamente.
Miguel Duboi
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta