Caderno de apuntes de PepeR

QUÉ É XUSTIZA?

 

Pontevedra, ao 15 de Xuño de 2013.

Pontevedra, ao 15 de Xuño de 2013.

QUE  É XUSTIZA?

Funme dando de conta,

que o mapa do tempo

ía debuxándose na miña

faciana, estrías constantes

de ríos diversos e afluentes

marcados no tecido da

branca pel. Un mapa diverso

que fixo da miña cara,

un espazo continuo e diverso.

Vou envellecendo mais tendo

o corazón mozo e o sorriso

aberto. Non me rendo

á traizón diversa, máis ben

no me pecho a nada e abro

novas portas ao feito plural

e reivindico a liberdade,

que se nós arrinca, de xeito

cruel e diverso. Abro portas

á luminosidade, abro as portas

ao vivir intenso e diverso,

cun discurso que ridiculiza

os poderes financeiros.

Ala bo a palabra paz enteira,

e condeno todo aquilo que

poda ridiculizar a grandeza

do ser humano, namentres

os poderes fácticos enchen

a vida da dor constante que

debilita a homes e mulleres.

Condeno, a todos aqueles

que abusan do seu poderío,

arrincando postos de traballo

necesarios e vital es.

Condeno aos usureiros que

botan a rúa con violencia

aos que dan as ordes de

desafiuzamento, a súa orde

deshumanizado, e o seu nulo

sentimento de empatía.

A deshumanización é

unha nova corrente, namentres

un Ministro, carente de forza

e brío, crea unha nula lei

educativa. Imos medrando no

malos aspectos da vida enteira,

xenerando a necesidade innecesaria,

mal educa cando e perdendo

o rumbo necesario, sen demandalo.

Día a día miramos nos noticiarios

absurdos, cando lle medran

as cantidades a un Señor Estrafalario

que non cumpre o castigo

merecido e incumle toda Ética

esixida. Un camiño consentido

dende a súa casa aos xulgados

mais vai, sempre, libre

e cun certo aspecto de estraña

naturalidade, abríndose paso

entre cámaras e micrófonos,

elegante e ven penteado con gomiña,

se for preciso. Nula orde dan

os xulgados pertinentes,

namentres en Suíza, descóbrense

enormes sumas monetarias

inconcebibles. Que é Xustiza

nesta España tremenda

deplorable e cargada de innecesarios

abusos consentidos?

Míguel   Dubois.

Pontevedra, ao  7  de Xuño de 2013.

                  SENLLEIRO EN BALEA.
Por veces, voume vistindo de vento forte
e atravesoó ar  fondo en plena liberdade,
coma un paxaro fermoso e liberado,
dunha gaiola constante e inútil.

Liberta, libertatis, verita veritatis.
Vou mirando as brancas ondas mareiras,

furioso espéctalo en continuo movemento,
ascenso e descenso continúo,
esa escume prodixiosa, vestida de neve branca,

namentras o mascato negro non se move,

da dura pedra de Con  de Afora.
Escoito o son do vento  en Balea,
Balea dos meus intres  de mozo vibrante,
de ledica fonda, mocidade perdida no tempo pasado
que peta na memoria, vida intensidade  de vida,
dos tempos mortos. En Balea  eu vivín, de certo,
co meu can, chamado Rons,
un fermoso pastor alemán
grande e astuto de afiado ouvido,
de fermosa mirada interrogante,
gardián da noite pecha e o día aberto,
antre libros diversos ou libros senlleiros,
de Federico García Lorca, Miguel Hernández
de Rafael Alberti, Pablo Neruda,
Xosé Luis Méndez Ferrin
e Manuel Lueiro Rey,
poño por caso, literario a modo de exemplo.
Vivíu Manolo Lueiro no  Grove entrañable,
no que agora descansa tranquilo  e sosegado,
onde o tempo non existe, Illa do Destempo,
meu querido amigo poeta e narrador.

Título dun libro de Manolo

Foi: Non debáin medrar!

Ou Escolma Ferida, pollo por caso.

Súa dona Maruja, a quen quixen dabondo,

Tiña un comercio moi acristalado,

que daba a beira rúa, debaixo da Torre

e pertiño ao cruce onde os Municipales,

que dirixían os vehículos por direccións diferentes.
Cantas veces mireino no Bar Isolino,

Meu benquerido Isolino, tes todo o meu  aprezo

déchenos moito agarimo e  agasalláchenos

con moitos sorrisos deliciosos,
ou no Bar Lusán cun quinto de cerveza
na súa man grande e poderosa.

Zoaba con forza o vento intenso
na Balea Mareira, forte e intensivo,
non afastrado do lugar

do Colexio de As Bizocas.
Bizocas na que enchen a sabiduría
a nenos e mozos,
Bizocas de verán aberto a intensidade,
da lus fonda e  penetrante,
xente case  espida que camiña lenta,
ao longo da estrada a beira do mar,
Campings abertos, namentras o lugar sinalado
non agacha o poderío da sua fonda belleza.
Areas  claras de praias lindas que o vento ergue
sen rumbo  fixo  que se perdenran nos remuíños

do vento que se perde polas esquinas,

e penetra furioso polas feridas fendas,
namentras os piñeiros dobránse,
no furioso inverno endemado,
e a auga do mar bravo asulaga
os espazos aereos das rúas estreitas,
o fermoso can, pastor alemán
ladrada de xeito enfadado
de ladrigo grave correspondente.
Insuflaba o vento

polas feridas  das fiestra e mirar
o esbaramento

de pingas de auga chorosa,
namentras os vidros

eran unha fonte de humidade constante;
dibuxei un corazón  grande

de amor fondo na palidez superficial,
do vidro empañado de auga condensada,
vidro neboento cuberto de interrogantes diversos,
e  na miña man inesperta descansaba sobre 
as Flores do Mal, de Charles Baudelaire.
Funme metendo fondamente

na lectura dos seus poemas,
atraveseis oracións enteiras,

sentencias continuas

e xuramentos astutos

frases, proverbios, que sei eu!
Mentinme dentro de todas as letras
e rematei recitando os seus versos
e remateime nun lugar escuro

ateigado  de poetas e pintores diversos,
en Mont Martre, sen sair de Balea Marítima.

Xa dícían, os vellos lugareños onde o vento bruaba
namentras na area da brancas areas, durmían,
as dornas un soño fondo de inverno invadido

pintadas de tristura negra.
De cando en vez aviscábase a potente lus
do faro de Ons, entre os ventos asubiantes e penetrantes,
que con forza ilimitada pechaba a branca porta,
da Casiña Azul, onde os versos nacían,
e a lectura de poetas diversos,
era un rito constante para  o poeta senlleiro
afastado do mundo, namentras o cans Rons,
mirábate con  rostro interrogativo, de novo,
como se si che quixera decir:
que che pasa, meu, ou ti que tes tío?
Despóis das súas preguntas pares

puña a parte de abaixo do seu fuciño longo,
enrriba das súas potentes

patas longas e estreitas,
eu seguía coa lectura de Baudelaire,
perdido de maldicións

e visitando os lugares bohemios
parisinos, namentres

un acordeon vello e fermoso
descansaba enrina dunha mesa senlleira,

Miguel   Dubois.

Pontevedra, ao 2 de Xuño de 2013

PODER PERVERSO.

Gardade un silencio permanente,
de rosas amarelas e camelias brancas.
Calade que xa chegaron os sumos mentireiros
os que dregandan o mundo de verdadeiro.
Mundo que queremos vivir, apartados
do sufrimento inútil. Sufrimento creado,
pola maldade humana e a verificación perversa

de verdades desherdadas de calquera

afirmación sensata e coherente.

Converteron a vida nun mundo mentirán

Unha civilización salvaxe e brutal.
Vanse apagando as risas enteiras do pracer,
que medra, constantemente polos mundos reais,
para nos o  feito do sorriso é unha apertura a ledicia.

Cara enteira aberta ao sorriso preciso.
Cabreadas estás as sinistras rúas esquecidas
da perversión do poder establecido.
Imos perdendo a expresión leda,

o sorriso interno que exprésamas

nas nosas facianas indecisas.
A ledicia de vivir en paz, namentres vannos
creando o mundo adverso, inverso do pracer.
Que maior esperanza que non perdela a esperanza.
Que maior vitoria é dicir, basta xa!
Combate vital absurdo inducido á necesidade.
Dicir: vida érguete constante e dereita,
na contra da acelerada morte consentida.
Que maior dor que a perda da vida inesquencible,

daquel ser humano que me quentou a vida,

cunha calor intensa ateigada de sorrisos permanentes.

Sopreivos mundo europeo dunha Troika,

que pide sacrificios inútiles, en favor

dun poder financeiro que aí lla seus capital es,

en lugares intocables. Sexa restablecido,

o senso común a felicidade colectiva

as ganas de vivir, intensamente,

namentres condenamos a uns poderes ocultos

de rostro de descoñecido que vai menten do

medo polas capital es da vella Europa.

Pelexas en Madrid, pelexas en Franckurt,

brutalidade policial concisa e fora de lugar.

A liberdade quere ser agachada,

polo abuso da banca poderosa,

que fai deshabitar o corazón dos máis necesitados.

Xente que durme nas rúas desoladas.

Xente abandonada polos servizos sociais

das vilas das provincias das diferentes 
e Comunidades Autónomas. Xerar pobreza e abandono.

Pechar comedores escolares gratuítos.

Insuflar a necesidade, evitar o coido

da xente que necesita dependencia socia

imprescindible. Crear problemas

cós medica mentes imprescindibles

Limitar as prazas de funcionarios públicos.

Namentres o Poder establecido fai unha dobre vida,

que parece que nada ocorre no seu firmamento político.

Coma se pode negar escándalos tan grandes?

Como se pode mentir tan doadamente,

sen dimitir dos seus lugares importantes

tan desacreditados coma os corazóns negros?

A vida segue, pero o país cada día perde

máis oportunidades para vivir con dignidade.

Vai pasando todo, como se nada pasara.

          Miguel   Dubois.