Caderno de apuntes de PepeR

Ensíname a vivir na quietude extensa,
Ensíname a vivir no sosego posible.
Arríncame a dor imprecisa,
Arríncame os coitelos fríos.
Bótame un suspiro de amor tenro
Bótame do tremendo labirinto absurdo.
Xeérame unha ilusión constante,
Xeérame a sumisión a belleza do amor constante.
Dame forzas para batirme có invisible nemigo inútil
Dame folgos para combatir o medo á dor constante
Renuncia a infanmia da metira pervertida,
Renuncia aos actos bélicos.
Pido paz e nunca guerra,
Pido xustiza e non comedia humana.
Pido unha frase viva chéa de contido auténtico.
A verdade non é unha frase feita,
A verdade é un acto fructíferto,
A verdade é a soliedaridade activa
A verdade é un amor fondo,
A verdade non é unha mentira construída.
Espídete do que daño faíche,
Espídete do mal interrior,
Espídete das lembranzas torpes,
Émchede dun estado de fermoso
Énchede do que te enche certamete,
Énchede da verdade persoal
Énchede  do exteior que te ateiga e non che consume
Enche na virtude máxima do verbo amar
Ence este valeiroabsurdo que me consume
Enhe o hoco fendido na paresde branca
Enche as palbras valeiras,

Pontevedra, ao 1 de outubro de 2010.

O tempo pasa bulindo,

                     O tempo fainos posible vivir

                      O exceso de tempo ramata cás nosas vidas.

                                                   M. D.

Dábame de conta que valía apena,

Dinme de conta, sen querelo,

Da beleza dos teus tenros beizos encarnados.

Dinme de conta que era muito o eu  quería.

Fíxenche as beiras, constantemente,

Namentres ti me rexeitabas.

Sentinme como un amamte dorido,

Como un home roto.

Dábame de conta de que valía a pena,

Bicarhe os teus  beizo tenros, de novo,

Fun moito máis cunha fonda ledicia,

Nosos corpos espidos sudaban dabondo

No aberto combate de amar.

Xa conquerimos  o arte de amarnos,

Nunha serán chuvioso de  outono.

Miguel  Dubois