Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 22 de setembro de 2007.

AMOR AO PLANETA AZUL.

O mundo enteiro, o esquecemento tremendo, a barbarie
Das armas mortíferas no chamado “mundo covilizado”.
O visto e prace dado a licenza de matar.
O absurdo, o comportamento hipócrita que invade as
economías máis perversas
A forza absoluta e o mercado do poder absoluto.
Non me mintas, perverso can mortífero
Coa infamia do medo subversibo.
Non xeneres no mundo decadente.
A miseria que invade o Planeta ferido,
A riqueza ben se afai o poder
Coma arma mortífera polas rúas de Bagdad.
Unha vez desfeito todo
Iremos na percura douto miserento.
Faremos DA verdade casual,
Un mundo de poder esaxerado.
Entón o Mundo seguirá xirando,
De xeito absurdo e quebradizo
As leises naturáis,
Coma vidros escachadas
Das esquecidas fiestras.
Estalaránsen piedade algunha
Os branca fermosura dos casquetes polares
Iniciando, por ende,a súa desaparción,
Froita tremenda,
Do comportamento irracional
O fume asulagaráo AR limpo,
DA bela atmosfera
As fermosas praias
Afundiranse miserentamente,
No esquecemento do sólido
E pasarána ser o mundo submarino
As areas finas e claras, nas que un día deitámonos,
Serán, mágoa. Unha cor crara sumerxida no fondo mariño..
As casas DA beiramar serán froito do Verde mar.
E as bágoas, das nosas facianas,
Serán anguriadas fervenzas
Que expresen a irracionalidade humana,
Os intereses egoístas,
Xenerarán máis pobreza
A falla DA soliedaridade ansiada,
E con absurdas mentiras
Emerxerá o tremendo mundo irracinal.
Sobe, sen dúbida a temperatura interior terráquea
Ulo respecto a Nai Natureza?
É lóxica a linguaxe absurda DA sen razón?
Vamos perdendo as esperanza DA recuperación
Aínda que non nos rendemos ante o cataclismo provocado,
Mans espidas medrosas e expresivas Poñeremos nas nosas
Testas carregadasde fermosas lembranzas pretéritas
Non embargantes a miserente política do absurdo
Invanden OS camiños DA vida.
Demóslle tempo a esperanza
Demóslle todo o noso respeto
Ao froito DA vida.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 21 de setembro de 2007.

A vida vaise ergendo có paso da suma intacta dos temposvividos. Un día falaremos do vivido e marcharemos paseniñamente

O día consistía en fondas emocións
Habitada de ledicia intensa,
De medo absurdo e preto.
Un tempo, foise convertindo
Nunha total suma de horas parciais.
Eiquí estou a estas outuras desta vida,
Sen cumplir os soños que poideron ser reais.
A vida é coma unha novela singular
Ou unha verdade plural
De múltples capítulos,
Que ainda non remataron.
Capítulos ledos,
Sorrisos de meniños
Asulagados de bicos tenros e abrazos
Constantes. Amor de amores
A vida foron aqueles días tristes e pretos.
Nos que a negrura da noita fonda facía
Fondo asugalamento do meu interior
Valeiro e tremendo.
De que me val a palabra morta e valeira?
Cales serán as letras carregadas
De espranza constante e aberta ao mundo
Enteiro
E as verdades ocultas?
E a filosofía da miseria constante?
Ou do deixade ser e deixade facer
Anterga política gavacha ?
De que xeito soterraremos
A mentira que fire e que mata?
Cando falaremos coa verdade
Nos beizos?
Cando deixaremos de ser
O que nos non queremos ser
E ser perfectos actores mintiráns?
Busca a verdade inmesa,
A que enche dabondo.
Rexeito , totalmente, e de certo, a palabra
Miserenta.
Día a día vou construíndo
Un mundo diferente,
Facendo do absurdo
Un conxunto de verdades enteiras
No meio das néboas outonolas.
Cruzarei o parques ateigados
De follas castañas
E as arbres espidas.
Son o anunzamento
Do cambio climatolíco.
Mais as augas do Río Lérez,
Seguen quedas e verdes.
A bela paisaxe é diferente,
Pero ben sendo a mesma,
Con menos engadidos.
O corazón segue o seu constante latexo
Incansable.
E o testa fría pensa no que son,
No intre exacto,
Nas verbas perdidas de xeito absurdo.
A dia segue, e sego ateigado no
Pensamento activo.
Algúns soños fun perdendo
Polos camiños da vida,
Mais xamáis, nunca,perderei
A constante espranza,
Aquela que me invita
A sobrevivir o campo
Da verdade no día a día.

Miguel Dubois