Caderno de apuntes de PepeR

Recorte de dereitos que nos pertencen,

Nulidade da soliedaridade sociái.

Que me importa o que sofre miseria miserenta,

O que durme tirado nunha Rúa Perdida

Que me importa o que o seu traballo perdeu

Que me importa! Eu, somentes impórtomo,

EU, EU, EU, EU EU, EU, EU, EU EU,

Sempre con letras maíúsculas

Mais nunca, nunca,

NÓS, NÓS, NÓS. NÓS, NÓS, NÓS,

Sempre NÓS que somos máis importantes

Que EU maiúsculo, egocéntrico e  egoísta

Ergo a miña potente cun berro de rabia

E arrinco da miña gorxa un BASTA XA,

Basta xá, de abusos constantes,

Basta xá de mentiras premeditadas,

Berro liberdade "integra e pura"

Nos recunchos da miseria miserenta,

Que crava coitelos dorosos

No lugar do meu corazón onde máis dóe.

Quedaremos espidos de dereitos fundamentais

Que, sempre, tivemos,

Dunha clase traballadora, entregada

O seu quefacer cotiá.

Un mundo de silenzo pasivo

Habitou as nosas conductas sumisas,

Hubo quen creou unha sociedade dividade,

E no fondo de tan triste hestoria,

Tiramos pedras uns contra outras

Negando os principios básicos

Da Soliedaridade Humana.

Renegamos de nos mesmos

E converténos en seres sumisos

Que non sabemos reivindicar

Todo aquelo que nos pertence,

Porque é noso, somentes, noso.

Nosos dereitos non son respestados,

Non se nos dí o mundo certo.

E non lles importa

Arrincar a nosa propia lingua.

Ansia privatizadora constante

Negocio, falsamento, creado.

Imos perdendo a propia identidade persoal

Creando a socedade hipócrita e maquillada.

Pensamos no futuro vindeiro?

Pensamos no futuro dos nosos fillos ou fillas?

En realidade, en que pensamos

Sei que  non pensamos en nada?

Somos máquinas traballoras

Que admitimos o efecto mecánico?

U-la memoria perdida?

U-lo senso democrático?

Pouca fica do Mundo Solidario,

Mais no fondo de nós mesmos

Practicamos a Filosofía do Egoísmo

E deixamos de creer os uns nos outros.

Mágoa, que  estas cousas acontezan.

O tren vital continúa

E a próxima Estación do tren Liberdade,

Chámase Soliedaridade Sociai

Súbete ao tren Liberdade,

Para non vivir preso dun sistema inxusto

Na estación da Soliedaridade Sociai,

Se non subes a ela  perderás

Todo o que a tí te pertenza.

Miguel  Dubois

Cuanto necesito quererte,

Porque si no me muero

De puro miedo,

Cuanto te quiero,

Para no morirme de pena.

Miguel  Dubois.

Nesta pasada madrugada, JOSÉ ANTONIO

LABORDETA, quixo afastarse da vida, por sempre.

          Descansa, por sempre, querido LABORDETA.

O día está triste,

Setembro chora,

Os oios choran bágoas tristes,

Triste está o día longo e estreito,

Pola morte dun bom home,

Cargado de gratitude e xenerosidade,

Amigo da guitarra,

Dedos fortes que rascan a corda dura e tirante

Fío de son constante

Home con instrumento

Instrumento con home enérxico

Guitarra que xa el nunca tocará.

Voz apagada pero  rexistrada

En sofisticados aparellos.

Dixo o derradeiro adeus,

Cansado da vida enteira,

Chéa de música social.

Mundo da protesta convincente,

Efecto reinvidicativo.

Os escearios él subía

Para un público entregado

A soberanía da LIBERDADE,

Súa voz potente e grave, xenuina

E valerosa,

Clamaba roubadas verdades

Pontos reinvidicativos dun discurso falso.

Os Mandamentos Esquencidos

Os Mandamentos que non interesaban,

A canción social chamáballe, de novo,

Coma a Suso Vaamonde, ou Paco Ibáñez.

Colosos da canción social.

Amigo foi, José Antonio Labordeta,

Do discurso craro da mensaxe transparente,

Denunciador de abusos continuos

Construtor de verdades puras,

Irmán do poeta Miguel Labordeta.

Lémbrádevos eran os tempos aquelos pasados,

Da discográfica, La Voix de Sont Maitre,

Un can sentado mirando a tuba do fonógrafo,

Dos tempos daquel home maravilloso

Poño, por caso, Federico García Lorca.

Valente diputado, Labordeta,

Da Chunta Aragonesista,

Que con palabras duras e sen bromas

Dirixíuse ao partido opositor, de forma cabreada,

No Congreso dos Deputados

Facendo uso do seu turno

Dados, sempre, á constante provocación

Daquela ingrata oposición

Provocadores constantes.

Coa mochila ao lombo, José Antonio, cansado,

Atravesou  seguido dunha cámara televisiva

Facendo a súa aparición no  televexo convexo,

A diversidade, a bella España plural,

A pluralidade das terras diferentes e fermosas

Deste maravilloso país diferente e fermoso

Pontos para reencontrarse có mundo perdido,

Da natural belleza de lugares desta terra querida.

Poeta, en xeral, escritor, creador de vinte catro libros

Profesor de Instituto,

Amante da vida auténtica, sen tapuxos e disfraces

Pidindo LIBERDADE enrriba dos escearios.

Cantas horas pasei escoitando os teu discos longos

Aqueles círculos negros e plastificados

Que daban voltas e voltas

Sobor dun xiradiscos vello,

Con toda a finalidade didáctica posible.

Cantaba aquel Aragón abandonado,

Cantaba ao progreso necesario,

Cantaba na contra da desigualdade

E berraba, de novo, LIBERDADE.

Labordeta cumplíu a súa misióm completa

Sempre, a pesares, connosco estarás

Marchates, votarémoste de menos,

A túa forza vital, o teu xenio forte

A túa voz particular, volcán da gravedade absoluta.

Miguel   Dubois

Roubáronme   a liberdade persoal,

O mundo ao que pertencía até o de agora,

Roubáronme o sorriso aberto  e perfecto

E coma se nada fora, nen o día luminoso

Mais ben fixéronme en noite pecha,

Tebra, cor negra do desasosego

E agora non sou  eu nen a miña sombra habitada

Son perda ou desaparición, fantasma ausente ,

Froita da tolemia ou  a maldade  humana

O tolo está    ceibo e a liberdade   está secuestrada

O pranto aceso a dor tremenda, a ferida aberta e sandando

Atravesa as fibras máis sensibles do ser  humano,

Daste de conta da sen razón, do mundo cruel

Da brutal violenza do ser humano, besta  diabólica

Cumpre coa súa laboura de vivir, nun suposto sosego

Vivir en paz, afastada da insensatez e do marmurio dos tolos

E nun mundo esperanzador,

Mais a sen razón, a tolemia vil

Faise cargo de por as frores do xardín murchias

Arrincarlles a belleza sublime que lles ocupa

A cor das flores polícromas é decadente e tremenda

O caravel e rosa  e sanda

Existe unha flor descorida e concreta vestida de negro de morto

Cando a vida enteira debería ser vida acesa

E sorriso aberto, volcán aberto ao mundo da ledicia

Despóis de todo o día fíxose  noite   

E a noite foi a mesma, noite triste

A traición a vida vivida, allea,

A un usurpador de vidas vivas

A conversión, de momento,

En non se sabe que,

Mais non está no espazo visible

E, as veces, pregúntaste

Onde están as vidas roubadas,

Onde están os que xa non están

E deberían estar ocupando o seu lugar na vida

Viñeron chorando ao mundo comenzo

Mais arrincárannos das vidas, tamén chorando

A golpes da dor forzosa, de pranto extenso

De queixume constante,

Pranto de vida constante,

Constante de pranto constante,

Devólveme a vida enteira

De comezo a fin con pranto e delicias,

Arrincador   de ledicias puras,

Habitantes do sorriso e do desenfado,

Fillas da vida en vida de felicidad  

Dádeme o ar para respirar

Darme a vida que arrincáchede,

Eu quixera ser, tamén,

Unha fonte continua de sorriso.

Miguel   Dubois