Caderno de apuntes de PepeR

Archive for Xaneiro 2015

GRECIA

NO

ABISMO.

CHEGARÁ A

PRAIA ESPERANZA

Capitales famentos,

Contra vidas febles

Vidas desestructuradas,

Familias desfeitas,

Pobreza servida,

O pan nosos de cada día.

Ilusións perdidas

No fondo da memoria.

Un paxaro famento,

Vóa polas las prazas de Atenas.

Necesidade sobre necesidade

Penuria sobre penuria.

A fame aberta

Coma unha cova na boca,

Na que entra a miseria,

Duns alimentos collidos

Nos colectores do lixo,

E o salario DA miseria

Inmerecida e imposta

Por decreto lei,

Un sarta de mentiras medidas,

Aproveitan os tellados

Para sementar a miserenta

Mentira, ou o verbo restar,

Que todo quitan e nada dan.

Quen arrincará esta dor aguda

Do corazón ateniense,

E de máis cidades, vilas

E pequenas poboacións gregas.

Que deixará de mentir

Mecanicamente.

Durmen os corazóns gregos

No fondo da tristura,

Atrás noutra banda do tempo

Ficaron os nomes

De Melina Mercury,

Ou de Mikhis Theodorakis.

A deshumanización

Do feito político,

Dependendo do criterio

Da economía

Chaman as portas dos Paises

Mediterraneos,

Namentras os neo

Conservadores,

Xeneran as potencias do mal

Vivir, aos seres que nun tempo

Pretérito viviron unha vida

Xusta, afeita ao quefacer cotiá

O Mundo xira de xeito

Desconcertante,

E medra a necesidade

E a prepotencia dun vivir,

De sabotaxe, esquilmando

As clases medias.

Os medicamentos que nunca

chegan e a morte que chama

Pola carencia do remedio

A escandaleira política

Pasa, supostamente,

despercibida

No cúmulo do Poder

Coma un vento feble

E desesperante.

A verdade parece ser

Un teoría xorda

Que non di nada

Alexis Tsipras,

Abre a porta aberta

A unha grega ilusionada

Que quere erguerse

Con toda súa forza

E desexa condenar

A ese Amencer Dourado,

Amarrado á tremenda

Cruz hitleriana.

Alexis Tsipras

Pode facer a apertura

Dun nova era política

Na que o pobo grego

Dódese erguer

Ao cumio da luz intensa.

Miguel Dubois Thenasie.

Advertisement

Pontevedra, al 24 de Enero de 2015.

AMOR, QUIÉREME.

El tiempo se elevó

A la cima del Monte.

Fui cumpliendo años

Y más años pero

Muchos más meses.

Los días fueron

Veinte y cuatro horas

Segmentadas y separadas

Por cada una de ellas.

Llego hasta dónde estoy,

Con el dolor vestido

Con el placer conseguido.

Cubro Los momentos desiertos

Y habito Los lugaros vacíos.

La vida entera, se me abre

Un sube y baja

Un delirio perdido

El el horizonte cotidiano.

Que puedo hacer

Para amarrarme más a tí,

Tú recuerdo inolvidable.

Como podría retroceder

En el tiempo

Que habitaste conmigo.

Te aseguro que el viento costero

Calentaba algo y no mucho

Cuando ví tu larga melena

Acariciada por el el viento.

La vida es viento

La vida es calor

O frío o demanda

De amor constante.

Cuanto me duele

Cuando me siento rechazado

Sin aparente causa

Y el dolor se enciende

Como una herida profunda,

Por eso amo el mundo

De la poesía amorosa

Y destierro el dolor que duele y mata.

Cuando te quiero vida mía

Cuanto te quiero mi vida,

Cuantas palabras más

Te dolieron como

Un fuerte veneno inyecato.

Cuantos años enteros

De felicidad viví

A cuanto desorden personal,

Asistí. Asistí

Al dolor máis íntimo

De mis dolores profundos,

Lloré largo y tendido,

Arranqué de MI cara

Una profunda sonrrisa tierna

Y fuí abriendo, rutas diferentes

De mi vivir constante,

Y, ahora, te doy mi sonrrisa,

Mis papeles de versos escritos

Y la luz que alumbra mi interior

Encendido de amor profundo.



  • Ningún
  • Miguel Dubois: Fermosidade dun solpor maravilloso. O Gran Astro quere descansar, na súa quietude, máis vai descendendo. A noite longa pide paso.
  • Miguel Dubois: Moitas grazas, Pepiño. Eres moi bon amigo. Deberiamos estar máis xuntos. Unha aperta moi forte: Miguel
  • Mr WordPress: Hi, this is a comment.To delete a comment, just log in, and view the posts' comments, there you will have the option to edit or delete them.

Categorías