Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra. ao 23 de novembro de 2008

                              1Hs.
 
AGRESIÓN AO PLANETA AZUL, OU A LEI DA INCOHERENCIA VITAL.
 
Avanzo no tempo e sumo horas en palabras escritas,
Neste mundo vital que habito, dándome de conta,
Da gran idea amorosa da concepción humana.
De que me vale a vida enteira se estou valeirado de
amor fondo.
Que lugar queres que habita se perdín o meu sentido
de amar, libremente, o día enteiro.
Como heide darlle avante as intencións amorosas,
Se me ocupa o triste ferrementa do desamor.
Ouh Mundo, querido de tódolos Mundos existentes,
Planeta Querido Azúl, foito do desamor e abuso 
humano.
Planeta malgastado, perfectamente feito
 
Na Orixe Suprema de todas as orixes.
 
Home iñorante e egoista destructor da Natureza
amada, froito da vida enteira.
Mágoa home ou muller destructor ou destructora,
Que pensas somentes no teu egoista presente,
Namentras as grandes montanas xeadas brancas ou
transparentes
Pasan a ser Icebergs fermosos e brancos á deriva
absoluta, co rumbo a deriva para metamorfosearse
No líquido azúl, froita da vida e poder.
U-la flora das terras frías u-la fauna do medio frío.
As mares suben demáis o Planeta Azul xeme
Dunha dor dura ,punzante e constante.
E o egoismo do ser humano medra
Nas contas correntes dos paradisos fiscales.
E, é entón cando o home ou a muller incoherente
Comeza a loitar  na contra de se mesmo.
U-lo Norte perdido da nave a deriva total.
Onde atopar o mando, dun liderazgo responsable.
Noso querido Planaeta Azúl, esta ferido de morte,
Coma ergeremos as fermosas arbres da Amazonía,
Como reconstruiremos o xeo roubado ao Polo Norte,
Como rexenaremos as especias esquilmadas.
O Planeta Azul chora de medo e inxustiza,
Namentras nós, os seus desonsiderados hebitantes
Pensamos en construirnos mellores armas 
sofisticadas,
Para matarnos antre nós.
Que insuxerente existencia,
Que barbarie incontrolada,
Polo donos das das guerras cruentas e o desamor
extremo.
 
MIGUEL DUBOIS

Pontevedra , ao 22 de novembro de 2008.
 
CANCIÓN LONGA DE AMOR
 
Amor meu, as grazas che dou por quereme tanto.
Penso eu amor, non son merecedor da finura do teu bico
íntegro.
Non son merecedor das noites lediciosas
Nas que nos afundimos nas lúas brancas e cheas,
Coma as que indica o debuxo de fondo azul e lúa branca
nevada.
Que ben estou cando contigo estou, amor lindo,
Cando perdo os sentimentos de xenrreira e odio,
Cando me libero do lixo inútil que me afunde na miserenta
Miseria humana, que tristemente me invade,
Coma unha tremenda tronada de dura invernía chuviosa.
Paso o tempo habitado de dozura a túa rente quente,
Quimo contigo as derradeiras chamas acesas de amor
enteiro.
E son eu meu amor dos amores.
En ti rematan os queixumes e prantos.
En ti nace a liberdade de amar libremente,
Para tí no mundo da invasión corporal amada.
E os tempos son deliciosos intres
De sonos reales na cotidianidade da vida.
Acudo a tí para decirche como me foi o día,
Acudo a tí para non mentirte constantemente.
Acudo a tí para que a mim me acudas,
Coa ledicia coidada do teu agarimo constante.
Meu amor, a noite comeza con inmenso amor,
E que bonito é sentir que che sego amando
No Amencer frío de novembre once.
  
Miguel Dubois

Pontevedra, a 16 de noviembre de 2008.
 
AMOR  PURO

La vida fluye como el agua de un río turbio.
          La vida me sorprende, me enseña y
          me engaña pero silenciosamente.
          Cuando los niños sueñan dulces
          cuentos.
 
Cuanto tiempo vivido en cuestión de
escaso tiempo.
Titán  de los relojes.
Tiempos de tódolos tiempos sumados,
A los tiempos ya acaecidos.
Si, y por suerte, aquí estamos,
Toreando con la vida entera,
Qué pesa mucho
Y que no pesa nada.
Acaricio la dulzura de tu beso oculto,
Acaricio dulcemente  tu espalda desierta,
Pero, siempre habito en tí.
Para tí, gano el pan cotidiano,
Por tí lucho valiente en la pelea.
Oh amor, abandono el gemido medroso
Y acepto el dolor merecido.
Todo para una quietud plana,
Desierto del olvido.
Un mundo demasiado tranquilo o absurdo.
Y me olvido que habito en el mundo
secundario,
Cuándo sólo pienso en absurdo yo
egoista,
Me junto al mundo principal e imperioso,
Que manda con el fruto del amor tierno,
Cuando me sumo al ligero susurro,
De unos niños confidentes
Que juegan dulcemente,
En un patio de recreo,
Futuro próximo,
Y, es entonces, cuando pienso:
Que hermosa es la vida,
La vida que habla constantemente,
Que se mueve con toda la precisión de
moviento.
Por eso digo que bonito
Es amar cuando se quiere
Y que bonito es amar caundo no se quiere.
 
Miguel Dubois

Pontevedra, ao 07/11/2008
 
ILLA  FERMOSA E  A VIDA
 
Amado ser humano,
Canto che quero, amado ser humano.
Vivo no Mundo para tí.
Home multiracial
Muller igoal,
Habita o Mundo para querelo e amalo.
Estoura o medo contido,
Ábrese enteira a potente libertade,
Somos as naves belas
Que navegan nos mares libres,
O vento con toda  a súa forza,
Hincha con todo seu poder
As brancas velas, simbolos pacifistas,
Que nos conducen as Illas Doces,
Cargadas de  sucres brancos e castañas,
De froitas fermosas, e sabrosas.
Chegaremos ao Porto Fermoso
E alí nos acollerán os habitantes pacíficos,
Aqueles que non coñecen as absurdas guerras inútiles,
Porque en Illa Fermosa viviremos con  todo  o noso amor enteiro
Para o amor enteiro.
Dádenos a paz roubada,
Disfrutaremos da paz conquistada.
En Illa Fermosa a guerra, como palabra,
Entra dentro do vocabulario prohibitivo.
Illa Fermosa énchese enteira de amor puro,
O odio absurdo é outra palabra prohibitiva,
Queremos amar, enteiramente,
Aos nosos seres semellantes.
Que é o Mundo enteiro carente
Do amor máis puro e delicioso.
Que é o Mundo se non te teño a tí, meu amor querido.
Cando ti non estás nas miñas mañás,
Os abrentes parécenme escuros e carentes de vida.
Canto ti estás, meu amor  querido,
Os amenceres son abertos puntos luminosos
E  cheos do sentido máis plácido  e vital.
Que aventura máis fermosa
É vivir por tí e para  tí.
Máis en Illa Fermosa,
Todo asemella a un paradiso máximo.
Un Mundo de amor
No que a verba sen amor é máis cá un sacrilexio puro.
Habito para amar,
Amo para vivir.
Estou vivo porque vivo para vivir, afortunadamente,
A vida enteira que quero desexar.
 
Miguel Dubois.

Pontevedra ao 6 de novembro de 2008.
 
                 BARAK OBAMA, gaña as elección  USA o día 4 de novembro de 2008.
               A partires de agora abriremos unha gran porta ao mundo d ESPERANZA.
 
          para tí, BARAK  OBAMA.
 
Dicen que as hestorias tristes, rematan.
Que as matanzas salvaxes, rematan.
Dicen que as botas guerreiras,
Compañías privadas da
Actual Vicepresidencia Norteamirana,
Señor Digg Cheney,
Morrerá nos sonos de pedra fría,
E no máis absurdo dos esquencos.
A  tristura constante dun  negocio bélico,
As armas mortíferas, a dor que non cesa,
Os campos de castigo de Guantánamo.
Os monos laranxas da vergonza,
E o sufrimento indefenso.
Dame a túa esperanza, Barako Obama.
Moitos creemos na túa sublime mesaxe,
Hoxe que os afro americáns,
Son máis importantes,
Pola graza dun hawaiano,
No que creemos  creador dun mellor futuro.
Barako, humildemente, che pido,
Que remates coa triste arte
Do asaninato legal.
Pídoche, Barako, que retires
As armas mortíferas
Dos lugares de sufrimento continúo.
Creo en tí, futura Presidente dos Estados Unidos.
Axuda aos habitantes  africacanos,
Froito da fame constante,
Froito do abuso continúo,
Froito da desesperanza tremenda.
Froita da corrupción política contínua
Anguariantes bocas abertas de meniños e meniñas.
Presidente Obama, fai que Chicago
Ese sinistro Chicago de rap e droga,
Pase a historia das calamidades humanas.
Barako, que deixan de vivir abaixo das pontes,
Onde a  friaxe continúa non perdóa, en absoluto,
Barako Obama,
Que axudas a cen millóns de habitantes
Do teu poderos país a vivir
Coma seres humanos respetados.
Barako, remata con todo tipo de racismo.
Obama, soterra os tristes días da familia Bush.
Barako Obama, eres máis  moitas esperanzas queridas.
Por eso ábrete ao mundo esperanzador,
Remata coa tristura dos lobbies financieros.
Presidente próxima da posible,
Casa Branca da Esperanza,
Escribe en letras verdes,
Intensas letras verdes
Coma o verde da nosa querida Irlanda,
De liberdade fonda
Que penetra no máis fondo de nós.
Barako Obama, non nos defraudes
Porque é moito o que de ti esperamos.
 
Miguel Dubois