Caderno de apuntes de PepeR

Archive for Xullo 2008

University of East Anglia.
 
                                  16 de xulio dun longo numero (*2008)
 
A MESTRA DE SEMPRE
 
Amoso o meu contento,
Son a carencia da deficiencia,
Son o instrumento agarimoso,
O desexo da inutilidade,
Quero porque desexo querer,
Ensino por que desexo ensinar,
Eles son o mundo futuro,
Parte do foito enteiro do meu traballo.
Dias de sorrisos intensos,
Dias de sol fondo,
Dias choros e laios
E o mundo exite enteiro
En todas a Escolas do Mundo enteiro.
Os seus ollos abertos,
Inmensos interogantes esfericos
preguntan palabras novas e infundadas,
E eu esquenzo o meu inmenso egoismo
Para a eles entregarme
Coa forza da vida enteira.
Vitalidade lenta e lene,
momento torpe,
sublime sorriso,
cargado de ledicia intensa,
Sintome, fondamente, feliz,
Perdome nos seus interrogantes,
Acarino as suas tenras facianas,
E penteo de vagar as suas doces ideas.
Que ven estou coneles,
Que ven me sinto a sua beirina,
Eu sou a sua Maestra,
A de sempre,
A que a sua beira ensino docemento
A linguaxe soave da tenrura.

Miguel

Advertisement

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA. 10 de xulio de 2008.
 
                     tecrado britanico: sen acentos.
 
De que lugar oculto
xurden as tuas palabras amorosas.
Amoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anonimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xungome ao disturbio emocional
da tonteria e da total insoliridade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas da ruas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a sua man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
non conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anonimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teno e non dou,
Que pena a arma mortifera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha seran de pobres desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
 
Miguel Dubois

University East Anglia, A 6 de Xulio do 2008.
NOTA; sen acentos debido ao teclado anglosaxon.
 
Que doce pracer significa
Acollerme o ritmo do silenzo lento.
Non son ren sen bagoas derramadas,
De amor enteiro,
Silenzo do silenzo de todolos silenzos
habidos.
Falame de coma rematar
Do absurdo silenzo
don sen amor.
Que fonda tristura me asulaga
O predominio da inxustiza.
Ser humano autentico,
Ser humano home,
Ser hamano muller,
U-los dereitos derretedos,
Coma manteiga branca
Nunha tixola tremenda do fondo negro.
A vida pasa como un lostrego perdido
No absurdo da noite da vida.
Vanse queimando os amores,
Amores de mantequilla amarela,
O Mundo enteiro xira
Sobre uns persoeiros absurdos
Armados de tremendas armas mortiferos.
O lobo negro na noite moura,
Oubea lento ao ritmo do frio
E os habitantes do lares mouros,
Demandan xustiza para
Aqueles deserdados do amor.
A manteiga enchesa da cor mais moura
E un silenzo de armas blancas
Que corten docemente as cordas
Amarradas da prision vital
Dunha liberdade roubada.
Agora habitaremos no mundo ceibe.

Miguel Dubois



  • Ningún
  • Miguel Dubois: Fermosidade dun solpor maravilloso. O Gran Astro quere descansar, na súa quietude, máis vai descendendo. A noite longa pide paso.
  • Miguel Dubois: Moitas grazas, Pepiño. Eres moi bon amigo. Deberiamos estar máis xuntos. Unha aperta moi forte: Miguel
  • Mr WordPress: Hi, this is a comment.To delete a comment, just log in, and view the posts' comments, there you will have the option to edit or delete them.

Categorías