Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 25 de  Abril de 2013

Penso naqueles anos da miña pasada xuventude mesturada

de sol aceso e lúa chea e intesa, agallaso de luz nocturna dominante,

que aos meus ollos acodes polas horas perdidas e deliciosas,

coitelo luminoso da noite espida, delirante  e trepidante

día a día, fonte pechada e pesada,absurdo tempo,

tempo soterrado na lembranza andada, que nunca

máis visitatarás os espazos valeiros da miña memoria intensa.

Memoria profunda por que si ou por que non,

xa non son o que eu fun daquela unha faciana xove

voz afiada e palabra contundente e precisa,

conto morto de palabras  en continuo desvarío desafiante

servil ao discurso desalentador, trabrucada lingoaxe partida

de mortes indesexadas e montes furados e negros

do deshonor a  a ingratitude mal merecida,

perdido no tempo negro e con a cor de chumbo sólido e constante

Pegado ao fío da tanza fina e tensa e desafiante,

anzós cravados nunha miñoca longa,

alimento do peixe prateado e vivo,

habitante pasado,  deshauciado habitante

da vida, qué tempo pretérito e perdido

nos suburbios da palabra viva e perdida no esquecemento.

Arrabaldo  esquencido ou morto de traballo ingrato,

incendio intenso da revolución perdida,

perderon os humildes e os poderosos

crearon falsos tronos de desonor e a miseria,

por mor da traición a plenitude da liberdade concreta.

Cantar dun pobo asoballado e abandonado.

A deriva constante do desinterese do poder establecido,

por dictaduras destructoras de liberdades secuestradas.

Cando nas rúas de Portugal cantaban,

con absoluto respecto e emoción,

a fermosa Grandola Vila Morena,

canto aberto á lus plena,

o Pobo é que máis ordea

Asamblea Nacional e Popular,

Terra da fradernidade intensa e fundada,

Semente ateigada de creto e certeza contundente,

Unha revolución de caraveis bermellos,

sen sangue derramada

de  b erros intensos na fusión do día e da noite partida,

noite de pantasmas inútiles derrochadores de tristura premeditada,

e fusiles sen munición algunha, balas do valeiro indeciso e perverso.

O pobo é o que máis ordena, manda o pobo soberano

e Zeca Afonso, cantaba fidel amigo o canto da soliedaridade

da voz ceibe e guitarra viva de acordes fermosas,

tensa corda soora e vibrante,

nos escearios da liberdade conseguida.

Os fados portugueses deixaron de cantar, fonda tristura

para abrires a porta a un amor fondo,

a un fado vital cheo da intesidade amorosa.

O pobo o que cantaba, con rabia contida

as cantigas das gorxas abertas ao vento ceibo

E puxeron un caravel, no canon metálico

dun fusil afiado ergueito e abandonado,

ergueito como un bara verde de bimbio brillante.

Parece ser que no tempo actual,

perdemos a memoria achegada a libertadade

Voltaron  a aqueles tempos covulsos.

O tempo metamorfoseado de ciroas e mazás

absurdas e podres, froito da desintegración

dunha mazá perdida e desesperada de frescura,

roubada e levada a un campo podre de amor,

froito do descontento e alimento perdido,

nos terreos chas as beiras das maceiras.

As palabras provocadoras e firantes

Provocaron a ira de Xosé Manuel Beiras,

batendo con forza na mesa do Presidente de Galicia.

No fondo non sabemos o que nos din

os que antes insultaban ao Presidente de Galicia

Emilio Pérez Touriño ex presidente,

Dun Governo democrático

Con Videpresidencia do Bipartido,

Anxo Quintana na Quintana dos vivos,

voceiro nacionalista, derrubado

de absuras gaiolas delirantes.

No fondo non sabemos se nos minten

noticias  falsas de floteles inexistentes,

noticias de patrulleiros sen construir.

Pregunto: quen salvará os asteleiros de Ferrol?

Mais Ferrol descende o seu número de habitantes

e os seus asteleiros construen as naves do silencio.

Galicia é máis pobre e miserenta

e a piques fala a súa lingua galega,

poñendo a venda empresas da Terra

mans de compañías foraneas,

desaparecendo o tecido productivo

privatizando a base elemental,

do núcleo sanitario e facendo do Ensino

un estamento defraudado e desvalorizado,

deixando o lingua galega en lugar afastatado,

Por mor dunha política frustrante e irreverante.

Vaite á rúa traballador da fábrica desamparada,

Doados son os discursos dunha Ministra insensata,

que provoca despidos indecentes.

Horror do desemprego indesexado

e falla de estímulo  nunha sociedade necesitada

e valeiro absoluto na vida de tantos traballaores/as

que pouco importa a vida das xentes sencillas,

namentras ábrese a porta fría do menosprezo

e da prepotencia absoluta. Que degradado

fica o ser humano e como os importantes

inventan unha fábrica de mentiras continuas,

de liñas tortas e solitarias liñas imprecisas

que fan calar aos paxariños cantores

de primavera intensa e penetrante

luz subervisa do desencanto vital,

que significa a vida sen traballo algún.

Que cale a fame innecesaria,

os comedores sociais

e o sistema da dor continua

que emite sons de sufriento

As doce do mediodía, e horas anteriores no da

e horas posteriores. A mentira

constante é a doctrina política existente.

a mesaxe é o signo da opacidade

a miserenta hoquedade do valeiro absoluta

e os delirios soan a vaciedade,

corazón cheo de avaricia.

Miguel  Dubois

Pontevedra, al 21 de Abril de 2013.

BIENVENIDO, MANUEL

Llamé. sencillamente, a las puertas abiertas del aire.

Unha fuerza expulsora y confusa

Me llamó a unha mezcla de dolor intenso,

Mientras la intensa fuerza del amor constante,

Me hizo derramar lágrimas de dolor y alegría.

Manuel, salió de su mágico escondite,

Dejando admirados a los que allí estábais.

En un segundo, pude recordar tantas cosas pasadas,

Pero la emoción y el nerviosismo se apoderaron

De mí, como si fuera un hada mágica,

Que traía a un niño hermoso al mundo externo.

Todo, en un instante fue un estado cinestésico,

Una confunsión continua de sentimientos,

Pero llegó a mi la intensidad de la alegría concreta,

Al verlos a los dós: a Manuel diminuto y mágico

Y a Iván, lleno de felicidad intenso.

Pensando en los momentos deliciosos de la vida.

¡Que acontemiento más maravilloso,

Resulta el necimiento de una criatura indefensa

Que de todos dependa y que llama al intenso amor!

Helena, a pesar del dolor, no oculta

Su alegría mágica de la vida que acaba de nacer.

Unas generaciones nos dicen adiós,

Pero otras nos van abriendo puertas nuevas,

Y nos dan fortaleza absoluta,

Para tratar a la vida y al de al lado,

Con amor intenso y es que me dás, demasiado

Yo nada te pido; hoy sonríe despacio,

Lenta e tu quietud máxima y no te detengas,

Hoy no digas nada y mira para mi,

Como si fuera una estatua con vida propia,

A pesar de la contradicción,

Pero, te pido, que me quiereas mucho

Y ámame cuando tengas que hacerlo.

Manuel, está durmiedo y dentro de un momento

Se lalméntará porque tendrá hambre elemental.

Manuel, poco a poco, y despacito

Irá decubriendo su entorno preciso,

Irá distinguiendo los colores y las formas

E ireis los dos, Helena e Iván

A darle besitos en su diminuta mejilla.

                  Miguel

QUISIERA

Pontevedra,  al 12 de Abril de 2013

QUISIERA

Quisiera ser verdad,

Quizás la sea y no lo sé

Quizás, quizás

Quisiera posarme en las crestas

De las olas blancas,

Quisiera posarme

En los vacíos nidos,

Fecunda espuma de la fertilidad

Quisiera querer algo,

Quisiera ser el ave de paso,

Quisiera aceptar mi desengaño,

Quisera esquivar dolores, vivir placeres.

Quisiera estar en lo alto de una estrella

De la bóveda celesta. Vida te quiero,

Te quiero vida para vivir ,intensamente,

Quisiera olvidar el dolor dolorido

Que, a veces, casi mata.

Quisirea olvidar el gemido profundo,

Soy la vida encendida de alegría,

Quisiera encender las luces nocturnas,

Quisiera olvidarme de mi absurdo nombre

Y morirme entre tus brazos amorosos.

Vida para el amor entero,

Odio absurdo en el silencio negro.

Vivir para vivir, viviendo la vida entera,

Morir para no ser nada de nada,

Miguel   Dubois.

Pontevedra, ao 7 de Abril de 2013

            POLÍTICA  PORCA

Que a paz e o sosego

Sexan os meus constantes compañeiros;

Non quero escoitar a tremenda mintira

Constante e delirante, que portas abre

A un delirio sinistro e queixumoso.

O ar do País, converteuse,

Nun lugar fétido e desesperante,

A clase política fai malavarismos

Ou política ficción, namentres

A perversión é a constante diaria.

O constante, feito deshumanizador,

O decer que algo se sabe e todo ignoran,

O feito abusador de ter o Poder Corrupto,

Políticos aberrantes amárranse as súas

Fixas cadeiras públicas; minten dabondo

Creando un discurso valeiro e tendencioso.

Sobe a mentira constante, aumenta

A ansia privatizadora e retíránse

O medios elementais da axuda e da solidaridade,

Italia converteuse no circo romano da poítica

Antre paiasos profesonais,e corruptos de facto.

A vida é un teatro mal montado,

Un descaro constante, que remata

Cós dereitos fundamentais das persoas.

Os postos de traballo escasean moito,

E os índices laborais diminuen.

O tecido productivo está no mínimo,

A tolemia dos desafizauzamentos

E constante,. e, somentes, descansan

Nos fin de semana, máis a dor segue

Vulnerando os dereitos de homes e mulleres.

Necesitados e castigados polas políticas

Carentes de liberdade obrigada.

Mal o Mundo marcha.

O Mundo retrocede

E o tempo avanta,

A contradicción é crara e dooroso.

Quen non se pelexa hoxe en día?

Que non traizóa ao suposto amigo imaxinario?

Que non quere subir ao outeiro da vanidade?

Quen non quere chamarse importante ou similar?

A custa abaixo está empinada,

E o baticazo é prometido

Pola ignorancia pura e esaxerada,

Por falla de humildade necesitada

A prepotencia medra

As palabras son inútilers palabras,

O disfraz da verdade existe , namentras

As economías subersivas inflán

O seu constante benestar,

Pero todos nós somos os mesmos parias,

Que restan ao noso  salario inxusto,

O que se necesita para cubrir

O que vóou coma paxaro negro.

Castígannos dabondo

De xeito inxusto e misrento.

                   Miguel   Dubois