Archive for Novembro 2009
NA Memoria de Pedro Silva Fernández
Posted 28/11/2009
on:Pontevedra, ao 28 de novembro de 2009.
NA Memoria, de:
Pedro Silva Fernández,
Surcador de cáseque tódolos Mares do Mundo,
Habitante de barcos perdidos,
Por mor do tempo pasado.
Pedro era Capitán da Mariña Mercante.
Todo llega,
Todo llega,
Querióndolo o sin querer.
No hay llamada en la dura puerta,
No hay argumemento preciso,
Que lo defienda;
LLama a tu puerta de acero,
Entra penetra y te lleva.
Dá la impresión que todo
Se queda quieto
Los pájaros contentos dejan de Cantar.
El llanto se pone en movimiento
El dolor clava puñales tremedos
Y, tu Tío Pedro y tú Tío Jorge
Parece que inicias el viaje indefinido
Y misterioso al lugar de Ninguna Parte.
Al lugar en el que todo nos Encontraremos
Con el pasar del tiempo de tódolos Tiempos vividos.
Allí, en aquel momento,
Enfilaremos esa extraña ruta Indefinida y misteriosa, llamada Paraiso Eterno, dónde el tiempo es Una pura quimera y no esxiste, por Supuesto, existo la permanencia Constante, eterna e indefinida
Y se irá escribiendo la historia Imparable y los números del Calendario se harán más grandes, y Nosotros ya no tendremos cabida en Esos números tan altos.
Pedro, Tío Pedro, caracter quizás Fuerte y quizás no. Yo no lo puedo Decir, es verdad
Pedro y Chiru, María Mercedes y Pedro Jóven Hijo,
Joven por edad vivida,
Hijo de Pedro y Chiru
La Laje, La Vella Laje,
La vella finca del descanso
Y del ama de casa, el trabajo.
El perro caniche Silver,
Fino y nervioso , gris y pequeño.
El apartamento de Tino y Balby,
Lugar de reunón familiar.
Allá quedaban los gloriosos años del Castro, de otros tiempos pasados.
Pedro y Alfanso iniciaban
Campaña dialéctica,
Juegos de palabras de más palabras
Cigarrillos muchos, quizás Demasiados,
El vino preferido,
El Brandy perfecto,
Y un buen puro cubano.
En Balea nos reuniamos , sin duda
Balea y sus acontecimientos
Los exscesos de la bebida en Navidades quedan escritos en mi mente.
Llegaban Pedro y Chiru en su Reanaul 9, animosos y contentos
La tarde estaba hermosa en Balea.
Sentados en el bonito salón del Cuco, Iniciábamos una conversación sin Fin, con un arte especial para hilar las palabras que nunca olvidámos.
Y Tino cogía su guitarra española,
Y nos hacía soñar en alto.
A dúo los dos, Tino con Balby,
Cantanado bellamente,
Y volver volver,
Volver ,
A tus brazos, otra vez,
Yo no sé perder,
No sé perder.
De nuevo se apuraban copas
Y fumábamos los pitillos blancos
Y los puros largos.
Pedro iniciaba la palabra concreta,
Y me echaba una miraba tierna y Bondasosa.
Íbamos a la Joyería Silva,
Tiniño y Balninita,
Qué lugar más hermoso
Lugar de perfecto encuentro,
Pedro, Chiru, Carmucha, José, Fina,
Jesús, Elena, Nito, Mariquina, Jesús María…………………..
Melchor, todo un serie de rostros Sonrrientes, reunidas en La Joyería Silva de La Plaza de Galicia,
En Vilagarcía de Arousa,
Llamda en su día:
La perla de Arosa.
Nuestros hijos iban creciendo,
Nos daban toda la fuerza necesaria
Mientras dos dependientes Formidable de La Joyería, y una eventual tercera dependienta nos Daban todo el amor necesario, todo el Cariño merecido. Siempre Sonrreíban, animosamente, mientras Tino le contaba a Mari Ángel el último chiste de la serie de Adheridos a la Risa.
En años anteriores,
Gran boda en el Monasterio de Armenteira. Pedro,padrino perfecto,
Elegante y serio.
Ceremonia religiosa,
Lugar hermoso,
Comedor perfecto
Y bebida deliciosa de vinos del Rhin
Y finos Borgoñas,
Con chapagnes de la Francia Exquisita,
Que te invitaban a perder
El sentido del perfecto equilibrio Mental.
María Mercedes estaba hermosa,
Y Alberto no ocultó
El sentido del saber estar,
El medir palabras exactas,
Sin lenguaje patemático preciso
Su tranquilidad, su serenidad.
También, Predrino, nos fuimos todos Juntos al casamiento de Beatriz y de Pedro Luís a Compostela.
La famila iba aumentando,
Desgraciadamente otros nos dejaron Demasiado pronto. No dijeron nada, no pidieron permiso se marcharon u Jamás volvieron.
La vida resulta más dura con Vuestras ausencias dololorasas,
Pero llegará el día, querido Pedro,
Que todos estaremos juntos, para siempre.
Miguel Dubois.
QUERIDO TÍO JORGE
Posted 28/11/2009
on:Na memoria do meu tío, JORGE DUBOIS BLOCK, que encontrou seu descanso permanente, o día 25 de novembro de 2009. A VIDA É UMA VIAJEM DE IDA E VOLTA. CANDO ALGUÉN VÁISE A DOR É INMENSA. CANDO UN MENINO ESTREA A ESCEA VITAL EXTERIOR É MOMENTO DE ALEGRÍA INTENSA.
M.D.
Ardán, Marín, 27 de noviembre de 2009.
QUERIDO TÍO JORGE
Difícil es representar
Un estado de armagura profunda,
Por perder a un ser querido.
¡Qué difícil me resulta describir,
La palabra, "pérdida", arrebato de la vida,
Paro, quietud , parálisis permanente,
Qué es lo tendrá sentido cuando ocurre,
La desgracia desgraciada,
La verdad dolorosa.
Arrebato, miedo e inseguridad,
Mientras las lágimas amargas,
Se caen a lo largo de las mejillas frías.
Llegó de repente, sin causa que, aparentemente,
Llegará, pero el cuerpo humano,
Dejó sentir su circulación sanguínea.
Se derrumbó la sonrisa que él tenía,
Su bondad viva, en aquel entonces,
Se abre paso en las caminos
De la memoria inagagotable.
Era EL, grande, abierto entero
A la vida total,
Al mundo cotidiano.
Os hablo de mi tío Jorge,
Que hablaba, afablemente,
Con una sonrisa agradable y sincera.
Su discreción era un hábito constante.
Daba mucho, quizás demasiado,
No le costaba trabajo,
Pensar en la palabra amor,
Entregaba su sentido ético.
Mí tío Jorge fue único,
En dar amor y encender
Las velas apagadas.
Para mayor claridad.
En la penumbra desolado.
Si Queridos Primos,
Se nos va quitando
Todo aquello que queremos
Y amamos, y los años suman
Grandes números incomprensibles,
Tan grandes que generan miedo e inseguridad,
Y nuestras vidas se derrumban
Cómo un designio mortal y lógico
Que tanto nos cuesta asimilarlo.
Por ello el amor que les profesamos,
En el momento justo.
De un día para otro,
Generan el mundo de la historia,
Del recuerdo mágico
Y del desconsuelo total.
Cuantos horas intensas
De felicidad constante,
Cuántas ciruelas verdes,
Caían de vuestro ciruelo cargado.
El limonero fecundo,
Necesitaba el agua justa.
Cuántas comidas fueron al aire libre,
En veranos maravillosos
Que el recuerdo quedaron
Gravados, cómo foto antigua pero presente.
En el garaje un moto Lube,
Desansaba, después de una larga jornada,
El garaje estaba húmedo
Y cierta escarcha cubría su suelo de cemento,
Jornada laboral en La Artística, cercana a los Astilleros Barreras.
Aquel seiscentes que bajamos de un camión
Thames, en Rons, con dos maderas paralelas
Colocadas en un plano inclinado.
Pepe Bó, dirigía la perfecta operación,
Mientras aquell Seat 600, verde claro descendía por los maderos,
Hasta llegar a la tierra de de la calle,
Cara al mar ventoso en el lugar grovense de Rons.
La curva de Fao fue una trampa casi mortal.
Las heridas el dolor.
Venían los dos heridos en el interior
De una ambulancia Wolswagem blanca
Con cuatro Cruces Rojas,
Camino de Vigo,
Con destino al Pirulí.
Se me hizo complejo todo.
Vi a través de la ventana de la planta once,
A través del cristal transparente
El vértigo me traicionó,
En la sala de espera
Rápidamente me di la vuelta
Nosotros os esperábamos
En la recta antes de Caminha,
Y os miré con mucho miedo
E imensamente triste
Cubiertos de yesos blancos,
Vendas cubridoras de heridas fuertes,
El dolor se miraba en vuestros rostros.
Tío Jorge gritaba de dolor
En aquella planta de traumatología
Vuestros brazos parecían aviones voladores.
Levantados y erguidos,
Con barras metélicas decansan los brazos
El susto del niño que yo era fue profundo.
Tía Lita se dio cuenta de mi temor infantil,
Y ella herida me daba ánimos,
Para apaciguar el temor presente.
Mis tíos no estaban cómo siempre.
Vestían una extraña vestimenta,
De heridas profundas,
Con múltiples politraumatismos,
Fruto del tremendo choque,
Una vez atravesado el metálico puente,
De la Localodad portuguesa de Fao,
Antes de llegar a la hermosa localidad
De Esposende de lugar hermoso
Confluencia de mar y rió,
Río Cávado,
Y hermosa playa expuesta,
Al abierto Atlántico.
Te gustaba tanto golpear con fuerza
La blanca pelota de tenis,
Que bien lo hacías.
Y yo lecía a mis amigos:
¡Aquel es mi tío!
Los trofeos se amontonaban
Muy cerca de tu despacho,
Casi encima de aquel teléfono negro
Y pesado que nos informaba,
De todo tipo de noticias.
Comíamos juntos todos,
Con la televisión encendida delante,
Tía Lita paciencte y bondadosa
Hacía las ricas comidas,
Cómo la tortilla de patata,
Perfecta tortila amarilla,
Tío Jorge se sentía muy feliz,
Y nos agradaba con su sonrrisa profunda.
Daba cariño con la mirada sonrriente,
Y de vez en cuando apagaba los silencios torpes:
¿Un poco más niños?
Dulce mirada habitada de serenidad.
La memoria me llama,
Me llaman las cenas de Navidad,
Me llamaba el combate dialéctico,
Entre Tío Paco y Tío Eugenio,
Y aquella frase del buen Tío Paco
Ponía furibundo al buen Tío Eugenio,
La France, La Grandeur de La France.
Mi padre saltaba foribundo,
Y tío Jorje era el árbitro perfecto y adecuado.
Tío Paco, sentado en su sillón grande,
En la salita del chalet Miramar
Me decía: arrodíllate, hijo mío,
Yo besaba su dorado sello,
Yo lo hacia de rodillas,
Y él me decía: ¡Dios te haga un Santo!
Posteriorme un hermoso Opel Record Coupé,
Sería conducido por el querido Tío Paco
Que recuerdos magníficos,
En aquella maravillosa sala de estar.
Regalos, risas, discusiones y regalos.
El pasado vuelve de prisa
Mientras la abuela María Luisa
Descansaba en su sillón mullido.
No olovido aquel día tan triste,
Cuándo desde la ventana la terraza de la cocina,
García Barbón 123, Tercero Izquierda,
Observo un cortejo fúnebre bajando por la calle estrecha
Que iba desde el Chalet Miramar a la calle García Barbón.
El cortejo fúnebre cambió la dirección
Hacia García Barbón hasta el centro de ciudad.
Fijé la mirada en aquel coche triste,
El cortejo iba lento
Y Carmen y yo nos hundimos en la tristeza.
Le dije: Carmen; allí va mi abuela.
La Playa de Samil
Era lugar hermoso de baño con flotadores.
Colocábamos aquella sombrilla perfecta,
Era verano pleno y el gran sol
Derramaba perfectos rayos solares.
¡Que fría está, Jorgito!
Es la hostoria de un gran hombre,
Un pedazo se su magnínica historia.
¡Que bueno eres, querido Tío!
Miguel Dubois.
NAMORADO DO MUNDO
Posted 26/11/2009
on:Pontevedra, ao 26 de novembro de 2009.
NAMORADO DO MUNDO
Tanto amar a vida,
A vida enteira,
Tanto querer sen querer,
Tando espidirme coma non.
Habito en min, afastado
Do mundo valeiro,
Achégome ao extremo longo
Do teu sorriso craro.
Cando habitamos os dous xuntos,
Pena fonda ou agarimo constante.
Non sou máis que o teu sorriso aberto,
Non son máis cá noite aberta,
E tí, no cumio da noite estrelada,
Non, non podo explicarche tanta beleza.
E ríome por rir, e choro por chorar,
Habito no meu ser
Mais non sei en que pensar,
Perdido nesos intres asulagados,
De lembranzas queridas,
Ou de tempos habitados
De soños constantes.
Eu vivir, vivo para tí,
Para te calmar a túa sede amorosa,
Para fundirme cós teus soños despertos.
Mais eu son eu, eu amarrado a tí,
Mesturo o humano e o divino
E a vida pásame rápido,
Coma un bico tenro téu,
Nos meus famentos beizos.
Escoita o vento dos verdes piñeiros,
Escoita a auga fría da choiva constante,
Meu amor, estamos no inverno carregado
De vento forte. Mira como caen as pingas
Da choiva fría sobre o cristal da fiestra.
Dame a túa noite enteira,
Eu a ti me achego,
Antre bicos e agarimosas caricias.
A noite está pecha, meu amor,
Meur amor constante,
O amor que sempre conmigo está,
E cando de tí afástome,
Estás no meu corazón interno.
A vida non é un soño perdido,
A vida, é o día a día,
A forza do constante traballo,
Mais voume perdendo
Antre o teu peito,
Namentras penso,
Bágoas na faciana
Que un mundo mellor virá.
Estou contigo aínda que
Contigo non estéa,
A vida segue a noite non rematou,
E chegará a crara alborada,
Eu a túa rente,
Ceibo da vida,
Namorado de ti.
Miguel.
VIDA CÓSMICA
Posted 23/11/2009
on:En el colegio de Ardán, Marín, al 23 de noviembre de 2009.
Vivo abierto, suspendido en el aire completo,
Vivo en el tiempo, siempre, habitante temporal,
Entre una criatura recien nacida,
Y el anciono que abandona, por cansancio,
La vida entera, abierta, cubiertra de tanto tiempo vivido,
Habitante de la dulzura tierna y sosegada,
Discípulo del sufrimiento incomprendido.
Y a veces, me disemino entero en todo lo que fue,
Habito, por suerte, entre , el presente, quejumbroso,
A la delicia entera del verbo amar completo.
Quemo los silencios fríos, que me rompen el alma de dolor íntegro.
Soy loque vivo loque siento
Me paso la vida bajando ascensores estrechos,
Y subiendo al olvido de la altura medida.
De que me vale el amor, si no soy querido,
De que me vale el beso si nunca me lo das.
Cúbreme el amplio vacío, que se desparrama.
Por los lugares ocultos de mi espacio espiritual.
Me paso la vida entera, abriendo puertas,
Con llaves únicas e equivocadas.
Perdido me sumo en el olvido cósmico,
Me paso la vida completa rompiendo silencios absurdos.
El pajarillo vivo no quiera cantar y el lobo negro.
Aúlla perdido en la noche cósmica.
Miguel Dubois.
TEMPESTADE
Posted 12/11/2009
on:Pontevedra, ao 12 de novembro de 2009
Outono ventoso, dabondo cae
A chuvia a mares perdidos no medio
Do ar convulso.
Forte incontible, insolente,
Irreverente, insostible, forte
E intensa. As arbres fortes non
Esquecen
A furia dun vento furacanado,
Embrión violento e natural,
Sacudida do medo e o espanto.
Como se fóra un león ruxindo,
No medio da xungla acuífera
Froito da inmensa sede inaudita,
Furacán da forza intensa,
Soplo dun deus temible
E enfadado e portentoso
Os coches cubertos de forte violenta
Choiva gratuita
Atreavesan estradas rurales
Perdidas no cumio do afastamento
E as autoestradas son camiños
Anchos e sin fin,
Cara a Fisterra,
Cubertas da auga enteira,
Caída, sen piedade algunha,
Da bóveda celeste,
Cuberta de extensas nubes,
Zeppelins de algondóns brancos
Ateigados de enorme peso acuífero.
As follas castañas e amarelas,
Son arrincadas violentamente
Das polas das arbes feridas,
Namentras unha pequena folliña
Corida e fermosa
Vóa propulsada polo motor Natural
Da vida agasallada
Do vento tremendo alleo ao cotiá
Pequenos faróis acesos abanéanse,
Creando estrañas figuras móviles
Con momento rixido de vaivén
Ou a luz pasa a penumbra total.
Ascendo un misto,
E non teño un branca vela de ceira.
E de cando en vez un lóstrego
Azul e
Perdido no mundo do espacio aberto
Aluméa a noite inesquencible.
Santa Barbariña,
Benzóame deste medo aos tronos
Inesperados, traidores nocturnos,
Incorrectos que escachan armonía
Sostible e desexable
Da derradeira galerna perdida nos
Anos pasados da vida pretérita,
Que xa non voltará,
Cando a tí amarrábe para quererte
Un cachiño máis, con tronos ou sen
Tronos, de día ou na noite enteira.
Rompen amarras algunhas
Embracacións livianas
E algun mastro é derrubado,
Polo vento tremendo.
As ondas mareiras sobrepasan
Os limites normais; rompen normas
E leises naturais
Da tranquilidade mariña.
O respeto dos mariñeiros galegos
Funda confradías silenciosas
Que envian oracions piadosas
Aos ceos afastados.
O marmullo da palabra fala
De por si. Lémbraste
Daquela galerna tremenda
Con nome de muller e flor que
Arrasara toda a calma habida.
Arbres partidas, embarcacións
Afundidas e xamáis rescatadas.
Era a pantasma do medo en acción
Que calaba nas conciencias
Mariñeiras dun país fermoso,
Con vestimenta de pura natureza
Violenta, quebra da paz e do sosego
Os vidros transparentes e mollados
Das fiestras debuxan canales
Acuáticos
En fase descendente.
O bafo indebido e quente,
Empaña o vidro húmedo.
A xente rueira,
Busca un lugar chusco
No que poida ser o seu refuxio
Momentaneo. Deme unha esmoa
Señor, Señora.
Os barcos darribada rachan
Amarras perto dos pretros Peiraos.
A Ría é un lume aceso de vagas
Espumosas, bravas e encendidas
De continuo ir e vir,
Brúa o vento furibundo,
Sinto un desasosego constante,
Atópome inseguro, perverso e
Cobarde, coma cáseque sempre.
Quero arrincarme a
Miña vida incoherente
Frustación ao medo delirante.
O mar xeme, o vento chora,
A choiva empapa,
Pequenos cans ateigados de augas
Cruzan as estradas, sen rumbo,
Fuxindo do indefinido.
Os campos usan o pente natural
Do vento forte pentiando
A súa superficie.
Próas que cortan ondas escumosas
E delirantes,
Popas protexidas,
Pola propia embarcación
Ondas potentes e sinistras,
Baten a estribor e a babor,
Danme dun lado
E polo outro tamén, pola dúas
Meixelas comuns a unha faciana
Cansada e con cicatrices temporais.
Morte dnha onda furiosa,
O barco baila un estraño baile
De sube e baixa
E vai de banda a banda,
Como un home con viño excesivo.
Un forte golpe fai pechar
A porta da cociña que vai dar
A horta chea de legumes verdes.
A lus, de novo marcha,
Outra vez os lóstregos azuis
De tremendo estrondo,
Rompen a calma querida,
Sernedidade perdida e necesaria
Para o correcto vivir de tódola vida
Enteira,
Que non ven polo de agora.
Todo parecia unha pelexa
Parlamentario,
Duna banda a outro ían os insultos
Tremendos, mal exemplo televisado
Na casa representante dos Pobos de
España,
Espectáculo noxento, carente de
Lóxica algunha. perversión
Dialéctica
Para crebar a paz solicitada polo ben
Común, polo concepto,
De Sociedade Solidaria
Unha tolemia absurda de
Desavenencias,
A perda do equilibrio estatico,
O dinamismo dunha lingua
Maleducada,
A total pérdida ao respeto debido.
E o dinamismo era o sabor
Do mundo sen sentido.
Quebrar a paz querida,
Predesfacer o Estado Democratico,
Pero a galerna non perdóa,
Daña e non ten piedade
A hora de facer daño extra.
Todo parece un desequilbrio
Absurdo,
Mais a tronada habida non
Perdoará levemente,
Pasará os custos da súa estadía,
Normas sairán dela, que non
Deixarán
Ceibos os barcos amarrados,
Namentras o salario baixa,
Por mor do derrube do mundo
Normal.
A quietude é un soño perdido,
Un vehiculo despistado
Estrélase contra un muro de pedra
Dura e inesgotable
Namentras os politicos incorrectos
Amárranse a un poder que non lles
Corresponde. Entón a verdade
E un mentira constante,
E a verdade e un ente abstracto,
Casi que non existe.
Cando me convén digo si,
Cando non me conven digo non,
Mais, por desgraza, e para mal
Xenérico
Nunca digo a verdade que pesa,
A verdade real con letras ç
Maiuscúlas.
Entón xenérase a falsa filosofia,
Dos interese creados, da
Continuidade
Da farsa constante.
E o vento retoma a súa potente
Forza inaudita
Arrinca amarras, de novo,
E o ser humano mais feble,
E o que máis sofre.
A galerna derruba sen piedade,
A calma fai a vida mais doada.
Sobran os días de tronada absurda.
Reinvindico a poderes ser o que eu
Son, sin ser manimipulado pola
Absurda mezquizdante.
Asumo o que son,
Pero ti, tamén asume o que tes facer
Sen culpar ao mundo alleo que non
Te pertence por sorte.
Se, ti mesmo, e arrinca de ti esa
Tempestade interior que contigo
Remata.
Miguel Dubois.
UN MUNDO DE PEQUENAS LINGUAS
Posted 04/11/2009
on:Pontevedra, 4 de noviembre de 2009
Me subo entero al tiempo vivido.
Cuento años buenos y malos pasados.
Fui el llanto siniestro de un animal herido,
Fui da dulce alegría inesperada.
Lo fui todo, sin quererlo,
Y, lo fui nada, querióndolo.
Habito en las palabras tristes,
Y vivo en las palabras alegres.
Amo tanto la luz natural,
El viento fresco,
Y los pinos verdes móviles.
El fresco limpia mi cara cansada,
Mi vista entera ve,
Tu eterna figura inolvidable.
Me siento bien, porque creo amar,
Y condeno el odio pertinaz.
Amo tanto a los seres queridos,
El corazón entero y completo
Me llama al hecho factible de amar.
Amo la vida completa,
Amo tu cara bella,
Tu sonrisa tierna,
Tus manos hacedoras
De tantos cosas útiles e inútiles.
Que vou facer do vento
Que non cura,
Da bágoa feble que non dóe.
Habítame nos meus valeiros,
Éncheme da ledicia que, as veces,
Me abandóa, coma un paxaro morto.
I believe in freedom,
I can not understand
The loveless World.
Digg the hard ground
And bury the weapons
Of the unbeareable pain.
Y, la vida pasa, como,
Si nada pasara,
Pero nuestras historias enteras,
Quedan escritas en nuestro libro vital.
Esquence o inútil laio,
Aquécete no lume quente do fogar
Non xemas ne chores,
Polo froito ,
Da derradeira liorta.
Je cherche ton core ouvert,
Ta bouche ouverte,
Ton bessé sincere,
E ta façon d’etre don le Monde entier.
Donne moi a petit ouseau bleu,
E je te doneré la derniére paróle
Entiere écrite d’amour pure.
Jai me sans common un chanson le
Je me sans la maniére de étre ici,
Mon amour, s’il vous plaît,
Pense a le dernieres paróles
D’amour.
Jai terminé mon discours solitaire,
E an outre jour, je te fairé revés
Avec me mots d’amour.
Je chénte toujour,
Pour ne pas mourir jamáis.
Miguel Dubois.