Caderno de apuntes de PepeR

VIDA TEATRAL: FUNCIÓN COMPRETA.

Para MARÍA LAGARÓN, pola a arte escénica,  e  por ensinar ao que non sabe.

Ensíname a non mentir con sutil delicadeza,

Cóntame o mundo real, non embarulles a verdade pura,

Nos sexas o que minte, constantemente,

Para ser máis perverso; para firir a verdade.

Pareces un enxeneiro de mentiras prefabricades,

Pareces o filósofo dun contravalor,

Pareces un manipulador compreto,

Enches as túas boca tremenda,

De mentiras absurdas.

Din que predicas, pero, somentes, divides.

Pero, parece que o Norte perdeuséte,

No medio da néboa tupida e húmida,

Nun día de  novembro repetido,

Polo interés persoal e a falla de soliedaridade.

Canto de miro subido a ese falso púlpito da palabra valeira

Paréceme que eres un actor perdido

No meio da representación vital.

O alleo vergonzoso, chámame.

Sempre quixeches representar obras teatrais perfectas,

Mais non tes madeira de actor valente,

Estás carente do sentido artístico.

Non te ensinaron a moverte no esceario da vida.

Túa representacióm vital non ten senso común.

Cambia a expresión da túa cara deceptionante,

Móvete con naturalidade na escéa

A vida é coma unha función teatral,
Na que para uns é o senso existencaial do vivir.
Cambio o meu vestiario, a según a obra representada,

Son  o camalión da comedia
Pero a miña función vital
É a constante de ser un autor real,
Que representa a miña vida enteira,

No esceario teatral.

A vida é unha obra teatral cuberta comenzo torpe,

E un final que remata en aplausos continúos,

Ou nun final frío e cómplice do silenzo.
Dende a platea chea conócese a nosa vida enteira

Cada función é unha parte da miña vida.

   Miguel  Dubois

Ardán, ó 6 de novembro de 2009.
       

A vida enteira é un esceario vivo,

Vivo vivindo enteira a vida vivida
        Na que imos matando o tempo delirante,

        O que mata vivindo e quito o desasosego
        Facendo de actores dirixidos,
        Polo espectáculo vital crebante,

        Coma a onda marítima que rebanta na beira do mar escumoso
        A a vida representada, activo actor teatral,,
        En diferentes actos diversos e polícromos
         Cada acto un interrogante adsurdo,
        Un momeno delicado, un verba carente de acerto
        Un berro perdido no ar difuminado.

         A verdade levouna o ar de novembro,

         A rabia constante incontida

         Cando xa os ventos medran coma furacáns traizoeiros
          Representamos a función do mal interrogante,
          Que deriva nunha perversión difuminada,
           En absurdos queixumes que doen de cotío.
          O esceario está vivo e dabondo queima amigo

          E o actor activo representa
          A vida rota, coma cachos escachados de vidro perverso
          Nun panei doroso e inútil,

          Que grande inutilidade é a mentira perversa!
          No me rendo, nunca, despóis de ser un actor cotiá,
          Que representa a ruptura da ialma enteira e ingrata.
          Non me queixo por ser o actor de, sempre.
           Non saio da,escéa cando nela me atopo.

           Peixe mollado de auga bendita
           O díálogo fluído e disonate,
           Marcan os espazos de tempos vitáis.
           A xente, nas súas cadeiras cansadas.
           Míranos coma seres estranos,
           Afeitos a vida teatral fonda.

           Pero día a día, estóu no esceario da vida

             Interpreo a verdade da palabra,

             Que me conduce a miña liberdade persoal.

Pontevedra,  o 5 de outubro de 2009.

TRISTURA AO DECIRLLE ADEUS A MERCEDES SOSA.

Que tristura grande cumio enteiro do meu pensamento frío,

O mar está triste e Alfonsina marchou, para sempre,

Como chorar a túa partida triste e non desexada,

Porque tiveche que escoller o mundo íntegro de Víctor Jara,

Dar tamén grazas a vida, coma o fixera Violeta Parra,

Lémbraste do mundo de Quilapayún, que dicían Basta,

Non non máis, porque se apagan as luces brillantes,

Cando nono desexas, porque vai un día marchou,

Mario Benedetti; chaman a porta aberta,

Parece que temos que entrar chamando ou sen facelo.

Coma decribir a potencia da túa voz,

O teu sorriso ledo

A participación do verdo continuo vital

A forza que impuña, chamarse Mercedes Sosa.

Arxentina enteira, Eduardo Falú e parte do mundo,

Preguntámonos porque  deixáchenos orfos completos,

Da túa voz, pero nos lembraremos que todo foi

Por Grazas a vida que tanto doume.

O presente duro, por mirar que che fuches,

O pasado un val de beleza constante,

Unha Arxentina bella e suma asumida

No máis puro mundo da delicia.

Non quixeramos pensar na inhumanidade,

Dos seres que habitaron a pervensión,

Creadores dos campos horribles da dor dura.

Mercedes Sosa, e moitas máis deixaron

As amadas terras arxentinas,

Habitaron un mundo da fuxida obligada,

De que xeito querido tivemos presente,

A partida da lus, denantes, escachada,

A súa fonte continúa de lus aberta,

Cubría os escearios de mundo enteiro,

Pero igoal que Mario Benedetti,

E outros tantos seres anónimos,

Marcharon para as Illas Afastadas,

Nas que din que non existe un billete volta.

             Miguel    Dubois.