Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 5  de Setembro de 2015

                                   VOLTA ATRÁS: SISTEMA INVOLUCIONISTA.
Ringleiras de homes e mulleres de nenos e nenas,
cansos, desesperados, tragando o po  do camiño lento,
abandonaron a Patria perdida e afastada,
chea de bombas tremendas, e de miseria humana
mortificada, porque non hai alí  máis vida cá morte,

que bule polas rúas,  homes  asasinos   profesionais,

que arrincan o pranto de seres inocentes,
distracción, pánico, incomprensión e medo inducido
onde habita a dor ilimitada e onde o odio é constante.
Tiro a tiro, morte a morte e golpe a golpe,
patada dada con rabia e forza tremenda,
froito dun racismo extremo e insólito,
constante uso dunha espingarda cargada

de balas mortíferas asasinas

Rúas de Alepo,

ou da bomba que estoura con toda
a súa potencia destrutora,
no medio dun campo cheo de xente.
Dor da  inxustiza e a carencia de sentimentos ledos.
Pranto fondo, pena e choro constante.
Abandonar a terra a horta chea e o pobo querido,
e camiñar sen rumbo prefixado camiño dalgún lugar
extraño, países, Non Sei Que, ou Deus Dirá Onde,
e embarcamos de cara a un precipicio mortal marítimo
a loitar coas ondas, berrar a fondo, e tremer de medo.
O Mundo se afai duro e incoherente e ,demasiado, besta,
para a resistencia humana, resistencia superada
e as palabras están feitas de ringleiras de palabras,

pronunciadas  diante dun fermoso micrófono amplificador

absurdo e  delirante,
absurdas e de pronunciamentos falsos,
namentres, os egoístas, so mentes, pensan no seu ben.
Un desprezo ao lugar da orixe, onde virán estes
desprendidos da vida cotiá e  superviventes,
da    tolemia humana afeita a unha guerra fratricida?
Un desprezo e a necesidade indesexada,
e un berro partido no medio do ar libre,
ave que se dirixe a erguelo  vento ceibo do Norte,
presos son das súas palabras pronunciadas,
presos son de  conque rir cruzar fronteiras necesarias,
deixando o medo as costas cargadas de pesadas mochilas,
pero o dominador, domina ao dominado,
e o que ten unha mafia montada e delirante,
rouba ao humilde que deixou a súa casa que

o neno que deixou a súa branca pelota de fútbol,

e  a nena que deixou a súa boneca de cores diversas,

o sorriso converteuse na amargaro do pranto,
a súa paisaxe querida en o lugar onde de neno xogaba.
E que asustado garda na caixiña  máxica da súa memoria
en calquera sitio afastando de si mesmo.
As distancias vanse acurtando e os necesitados
van chegando aos propietarios do poderío,
non mando ao senso humanitario,

non manda a cor da pel negra ou escura,
non manda a humildade necesaria
ou o amor preciso aos demais seres humanos,
por decreto lei. Meniños cansados
e subidos aos ombreiros dos seus pais,
que vanlle facendo máis doado o sufrimento.
Unha mae desesperada que non ten
que dar de comer a súa pequena criatura.
O camiño fai se duro, inxusto e inhumano,
namentres Europa, pérdese no discurso absurdo.
O home que domina a o outro sector humano:
ou ter que deixar de ser neno ou nena,
antes do tempo marcado. As diferencias sociais,
abren camiños absurdos  do sufrir diverso

fábrica da dor extensa e inxusta

os cartos fáciles e a explotación humana,
o desapego á vida útil e á convivencia,
abren as novas leis es laborais abusivas,
creazón da pobreza innecesaria.
Ser humano sufridor fillo do estoura dor,

a palabra xusto, vai ficando nunha lembranza
traidora e taciturna. Son confiscados
os Dereitos Humanos, namentres
o Mar Triste Mediterráneo,
vaise convertinte nun cometeríao de mortal de auga,
por veces, pregúntome, a min mesmo
no corazón interno,
xa que non son tan  novo
como será o futuro próximo?
e como estarán ar telladas a leis es laborais?
Será o ser humano, un simple "robot" mal pagado?
Pregunto, por ignorancia propia:
Cal será a función das Nacións Unidas?
Pregunto,

e se polas esquinas ocultas e extrañas,
seguirán matando con armas perigosas,
para aqueles que inventaron verbo   odiar?
Manda nas rúas estreitas dos lugares habitados,
acabaremos do noso pobre vocabulario,
a palabra corrupción, roubo ou abuso.
Por que resúltanos tan difícil
a paz perdida, e o feito de ser felices?
Por que inventamos negocios absurdos,
que divídenos como seres humanos?

Non nos chama a voz da conciencia colectiva,

chámanos a división,  e o medo.

Miguel Dubois.

Pontevedra, ao 23 de Agosto de 2015

                       Ledicia por unha aperta a Berta.

Unha promesa imcumprida

era coma un sono rompido,

Ou un vidro partido

tirado nun chan perdido

dun pais estranxeiro,

e imposto no cadro central

dunha fiestra vella

e abandonada  chea de pó

con teas de araña densas e moi grises.

Coma ese vidro arrancado do tempo,

no campo da memoria non moi afastada

Namentras, avanta Agosto, agora,

Con menos exposición soar potente

A timided solar era un feito cotiá

e un verán que, aínda,

vive por su propio poder poderoso,

vai pechando  os seus derradeiros

días cheos de vida aberta a lus intensa,

ao mundo vivido no mes de Xullo,

pasado na Costa Sur Oeste de Inglaterra,

no Condado de Devon

con Capital na vila de Exeter.

Nun fermoso paisaxe marítimo,

eu vivía, quero decir en Tourquay,

pertiño de Flanckand Road,

unha vez pasado Torre Abbey,

un Castelo fermoso, cargado

de lembranzas e historia,

pertecentes ao mundo histórico.

Campos verdes e extensos campos,

ao seu arredor, campos deportivos

diversos de golf, de rugby

Ou de beisball.

Alá ficou aquel máxico

mes de Xullo, cando

aterramos no aeroporto

de Gatwick con a cara leda

e esperando o que non

sabiamos de certo.

Todo soaba

A  fins imcumpridos

namentras preguntábaste

con quen eu vivirei,

e onde estará ese lugar

Chamado Tourquay.

Cheguei eu, na vosa compaña,

De xeito indiferente,

subíndome á van bermella

Na que Dareel me villera buscar.

Ao fin da viaxe longa

Con procedencia londinense

e catro horas de longa viaxe.

Máis os días pasaban,

bulindo, as clases cheas e pequenas,

con alumos de diferentes países

árabes, alemáns, austriacos

turcos, franceses ou italianos.

A mestura de nacionalidades

diversas as cores das peles

escuras, castañas ou moi branquiñas

e a forza e poder dunha xuventude

poderosa, que serán o noso futuro.

E comecei a apreciar con agarimo

a pluralidade e aquela toda

mestura de razas e culturas,

próximo futuro que preparábase,

e me afundín na inmensa emoción

ao escoitar a canción que Sancho

cantara có seu amigo.

Atónito fiquei cando Kewin

recitou o poema de

Federico García Lorca,

con propio acento inglés,

nun mundo complexo.

A paisaxe amable

e os  lugares fermosos

e o mar aberto

ao Oceáno Atlántico,

puiden albiscar a beleza

dos barcos navegando a vela,

os paseos marítimos

nun amable ferryboat

que até nos levóu

a Dartmouth, na fronte

Kingswell e o tren de vapor

negro e fumeante e decorados

dourados sobre un fondo

negro e intenso

levávache aos tempos pasados.

Cruzando o río ancho

un pequeno carcarrier,

en Dartmouth, atravesaba,

os diversos coches e pasaxeiros

de banda a banda,

de xeito continuado.

A unha sesión fotográfica

dunha boda moi inglesa

ssistimos curiosos e confidentes.

Puiden sentir un verán diferente,

que era potente e luminoso,

con campos extremadamente verdes,

e ollar o fermoso Cokington,

namentras un pianista

tocaba o seu grande instrumento,

para enfeitizar o ar tenro e dubidativo.

Puiden mirar diferentes cidades

en Cardiff, abracei

con toda a miña forza

A Berta; sentín a necesidade

de apretala con a forza intensa

ao saber que seu mozo

era xa, por sorte e ledicia

e traballo constante,

Profesor de Música,

e funcionario docente

da Xunta de Galicia.

Había motivo dabondo

para facer de dous minutos

unha explosión de ledicia.

Todo era a forza da ledicia

Que se xuntaba

nunha aperta fermosa

por haber obtido o resultado

desexado para un músico

de poderosa tuba relucente.

Foi cando me din de conta

que a ledicia allea

significaba a ledicia semellante

a miña a que eu espresaba

no meu sentimento contento.

Puiden darme de conta

que onde nós hai espazo

para compartir a ledicia

o sorriso aberto e efusivo

e a linguaxe do sorriso sinceiro

ou, coma vós dixe

unha aperta sentida

na mesma Capital de Gales,

chea de estranxeiros diferentes

e estudantes diversos

de diferentes idades.

Un abano amplo para

ampliar o coñecemento

da lingua inglesa

e coñecer lugares

diferentes, curiosos

e entrar nos Pubs

e calmar a nosa intensa sede

ou visitar os toilets

por imperativo legal

ou urxencia máxima

Lémbrome, no meu coarto,

onde eu habitaba, conmigo mesmo

ausente, de todos actos caseiros

asístía a seis da tarde

a un espectáculo diario e fermoso:

os días soeados, abertos e tan luminosos,

era cando o potente astro

atravesaba os cristais

do meu coarto e comezaba

a deitarse coa súa desmesurada

forza e intensidade. A súa fermosura

afundía  o meu cuarto de luz fonda

e facía a estancia un lugar cheo de luz.

Eran intres tranquilos e quedos

nos que eu me atopaba conmigo mesmo

e coa forza da luz solar intensa

e escoitando atentamente a BBC

Todo Tourquay e Peihgton

eran unha mestura de sensacións diferentes,

dende a viaxe naqueles fermosos buses

para o meu particular gusto singular,

até a confluencia de cultures varias.

Polo medio do centro urban de Peignton,

coa peculiaridade das súas construccións

e as igrexas tan diferentes ás nosas

e a maioría cun pico moi pronunciado

algunhas delas de cores escuras

Ondes os meniños cantaban

no coro coma poidemos observar

Naquel Totnes fermoso

con aquela custa pronunciada

que un arco cruzaba,

de un extremo a outro,

a lonxitude da rúa estreita

Perdímonos polas pedras

do chan de Totnes

nunha tarde soleada

de intenso verán de Xullo,

pero estabamos todos xuntos,

decubrindo lugares fermosos.

O sentido humano era xeneroso

e o feito de compartir

lugares e acontementos

facía de nós persoas dadas

a extensas risas e pequenos

acontecementos que erguiános

o ánimo e as ganas de vivir.

              Miguel  Dubois.

El  es mi hermano Genito. Le dedico este poema, llamado MAR DE VIDA.

                                                           Pontevedra, 3 de Julio de 2015

Estuve con él

Aquel último

Jueves de Junio

Del presente año,

En el que vivimos,

Precisamente,

Un día veinti  y cinco

Del número dos mil quince.

Me parecía un año grande

En el calendario de la vida.

El había nacido en O Grove,

En el año

De mil novecientos

Cuarenta y cinco.

Gonzalo,

Nacíó en mil novecientos

Cuarenta y ocho.

Gonzalo,

También era natural

De la villa marinera,

Meca de O Grove.

El que escribe,

Nació en Vigo,

En la Calle de

García Barbón

Ciento veinte y tres

Tercero izquierdo,

Hoy número

Ciento veinti y uno,

en mil novecientos

Cincuenta y tres.

Mi Padre,

Se llamaba Eugenio,

Mi Madre,

Se llamama Helene.

El dolor punzante

Y criminal, superaba

Al mayor

De los dolores profundos.

Su mirada

Estaba perdida,

La la habitación completa

Era un cubo geométrico

Hospitalario.

Y lo acogía

Perdido en si mismo

Parecía

Un tripulante perdido

Que no encontraría

El rumbo de vuelta.

Ya estaba

Más allegado a lo lejos,

Mientras

Dejaba un mundo conocido

Su hábitat actual estaba

Construído en enfermedad grave.

Te ví navegando

Por mares desconocidos

Y me pregunté

Si estabas perdido

En medio

De la tormenta profunda.

Me perdía

En la confusión de

Mi mente alojada

De recuerdos y espantos.

Perdido de temor

Acelerado y a tí, te dí

Dos besos blancos.   Te besé

en tu frente caliente.

Algo bueno me

Parecía que no sucedería

Y tu vida entera

Se apagó para siempre.

Como un sol agotado  e inútil.

Me pregunté

Que sentido tenía

La vida perdida.

Un corazón parado,

O unos pulmonos quietos.

El desierto de la vida

De muerte habitada.

Comenzó

El duelo intenso,

Se activaron

Los mecanismos

De la muerte,

De  la despedida.

Noticias cortas

Iban llegando,

Se comentaba

Lo incomentable

Dejando

Las verguenzas al aire.

Por qué fue lo que

No debía ser,

Por qué dicen

Que se equivocó,

Como un pájaro blanco

Que el vuelo perdió,

En el azul

De un inmenso cielo,

Pintado de ligeras

Nubes blancas,

Pero hermano mío fue

Los Reyes y Los Capitanes

De las velas brancas extendidas

Y los paseos

Marítimos a motor

En una planeadora volando

Por encima

De la superficie marina

Volábamos

Por el mar plato y sosegado,

Agarrabas la escota

tensa con fortaleja.

Dimos largos paseos

por las cercanías

De A Illa A Insuiña,

Fuimos al arenal

Do Areoso, a Illa de Arousa

O  a Santa Uxía de Ribeira

Mientras la mar

Nos dio mucha mar

Y la tierra

Sujetó nuestros pies clavados.

Ahora ya nunca estamos juntos.

Antes, casualmente,

Te veía o visitaba

Nos dejastes

Solos en la vida

Y perdidos

En la distacia larga

Mientras tú

Te marchaste

a la Isla Solitaria,

Pero los fenómenos

Se repiten,

Queramos

O no  lo queramos,

Y a tí me uniré

No sé cuando

Te contaré

Las últimas noticias

De las compliaciones terrestres

El día

De nuestro encuentro.

                           Miguel  Dubois.

HISTORIA DUN PASADO INFANTIL E A VIDA

PERDIDA NO MEDITERRANEO.

Percorría os tempos inxustos

das dorosas dictaduras,

cárceres do medo e do desalento,

mais un dia coma hoxe presente,

erguemos caraveis vermellos

na punta ergueita e cilíndrica

de balas mortais e carentes.

Revolucón dos Caraveis Vermellos,

carencia de balas mortíferas,

namentras saían os barcos poveiros

máis alo da perigosa barra,

ondas enormes medo e necesidade

saias rachadas e espidos os pes

de meniños e meniñas

pais con pantalóns cosidos

un Casino fermoso,

un cine entretido que sempre

falaba en inglés perfecto

pequenas xoierías

na Rúa dos Comerzos,

prazas amplas e fermosas,

a casa dos meus Avós queridos,

que me convidaban a darlles

tres bicos en dous meixelas,

Meus Tíos Benqueridos

A Tía Branca e o Tío Joao,

seus fillos queridos e respetados

e os seus amores recentes.

Todo resultaba fermoso e real

namentras eu ía bicando meixelas,

dando un por un e cada un,

unha lingoaxe normal e formal.

E naquela Póvoa de Varzim pretérito,

iamos todos á Misa do Galo,

sustentado un mando agarimoso

a nosa avóa Memé.

brilaban todo un portento de emocións

diversas aínda que a Misa

non resultaba divertida,

pero eu miraba as Bóvedas

da igrexa do Bon Xesús,

a súa maxestuosidda e grandeza

namentras eu era un meniño pequeno

de cabelos, excesivamante, loiros

eso que chaman cabelo demasiado

claro coma se fora un extranxeiro

no meu país. Aquelas ceas de Nadal,

os meus primos, os meus irmás

toda a familia reunida

nun sinfín de ledicia e agarimo

aquela cea de Nadal cun pavo delicioso

e postres cheos de dozura

e aquel bolo rei que agachaba

un agasallo no seu interior.

Os fumadoes botaban moito

fume pola boca, extensas bocanadas

coma se foran a néboa feita,

diante das súas bocas de fumador.

Nao fumaban de certo o noso Miguel

e George Osorio, aquel home meu amigo

de ollos fermosos. Canto eu admirei

ao meu primo Miguel. Para min

era un ser delicioso e o quixen

moito, abofé. Penso que a vida é inxusta

e nos arrinca coma un castigo

os seres máis queridos. A vida, tamén,

e ter sorte, ou cair na desgraza

do desalento ou dor concisa

que penetra na espidez

dos nosos corazóns cheos

de tenrura e amor.

A amor hai que coidalo,

coma unha fror do xardín.

O amor henche e o desamor,

desvaleírate coma se foras

un frío seco e murcho.

O amor é lento delicado

e sutil a lus forte,

que alumea a forte escuridade.

Quixera vivir de amor enteiro,

e desterrar o que me mata e condea,

baixo ao teu inferno aceso,

para apagar a túa dor incontible

dos fusiles longos

e cantamos Grándola

Vila Morena,

o desamor e da brutalidade.

Crearon un Portugal ceivo

evadido de absurdas dictaduras.

Portugal querido,

a miña familia querida

portuguesa con certeza.

Os meus tíos queridos

a miña fada madriña

os meus primos e primas,

días lindos na Póvoa de Varzim

en Fao ou Esposende.

Mais todo pasa como nada,

e os días enteiras sóbense

a outras días diferentes,

xerando unha escada vital

que remata no cumio da vida,

cando o corpo e o esprito

cánsase de loitar

có medio dominante

namentras dólares e euros

dominan, a paisaxe humana

ferida de morte.

Morre o negro desvalido

nas fosas do Mar Mediterraneo,

e o sono do xusto durme

nas caixas fortes

das entidade bancarias

Banqueiros eximidos de condea

preferentistas convidados

ao roubo tremendo.

A xustiza é unha invasión

de deshonestidade.

Miguel Dubois.

AMOR AL AMOR

Resulta facil, decir incendio,
Brotes de azul y amarillo
Llama poderosa y viva,
calor y miedo, diversión
o hoguera playera.
Se abre el verano
En la noche de San Juan.

Resulta fácil descubrir tu rostro abierto,
con pétalos de flores primaverales.
El incendio de la belleza
genera una vista agradable,
Ojos poderosos y sostenibles,
poderosos son tus ojos,
de visión clara y abierta.

Resulta difícil taparte la cara,
con un paño blanco deshabitado
de amor caliente y puro.

Acudo a los portales silenciosos
mirando cómo pasa la gente,
pensando que no piensan nada
en la era de la robótica.

Se me hace lento y leve
el pasar de los coches coloridos.
El ser humano no es una máquina corriente.
Por eso te quiero, tanto, en la habitación desnuda
O viéndote pasar detrás de los cristales,
a lo lejos más allá de todas las miradas.

Te veo cuando te amo tanto.
Nada te reprocho
ni en el mal ni en el bien,
y a tí me acomodo, lento,
en un silencio de flores bellas.
Me das la vida entera.
Me das el oxígeno respirable,
Me das la sonrisa torpe
A la tristeza de mi faz.

Me uno a la sonrisas abiertas.
Condeno el dolor del miedo
y me uno a un himno alegre
de primaveras y flores.

Cubriré el espacio de sas botellas,
con una esperanza sostenible,
que me abre la puerta a la vida.
Vida que te quiero tanto
En la luz o en la sombra,
en los lugares discretos
o en el jolgorio humano
De la voz plural.

Y muerte que aun no me llama,
dormida en el tiempo está.
Me llaman pero no escucho
Respondiendo un silencio interesado.

Llamado resentimiento
O el dolor del rechazo continuo.
Me uno al amor amplio
y maldigo el desencanto,
provocado por el abuso.
Amando crezco
pero odiando me voy,
firmando mi autocondena.

Me una a la luz intensa
Y olvido los gemidos
del desaliento
donde el amor está ausente

Miguel Dubois.

UN SACO ROTO PONTEVEDRA, AL 1 DE FEBRERO DE 2015.

D e que me vale tu eterna mentira

Que abre los caminos del desengaño

Y la rabia rebosante,

De que vale tanta panoplia

Que nos lleva camino del desaliento.

No marques lineas divisorias

No generas la desigualdades indeseadas

No margines al pobre o al necesitado.

Que perversa actitud humana

Secuestrar la libertad ajena.

De que te vale construir

Un Mundo cruel y desalentador

Si acabarás igual que todos.

Ayuda al que lo necesita

Viste al desnudo

Y al que pasa frío y hambre.

De que te vale la hipocresía

Tus palacios ostentosos

Y tus coches lujosos

Demuéstranos un corazón abierto

Abierto a toda la humanidad.

Hay seres que coronan

El colmo de la más intensa maldad.

Arramplan con todo lo ajeno

Y hacen más pobre al necesitado.

Hombres que luchan contra

Hombres y mujeres

Hombres asesinos de los seres

Que un día amaran.

Antes la dulzura de un beso

Ahora el horror que no cesa.

Hoy te doy la mano,

Encantado de conocerte,

Y mucho gusto

Pero mañana te traicionaré

Rompiendo las más elementales

Criterios objetivos éticos

Imprescindibles y humanos

Y de manera , totalmente, gratuita

Te condeno a un infortunio

De palabras mentirosas

Que generan miedo y desesperaqnza,

Pero, dicen, que dicen, que todo vale

Sea una verdad que clama al cielo

O una eterna mentira.

El Mundo se va construyendo

A Costa de las palabras falsas

El mundo va degenerando

Con la faz de la mentira.

Lo que un día fue cierto

Dicen que está desfasado

Que ya no rentabiliza

Y se debe eliminar

Para generar la riqueza robada

A los necesitados.

La vida, cada día, se hece más dura

Y los seres humanos

Nos vamos deshumanizando

Generando abundante desamor

Y pobreza tremenda.

La hemorragia no cesa

No cesa esta inútil

Pérdida de sangre

Que nos na la vida.

Miguel Dubois Thenaisie

GRECIA

NO

ABISMO.

CHEGARÁ A

PRAIA ESPERANZA

Capitales famentos,

Contra vidas febles

Vidas desestructuradas,

Familias desfeitas,

Pobreza servida,

O pan nosos de cada día.

Ilusións perdidas

No fondo da memoria.

Un paxaro famento,

Vóa polas las prazas de Atenas.

Necesidade sobre necesidade

Penuria sobre penuria.

A fame aberta

Coma unha cova na boca,

Na que entra a miseria,

Duns alimentos collidos

Nos colectores do lixo,

E o salario DA miseria

Inmerecida e imposta

Por decreto lei,

Un sarta de mentiras medidas,

Aproveitan os tellados

Para sementar a miserenta

Mentira, ou o verbo restar,

Que todo quitan e nada dan.

Quen arrincará esta dor aguda

Do corazón ateniense,

E de máis cidades, vilas

E pequenas poboacións gregas.

Que deixará de mentir

Mecanicamente.

Durmen os corazóns gregos

No fondo da tristura,

Atrás noutra banda do tempo

Ficaron os nomes

De Melina Mercury,

Ou de Mikhis Theodorakis.

A deshumanización

Do feito político,

Dependendo do criterio

Da economía

Chaman as portas dos Paises

Mediterraneos,

Namentras os neo

Conservadores,

Xeneran as potencias do mal

Vivir, aos seres que nun tempo

Pretérito viviron unha vida

Xusta, afeita ao quefacer cotiá

O Mundo xira de xeito

Desconcertante,

E medra a necesidade

E a prepotencia dun vivir,

De sabotaxe, esquilmando

As clases medias.

Os medicamentos que nunca

chegan e a morte que chama

Pola carencia do remedio

A escandaleira política

Pasa, supostamente,

despercibida

No cúmulo do Poder

Coma un vento feble

E desesperante.

A verdade parece ser

Un teoría xorda

Que non di nada

Alexis Tsipras,

Abre a porta aberta

A unha grega ilusionada

Que quere erguerse

Con toda súa forza

E desexa condenar

A ese Amencer Dourado,

Amarrado á tremenda

Cruz hitleriana.

Alexis Tsipras

Pode facer a apertura

Dun nova era política

Na que o pobo grego

Dódese erguer

Ao cumio da luz intensa.

Miguel Dubois Thenasie.

Pontevedra, al 24 de Enero de 2015.

AMOR, QUIÉREME.

El tiempo se elevó

A la cima del Monte.

Fui cumpliendo años

Y más años pero

Muchos más meses.

Los días fueron

Veinte y cuatro horas

Segmentadas y separadas

Por cada una de ellas.

Llego hasta dónde estoy,

Con el dolor vestido

Con el placer conseguido.

Cubro Los momentos desiertos

Y habito Los lugaros vacíos.

La vida entera, se me abre

Un sube y baja

Un delirio perdido

El el horizonte cotidiano.

Que puedo hacer

Para amarrarme más a tí,

Tú recuerdo inolvidable.

Como podría retroceder

En el tiempo

Que habitaste conmigo.

Te aseguro que el viento costero

Calentaba algo y no mucho

Cuando ví tu larga melena

Acariciada por el el viento.

La vida es viento

La vida es calor

O frío o demanda

De amor constante.

Cuanto me duele

Cuando me siento rechazado

Sin aparente causa

Y el dolor se enciende

Como una herida profunda,

Por eso amo el mundo

De la poesía amorosa

Y destierro el dolor que duele y mata.

Cuando te quiero vida mía

Cuanto te quiero mi vida,

Cuantas palabras más

Te dolieron como

Un fuerte veneno inyecato.

Cuantos años enteros

De felicidad viví

A cuanto desorden personal,

Asistí. Asistí

Al dolor máis íntimo

De mis dolores profundos,

Lloré largo y tendido,

Arranqué de MI cara

Una profunda sonrrisa tierna

Y fuí abriendo, rutas diferentes

De mi vivir constante,

Y, ahora, te doy mi sonrrisa,

Mis papeles de versos escritos

Y la luz que alumbra mi interior

Encendido de amor profundo.

Pontevedra, ao 31 de Outubro de 2014.

O ABUSO.

Morre o mes de Outubro,

festexando o Samaín,

proclamando,

as Festas de Outono,

outono veranceiro,

non vai frío nen chove.

O potente Sol está

semple visible,

potente bola,

poderoso laranxa

pendurada no azul do ceu,

namentras xogabamos

có Mundo Futuro

de nenos e nenas felices

aos xogos populares do País,

esta Galicia fermosa,

ateigada de beleza

e saturada de desafortunadas

construccións, froito avaro

dos malos cidadásn dun país

que perdeu o seu Norte propio.

Abondan os abusos de poder

o feito corrupto, creando

un eido abusivo,

que arrinca a ilusións

a moitos cidadáns honrrados,

que se lles arrican a ilusión,

de vivir polos abusos bancarios

e retiradas de axuda sociais

máis urxentes.

Mais non importa,

din os poderosos,

porque representa

o eido mais sensible

da sociedade enteira.

O feito des humanizador

é unha constante cotiá,

os bancos de alimentos

piden axuda urxente

e nos centros de internamento

de cidadáns estranxeiros,

brutos e malvados funcionarios

maltratan a cidadáns estranxeiros,

crevando os dereitos humanos.

Supoño que os nosos emigrantes

en Alemania; Suiza, Franza,

Arxentina ou Cuba,

non foron maltratados

por querer gañar

o pan de cada día

na afastada diáspora.

Homes e mulleres maltratados

nos aramios, sandando

polos pes da carne aberta,

pau forte e de volta en quente,

namentras as esferas poderosas

son arrestados polos corpos policias,

ex ministros, ex alacades,

con grandes cantidades

de diñeiro roubado

a todos nós, o Pobo Soberano,

e cando protestamos

uns homes automáticos

carentes de sentimentos,

fírennos sen piedade.

Xa remataron coas Caixas de Aforros,

cós seu poderosos edificios

antes galegos, agora foráneos,

que erguínse outos

no sky line das urbes e pobos,

Non contentos có roubo,

inventaron un prodixioso

instrmento financiero,

chamdas participacións preferentes

para roubar enganando

aos nosos antigos emigrantes

e outras xentes honradas.

Governo de España:

Sr. presidente de España:

Vaíase porque vostede

é unha vergoña pura.

Vostede reprenta

ao cumio do seu partido.

Miguel Dubois.