O recreo sin fin
Posted 24/10/2015
on:- In: Sen clasificar
- Deixar un comentario
Pontevedra, ao 24 de Outubro de 2015
O RECREO SIN FIN
Tempo sobre tempo
é máis tempo andado,
sobre os camiños vitais.
Andamos para adiante,
apartando a dor innecesaria,
pero esquecemos mirar para atrás,
onde a vida fíxose lembranza.
O ar afiase irrespirable,
e a contaminación política,
un feito real touzo,
roubos sibilinos, escandalosos,
e cantidades desorbitan tes
O tempo sobre o tempo,
pasa descarado, irreverente
e pouco tempo
ou moita vida vivida.
Vivir para vivir,
para sentir o meu corazón latexar,
para festexar a vida
e subirme ao cumio ledo,
onde a luz estala de ledicia auténtica,
mirar a fermosura da paisaxe,
que aleda a vista,
festas da fermosura,
fiestras abertas de par a par
Agora etapa nova, abro,
Con certa nostalxia,
meus alumnos e alumnas
queridos, froito: o meu salario.
Adeus compañeiros Mestres e Mestras,
adeus vida laboral, cualificacións
programacións,
adeus pais e ma es, días queridos
e días de rexeite, días ledos
e palabras inmerecidas,
esa doada liberdade
de inventar o incerto,
ou romper coa paz necesaria.
Que ficades ao pé da aula viva
a veces perdendo a paciencia necesaria
onde os profesor de lingua inglesa,
aboándoa alumnos, alumnas, compañeiros
e libros, namentres a choiva esvara
polos cristais da aula pequena
e un neno ou neno mira
o caer das pingas perdidas
ou a fermosura do arco da vella,
no ar frío e solitario.
namentres a profesora
afeita ao seu deber constante,
di algo coma ácido sulfúrico.
Que estraño nome pregúntase
o mozo estudante de
cuarto de Educación Primaria,
perdido nos seus pensamentos
preadolescentes. Os nenos e nenas,
van medrando de cara
a un futuro que non se afai doada
e os Mestres e Mestras amosan
nas facianas a fisionomía do tempo.
Uns imos perdendo cabelo,
e vaise achegando á cor gris acea.
Por cambiar, cambia, tamén o clima
con recreos fermosos no outono,
ateigados de fonda luz
e sol intenso, namentres nenos e nenas
xogan a un fútbol infantil,
de patadas pelagrosas, según se mire,
dadas sen pensalo.
Os meniños de Educación Infantil,
constrúen mundos fantásticos
de castelos de area,
ou se converten nunha mae
que vai facer á compra
ao Supermercado,
un nena de tres ou catro anos
vai paseando un carriño,
onde vai o bebé suposto.
E voume fixando na súa conduta,
no seu estar, no seu mundo máxico
e por veces, quixera, ser neno, tamén.
Xanciño, Carrasquiño,
achégase a min bulindo,
e me di que están facendo
unha carreira de caracois lentos,
e me di, moi serio, que gañará
o que sexa máis rápido de todos.
Dous profesores despistados,
cronometran tan importante
carreira popular de caracois lentos.
O profesor de inglés, anima
aos caracois en inglés.
A profesora de música,
entoan a canción da Vitoria
o profesor de matemáticas
recita as tabulas de multiplicar
e o profesor de ximnasia
fai uns exercicios específicos
e os demais docentes
son expendidos animadores
de carreiras de caracois lentos.
E a festa do recreo segue,
namentres, Titiño Calé
érguese a vaira superior
da portería de balonmán.
Ergo a voz en forma
de grito potente e poderoso
e digo con forza:
Tito, baixa de aí!
Vas caer langransiño!
pero agora Pitufina Branca,
érguese nos ferros negros,
que fan de base das
canasta de baloncesto.
Miro a un compañeiro
que non para de xogar
ao baloncesto
cós nenos de terceiro
invádeme unha envexa saña
pero afirmo; cantas cousas
pódense facer nun recreo.
Miguel Dubois
Volta atrás: sistema involucionista
Posted 05/09/2015
on:Pontevedra, ao 5 de Setembro de 2015
VOLTA ATRÁS: SISTEMA INVOLUCIONISTA.
Ringleiras de homes e mulleres de nenos e nenas,
cansos, desesperados, tragando o po do camiño lento,
abandonaron a Patria perdida e afastada,
chea de bombas tremendas, e de miseria humana
mortificada, porque non hai alí máis vida cá morte,
que bule polas rúas, homes asasinos profesionais,
que arrincan o pranto de seres inocentes,
distracción, pánico, incomprensión e medo inducido
onde habita a dor ilimitada e onde o odio é constante.
Tiro a tiro, morte a morte e golpe a golpe,
patada dada con rabia e forza tremenda,
froito dun racismo extremo e insólito,
constante uso dunha espingarda cargada
de balas mortíferas asasinas
Rúas de Alepo,
ou da bomba que estoura con toda
a súa potencia destrutora,
no medio dun campo cheo de xente.
Dor da inxustiza e a carencia de sentimentos ledos.
Pranto fondo, pena e choro constante.
Abandonar a terra a horta chea e o pobo querido,
e camiñar sen rumbo prefixado camiño dalgún lugar
extraño, países, Non Sei Que, ou Deus Dirá Onde,
e embarcamos de cara a un precipicio mortal marítimo
a loitar coas ondas, berrar a fondo, e tremer de medo.
O Mundo se afai duro e incoherente e ,demasiado, besta,
para a resistencia humana, resistencia superada
e as palabras están feitas de ringleiras de palabras,
pronunciadas diante dun fermoso micrófono amplificador
absurdo e delirante,
absurdas e de pronunciamentos falsos,
namentres, os egoístas, so mentes, pensan no seu ben.
Un desprezo ao lugar da orixe, onde virán estes
desprendidos da vida cotiá e superviventes,
da tolemia humana afeita a unha guerra fratricida?
Un desprezo e a necesidade indesexada,
e un berro partido no medio do ar libre,
ave que se dirixe a erguelo vento ceibo do Norte,
presos son das súas palabras pronunciadas,
presos son de conque rir cruzar fronteiras necesarias,
deixando o medo as costas cargadas de pesadas mochilas,
pero o dominador, domina ao dominado,
e o que ten unha mafia montada e delirante,
rouba ao humilde que deixou a súa casa que
o neno que deixou a súa branca pelota de fútbol,
e a nena que deixou a súa boneca de cores diversas,
o sorriso converteuse na amargaro do pranto,
a súa paisaxe querida en o lugar onde de neno xogaba.
E que asustado garda na caixiña máxica da súa memoria
en calquera sitio afastando de si mesmo.
As distancias vanse acurtando e os necesitados
van chegando aos propietarios do poderío,
non mando ao senso humanitario,
non manda a cor da pel negra ou escura,
non manda a humildade necesaria
ou o amor preciso aos demais seres humanos,
por decreto lei. Meniños cansados
e subidos aos ombreiros dos seus pais,
que vanlle facendo máis doado o sufrimento.
Unha mae desesperada que non ten
que dar de comer a súa pequena criatura.
O camiño fai se duro, inxusto e inhumano,
namentres Europa, pérdese no discurso absurdo.
O home que domina a o outro sector humano:
ou ter que deixar de ser neno ou nena,
antes do tempo marcado. As diferencias sociais,
abren camiños absurdos do sufrir diverso
fábrica da dor extensa e inxusta
os cartos fáciles e a explotación humana,
o desapego á vida útil e á convivencia,
abren as novas leis es laborais abusivas,
creazón da pobreza innecesaria.
Ser humano sufridor fillo do estoura dor,
a palabra xusto, vai ficando nunha lembranza
traidora e taciturna. Son confiscados
os Dereitos Humanos, namentres
o Mar Triste Mediterráneo,
vaise convertinte nun cometeríao de mortal de auga,
por veces, pregúntome, a min mesmo
no corazón interno,
xa que non son tan novo
como será o futuro próximo?
e como estarán ar telladas a leis es laborais?
Será o ser humano, un simple "robot" mal pagado?
Pregunto, por ignorancia propia:
Cal será a función das Nacións Unidas?
Pregunto,
e se polas esquinas ocultas e extrañas,
seguirán matando con armas perigosas,
para aqueles que inventaron verbo odiar?
Manda nas rúas estreitas dos lugares habitados,
acabaremos do noso pobre vocabulario,
a palabra corrupción, roubo ou abuso.
Por que resúltanos tan difícil
a paz perdida, e o feito de ser felices?
Por que inventamos negocios absurdos,
que divídenos como seres humanos?
Non nos chama a voz da conciencia colectiva,
chámanos a división, e o medo.
Miguel Dubois.
Berta
Posted 26/08/2015
on:Pontevedra, ao 23 de Agosto de 2015
Ledicia por unha aperta a Berta.
Unha promesa imcumprida
era coma un sono rompido,
Ou un vidro partido
tirado nun chan perdido
dun pais estranxeiro,
e imposto no cadro central
dunha fiestra vella
e abandonada chea de pó
con teas de araña densas e moi grises.
Coma ese vidro arrancado do tempo,
no campo da memoria non moi afastada
Namentras, avanta Agosto, agora,
Con menos exposición soar potente
A timided solar era un feito cotiá
e un verán que, aínda,
vive por su propio poder poderoso,
vai pechando os seus derradeiros
días cheos de vida aberta a lus intensa,
ao mundo vivido no mes de Xullo,
pasado na Costa Sur Oeste de Inglaterra,
no Condado de Devon
con Capital na vila de Exeter.
Nun fermoso paisaxe marítimo,
eu vivía, quero decir en Tourquay,
pertiño de Flanckand Road,
unha vez pasado Torre Abbey,
un Castelo fermoso, cargado
de lembranzas e historia,
pertecentes ao mundo histórico.
Campos verdes e extensos campos,
ao seu arredor, campos deportivos
diversos de golf, de rugby
Ou de beisball.
Alá ficou aquel máxico
mes de Xullo, cando
aterramos no aeroporto
de Gatwick con a cara leda
e esperando o que non
sabiamos de certo.
Todo soaba
A fins imcumpridos
namentras preguntábaste
con quen eu vivirei,
e onde estará ese lugar
Chamado Tourquay.
Cheguei eu, na vosa compaña,
De xeito indiferente,
subíndome á van bermella
Na que Dareel me villera buscar.
Ao fin da viaxe longa
Con procedencia londinense
e catro horas de longa viaxe.
Máis os días pasaban,
bulindo, as clases cheas e pequenas,
con alumos de diferentes países
árabes, alemáns, austriacos
turcos, franceses ou italianos.
A mestura de nacionalidades
diversas as cores das peles
escuras, castañas ou moi branquiñas
e a forza e poder dunha xuventude
poderosa, que serán o noso futuro.
E comecei a apreciar con agarimo
a pluralidade e aquela toda
mestura de razas e culturas,
próximo futuro que preparábase,
e me afundín na inmensa emoción
ao escoitar a canción que Sancho
cantara có seu amigo.
Atónito fiquei cando Kewin
recitou o poema de
Federico García Lorca,
con propio acento inglés,
nun mundo complexo.
A paisaxe amable
e os lugares fermosos
e o mar aberto
ao Oceáno Atlántico,
puiden albiscar a beleza
dos barcos navegando a vela,
os paseos marítimos
nun amable ferryboat
que até nos levóu
a Dartmouth, na fronte
Kingswell e o tren de vapor
negro e fumeante e decorados
dourados sobre un fondo
negro e intenso
levávache aos tempos pasados.
Cruzando o río ancho
un pequeno carcarrier,
en Dartmouth, atravesaba,
os diversos coches e pasaxeiros
de banda a banda,
de xeito continuado.
A unha sesión fotográfica
dunha boda moi inglesa
ssistimos curiosos e confidentes.
Puiden sentir un verán diferente,
que era potente e luminoso,
con campos extremadamente verdes,
e ollar o fermoso Cokington,
namentras un pianista
tocaba o seu grande instrumento,
para enfeitizar o ar tenro e dubidativo.
Puiden mirar diferentes cidades
en Cardiff, abracei
con toda a miña forza
A Berta; sentín a necesidade
de apretala con a forza intensa
ao saber que seu mozo
era xa, por sorte e ledicia
e traballo constante,
Profesor de Música,
e funcionario docente
da Xunta de Galicia.
Había motivo dabondo
para facer de dous minutos
unha explosión de ledicia.
Todo era a forza da ledicia
Que se xuntaba
nunha aperta fermosa
por haber obtido o resultado
desexado para un músico
de poderosa tuba relucente.
Foi cando me din de conta
que a ledicia allea
significaba a ledicia semellante
a miña a que eu espresaba
no meu sentimento contento.
Puiden darme de conta
que onde nós hai espazo
para compartir a ledicia
o sorriso aberto e efusivo
e a linguaxe do sorriso sinceiro
ou, coma vós dixe
unha aperta sentida
na mesma Capital de Gales,
chea de estranxeiros diferentes
e estudantes diversos
de diferentes idades.
Un abano amplo para
ampliar o coñecemento
da lingua inglesa
e coñecer lugares
diferentes, curiosos
e entrar nos Pubs
e calmar a nosa intensa sede
ou visitar os toilets
por imperativo legal
ou urxencia máxima
Lémbrome, no meu coarto,
onde eu habitaba, conmigo mesmo
ausente, de todos actos caseiros
asístía a seis da tarde
a un espectáculo diario e fermoso:
os días soeados, abertos e tan luminosos,
era cando o potente astro
atravesaba os cristais
do meu coarto e comezaba
a deitarse coa súa desmesurada
forza e intensidade. A súa fermosura
afundía o meu cuarto de luz fonda
e facía a estancia un lugar cheo de luz.
Eran intres tranquilos e quedos
nos que eu me atopaba conmigo mesmo
e coa forza da luz solar intensa
e escoitando atentamente a BBC
Todo Tourquay e Peihgton
eran unha mestura de sensacións diferentes,
dende a viaxe naqueles fermosos buses
para o meu particular gusto singular,
até a confluencia de cultures varias.
Polo medio do centro urban de Peignton,
coa peculiaridade das súas construccións
e as igrexas tan diferentes ás nosas
e a maioría cun pico moi pronunciado
algunhas delas de cores escuras
Ondes os meniños cantaban
no coro coma poidemos observar
Naquel Totnes fermoso
con aquela custa pronunciada
que un arco cruzaba,
de un extremo a outro,
a lonxitude da rúa estreita
Perdímonos polas pedras
do chan de Totnes
nunha tarde soleada
de intenso verán de Xullo,
pero estabamos todos xuntos,
decubrindo lugares fermosos.
O sentido humano era xeneroso
e o feito de compartir
lugares e acontementos
facía de nós persoas dadas
a extensas risas e pequenos
acontecementos que erguiános
o ánimo e as ganas de vivir.
Miguel Dubois.
MAR DE VIDA
Posted 07/07/2015
on:El es mi hermano Genito. Le dedico este poema, llamado MAR DE VIDA.
Pontevedra, 3 de Julio de 2015
Estuve con él
Aquel último
Jueves de Junio
Del presente año,
En el que vivimos,
Precisamente,
Un día veinti y cinco
Del número dos mil quince.
Me parecía un año grande
En el calendario de la vida.
El había nacido en O Grove,
En el año
De mil novecientos
Cuarenta y cinco.
Gonzalo,
Nacíó en mil novecientos
Cuarenta y ocho.
Gonzalo,
También era natural
De la villa marinera,
Meca de O Grove.
El que escribe,
Nació en Vigo,
En la Calle de
García Barbón
Ciento veinte y tres
Tercero izquierdo,
Hoy número
Ciento veinti y uno,
en mil novecientos
Cincuenta y tres.
Mi Padre,
Se llamaba Eugenio,
Mi Madre,
Se llamama Helene.
El dolor punzante
Y criminal, superaba
Al mayor
De los dolores profundos.
Su mirada
Estaba perdida,
La la habitación completa
Era un cubo geométrico
Hospitalario.
Y lo acogía
Perdido en si mismo
Parecía
Un tripulante perdido
Que no encontraría
El rumbo de vuelta.
Ya estaba
Más allegado a lo lejos,
Mientras
Dejaba un mundo conocido
Su hábitat actual estaba
Construído en enfermedad grave.
Te ví navegando
Por mares desconocidos
Y me pregunté
Si estabas perdido
En medio
De la tormenta profunda.
Me perdía
En la confusión de
Mi mente alojada
De recuerdos y espantos.
Perdido de temor
Acelerado y a tí, te dí
Dos besos blancos. Te besé
en tu frente caliente.
Algo bueno me
Parecía que no sucedería
Y tu vida entera
Se apagó para siempre.
Como un sol agotado e inútil.
Me pregunté
Que sentido tenía
La vida perdida.
Un corazón parado,
O unos pulmonos quietos.
El desierto de la vida
De muerte habitada.
Comenzó
El duelo intenso,
Se activaron
Los mecanismos
De la muerte,
De la despedida.
Noticias cortas
Iban llegando,
Se comentaba
Lo incomentable
Dejando
Las verguenzas al aire.
Por qué fue lo que
No debía ser,
Por qué dicen
Que se equivocó,
Como un pájaro blanco
Que el vuelo perdió,
En el azul
De un inmenso cielo,
Pintado de ligeras
Nubes blancas,
Pero hermano mío fue
Los Reyes y Los Capitanes
De las velas brancas extendidas
Y los paseos
Marítimos a motor
En una planeadora volando
Por encima
De la superficie marina
Volábamos
Por el mar plato y sosegado,
Agarrabas la escota
tensa con fortaleja.
Dimos largos paseos
por las cercanías
De A Illa A Insuiña,
Fuimos al arenal
Do Areoso, a Illa de Arousa
O a Santa Uxía de Ribeira
Mientras la mar
Nos dio mucha mar
Y la tierra
Sujetó nuestros pies clavados.
Ahora ya nunca estamos juntos.
Antes, casualmente,
Te veía o visitaba
Nos dejastes
Solos en la vida
Y perdidos
En la distacia larga
Mientras tú
Te marchaste
a la Isla Solitaria,
Pero los fenómenos
Se repiten,
Queramos
O no lo queramos,
Y a tí me uniré
No sé cuando
Te contaré
Las últimas noticias
De las compliaciones terrestres
El día
De nuestro encuentro.
Miguel Dubois.
Poema de Miguel Dubois: HISTORIA DUN PASADO INFANTIL E A VIDA PERDIDA NO MEDITERRANEO
Posted 27/04/2015
on:HISTORIA DUN PASADO INFANTIL E A VIDA
PERDIDA NO MEDITERRANEO.
Percorría os tempos inxustos
das dorosas dictaduras,
cárceres do medo e do desalento,
mais un dia coma hoxe presente,
erguemos caraveis vermellos
na punta ergueita e cilíndrica
de balas mortais e carentes.
Revolucón dos Caraveis Vermellos,
carencia de balas mortíferas,
namentras saían os barcos poveiros
máis alo da perigosa barra,
ondas enormes medo e necesidade
saias rachadas e espidos os pes
de meniños e meniñas
pais con pantalóns cosidos
un Casino fermoso,
un cine entretido que sempre
falaba en inglés perfecto
pequenas xoierías
na Rúa dos Comerzos,
prazas amplas e fermosas,
a casa dos meus Avós queridos,
que me convidaban a darlles
tres bicos en dous meixelas,
Meus Tíos Benqueridos
A Tía Branca e o Tío Joao,
seus fillos queridos e respetados
e os seus amores recentes.
Todo resultaba fermoso e real
namentras eu ía bicando meixelas,
dando un por un e cada un,
unha lingoaxe normal e formal.
E naquela Póvoa de Varzim pretérito,
iamos todos á Misa do Galo,
sustentado un mando agarimoso
a nosa avóa Memé.
brilaban todo un portento de emocións
diversas aínda que a Misa
non resultaba divertida,
pero eu miraba as Bóvedas
da igrexa do Bon Xesús,
a súa maxestuosidda e grandeza
namentras eu era un meniño pequeno
de cabelos, excesivamante, loiros
eso que chaman cabelo demasiado
claro coma se fora un extranxeiro
no meu país. Aquelas ceas de Nadal,
os meus primos, os meus irmás
toda a familia reunida
nun sinfín de ledicia e agarimo
aquela cea de Nadal cun pavo delicioso
e postres cheos de dozura
e aquel bolo rei que agachaba
un agasallo no seu interior.
Os fumadoes botaban moito
fume pola boca, extensas bocanadas
coma se foran a néboa feita,
diante das súas bocas de fumador.
Nao fumaban de certo o noso Miguel
e George Osorio, aquel home meu amigo
de ollos fermosos. Canto eu admirei
ao meu primo Miguel. Para min
era un ser delicioso e o quixen
moito, abofé. Penso que a vida é inxusta
e nos arrinca coma un castigo
os seres máis queridos. A vida, tamén,
e ter sorte, ou cair na desgraza
do desalento ou dor concisa
que penetra na espidez
dos nosos corazóns cheos
de tenrura e amor.
A amor hai que coidalo,
coma unha fror do xardín.
O amor henche e o desamor,
desvaleírate coma se foras
un frío seco e murcho.
O amor é lento delicado
e sutil a lus forte,
que alumea a forte escuridade.
Quixera vivir de amor enteiro,
e desterrar o que me mata e condea,
baixo ao teu inferno aceso,
para apagar a túa dor incontible
dos fusiles longos
e cantamos Grándola
Vila Morena,
o desamor e da brutalidade.
Crearon un Portugal ceivo
evadido de absurdas dictaduras.
Portugal querido,
a miña familia querida
portuguesa con certeza.
Os meus tíos queridos
a miña fada madriña
os meus primos e primas,
días lindos na Póvoa de Varzim
en Fao ou Esposende.
Mais todo pasa como nada,
e os días enteiras sóbense
a outras días diferentes,
xerando unha escada vital
que remata no cumio da vida,
cando o corpo e o esprito
cánsase de loitar
có medio dominante
namentras dólares e euros
dominan, a paisaxe humana
ferida de morte.
Morre o negro desvalido
nas fosas do Mar Mediterraneo,
e o sono do xusto durme
nas caixas fortes
das entidade bancarias
Banqueiros eximidos de condea
preferentistas convidados
ao roubo tremendo.
A xustiza é unha invasión
de deshonestidade.
Miguel Dubois.
MIGUEL DUBOIS: AMOR AL AMOR
Posted 28/03/2015
on:AMOR AL AMOR
Resulta facil, decir incendio,
Brotes de azul y amarillo
Llama poderosa y viva,
calor y miedo, diversión
o hoguera playera.
Se abre el verano
En la noche de San Juan.
Resulta fácil descubrir tu rostro abierto,
con pétalos de flores primaverales.
El incendio de la belleza
genera una vista agradable,
Ojos poderosos y sostenibles,
poderosos son tus ojos,
de visión clara y abierta.
Resulta difícil taparte la cara,
con un paño blanco deshabitado
de amor caliente y puro.
Acudo a los portales silenciosos
mirando cómo pasa la gente,
pensando que no piensan nada
en la era de la robótica.
Se me hace lento y leve
el pasar de los coches coloridos.
El ser humano no es una máquina corriente.
Por eso te quiero, tanto, en la habitación desnuda
O viéndote pasar detrás de los cristales,
a lo lejos más allá de todas las miradas.
Te veo cuando te amo tanto.
Nada te reprocho
ni en el mal ni en el bien,
y a tí me acomodo, lento,
en un silencio de flores bellas.
Me das la vida entera.
Me das el oxígeno respirable,
Me das la sonrisa torpe
A la tristeza de mi faz.
Me uno a la sonrisas abiertas.
Condeno el dolor del miedo
y me uno a un himno alegre
de primaveras y flores.
Cubriré el espacio de sas botellas,
con una esperanza sostenible,
que me abre la puerta a la vida.
Vida que te quiero tanto
En la luz o en la sombra,
en los lugares discretos
o en el jolgorio humano
De la voz plural.
Y muerte que aun no me llama,
dormida en el tiempo está.
Me llaman pero no escucho
Respondiendo un silencio interesado.
Llamado resentimiento
O el dolor del rechazo continuo.
Me uno al amor amplio
y maldigo el desencanto,
provocado por el abuso.
Amando crezco
pero odiando me voy,
firmando mi autocondena.
Me una a la luz intensa
Y olvido los gemidos
del desaliento
donde el amor está ausente
Miguel Dubois.
MIGUEL DUBOIS: UN SACO ROTO
Posted 01/02/2015
on:UN SACO ROTO PONTEVEDRA, AL 1 DE FEBRERO DE 2015.
D e que me vale tu eterna mentira
Que abre los caminos del desengaño
Y la rabia rebosante,
De que vale tanta panoplia
Que nos lleva camino del desaliento.
No marques lineas divisorias
No generas la desigualdades indeseadas
No margines al pobre o al necesitado.
Que perversa actitud humana
Secuestrar la libertad ajena.
De que te vale construir
Un Mundo cruel y desalentador
Si acabarás igual que todos.
Ayuda al que lo necesita
Viste al desnudo
Y al que pasa frío y hambre.
De que te vale la hipocresía
Tus palacios ostentosos
Y tus coches lujosos
Demuéstranos un corazón abierto
Abierto a toda la humanidad.
Hay seres que coronan
El colmo de la más intensa maldad.
Arramplan con todo lo ajeno
Y hacen más pobre al necesitado.
Hombres que luchan contra
Hombres y mujeres
Hombres asesinos de los seres
Que un día amaran.
Antes la dulzura de un beso
Ahora el horror que no cesa.
Hoy te doy la mano,
Encantado de conocerte,
Y mucho gusto
Pero mañana te traicionaré
Rompiendo las más elementales
Criterios objetivos éticos
Imprescindibles y humanos
Y de manera , totalmente, gratuita
Te condeno a un infortunio
De palabras mentirosas
Que generan miedo y desesperaqnza,
Pero, dicen, que dicen, que todo vale
Sea una verdad que clama al cielo
O una eterna mentira.
El Mundo se va construyendo
A Costa de las palabras falsas
El mundo va degenerando
Con la faz de la mentira.
Lo que un día fue cierto
Dicen que está desfasado
Que ya no rentabiliza
Y se debe eliminar
Para generar la riqueza robada
A los necesitados.
La vida, cada día, se hece más dura
Y los seres humanos
Nos vamos deshumanizando
Generando abundante desamor
Y pobreza tremenda.
La hemorragia no cesa
No cesa esta inútil
Pérdida de sangre
Que nos na la vida.
Miguel Dubois Thenaisie
MIGUEL DUBOIS: GRECIA
Posted 25/01/2015
on:GRECIA
NO
ABISMO.
CHEGARÁ A
PRAIA ESPERANZA
Capitales famentos,
Contra vidas febles
Vidas desestructuradas,
Familias desfeitas,
Pobreza servida,
O pan nosos de cada día.
Ilusións perdidas
No fondo da memoria.
Un paxaro famento,
Vóa polas las prazas de Atenas.
Necesidade sobre necesidade
Penuria sobre penuria.
A fame aberta
Coma unha cova na boca,
Na que entra a miseria,
Duns alimentos collidos
Nos colectores do lixo,
E o salario DA miseria
Inmerecida e imposta
Por decreto lei,
Un sarta de mentiras medidas,
Aproveitan os tellados
Para sementar a miserenta
Mentira, ou o verbo restar,
Que todo quitan e nada dan.
Quen arrincará esta dor aguda
Do corazón ateniense,
E de máis cidades, vilas
E pequenas poboacións gregas.
Que deixará de mentir
Mecanicamente.
Durmen os corazóns gregos
No fondo da tristura,
Atrás noutra banda do tempo
Ficaron os nomes
De Melina Mercury,
Ou de Mikhis Theodorakis.
A deshumanización
Do feito político,
Dependendo do criterio
Da economía
Chaman as portas dos Paises
Mediterraneos,
Namentras os neo
Conservadores,
Xeneran as potencias do mal
Vivir, aos seres que nun tempo
Pretérito viviron unha vida
Xusta, afeita ao quefacer cotiá
O Mundo xira de xeito
Desconcertante,
E medra a necesidade
E a prepotencia dun vivir,
De sabotaxe, esquilmando
As clases medias.
Os medicamentos que nunca
chegan e a morte que chama
Pola carencia do remedio
A escandaleira política
Pasa, supostamente,
despercibida
No cúmulo do Poder
Coma un vento feble
E desesperante.
A verdade parece ser
Un teoría xorda
Que non di nada
Alexis Tsipras,
Abre a porta aberta
A unha grega ilusionada
Que quere erguerse
Con toda súa forza
E desexa condenar
A ese Amencer Dourado,
Amarrado á tremenda
Cruz hitleriana.
Alexis Tsipras
Pode facer a apertura
Dun nova era política
Na que o pobo grego
Dódese erguer
Ao cumio da luz intensa.
Miguel Dubois Thenasie.
MIGUEL DUBOIS: AMOR QUIÉREME
Posted 24/01/2015
on:Pontevedra, al 24 de Enero de 2015.
AMOR, QUIÉREME.
El tiempo se elevó
A la cima del Monte.
Fui cumpliendo años
Y más años pero
Muchos más meses.
Los días fueron
Veinte y cuatro horas
Segmentadas y separadas
Por cada una de ellas.
Llego hasta dónde estoy,
Con el dolor vestido
Con el placer conseguido.
Cubro Los momentos desiertos
Y habito Los lugaros vacíos.
La vida entera, se me abre
Un sube y baja
Un delirio perdido
El el horizonte cotidiano.
Que puedo hacer
Para amarrarme más a tí,
Tú recuerdo inolvidable.
Como podría retroceder
En el tiempo
Que habitaste conmigo.
Te aseguro que el viento costero
Calentaba algo y no mucho
Cuando ví tu larga melena
Acariciada por el el viento.
La vida es viento
La vida es calor
O frío o demanda
De amor constante.
Cuanto me duele
Cuando me siento rechazado
Sin aparente causa
Y el dolor se enciende
Como una herida profunda,
Por eso amo el mundo
De la poesía amorosa
Y destierro el dolor que duele y mata.
Cuando te quiero vida mía
Cuanto te quiero mi vida,
Cuantas palabras más
Te dolieron como
Un fuerte veneno inyecato.
Cuantos años enteros
De felicidad viví
A cuanto desorden personal,
Asistí. Asistí
Al dolor máis íntimo
De mis dolores profundos,
Lloré largo y tendido,
Arranqué de MI cara
Una profunda sonrrisa tierna
Y fuí abriendo, rutas diferentes
De mi vivir constante,
Y, ahora, te doy mi sonrrisa,
Mis papeles de versos escritos
Y la luz que alumbra mi interior
Encendido de amor profundo.
MIGUEL DUBOIS: O ABUSO
Posted 31/10/2014
on:Pontevedra, ao 31 de Outubro de 2014.
O ABUSO.
Morre o mes de Outubro,
festexando o Samaín,
proclamando,
as Festas de Outono,
outono veranceiro,
non vai frío nen chove.
O potente Sol está
semple visible,
potente bola,
poderoso laranxa
pendurada no azul do ceu,
namentras xogabamos
có Mundo Futuro
de nenos e nenas felices
aos xogos populares do País,
esta Galicia fermosa,
ateigada de beleza
e saturada de desafortunadas
construccións, froito avaro
dos malos cidadásn dun país
que perdeu o seu Norte propio.
Abondan os abusos de poder
o feito corrupto, creando
un eido abusivo,
que arrinca a ilusións
a moitos cidadáns honrrados,
que se lles arrican a ilusión,
de vivir polos abusos bancarios
e retiradas de axuda sociais
máis urxentes.
Mais non importa,
din os poderosos,
porque representa
o eido mais sensible
da sociedade enteira.
O feito des humanizador
é unha constante cotiá,
os bancos de alimentos
piden axuda urxente
e nos centros de internamento
de cidadáns estranxeiros,
brutos e malvados funcionarios
maltratan a cidadáns estranxeiros,
crevando os dereitos humanos.
Supoño que os nosos emigrantes
en Alemania; Suiza, Franza,
Arxentina ou Cuba,
non foron maltratados
por querer gañar
o pan de cada día
na afastada diáspora.
Homes e mulleres maltratados
nos aramios, sandando
polos pes da carne aberta,
pau forte e de volta en quente,
namentras as esferas poderosas
son arrestados polos corpos policias,
ex ministros, ex alacades,
con grandes cantidades
de diñeiro roubado
a todos nós, o Pobo Soberano,
e cando protestamos
uns homes automáticos
carentes de sentimentos,
fírennos sen piedade.
Xa remataron coas Caixas de Aforros,
cós seu poderosos edificios
antes galegos, agora foráneos,
que erguínse outos
no sky line das urbes e pobos,
Non contentos có roubo,
inventaron un prodixioso
instrmento financiero,
chamdas participacións preferentes
para roubar enganando
aos nosos antigos emigrantes
e outras xentes honradas.
Governo de España:
Sr. presidente de España:
Vaíase porque vostede
é unha vergoña pura.
Vostede reprenta
ao cumio do seu partido.
Miguel Dubois.