Caderno de apuntes de PepeR

O tempo medra,

O tempo bule,

O tempo quere liberdade.

Parece que son de xéo xélido

As pirámides de Keops, Kefren e Micerino.

A Cordilleira do Atlas có seu dedo sacro,

Sinala unha canto á rebelión,

Dun pobo castigado pola opresión,

Bestialmente opulenta.

Exipto pide Liberdade Urxente

Rexeita a doctrina oprimida e caduca,

O sacrificio inútil.

As rúas de O Cairo, Suez ou Alenxandría

Piden a merecida liberdade,

Sacade a mordaza das bocas tapadas,

Descubride a inocencia dos meniños exipcios.

Sometimento inaudito,

Pranto constante.

Rabia incontida, violencia por mor

Dos dereirtos humanos incumplidos.

O Cairo consta de grandes suburbios abandonados.

No Cairo existen as poderosas mansións

O mundo ambibalente; abundancia inxusta

E necesidade máxima: indïxencia,

Sumisión a orde concreta,

Namentras a rabia completa estalla

Nas esquinas das rúas enteiras

Con coches que circulan a deriva,

E as rúas son actos de condena total.

Perder o medo paralizante

Ao medo imposto,

Desatar  silenciosas linguas cohibidas,

Estallar o berro da liberdade merecida.

Xurar unión e forza constante.

Governante, que agora é estranxeiro

Na súa propia terra,

Que renega do seu berce,

Bágoas de pedra dun faraón tremendo,

Camelos parados de xorobas tortas,

Mortes tremendas, desvalidados da liberdade.

Heroes da liberdade, que xa non viven

No mundo habitable.

O sufrimento medra, a paz foi, necesariamente,

Quebrantada a causa do abuso constante.

O Río Nilo parece unha grande esperanza,

Seu cauce perfecto, crea a planicie acuífera

Para un futuro delicado e cuberto de delicia.

Ouh, aguas do Río Nilo,

Berce de Moisés,

Que para ti, sempre, son

Bellas e fermosas

A presa de Assuam, necesita abrir

As comportas da Liberdade,

As velas brancas dos barcos que nevegan

Polo Río Nilo, insuflan as súas brancas velas,

Como símpolo esperanzador,

A un Exipto mellor, máis xusto.

Solidariedade Social, consenso

Rexeite continuo ao mundo opresor.

Ben Alí marchou de Túnez

En un sinistro avión negro,

Ateigado iba de lingotes do ouro puro,

A súa muller habitada a total codicia.

Namentras un  país acollía,

A estes dous sinistros personaxes.

Jean Claude Dubalier,

Baby Doc,

Entra triunfal no seu Haíti,

Por él violado e maltratado,

Pola lei do medo e da violenza.

Non existen barreiras

Para o respeto humano,

Baby Doc, paseáse,

Por Porto Príncipe,

Lexionario do medo e da morte

Fillo de Papá Doc.

Vergonza constante,

Constante abuso indiferente,

Humanidade nula,

As figuras da arte exipcia

Choran bágoas duras de pedra infinida.

Que tristura é abusar dun pobo,

Desta maneira tan brutal como incoherente.

Mohamed al-Baradei,

Exipcio da esperaza,

Negador   da guerra de Iraque,

Condenador da sinistra foto

Do cuarteto das Illas das Azores.

Premio Novel da Paz,

Esperanza acesa dun pobo asoballado,

Polo sátrapa de turno.

Un Mundo Libre

Liberdade para o Mundo,

Un mundo oprimido

E un cúmulo de sufrimento intenso

Unha perda de tempo longo,

Unha lenda negra

Na hestoria dun pobo.

Miguel  Dubois

Vento forte.

Forte vento,

Que na porta petas.

Vento vestido de

Violencia constante,

Vento que choras

Intensas bágoas.

De vento potente.

Para que, vento,

Se querer  quixera,

Auga limpa, chorara

De bágoas inútiles.

As árbores tremen

Dun vento constante,

O pó do chan seco

Convírtese

Nunha nube turbia

De vento gratuito.

As ondas da mar

Brava, sen vergoña,

Erguense có vento

Venteiro, forte

E poderoso,

Perfecto Deus Eolo,

Rey Consante do Ar.

Medo os mariñeiros

Teñen de morrer

De vento mortal,

Súas mulleres tristes

Choran bágoas

Amargas,

Limóns amarelos,

Necesarias bágoas de

Desafogo puro.

O vento é coma

Un sinistro total.

Escacha a árbore,

Parte o corazón

E derrama

Pranto dabondo.

Por mor da súa

potencia inaudita

Da súa forza extrema,

As tellas dun perdido

E desesperado

Tellado sinistro,

Para chuvas

Do fogar.

Vóan pola súa

Potencia poderosa

E tremenda.

Os balados rompen,

Os cabalos choutan

Desesperados.

Vento, chámase,

O cabalo negro

De Manolo

"O Furacán"

Máis malo

Que o vento puro,

En acción extrema.

Vento polo día,

Vento pola noite,

Vento asasino,

Que fundes barcos

Sen piedade.

Sempre eres o  Norte

Sempre eres o Sul,

Sempre eres o Este

Sempre eres o Oeste,

Sempre sodes ventos

Cruzados ou

Combimados

Que rachades  as

Brancas velas

Dos veleiros

Selleniros,

De navegantes únicos,

Da presente Ría

Perfecta,

E outros Oceános

Do Mundo Enteiro.

Ergues do chan

Húmido

As follas do Outono

Mortas e miserentas,

Tiradas nun chan

Inútil e esteril.

Trema a sinistra

Arbore esquecida,

Madeiro inaudito,

Namentras

Un cazador solitario

Dispara cartuchos

De pólvora asasina.

Un coello branco

Viste cunha

Ferida vermella

Froito do brutal

Deporte da caza

Asasina.

O campo está verde

Cargado dunha

Esperanza fonda

E gratuita

O ceu, gratruitamente,

Viste de cor chumbo

Escuro con manchas

Brancas e azuis

Escuras.

As árbores perfectas

Dobran os seus

Fortes troncos duros.

Un baile de polas

Incoherentes

Move o vento forte

E gratuito,

Namentras paxaros

E paxariños

Agáchanse aos

Lugares

Quedos e ledos,

Exentos da violencia

Dun vento frenético,

Namentras

O papaventos

De Mariña Branco,

Está pendurado

Nun ciroleiro,

No medo da horta

Cargada de froitales

Suculentos

E formidables,

Productores gratuitos.

Nun segundo,

Púdenme

De dar de conta

Da belleza do entorno

Fermoso.

Galicia estaba

Fermosa

Naquel momento,

Antre vento constante

E batalla

Meteorolóxica.

Sentír unha emoción

Contida de amar

A Terra Nosa

Con vento,

Era  o lugar un

Espectáculo móbil

Constante,

Mais  a forza do vento

Facía todo máis vital

Máis rápido.

Namentras

As Illas Cíes

Descansaban

Na súa perfecta

Quietude constante.

Ons cansada,

Descansaba

No medio da

Fermosura

O vento vivía

No ventre aberto

Do ar puro,

Producíase toda

Unha música

De diferentes

Instrumentos,

Era a Natureza en

Constante movemento

E sons diferentes:

O son grave,

Do bruar do vento,

Os silbidos espidos

Que entraban

Polas fendas das

Fiestras pechadas.

O lume aceso

Da chimenea

Deslumbrante,

Que choraba

Lapas azuis

De fonda tristura.

Alumeaba

Con toda a súa forza.

O can ladraba forte

No medio do ar

Convulso,

O espectáculo

Estaba servido,

Sen trampa posible.

A Natureza

Amosaba a súa

Constante sabedoría

Namentras homes

E mulleres

Obedeciamos

Os mandatos

Da Metereoloxía

En alerta vermella.

Miguel  Dubois

Sentirse aire puro e respirable.

Sentirse sosego sereo de mañanciña.

Abrome enteiro a vida pura e sensible.

Habitar, habito, silencios constantes,

Miro bandadas de paxaros ceibos

Na plenitude de seu fermoso voar.

Comtemplar a belleza do azui ceo.

Sentir a vida enteira. coas mans,

Coa vista e os ollos moi abertos

Ser, habitar, pertencer, amar.

Amar a persoa amada e libre

Presa de ninguén, pero amada,

No máis puro sentido da palabra enteira.

Palabra que énchote

Do máis puro significado real.

A vida para vivila.

A morte para non existir.

Habitar o aire silencioso e puro

Que dignifica as almas dos homildes

Homilde abasallado polo medo e o rencor.

Atravesar  a néboa gris e branca,

Descubrir o que, nunca, creín

Que existía. Aceptar a dor

Que me toque sufrir.

Habitar o ar silenciosamente,

Darche un bico lento,

Acariñar as túas longas costas,

Mirarte, con delicia sublime

Erguerme á altura dos teos lindos ollos.

Pararme cós meus beizos nos teus beizos.

Esperar non ter presa e disfrutar,

Da ausencia da dor que penetraba.

Son pouco máis que un silencio constante.

Son o vento voante,

Que insufla as velas dos barcos veleiros

Ou  son unha rosa que delira belleza,

Son algo, mais non son nada.

Son materia viva e nada serei.

A vida pasa, o mar ruxe,

O barco rompe amarras,

O rumbo non existe

Palabra do mundo quimérico,

Somente a forza natural,

Move a o barco perdido.

A vida segue a natureza enfurecida,

Por mor da irresponsabilidade humana.

Fai dos ríos,mares  asasinos,

Do sorriso, pranto constante,

Non ten piadade dos sentimentos,

Sempre os mesmos irresponsables,

Voltan a cometer

Os mesmos erros.

A hestoria repítese,

A torpeza é un acto irresponsable.

Como rexerse polo sentido común,

Como habitar un mundo decente,

Como escapan os antigos dirixentes

Dun país chamado Túnez.

Quen pode falar de xustiza política,

Que absurdos políticos,

Pasean súas deshonestas linguas

Enrriba de micrófonos contaminados.

Namentras imos perdendo

A identidade propia,

No eido dos números abstractos.

A economía mingua, constantente,

Como unha fermosa lúa de agosto perdido.

As nóminas máis necesitadas,

Decrecen numericamente.

O feble constantemente, feble

Paga o abuso dalgúns

Cidadáns anónimos.

A mentira medra sobre a mentira.

A corrupción permítese,

E o abuso non é condeado

Por nigunha doctrina coherente.

Miguel   Dubois