Caderno de apuntes de PepeR

DALLE VIDA Á LEMBRANZA.

O tempo longo ou curto acumula
Máis tempo. Unha longa vida feliz,
A triste testemuña do sofrimento
Aberto que dabondo sanda vermello.
Abreuse o tempo, dilatóuse
Fíxose unha cantidade definida,
Polo criterio persoal vivido.
Coma chegar ao fondo da
Lembranza, habitante do pasado,
Aquel tempo que eu quixen,
Que non rematara,
Un tempo para constuir,
Espazos temporales diversos,
E crear o arbol ateigado de froitos
Vitales e contundentes.
Unha  serán soledado perdido
No mundo da memoria
Onde todo fica a pesares
De que parecía algo rematado.
Emerxe potente e poderosa,
Un mundo da lembranza,
Cando os dous bícávanos,
Con toda a fora e dulzura
Dunha idade máxica pasada,
Pero, que aínda vive,
Burbullas das lembrazas,
Campos de verde millo,
E o verán que deixei de
Ser inocente e acudía ao
Perigro da inconherencia puberal.
A tolemia temporal
O despertar sexual,
O desexo constante,
Tocarche dabondo
E bicarche fondo
Atá a cabeza perder,
E o vento sen enterarnos,
Penteaban as follas verdes
milleriras, verde penteado do campo.
E as espigas envainadas
Ata que chegara a hora
Da recolleita de tan fermoso millo
Amarelo e dourado, longo e
perfecto duro e dourado
E sentir polas nosas mans o agarimo
Daqueles graos perfectos.
E o son de como caían
Nun tecido torpe e duro.
Coma a vida avanza,
Uns vannos deixando fonda tristura,
Amaragura fonda  e firinte
Pola súa ausencia e presencia,
E nos afundiamnos na súa memoria
Grata e placenteira
Pensa no que pasaches,
Pensa no disfrute querido.
Pensa onde fican os límites
Que son pertinentes,
Que desa liña non se pasa,
Alí afíxose o  teu límite.
Maís aló do valado din
Que existe unha fronteira
Descoñecida.
Que ninguén coñece.
Se, sempre, valente máis
No invadas o terreo alleo e
Descoñecido.
Habítate, fondamente,
Sosego quero para quererme,
E canto máis me habito,
Mási che quero,
Gardándo as nosas idenditades
Propias e no me posúas
Coma a gaveta dunha mesilla,
Que descansa a beira
Dunha cama ateigada
De lembranzas inesquencibles.

Miguel  Dubois

Pontevedra,  24 de mayo de 2009

SÉ TÚ

Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto  doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia  perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser  víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
Que importa que sufra!
Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas  lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles  Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No  llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen  que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer  saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Lo que era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 18 de maio de 2009.

IM MEMORIAM MARIO BENEDETTI.

Dous oitos xuntos tiña,
De vida no Planeta Azul,
Foi nado na población de Paso   de los Toros
Departamento de Tuacarembó,
Perto  do Río Negro
O catorce de setembro, mes nove,
Do ano de mil novecentos en vinte.
Amigo de si mesmo, e dos demáis,
Amante do oprimido sufreidor,
Condenador do opresor dominador,
Que remata coa vidal feliz,
Coma quen arrica unha rosa fermosa.
Pervesos sexan os que oprimen,
Aqueles que che quitan o ar limpo.
Para axfisiarte da pobreza pura.
Denunciar a tortura tremenda,
Denunciar ao ser humano,
Balador dos campos ceibos.
Cando os teus poemas leo,
Embárcasme nun mundo
Ausente do medo tremendo
E podo rir docemento e ledo,
Como a sorriso da túa doce faciana,
Mario Benedetti, si do Uruguai,
Da Arxentina, de Cuba,
Exilado en Madrid,
Por mor da triste dictadura uruguaia.
Sentir ao traveso do ouvido doce,
Teus poemas pola voz catalana,
De Joan Manuel Serrat.
Que beleza de foto,
Mario e Joan Manuel,
Cómplices no sorriso constante,
E loitando coa arte musical e poética,
Pola liberdade  roubada,
Coma un furacán tremendo,
De botas negras de cana alta,
Con longos, sables brilantes,
Que daban medo,
Aos cidadáns simples e sencillos.
Acórdaste  Mario Benedetti,
Irmán poeta,
Cando naquela La Havana,
Doutrora Nacha Guevara,
Cantara teus deliciosos poemas,
Coa múseca de Alberto Favero.
A explosión de voz de Nacha
Era un constante canto ledo,
En demanda da liberdade secuestrada.
Daquela estaba, contemporaneo a tí,
Que anos ha deixoúnicas
En horfandade poética,
O noso querida Rafael Albertí,
Habitante  en Punta del Este,
Uruguai. Rafael xogaba
Coa súa nena Aitana,
Antre a maravilla natural,
Dos femosos boscos,
Da Punta del  Este,
Habitante andaluz exilado.
Os teus anos de mil novecentos, Mario
E corenta e cinto, unha literatura burócrata,
Quizáves excesivamente gris,
Que me fai pensar na Lisboa do Teixo,
De Fernando Pessoa
Ou na pobreza da Alfama popular.
Porque non falar do grande
uruguaio Juan Carlos Onetti,
Coa súa maravillisa novela
Deixemos falar ao vento,
Nome puramente poético,
Para tan lida novela uruguaia.
Pero foi moito a herdanza a túa,
Quizáves demasiada,
Astro literario,
Có premio José Martí
Gañado,
Sempre a túa leda cara,
Agarimada polo teu sorriso perfecto,
Bon e cheo de inxenuidade,
E bondade  suprema.
Chegouche a hora Mario Benedetti,
Nunca será posible facer sustitución,
Foste único, loitador dos dereitos humáns,
Premiado por Anmistía Internacial.
Dar  amor pleno poéticamente,
Parece cáseque imposible,
Peo ti fíxécholo,
Non somentes en verso reindivincativo
Ou poema amoroso,
Tamén contruiches soños e realidades
Nos demáis xéneros literarios.
Sempre, apesares, da triste ausencia,
Túa, teremos tempo para tí,
Para leerte fondamente,
Ou morrer na ledicia dos teus versos.
Benedetti, non morreu de todo,
Fondo legado traballado,
Deixa no mundo dos seres vivos,
Si Mario, deixáchenos o dazasete
De maio de dous mil nove,
O Día das Letras Galegas,
Conmemorando ao galeguista e escritor,
Ramón Piñeiro.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 14 de maio de 2009.

CANTANTES DA OUTRA VIDA

Triste mastro de guitarra queda
E arrumada, no fondo do triste
Coarto da miña querida
Lembranza do pasado vivido.
Silenzo de tódolos silenzos,
Silenzo que morreu
Antonio Vega,viva voz,
Morte mortal dun artista íntegro
Dun soñador que vivía,
A sensibilidade vital,
O medo aberto ao mundo,
A timidez silenciosa,
E o berro rebelde,
Do inconformismo total,
Que estoura nas paredes
Do sempre do antigo auditorio.
Unha xove que berra libertadade,
E o máis puro senso continúo
Do verbo amar, constantemente.
O piano longo calado fica,
Técolas paralizadas de frío mortal,
Dedos quedos de tanto tocar.
E a voz natural e viva,
Xa  nunca non cantará xa.
Canta no rexistro dela
De cando en cando,
Vanos dando malas novas,
Pesares dabondo.
O cantor morre de pena,
O creador durme longo sono,
Como Antonio Flores,
No lugar do meu recreo,
Tranquila miña vida,
Nono voltarei a facer máis,
Mais non perdóa poderosa
Castigadora o derradeiro suspiro.
Anos queridos con Mecano,
Hoxe non me podo erguer,
A fin de semana foi fatal,
Nacha Pop ou Loquillo,
Pero Antonio Vega,
Deixueme coñecer
A esa rapaza de onte.
Coa que comporto as vidas xuntas,
Palabras de amor queimado,
Estou conela, dende aquela,
Por mor da túa canción máxica,
Cantada pola túa voz rota,
Pero algo agasallas
En cada un das túas cantigas.
Pelexaches duro no esceario,
Coa voz encendida,
As mans na querida guitarra,
E o continuo suor
Na túa fronte delimitada
Por raias paralelas,
Que ían marcnado
A fotografía do tempo vivido,
Valente Capián da Música.
A guitarra durme,
Os sons agudos morreron
O micro apagado está,
A túa voz particular descansa
Ninguén toca o longo piano.
A vida é un silenzo mortífero,
Os dóus Antonios Vega e Flores,
Deixaron este espectáculo
Que é a vida,
Igoal pasaoulle ao gran
Joan Bautista Humet
E Clara descansa un longo sono,
Porque todo e vir pola orixe,
Estar vivindo, vinvindo ou sen vivir
E marchar; cada vida,
É unha longa viaxe,
Ou unha excursión ao mundo
Futuro, interrogante sumo.
Dóe a morte alléa e querida,
Os artistas gardan
Un discreto loito estelar
De bágoas coherentes,
De cantigas tristes,
Por mor da morte dura,
Dun creador musical.
Toda unha vida,
Vida da ledicia,
Que a cara agarima,
Vida que bate contra a dura parede,
Que castiga dabondo,
E descansarei no derradeiro intre.

Miguel  Dubois

Pontevedra, ao 8 de maio de 2009.

INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.

No fondo dos teus ollos fondos,
Sospeitaba unha mirada acesa,
Dun certo desprezo singular
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizóa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre,
Afeito miserento e inexistente,
Como se non fora o que era,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara,
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico, lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto,
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habitúais mentiras.
Dame anacos de verdade enteira,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.

Miguel Dubois

Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.

ALMA ESPIDA
Cando falamos de “alma”, DA a impresión, que estamos a falar dun concepto, “puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de Paso, non todo fenómeno “espiriual” ten que ir  DA compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña “afirmación” carece  de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar  quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos “abstractos”, non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar DA parte non doada DA vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí  cústonos moito escoller OS adxetivos “malos” que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes  gústanos facer O “ben”. Non collece a nosa personalidade “interna” e “íntima”, OS chamados “mundos erróneos” ou a Filosofía do Mal. Somos  Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer “cousas Bóa”? Onde está as fronteiras DA convivenza “solidadaria” do bom vivir? Porque existen como “fenómeno extravagante” ou “inxusto” a mundo  DA vinganza, do odio ou DA xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre,  creénse posuidores DA máxima verdade, chegando “patoloxicamente” á descalificacíón  perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que O suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo “maléfico, é un sádico  , dado que provoca O rexeito do outro, O que , as veces, prodúcelle un “placer Grande”. Coñecín unha persóa, que tiña a táctica  que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu “bufaba”, diante de todo O público asistente,  ríase do que escribe.
A perda  armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta “trifulca” e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos DA persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real,  entrando na máis pura demagoxia no que cási todo “vale” e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un “clan pechado”. Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e OS seres febles, ou, OS máis febles, son OS pagadores dos feitos “reais” non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera  a filosofía do egoísmo,  que abondará no crecimento de “supostos” beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque OS “intereses” persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, O seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo “deberían ” ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende O princio atá  O seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento O desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro “cabreo” no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado “explosivo”, porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes DA mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para O munldo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza “exacta” do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é O mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda DA Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e O desenrolo das  capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e  respecto aos dereitos individuais da persóa  e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.

Miguel Dubois