Caderno de apuntes de PepeR

A miña vida  enteira, son moitos versos escritos.

A miña vida enteira, componse de longos poemas

E versos minúsculos máis pequenos

Que os puntos sobre as íes. O s meus versos

Están abertos enteiros a toda vida.

Están abertos aos soños inacabados,

Os meus versos enteiros son cachos de min mesmo,

Pequenas parcelas do que son, e do que

Desearía ser, sen medos ne cantos absurdos.

Un verso e outro verso fan a Cidade do Poema,

Un lugar máxico onde dabondo quenta,

Namentas o xílgaro canta en medio,

Dunha perdida sombra da veiga seca.

Un enxame de abellas zumbates

Deixan o seu mel dourado no seu lugar desexado.

Poemas e poemas, cantigas de lindos poemas,

Xurden da boca du cantor ceibe,

Namentras a guitarra española,

Arrinca un canto fondo te tristura máxica.

O poema delata o seu credo segredo da palabra.

O cantautor canta poemas de Miguel Hernández.

O cantautor lembra a  Francisco de Quevedo,

Namentras un poeta delirante recita

A Walt Whitman. Ramiro do Sur

recita os poemas de X. L. Méndez Ferrín.

Todo é un mundo enteiro de poemas e poetas

Onde é un Mundo enteiro de promesas inacabadas

Ou de solucións firmes ao traveso da poética.

Poema firme e constante, cantador da Terra Amada

Amante da lingua galega fermosa.

Seguidor dos grandes escritores galegos,

Rosalía, Curros, Pondal, Luís Pimentel,

Manuel Leiras Pulpeira, Manoel Antonio,

Antón Avilés, Bernardino Graña,

Lorenzo Varela, Alvaro Cunqueiro,

Luis Seoane, Miguel González Garcés,

Manuel Lueiro Rey, Isaac Díaz Pardo,

Castelao, Alexandre Bóveda, Roberto Blanco Torres,

Helena Villar Janeiro, Xulio R. Valcarcel,

Xohana Torres, María Xosé Queizán,

Manuel María, Uxío Novoneyra, María Mariño

Manuel Cuña Novás, Darío Xohán Cabana,

E a poesía galega emerxe poderosa

Coma un bastión de belleza constante.

Nunca morre a poesía no paso temporal

Poetas diferentes, avante o tempo imparable

O poeta muda e sobreive o verso constante,

O canto irreparable a denuncia concreta,

A imparable voz do poeta valente,

E unha fonte incesante de poderío verbal.

No son palabras valeiras

E unha constante denuncia do ilóxico,

Nun mundo delirante de poder prepotente.

A voz da poesía é unha constante verdadeira.

O poeta rebélase ante o que atopa inxusto,

Dentro comportamento humano interesado.

Cumio do egoísmo concreto.

Desinterés total polos Dereitos Humáns,

Namentras o feble morre,

E o poderoso desequibra a balanza da xustiza.

O poeta puro e sinceiro non sabe mentir,

Namentras a verdade inquebrantable, érguese

Antre a violentación dos dereitos adquiridos,

De sócato, roubados, coma a carteira de cartos chéa.

Vinte e un de marzo de dous mil once,

Día Mundial da Poesía,

Un canto a verdade constante,

Un ha denuncia a inxustiza

Un delirio de soños constantes

Que coas miñas mans espidas

Toco cando o ar rozo, lenamente.

                            Miguel  Duboi

Tita esgotado tempo dunha vida vivida

Roubo precipidado dun destino indesexado

Lembranza constante perdida

Sucumbe a vida potente

Acude ao Illa do Misterio Constante,

límite de vida limitada,

Frnteira dos límtes vitais

Esgotadas as derradeiras ondas

Da praia da Lembranza,

Ledicias puras e concretas,

Escuma viva  se sorriso fidel

Sorrisos habitados de encantos

Na face do teu semblante

De Tita de Chiqui

De Chiqui Tita

Dous sorrisos acesos

No Bar O Marino grovense

O Grove o alento e o desalento,

Infancias perdidadas

No mundo da lembranza constante.

Desalento e misterio cando adeus dixemos,

Misteriosas campás da Igrexa de San

Martiño, por ela tocan as tristes campás,

Un silencio frío acude ao ambente dooroso.

Paraouse todo. Todo ficou paralizado

Có frío dooroso que maltrata a ledicia,

Como habitar a ledicia se existe a door

tremenda. o foco escuro que non alumea

O miserena liguaxe da escurida

Como explicarse os desexos indesexados

Como habitar o que xa non existe,

Como darche un nome que non existes xa,

Acudo a memoria e estou contigo

E síntome contigo, estando sen ti.

pasado victorioso, habitante da memoria

Teu sorriso habita o presente

A túa ausencia non é completa e sumisa,

Repaso os longos camiños da memoria

Intensa, lus acesa do pasado

E ton habito naquelo que foi

E que xurde coma unha lembranza

Inesgotable, fonte do alento querido

Pasear pola memoria non é un luxo ocasional

E unha necesidade precisa

Querer a ti me xungue por obriga necesaria

Como cidadá do que foi e xa non é.

Habitas no meu interior

Como un lóstrego de lus constante

A lus de Tita sempre está acesa

Na nosa memoria, unha fonte constante

DE auga crara, un legado de auga limpa