Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, 27/02/10

                           Na memoria do meu Pai.

PAI

Pai querido pai, afastado e achegado

Querido, sempre, polo de antes

E polo de agora, sempre, Pai meu

Ausente da vida amada,

Arrincado polo tempo vivido

Foi aquel barco que marchou,

Por, sempre, dende o derradeiro

Peiaro de pedra; bágoas caíanme

Faciana baixa, bágoa fría,

Cabeza caída, laio

E pensamento difuso

Saquei do pucho longo e estreito

Un pano branco, díxenche,

Adeus meu Pai, e chorei

Coma a choiva, saia, sen parar,

Dos meus ollos vermellos,

Cansos do continuo pranto.

Chámame, sempre, a túa eterna

Lembranza, intres ledos ou

A dureza do vivido contigo,

Aquela vida doente

Quitando o proveito debido,

Da ledicia marvillosa

E da dor tremenda

E voltar a sorrir cando merece.

Pai, que habitas no meu corazón

Fondo interior, onde agáchese

Un sentimento fondo

Neste pequeno lugar segredo

Onde a memoria non morre,

Vexo a túa figura a teu sorriso

Grande tinas

As túas ganas de silenciar

A dor que remataba cós intres ledos

Ausencia grande, ausencia de tí

Dor da inexistancia, non estás

Da feito físico,  mais estás conmigo

Lei da vida, dor que queima lento

Momentos para pensar dabondo

En ti, Pai, nos teus boms intres,

Na túa forma de querer, constante

No bom exemplo dado

Que quixécheme agasallar,

Habito nas túas lembranzas

Vida pasada que non morre.

Canto agarimo décheme

De neno e grande, sempre.

Soubeche afrontar a dureza

E o sofrimento con valentía.

Pai, aínda lémbrome  de tí,

Cando eu era un cativo fraco

De cabelo loiro cáseque branco

Deciamos, cando era un meniño

La petite bete, qui monte et monte,

A pequena mosca que sobía e sobía

E faciásme corochas na  miña fraca

Barriga plana e branquiña dabondo.

Por outra banda, meu Pai

Que bonito era escoitar o bruar

Do vento forte na finca achegada

O son constante dos pinos grandes

E fantásticos eucaliptos,

Insolentes e dobrados

Sombras nocturnas

Pola fortaleza dun Sur invernal

Eu metidillo na pequena camiña

Camastro insignificante

Neno pequeniño, pouquiña cousa,

A quen chamabamos a cama turca

Namentras ti coidabas,

Agarimosamente.

Un cadeliño  boxer chato

E de naris negra

Ao que chamáche Rons.

As túas viaxes polas  estradas

Afastadas do progreso futuro.

A túa paciencia considerable

O teu enfado explosivo

Unha bomba emocional

Que non facía mal.

E así Pai querido a vida

Foi pasando, como se nada

Pasara, por eso  a fonte

Histórica dunha memoria personal

É algo, que marchará,

Cando a hora me chame

E así pódese decir

Que uns están de necemento

Outras van facer

A súa derradeira viaxe.

Punto de saída, quen sabe

Rumbo ao descoñecido

Pontevedra, ao 24 de febreiro de 2010

A vida enteira,

A vida vivida con fincapé

É o resultado do tempo actual.

É a lecidia decadente.

É a verdade disfrazada,

De mentiras continuas,

E falsas mesaxes inchorentes.

A vida é unha lúa chea

Chéa de auga limpa,

Que pendura na fermosura

Do ceo craro no verán cálido,

Mais, agora, cae a choiva pesada

Con forza inusitada.

Anéganse os campos desolados,

Anéganse as casas

Con habitantes de auga turbia.

Que é a vida sen  a chama da ledicia.

Que é a vida se non encho o meu valeiro.

Que é a vida sen un simple soriso azul.

Que é a vida sen a forza do vento ceibo.

Habito para vivir, na integridade.

Habito para vivir, a vida enteira.

Habito para encher o pensamento valeiro.

Que vou facer sen teu bafo puro e quente.

A quen chamarei, no valeiro absoluto.

De que xeito bicaría a quen non podo.

Habito o mundo e deshabito a nada.

Encho cuncas de esperanza líquida.

Supero a dor inútil que aturde.

Quero sentir a quentura da túa pel,

Quixera ser ceibo coma un paxaro amarelo.

Quixera curar  a ferida sandante.

Escádalo mentireiro  e delirante.

Quixera na noitiña quentar,

Miñas mans marcadas

Polo paso do tempo,

Na fogueira aberta

De lapas amarelas e azuis.

Na vida, reatoparme  no curso normal do Seu desenrolo aprendendo a vivir

Conmigo eu mesmo e no mundo social.

Respirar a fondo e soltar ar dabondo.

Habitar para sentir e vivir,

A delicadeza do presente

De indicativo do verbo amar.

Que faría,  valeiro de amor,

Valeiro é o que  paréceme

Non sentir, ser e non estar.

Valeiro é sentir o desasosego,

Valeiro é unha voz feble

Cáseque imperceptible,

Unha voz que quere arrincar

E non pode, voce valiera

Valeiro é negar o que eres,

Que acontecemento

Máis fermoso é recoñecer

O  que eres e non soñar

Na falsedade de querer ser

O que non eres.

Encher espazos perdidos,

Escribir longas liñas

Dun caderno de tapas azuis.

Da vida é xusto encher de amor

O corazón frío.

Supón un acto de gratitude plena

Convertir a tistura e beleza.

Que grato significa

Admitir o que me toca

Para o ben ou para un mal.

Non me agacho nos recunchos

Das rúas perdidas do silencio.

Dou a cara, forte e valente,

Porque non sou máis que eu,

Un máis, por sorte na vida enteira,

No pasar dos tempos amados ou rexeitados.

A lúa de auga crara está chea, ao tope,

A lúa chora de amargura,

Sóa fica a lúa no curso da noite

Cae sobre a Terra cantidades

Imnensas de tan preciado líquido.

Auga limpa que das vida,

Vento que enerxía das,

As veces, coa túa forza extraordinaria

Derrubas arbres fermosas,

Arrincas as amarras dun barco precioso

Poderoso Eolo, forza inusitada

No día de hoxe, vento delirante,

Brúa o vento tremendo

Arrinca e destrúe,

Coma un destructor aéreo.

O día complícase é o río sae do seu cauce. Campos asulagadas,

Medos, berros, alertas, sereas

Mais sempre queda a esperanza

Que non será o derradeiro ciclón.

A Natureza non perdoa

Nametras en Chile, tremeu a terra

Fortemente provocando

O pánico debido.

Andalucía asulagada,

A Meseta nevada

Galicia en alerta: ciclón forte.

Porto Príncipe ficou

Convertida na miseria máis tremenda

Que nos tempos pasados

Ateigados de abusos políticos.

O home derruba a outro home,

Polo abuso dictatorial,

E o seres humanos somos febles

Ante monstruos políticos

Que antoxánse nas Xefaturas dos Estados.

Cantas vidas, inutilemente perdidas,

Canta dor acumulada

Nas fábricas da dor.

A miudo, pregúntome:

Que doado sería todo,

Se cada zapato encaixara

No seu pé correspondente,

Mais, non sei porque,

Non coiicide o número có pé

Ou o pé está inchado, de máis

E o zapato non entra no pé

Se non existe un problema concreto

Créamolo,e entón xa existe

Motivo de polémica absurda.

Insultos desalentadores,

Inútil exemplo público,

Picaresca política,

Linguaxe soez

Mentira delirante,

Política decadente,

Poderes públicos corruptos,

Mentiras políticas

E a verdade é un sono inacado.

Mais o ego absurdo,

Fai acto de presencia mediática.

Os xuices peléxanse entre eles

Creando un estado de xusticia inxusta.

Que será a palabra verdade

Quien predica  a palabra solidaridade,

Solidariedade esquencida,

Agora chamada pantasma aparente,

Delirio da verdade en crise continúa.

Pontevedra,  ó 16 de febreiro de 2010.

DUBLÍN E OS ESCRITORES

                                                   I

                       I

En Gaélico Dublín é chamado

Baile Átha Cliath

Poboación do Vado de Cañizo,

Capital de Irlanda.

O amor enteiro,

É como un barco máxico  e lineal

Que ven do Oceáno Atlántico,

Camiño de Dublín,

Polo Río Liffey, liña divisoria urbana

Atravesa  pontes con fermosas arcadas.

Atravesa ao mundo da memoria pasada,

A historia dunha cidade enteira

Habitada na carencia

E no luxo constante

Dunha vanidade despiadada

Non arrumada no esquenzo do

Dublín pasado e non pechado

Aos que o esquenzo que pervive

No nome de Michael Collins,

Na Primaveira de Pasuca

East  Rising do 1916,

Agora nemigo e asasinado

Pola separación.

Comeza a liberación  irlandesa

Un día aliado de Edmond   de Valera,

Michael Collins, nemigo

Primero Presidente de Irlanda,

De Valera

Camiño da liberación

Da liberdade asoballada

Que soportaba a Irlanda colonizada

Polo British Empire.

Naquelos tempos de James Joyce,

Desafiante e atrevido ferinte de verba

Escandalizador de escritos

Supostamente perversos

Escritor perfecto e sublime

Rachador de normas literarias

Convencionais e de espíritu rebelde.

Estudante e alumno dos xesuitas

Posteriormente recriminador

Do mundo cristiá.

Bebedor considerable

Coñecedor do sabor da negra Güinnnes,

Brevery de Saint James, Dublín,

Fábrica do negro líquido elemento.

En Dublín sometido.

En Dublín abriu,  Joyce  camiños

A Triestre, París, Roma,

Zurich, coñecendo eiquí

A Carl Jung. A infirmidade

Da súa nena a dor e a realidade.

A consulta con Jung,

O duro diagnóstica de Jung

Da infirmidade de Lucía.

Eran tempos de coñecer

Ao norteamericá

Ezra Pound,

Simpatizante do feixismo italiano

Atrapado nun campo de castigo

Naquela Italia absurda.

Engailodo ao ar libre

Nunha gaiola de castigo,

Coma un animal máis.

Sociedade dublinesa daquela

De luxo victoriano

De alta sociedade,

Do luxo e da miseria.

Cidade na que vivíu

Oscar Wilde de nai escritora

E espíritu dominante,

Casado dúas veces.

Posteriormente coñecerá a

Lord Alfred Douglas

(Bosie)

Fillo do Marqués de Queenbery

Escribirá na prisión de Reading

De Profundis

Un canto dirixigido a Bosi

Amante de Wilde.

Perseguido polo Marqués de Quenberry,

Pay de Bosi

Será condeado a prisión

A traballos forzados

Rexeitado    pola socidade inglesa

De aquel entón,

Vese na obriga de exiliarse

A Francia.

Morrerá en París carregado de carencias

Froito da miseria, atentido

Poolos seus amigos.

Deixa este mundo

Que lle foi a Wilde da Gloria absoluta

Ao esqunzo miserable e hipócrita.

Durme, constantemente

E por sempre, no cimenterio parisino

De Le Pére Lachaise

Onde descansan, tamén,

Jim Morrisson,

Ou Edith Piaf,

J’e nes regréte rien, rien de rien,

Ou tantas almás descoñecidas

Ou anónimos veciños.

Da popularidade absoluta

Destes persoeiros marcados

Polas súas vidas contradictorias

E  as súas mortes choradas,

Polos seguidores da literatura universal

E da música mundial

                       II

                  JOYCE

Perfecto coñecedor de Dublín,

Hastiado, ao mesmo tempo,

Da Capital de Irlanda,

Ou das teoría de W. B. Yeats,

Que compartía con Lady Gregory

Augusta, ben coñecida na cidade

Do Oeste de Irlanda, chamada

Galway. Aquel Galway do que

Fora filla da cidade Sarah Bernacle

Actriz e compañeira

De James Joyce, Premio Nobel,

Para ben dun escritor revolucionario,

Da sociedade de entón, o creador

De Ulisses

Escandalizaría á propia

Virginia Wolf

Por enriba e por debaixo

A destra e a sinistra

E subía o amor máxico

A bordo dunha embarcación preciosa

Pintada de branco intenso,

A negrura por enrriba do río Liffey,

Dub Linn,  Lagoa Negra,

Derivado Hiberno-Normando

Cuberta no ano de 1770,

Situada denantes do Río Liffey,

A Grande Área, xunto coa

Cidade de Dublín

E o Consello,

É cós Condados contiguos

De Meath, Kildare Wicklow

Lagóa Negra daquela

E agora Park  Dubn Linn Gardens

Parte de atrás do Dublin Castle.

Pérdome na dozura daquela cidade

Pérdome no descanso tranquilo

No Saint Stephen Green Park,

Onde deixaron mancado a Joyce

Miro pasar a dublineses en carne e  oso

E de persoeiros construidos por Joyce

De pel crara e cabelo loiro,

A interculturalidade, agora

É un fenómeno global,

Riadas de seres humanos

De distintos razas e cores

Percorren Grafton Street.

Érgue inmenso monolito

En Phoenix Park.

Nos lugares oficiais,

Colga de xeito central,

Unha bandeira verde, branca

E laranxa de en senso vertical,

De caída das tre cores.

Laranxa derradeiro,

Pola Orde de Oranxe.

Dubín no é unha lembranza

Inútil  e inacabada.

E vida en movemento,

Os double decker de cores

Autibuses de dous pisos

Rechamantes cheos de turistas planetarios.

Os coches que esperan.

O cambio dun semáforo torpe, lento

E imposible, que non vai

Nen para  atrás ou para avante.

Miro o meu reloxo, contador de tempos

Eternos do macemnto até o da agora

É parece que permanecen estáticas

As agullas móviles e lentas.

O semáforo segue en vermello,

Esparamos e non arrancamos,

Vestímonos de paciencia pura,

Nametras os minutos longos

Son un castigo civilizado,

Unha norma circulatoria,

A circulación automovilística

Parada. Ninguén móvese,

Stpot absoluto e decadente

E de súpeto todos arrancamos

En liñas longas en liñas paralelas.

O día en Dublín,. abofé,

Está soleado e fermoso

A lus do enorme astro

Fai máis bela a cidade cosmpolita

Os edificios parecen máis belos e grandes.

Os xardíns máis verdes

E as flores, perfectamente, coridas.

Por milagre hoxe o ceu amplo dublinés,

Non esta dun gris chumbo

Que, a míudo, habita,

No ceu da Capital de Irlanda.

Segue pasando  o tempo irrematable

Polo Dublín ceibo.

Miguel   Dubois.

Pontevedra. ó 10 de febreiro de 2010.

Meu pequeno homaxe a

      CARUMA, músicos  e cantantes    

         do Folke  Galego

Pensaba eu, na maxia de vivir tranquilo,

No sentimento ledo e costante,

De agarimarme có son da música fermosa.

Camiñando polos camiños cotíás,

Do estar e  ser, a veces, sen estar,

Escoitaba o soave son dunha fraute doce,

Delicada e estimada que apretaban

Os beizos finos dunha persoa  a quen coñezo.

No fondo do son craro,

Medraba unha fonte de propulsión máxica.

Cós sons agudos e lindos,

Perdinme no son dunha frauta doce,

Que decoraba, constantemente,

Os camiños dos sons.

Entón eu parecía que estaba a soñar

Parecía que non vivía

Que a frauta doce e soave

Enfeitizárame coma  a un neno pequeno.

Concentreimo, máis, ao fondo do sons

E de sácato un marvilloso acordeón

De son perfecto engadía

As cantigas fermosas un ar bohemio bonaarense.

E a cantante solista dicía que mecesitaba

Ar limpo para respirar. nanentras ela cantaba

Os instrumentos soaban perfectamente.

Laíabase polo castigo da rutina constante

E dicía caer no solpor estúpido

Dunha vida mecanizada, pola rutina robótica.

Entón os tambores laiábande fortemente,

A modo de protesta dun magnífico batería.

Os coros de xeito exacto,

Acompaban a voz de muller solista,

Que un día quería estar soia

E ao areal marchar, por sempre.

Guitarrista cálido, cordas fortes

Son delicado. O conxunto perfecto

Marchaba a son de voces e instrumentos.

Púdenme sentir fermosamante ateigo

Dunha beleza particular.

Puden disfrutar dos vosos sons peculiares

Das vosas vosas ceives e potentes.

Porque que farei, como deciades vós

Cando ti non estás aquí.

Eídeme de consumir sen o teu amor quentiño

E de sentir a dor do frío que chama

No mundo do desamor.

E cando entro no meu pequeno coche

Encho coa vosa música deliciosa

O habitáculo, tamén, pequeno,

Mais non vou só,

Afástome da tristura doroso

E me afundo coa vosa linda música,

Deliciosos CARUMA.

Traballadores do Folke Galego,

Norabóa, por sempre.

Miguel    Dubois

Terras de Marín, 1 de febreiro de 2010.

LIBERDADE DE VENTOS.

Visión crara do arte de amar fondo,
Fondo amo ao límite constante.
Constantemente espido ó arte  de amar,
Amar  é a vida con  quentura tenra
Tenra habita nos nosos corazóns quentes,
Quentura que fai feliz, ao ser humano abandoado,
Abandoado  atópome ao tope de tódolos topes,
Topes, límites, muros outos ou longos valados,
Valados que non existen no meu interior morno,
Mormo é o líquido branco,
Branco da leite da vaca branca,
Branca escuma dunha onda perdida.
Perda no cumio da escume branca,
Brancos son os ronseles longos,
Longos barcos que navegan polo mundo mariño,
Mariño ou mariñeiro, oficios ou mariñeiros,
Mariñeiros os pensamentos habitánme,
Habitánme  en faros outos,
Outos alumeadores, avisadores, de roitas e perigros.
Perigros van deixando a babor e a estribor,
Estribor, rumbo a dereita,
Dereita vai o barco veleiro belo,
Belo da liña de frotación,
Frotación da beleza navegante,
Navegante de mares afastados,
Afastados do mundo civilizado,
Civilizado navengante,
Nanvegante de vidas e mares de azuis corais,
Corai dun fondo fermoso,
Fermosura ilimitada,
Ilimitada beleza física,
Fisicamente perfecta,
Perfecta na transmisión da verba presente,
Presente ausente de pasado choroso,
Choroso vivo na lembraza,
Lembranza sen límites nen obxetivos,

Obxetivo é vivir para vivir,

             Vivir o paso do día luminoso,

             Luminoso significa un corazón aceso,

             Aceso de soños inacabados,

             Inacabado atópome no medio do espazo libre,

             Liberdade atopo nos  ventos fermosos,

             Fermoso Norte,

             Norte deliberado e querido,

             Querido é o vento que acariñáme,

             Acaríñame vento ventiño  Norte,

             O Norte enfrente dos meus ollos; quero mirar,

             Mirar a senda que xa pisei  no mundo pasado,

             Pasado que habitas no meu corazón,

             Corazón hábito é refuxio de ser quen son,

             Son a camiñante constante,

             Constante paso forte,

             Forte situacón vivida,

             Vivida oas límites constantes sometidos,

             Sometidos as palabras valeiras,

             Valeiros corazóns da inxustiza pervesa,

             Perversión do arte do desamor.

                     Desamor que mata e fire,

             Fire a perversión de fabricas falsas carecias,

             Carencia enteira, sufrimento perfecto,

             Perfecto agasallo inútil do desamor,

             Non concibo o mundo da carencia afectiva,

             Afectiva é a man que me dás a miña man,

             Man con mans, afecto, e amor constante.

                                 Miguel   Dubois