Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 11 de agosto de 2012
O tempo está ferido polo frío ferinte,
E pola dor, que é o principio do pracer perdido.
Camas con rodas pequenas,
Pequenos círculos de goma dura,
Atravesan as portas corredoiras e transparentes,
E longos espazos estreitos, es tensos corredores.
Internas estradas dos hospitais grandes,
Onde un berro perdido se escoita
No fondo escuro e afastado,
Dun corredor escuro.
Facianas fixan a mirada preguntona,
Na fonde da dor,
Actividade contra o sufrimento indesexado,
Onde a dor creba o principio cirúrxico,
Da básica harmonía e do sosego.
Traballadores vestidos de branco inmaculado,
Coma se foran estatuas móbiles,
De branca neve de inverno frío,
Ou verde quirófano , campo operacional,
Cirúrxico de bisturís e escalpelos,
Onde durmen totalmente ou parcialmente,
Según o caso preciso,
Os protagonistas dos espazos da dor.
Tacto perfecto de ciruxano preciso e conciso,
Pulso magnífico,
Man de ciruxano exquisito,
Bísturi perfecto ou fío interminable,
Miras o reloxo, moitas veces, incontables veces,
E non da pasado o tempo non ten presa,
E procuras empatizar có teu familiar,
Érgueste e séntaste, namentres,
Séntaste e érgueste, un sobe e baixo inquieto,
Un sentirse impotente ante o descoñecemento,
Médico, perdido en abstractas
Suposicións absurdas,
lPérdeste nos minutos pasados de tempo
E o tempo transcurrido non ten fronteiras definidas,
Nin valados e entón vives,
Coma un naufrago que non quere
Morrer no tempo e no lugar, tampouco.
Un tras ego de camas rodantes veloces,
Fagan paso Señores!,di unha enfermeira
Vestida nunha funda verde escura.
Rompen o senso va leiro dos longos corredores,
Onde no fondo pérdese unha voz longa,
Unha vez máis, dor de ferida intensa e san dante,
Namentres as pequenas rodas grises,
Son a fonte continua dun son grave e desasosegado.
Botellas plásticas transparentes,
Amosan o cumio dun mastro metálico,
Coma se fora a bandeira dos enfermos derrotados,
Saa de bo xes cirúrxico, camas perfectamente aparcadas,
Saen e entran as rodantes camas,
Onde descasan o enfermos.
Lectores sabios de doenzas concretas,
Leen detidamente, o historial clínico do enfermo,
Con xeito de seguridade e atentamente,
Preguntas sobre preguntas,a según o caso.
Quen é vostede? Non podo operar ao enfermo,
Me di o lector das historias clínicas definidas,
Debido a que non ten asinado o apartado corresponde,
Entón poñemos cara de desconsolo ou ledicia
Según o caso sexa, grave, leve oi que sei eu!
Que sería mellor?
E por, so mentes, unha firma esquencida alóngase,
O tempo para a intervención cirúrxica.
Tomben manda os protocolos burocráticos,
Denantes dunha operación cirúrxica.
Levan ao meu familiar antro o medo e a tristura,
Longas horas de espera longa e indefinida,
Perdido polas páxinas de Sol de Agosto,
Escrito polo gran William Faulkner
Namentres un dos protagonistas
Camiña polas rúas de Jefferson.
Chamadas intermitentes as familiares dos enfermos,
Pola banda do persoal sanitaria.
Laios desconsoladores ou máximas ledicias,
A sorriso nervioso e torpe as bágoas que mollan e doen,
Suores fríos frontais e as mans molladas,
Por mor dun suor húmido e nervioso.
Ou calor excesivo por mor do momento vivido,
Sen alternativa e obrigado,
Namentres o tempo avanta,
E a testa é un pensamento continuo imparable-
Míguel Dubois

Pontevedra, ao 4 de agosto de  2012

CAÍDA  LIBRE.

Que maior ausencia da dor penetrante,

Que o  maior ledicia que o pracer intenso,

Sentir os teus beizos achegados e lentos

Coma unha onda escumosa,

Que agarima a apertura da túa boca feiticeira,

Da luz plena e intensa que proxecta,

A lus penetrante que atravesa

Os cristais transparentes da fiestra mollada,

Do pequeno salón que da ao xardin achegado,

Das frores polícromas, cántico das cores,

Lus fonda, esbarantee  desafiante,

Que nos meus ollos craros fítase

Coma un facho de lus intensa e triste.

Bágoas de choiva grosa, pinga suspendida,

Que esbaran no cristal transparente

Que distribue mantos de claridade

Nos lugares máis escuros e  tristes.

Como desviarme das palabras auténticas.

Que enchen o carazóns dos homildes,

Como condear o abuso irreverente,

Que enchen de cadeas as mans libres,

Desamárrame, bulindo e non pares,

Desta prisión constante de boitres mercadeiros

Que non saben o que queren,

E que posuén, unha ambición desmesurada,

Que valeiran os puchos furados,

Dos cidadáns que queren ser persóas normais

Cidadáns do día a día,

Denantes que absurdos paxaros carroñeiros,

Qitáranonos os salarios percibidos,

O pasar dos días é lento e os salarios conxeados,

Van perdendo poder adquisitivo,

Namentres outros compañeiros,

Son enviados ao desertos do traballos inexisteantes,

Onde o pó anbandonado é a constante da vida perdida.

Nós ren fixemos, somentes vivimos,

Dos nosos salarios merecedores,

Froito dos nosos traballos,

Carregados de fondo e sacrificio e esforzo constante

E entrega continúa e as palabras imperantes.

Aos nosos queridos meniños e meniñas,

Entregámoslle o noso  sorriso aberto e explendido,

Ou a delicia  que máis queren,

Darche a miña compresión  e o meu amor,

E canto me agasallas por día de clase que che dou,

De que xeito brutal o meu País,

Podería facer o redículo o presuposto educativo,

Reducir a sabedoría e a facer máis longo,

O sufrimento nos hospitais desfavorecidos,

Carencias de persoal cualificado,

Pagar polos servizos grtuitos,

Garantes da nosa saúde,

Alongar un cachiño máis,

A nosa existenciae  parece ser,

Que vai perder o sentido gratuito.

Namentras a nosa sociedade absurda,

Vai camiño da desintegración solidaria,

Haberá que ter cartos para amar?

Haberá que ter cartos

Para respirar o ar poluído das cidades?

Perdóeme Señora Angela Merkel:

Non dubidaremos,

Nen por escasos segundos,

Que os excesos pasados

Serán devoltos

Aos Grandes Bancos Alemáns,

Tan, necesitados de activo capital,

Namentras o noso País

Sexa desposuído

De calquera poder económico,

Somentes fica a hestoria curta,

Dos días de Gloria Económica,

As bóas lembranzas,

Do que fomos e xa non somos,

Somos o froito do exceso,

Ao fin do camiño andando

Fíxose un Mundo brutal

De palabras mortas,

E queixumes constantes

Chaman ao silencio salarial imposto.

Miguel   Dubois   Thenaisie.