Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao  17 de abril de 2011

CRISE  HISTÓRICA

Vida para algo útil. ou vida do inútil feito mentireiro.

Esforzos, traballo e sacrificio,

E unha forte labazada por recompensa ao esforzo feito.

Crisis dun socoalismo inexistente,

Namentras os donos mundais

Demandan un poder inxustificado.

Cartos rápidos de cotío,

Namentras as portas do traballo necesario,

Son feitos fraudulentos e aberrantes.

O mundo do diñeiro asfixia ao feble,

O feble fica de porta a fóra,

E o poderoso medra, construíndo

Altos rañaceos cristalinos,

Que sinalan, verticalmente,

As estrelas do ceo aberto.

Cidades financieras,

Absurdos luxos de persoeiros caprichosos.

O pobre feble é muito más feble que nunca.

Os Servicios Públicos do Estado Vencido,

Reducen plantilla, a cachón.

As necesitadas públicas elementáis,

Son entes abstractos que, algúns,

Pían pola súa desaparación.

Parece ser,que  estamos presos constantes

Da necesidade máis primaria e debida,

De cara a un bon funcionamento social.

O socialismo foi un soño maravillooso,

Convertido agora nunha lembranza

No Museo da Historia Inesquecible.

As palabras actuais dos dirixentes políticos,

Son signos de señais extrañas que non comprendemos.

Comprenedemos a xustiza ben administrada,

A palabra real carente de absurda  hoquedade,

Non comprendemos o insulto constante

A violencia verbal ou física,

E esiximos un Mundo Xusto,

Carente de barbaridades económas e políticas.

Miramos como homes e mulleres,

Son as víctimas de si mesmos.

Miramos de que xeito tremendo

A liberdade é secuestrada

Polo poderío económico,

Unha monstrosa máquina de poder absoluta.

E, como dar fin, a tanta barbarie

Factorias pechadas, de xeito rápido,

Maquimaria cuberta de pó

Mans quedas, desertas de traballo necsitado,

Namentras a vida vai pasando

Con máis pena que gloria.

Miguel   Dubois

Pontevedra, ao 8 de abril de 2011.

Mátame de amor enteiro,

Repleto  de vida amor fondo,

Froito da pasión mútua.

Arrinca de min esta fonte tremenda

De constante pesar pesado e destructivo.

Costas longas cargadas de pedras mortas,

Que maior morte que unha pedra morte e inerte.

Que maior vida que a dozura sinuosa e lenta,

Do teu espido e longo corpo fermoso.

Acudo a ti, para amarte no tempo perpétuo.

Fondamente, cun torpe e constante latexo

De corazón aberto  ao teu corazón latexante,

Fonte do continuo movemento to teu corpo

E sinto a desnudez constante e perpetua

E por outra banda achegada e sinuosa.

Fálame con verbas amorosas,

Descúbreme o feitizo constante,

Paz do amor constante,

Serenidade adquiridade a traveso

Do tempo vivido.

Do amor puro e delicioso

Achégame, a el, de vagar, lento os teus tenros beizos,

Pecha os teus ollos craros de silenzo constante,

Apaga a chama da dor que queima, sen piedade,

Os doorosos sentimentos de continuo desprezo.

Non son escravo constante do teu amor vivo,

Nen ser, non sou escravo, das miñas propias verbas.

Escravízanme o sufrimento e a mentira continua,

A hipocresía que miro nas facianas perdidas,

Visionaria de pantasmas falsos atribuídos,

Por doquier, a o ser inmerecente.

Linguaxe da door que mata, de cotío,

Verbas, verbum, verbas, verbum,

Un discurso valeiro de sentimentos solidarios,

Unha mentira, sotilmente, construída,

Unha perda de tempo constante,

Un xuramento falso,

Unha mentira disfrazado de verdade absurda,

Un queixume derivado ao vento forte,

Na Cidade Falas, onde habitan os ananos mentireiros.

Asume o teu, o propio.

Non invadas  o territorio alléo,

Toma o que te pertence,

Habítate na plenitude de tí mesmo.

Erguete ao Mundo Real,

Valéirate da miseria absurda,

Que tí, perverso habitante,

Creáche ti mesmo,

Pero, a pesares de todo,

Disparas balas mortíferas

Aos seres iñocentes,

Sandan os corpos mortos

Sobre a area quente

Do deserto perverso.

Unha vida rematada.

Eiquí e acolá.

Para que tan miserenta violenza,

Sexa exercitada polos

Miserentos mercearios da dor constante

Para que tantas armas vendidas,

Que beneficio pode aportar,

A arma asasiña dun violador da Paz Necesaria,

Ante a pasividade constante

E a perversión humana.

As areas desérticas,

Son un absurdo manto bermello.

Sandan as heridas mortais,

O froito da guerra perversa

No é máis que a morte continua.

Vóa pombiña branca,

Branca esperanza da humanidade.

Miguel Dubois