Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra ,ao     28 de Agosto de 2013.

OUTONO, PRÓXIMO CHAMA

Sinto como Agosto quente,

Vaise morrendo sen permiso

preciso ou dominante,

como unha lei inútil e parva.

Sinto como os días son máis curtos,

Sinto que o Sol poderoso e sobervio

xa non quenta o debido.

Todo muda na vida constante,

ese agasallo fantástico, chamada vida,

vida que che quero tanto,

vida dame un anaco de felicidade,

érgueme das miserias dorosos

que van abrindo feridas consistentes.

Límitóme  ao meu campo preciso

e non camiño polo camiño duro

que vai abrindo as feridas nos meus pes.

Sinto como vai chegando o outono

e vou mudando os meus pensamentos

estivais e luminodsos, por castiñeiros

fermosos, carregados de castañas grandes.

Vou abandoando os verdes piñeiros

da beiramar, penteados por un vento

torpe mais delicioso, que vai

movendo, lentamente, as dereitas arbres.

As brancas praias van ficando desertas

e senlleiras na que uns paxaros, agora

xogan na plena liberdade conseguida.

O outono constante de follas mortas

vai chamando á porta do tempo,

e o tempo poderoso e sobervio

abre á súa porta grande.

Os nenos e as nenas van comprando

seus libros e cadernos, seus lápices,

e cada día que pasa os días

son un pouco máis pequeniños,

Voltaremos aos paseos outonales

e sentarémonos nun poios longos,

mirando como a xente pasa

e a vida, cada día, vai

construíndo un novo día diferente.

Miguel   Dubois.

3th   July  2013, Comezo, remate o 8 de agosto de 2013

Oxford,  British Study  Center.

Westgate

Adico este poema, ás miñas compañeiras en Oxford:

MARÍA

MARI

CARINA

e

TERESA

Un acio de silencios enteiros,

verde esperanza vestida de verde,

verdes parques de descanso plácido,

uvas enteiras  poderosas e grosas

e redondas uvas de zume ateigadas,

prendidos acios  colgantes

e  verdes parras extensas,

penduradas de aramios tensos,

fío metálico tirante,

e pedras longas e estreitas,

a modo de teito aéreo

e xusto mantemento,

terras queridas

desta amada Galicia máxica

e feiticeira, folgar das Terras

Atlánticas, de campos longos

e de minifundio constante,

de terra negra e fértil,

do interior fermoso e montañoso

Monte Outo, perdido no Cumio,

ou Terra Chá, decisiva planicie,

Verdadeiramente,

un acio pendurado

de uvas verdes e grosas,

redondez a feito elíptico,

a certa distancia do chan cha.

Verdes e vivas de intensa cor,

fermosura  penetrante aos ollos,

uva verde aplastada polo branco

dente forte e resistente,

branco que rompe o froito desexado,

acesos, abertos as faces

tenramente trituradores,

abertos entre a beleza existente.

Uvas tintas e uvas brancas,

tan brancas coma brancas

escuma dun mar cha ,

tranquilo no que o vento

intermitente e penetrante,

simplemente,

fai de ilusión óptica,

e a virtude intensa da calma

desexada e esperada e non

desesperada, crea a calma

chicha, planicie do mar calmo

e sosego da lentitude inicial,

delirio fondo e estratéxico

dun zume  do mar   azul,

e verde coidado e delirante

de gustos prendidos de delirios

e soños diferentes, por doquier,

nunha noite caída do ceo aberto,

na escura noite perdida e extrema

das lembranzas, pantasmas

dun pasado abstracto e delirante

e, por veces, e non sempre

concreto ,preciso e impertinente.

Lúa intensa e chea de fermosura,

agasallo da noite luminosa,

fondos buratos circulares,

ao fondo da noite perdida,

entre tódolos delirios celestiais.

Bóveda celestial delirante,

cuberta enteira aberta

e total sobre a miña testa grande,

astros luminosos e escintilantes.

A noite enteira non era

unha pantasma ocasional,

ou provisoria, pasaxeira

ou perdida no teito celeste.

A noite enteira,

era un descanso temporal,

carente de delirios absurdos,

na noite enteira e sosegada.

Non pronunciamos, nunca,

as mesmas, absurdas palabras,

de sempre, e de acotío,

absurdas e incorrectas,

tonterías solemnes e absurdas,

pensamentos inútiles,

que nada din e que nada aportan

ao paso rápido da vida.

A noite enteira,

non é un silencio constante,

unha aventura perdida e desvirtuada

no mundo luminoso,

dunha noite de verán ao descuberto.

Luz dos meus ollos  abertos,

a fonte da luz constante,

do mirar quedo e sinistro,

do ver e do distinguir,

un delirio perdido nun soño

absurdo; un soño rompido

absurda vida enteira

en ti vivo e deliro

de soños políticos deformados,

con alteracións mentais profundas,

desmesuradas e quebrantadas,

quebrados e mal formados,

na ecuación  mínima esixida

ou nula da vida inútil.

No medio da noite enteira,

enteira, está a lúa redonda

a fermosa raíña da noite enteira.

Nesta noite fuxiron as  dores

penosas e os prexuízos absurdos,

que limitan a felicidade desexada.

De que vale o laio absurdo e inútil,

dunha a teoría do medo intenso?

De que xeito comprensible,

podo acudir á palabra felicidade?

A noite pecha era moito máis,

que as absurdas palabras inútiles

do discurso político incoherente,

valeiras de contido específico

palabras inútiles e perdidas

no baleiro intenso

que feren os sentimentos

ben acollidos, de certo.

A vida podería ser,

un museo incompleto.

nos que andaría

aínda non chegaran

os obxectos máis desexados

e os suspiros sorprendentes,

da carencia que vai a ser habitada

nun futuro próximo e desexado.

A vida podería ser,

un conxunto de palabras valeiras,

rematadas, nun camiño curto.

A vida podería ser un silencio

continuo e sincero, carente

de marmulos absurdos,

de decisións inútiles.

Eu che quero máis,

polo día que pola noite

e pola noite che amo

o resto do día enteiro.

Eu che amo tanto,

no decisorio, no definitivo,

no bico aceso que altera

o silencio consentido,

e na carencia do inútil,

cando  te amo daríache

enteiro o interior,

o  meu, o que posou.

e as túas bágoas serían

un afastado sentimento

da dor plena

incluído, os sons inútiles

carentes do sentido existencial.

Acompañamento dun fondo

absurdo, que penetra e doe.

O silencio absurdo e adverso,

chamábame, ao corazón baleiro.

Enchíaseme coa túa voz decisiva.

Deixeime  caer nos criterios absurdos.

Libereime  da sufocación consentida,

e do delirio fácil que me chamaba,

a beira deste gran museo de Oxford

chamado Pitt  Rivers,

Museo das Ciencias da Natureza,

Podería ser Oxford,

moitas grandezas conservadas,

cun certo son señorial específico

e aristocrático e perdido no tempo.

Un College importante,

de prezos prohibidos

para os cidadáns de a pé,

Os Colleges de Oxford,

chamaban ás portas do Poder

e a memoria pretendida.

Lembranzas 

de Edificios Memorables ,

de tantos anos pasados

xa construídos,

per in século seculorum,

de Colexios Maiores,

de Igrexas Perpetuas

de oracións perdidas,

de pedras frías do pasado.

Puidera ser Oxford,

unha lembranza obtida

dun tempo pasado,

do  Poder e da Gloria Británica.

Oxford da  fría pedra,

sentimentos da frialdade social,

nobres colexios das clases

acomodadas, que abundaban

na economía propia.

Oxford da Nobreza fenecida.

Oxford dos diamantes rompidos.

Oxford dos días de Oscar Wilde.

Oxford dos días de Indira Ghandy.

Oxford dos días  de Benazhir Buttho,

Oxford dos día de Margaret Thatcher,

Paredes escuras  dun sentimento

oculto, que se respira no ar difuso.

Oxford era unha oración estragada,

no silencio da noite fonda,

.

Oxford era

un rebumbio de voces  afastadas,

que reclaman

o mesmo remate verbal:

a xustiza igualitaria inexistente.

Oxford ferido de pombas perdidas.

Non atopo sosego no fondo

da noite perdida e única.

Noite perdida nos silencios ocultos.

Oxford foi unha noite longa,

perdida ao longo do tempo.

Furaron as noites absurdas,

e polos Colexios Maiores,

da  cidade de Oxford,

corrían furiosos sisudos

estudantes de libros infinitos,

do Imperio Británico,

coma Tony Blair,

Harold Macmillan,

Douglas  Hume,

Harold Wilson,

Edward Heath,

escritores

coma J. R. Tolkien,

Robert Graves,

Graham Greene,

T. S. Elliot.

Trastornos emocionais,

de tempo ferido de morte

das humanas vidas vividas.

As vidas  dos corvos negros.

As vidas dos veloces galgos.

As vidas dos  cabalos fermosos

e as carreiras fluviais,

entre Oxford e Cambridge,

a forza do remo forte

e competitivo.

Foron máis de trinta

pasos humanos, de home,

ou de muller británica,

os continuos paseos

entre a cidade fermosa,

na que Lewis Caroll,

profesor de matemáticas

chamado, realmente,

Charles Dogson,

escribiu Alicia no País das

Marabillas, que con frecuencia

falaba, Gonzalo Torrente Ballester

aos seus alumnos no Instituto

de Ensino Medio, Valle  Inclán,

da cidade de Pontevedra.

Polas rúas de Oxford,

múltiples nacionalidades,

xuntábanse, nunha marea humana,

que as rúas ateigaban.

Oxford era unha chamada a cáseque

tódolos *teennagers de tódolos

lugares de cáseque o mundo enteiro,

a excepción do mundo marxinal,

que non teñen nin lugar

nin espazo posible en Oxford

Ese que existe  carente de afecto,

máis que nada conta no mundo cotiá,

que todos ben coñecían.

A pesar de que esta vila foi fundada,

Oxfam.

En Cornmarket Street,

os músicos tocaban e cantaban,

afanosamente, as súas propias

creacións ou unha chamada

as alleas cancións, de sempre,

polas que o tempo non pasaba.

Eran cantigas que permanecían

por sempre, no tempo vivido

ou no espazo ocupado,

Paquistaníes, chineses, holandeses

irlandeses,  celtas con arpa,

frauta e gaita voz e instrumentos,

hindús, brasileiros, latinos,

anglosaxóns ou escandinavos,

con guitarras eléctricas

ou chelos grandes e fermosos.

As máquinas fotográficas,

disparaban de feito compulsivo,

namentres, os guías locais

explicaban a historia

de Oxford e edificios circundantes.

Librerías para comprar libros

máxicos, ou historias de amor

interminables, ou a biografía

de Nelson Mandela,

na noite de Oxford,

nos que podían soñar nunha noite

de verán, sentado nun belo xardín

da cidade de poderoso beleza

e historia innegable.

Subirse a aqueles vermellos

e fermosos autobuses altos e longos

de dous andares e  poder divisar

a fermosura da cidade de Oxford,

a traveso da  fronte do  cristal

dianteiro, do segundo andar do bus.

Un bus internacional de moitas

razas ou nacionalidades diferentes.

Ou pasar un día feliz en Cowlley

Road, barrio intercultural,

e interétnico, diversidades da razas

humanas, habitantes da diversidade

entroido anticipado para nós.

Música fermosa entre baile

interraciais , timbais poderosos

e grandes instrumentos de vento.

África fai a súa presencia,

nesta cidade de gárgolas,

de cruces e de afiadas agullas,

que apuntan ao ceo de Oxford.

J. R. Tolkien, anúnciase,

como escritor poderoso

de imaxinación plena,

frecuentando

o Pub Eagle and Child,

que foi lugar do noso lecer,

e descanso ocasional,

neste Oxford, namentres,

habitante habitual da vila,

existía un certo ambiente

shakesperiano

de tarde ao morrer,

nas portas do teatros principais.

A xuventude en pleno, enchía

a variedade dos espazos inútiles,

rompendo o silencio habido,

nuns instantes anteriores

creando un continuo poderío

de voces permanentes e concretas.

Noites enteiras de Oxford,

lembrando a Romeu e Xulieta,

dende Stratfford Upon Able

até o centro do corazón de Oxford,

quizabes o amor fondo,

e  máis fermoso de toda

palabra ou feito vital.

Que senso podería ter,

a miña vida sen non sei amar.

Non podo vivir, sen o arte de amar.

Oxford, estaba, vivo  en plenitude.

Oxford dos vivos, Oxford dos mortos,

persoeiros importantes ou persoeiros

miserentos e  vestidos de trapos inmundos.

Tiñan un sentimento de amor

é unha constante máxima,

é unha fonte amorosa

constante, froito da virtude

de dar un bico libre e espido,

por absoluto desexo

dos  teus beizos abertos,

polo amor que che profeso.

Oxford habita as rúas ateigadas.

Oxford apagaba os silencios inútiles.

Oxford, existía, e  movíase,

estudaba  libros de historia afastada,

do presente actual, namentres,

a auga decisiva e vital,

introduciuse polos túneles

do tempo aberto á vida,

decisións constantes,

sen dubidar os criterios absurdos,

máis elementais da existencia vital.

Un tempo de néboa gris,

uns neboeiros espesos,

penduraban do ceo agrisado,

cor chumbo polos ceos de Oxford

polo que voaba un globo aerostático.

Oxford Verde, Oxford Gris,

augas do Río Thames quedas,

por enriba  delas navegaban

pequenas embarcacións,

coa forza motriz, dunha longa

pértega, que crava no leito do Río.

Un mozo ou moza todos mozos/as

e a pértega que atravesa a verdes

augas do río lento e sosegado,

do Río Verde, Thames,

fondo do Río Verde ferido

lembrándome daquel poema

de José Angel Valente,

por tan longo artefacto.

Limo do descanso permanente,

lento  lombo do Río, adicado,

ao descanso da auga limpa.

Paz e sosego constante,

espada cravada no fondo,

ao volta ao pasado,

nunha grande extensión,

verde de terreo. Un lago feito

a medida, cantidade de auga

calculada e exacta.

No fondo e no afastamento,

onde o horizonte perdíase,

erguíase un columna alta,

a  modo de estatua ilimitada

como querendo imitar

a Trafalgar Square,

no afastamento perdido.

Un castelo inmenso,

Bellheim  Palace,

inmensamente grande,

de columnas fermosas

de esculturas fantásticas,

de bustos perfectos

e adorables cadros,

de cores intensas  e fermosas,

chamounos a nosa lembranza

a aquel Primeira Ministro,

chamado,

Sir Wiston Churchill,

cadros, perfectamente, coidados,

prendidos daquelas paredes,

lembranzas dun colonialismo

brutal e cruel,

exhibicionistas do poderío supremo,

bibliotecas inmensas de poderosos,

libros de páxinas do saber,

constante libros do lecer axeitado.

A Raíña Ana, permanecía, perpetua,

na súa linda escultura branca;

e aquel órgano luxoso e poderoso,

colgaba os seus cilíndricos tubos,

na fermosura de tan fermoso cuarto.

Era a sa para os días de mal  tempo,

nos que as poderosas damas,

adicaban seu tempo á lectura fonda,

ao non laboriosas quefaceres

ou a fácil apalabraría de bocas libres,

das verbas inútiles.

De socato o órgano luxoso,

escachaba o silencio.

Miramos fotografías en branco

e negro

de Sir Wiston Chruchill,

no número 10 de Downing Street,

no seu escondinte segredo

atrás dunha parede dun **toilet.

Onde recibira unha chamada de

Roosvelt,

Lembranzas da tremenda,

Segunda Guerra Mundial.

O tremendo odio asasino,

o desamor constante,

a rotura dos Dereitos Humanos,

namentres, os paxaros negros

do odio subversivo,

atravesan os ceos ateigados,

de cidades como Londres,

ou outros lugares castigados,

pola demencia das bombas

mortíferas, que erguían,

berros temerosos

A Luthbaphe,

non perdoaba e castigaba.

Arredores de Oxford,

na miña fronte miraba,

unha Igrexa perpetua

pétrea e quente,

agarimada por un Sol intenso,

inusual, nas terras de Inglaterra,

presente dun cacho grande

de luz enteira e aberta,

unha agasallo inusual do ceo aberto.

A esperanza non se perde

e, as veces, sentíase coma,

unhas labazadas consentidas.

Queriamos a solidariedade,

fonda todas as razas humanas.

Liberdade plena e absoluta

rotura das duras cadeas miserentas,

liberdade para os seres emigrados,

que viñeron a estas terras,

a establecerse en Oxford,

quixeron estar libres de calquera

humillación racial, ou gueto perverso.

Este absurdo poeta da vida,

pediu xustiza plena,

unha das máis altas peticións

do ser humano.

Libérame da opresión que me mata.

Oxford pediu unha liberdade

e pediu a liberdade dos presos

dos laios ocultos, aqueles

dores incomprensibles,

que flutúan, no ar supostamente

libre. Vivir a vida para vivir,

fondamente, da verdade desexada.

A vida non podía ser unha esperanza

inacabada, unha prisión constante.

Os disparos inútiles, asasinos do día,

significaban un queixume mal querido

ou a rotura do silencio perdido.

Deixamos atrás os Palacios

Vitorianos, as mansións bastas

as cruces da dor exhibida,

os soños rompidos e malogrados,

non quixemos habitar os loureiros

inútiles, como simbolismos estraños

de absurdos premios.

Non quixemos ser, o ser

coma na Roma clásica

que demandaban egoísmo continuo.

Toquei a miña vida enteira,

coa punta dos meus dedos

pequenos diminutos  e curtos.

Toquei para sentir o pracer

de sentir , a vida enteira,

fondamente coma o vento

que acariña a miña cara.

Fun o teu irmán querido,

cando ti o querías e funo.

Díxenche a verdade precisa,

por favor: dixéchesme a verdade

exacta, o deserto da mentira,

e dixéchesme cal era

o teu lugar preferido,

para laiarte ou rirme, intensamente

mais no me mentiches,

e atópache os tempos útiles da vida.

E, continuaba, sentado

nunha rúa de Oxford,

convidado ao entroido vital,

convidado á ledicia fonda,

convidado á música intensa

aos baile trepidantes

de hemisferios afastados do lugar,

de Cowlley Road, ficoume

a lembranza, o senso do ritmo

os corpos danzando

permaneceron, na lembranza

aquelos fastuosos e suntuosos

Colleges: coa o All.Soouls´,

Balliol, Bransenose, Christ Church,

Corpus Christi, Exeter, Harris

Manchester, Hertford, Lady

Margaret Hall, Lincoln, Magdelen,

Mansfield, Merton, New,

Oriel, Pembroke, Queen´s,

St Annes´s, St, Catherine´s,

St Edmund Hall, St Hilda´s,

St Hugh´s, St Jonh´s, St Peter´s,

Somerville, Trinity, University,

Wadham, Worcester.

Oxford de días de pantasmas

aparecidos, estrañas sombras

nocturnas que no século pasado,

foi mirado na ponte do

embarcadeiro, pertiño do xardín,

botánico de Oxford.

Oxford érguese poderoso

có Christ Church, onde está

a catedral da cidade,

cantos de monxes gregorianos,

encheron o espazo baleiro

e un potente órgano poderoso,

acompañaba a aquel coro perdido

na delicia dun canto espiritual.

Radcliffe Camera,

cilindra e perfecta,

cunha grande bóveda permanente.

The Bodlein Library,

fomos o primeiro día

acompañados dunha gravadora

de man. Houbo que repetir

a visita con absurdos comentarios

dunha guía inglesa, sobre

Osar Wilde, e Nelson Mandela.

Aquela boca indiscreta de humor

británico e sarcástico.

Dona faladora explicadora

comentaba que Bill Clinton,

non rematara a súa carreira

universitaria nas aulas

da Universidade de Oxford.

Eu vivía en Alword Grove,

media hora do centro da cidade

nun fermoso lugar cun gran

campo deportivo vestido

de verde intenso; era un barrio

traballador, ordenado no que

habitaban xentes de países distintos,

no moi afastado da Mezquita de Oxford,

Subimos dun daqueles buses vermellos

e fomos cara a Abington,

aos lados da estrada,  existían

casas diferentes,

ou hortas urbanas; a estrada

era defectuosa con baches dabondo,

que facía que o noso bus vermello

choutara a destro e sinistro.

Chegamos pertiño ao centro do pobo,

achegados a unha igrexa católica,

chamada de Saint Edmund,

e pertecente a dioceses de

Portsmouth; fotografamos

os diferentes lugares chamativos

un grupo de boas amigos

acompañadas dun verán quente,

entramos naquel pequeno templo

namentres eu miraba

os números das tumbas

de xeito decrecente até

o límite permitido

dende a data de nacemento

até o derradeiro día vital

do finado ou finada

que aló descansaba

polos tempo de tódolos tempos.

Celebraron, en Oxford,

May Morning

a Mañá de Maio,

namentres os coros

no Magdalenen College,

subían a parte máis alto

do college, para anunciar

o vida do verán.

Subida a 188 pes

á Igrexa sa Universidade

de Santa  María Virxe

e así poder mirar

todas as agullas

dos picos das igrexas de Oxford

Book  Lover´s Paradise

o Libro dos amantes do paradiso

memorando a Blackwell,

unha institución libreira

ben coñecida a cidade

na que se apoderaba

do saber dos libros

Ou o Hogwarts Hall

do Christ Churh

impresionante comedor

na que se filmaron escenas

dalgún libro,

Rowlim, chamada Harry Potter,

A historia de Oxford

con feitos e sinais, sons

cheiros de 900 anos

da Historia de Oxford.

Hunksey Park,

xustamente ao sur

do centro da cidade

, camiño abaixo

de Abington Road,

The Castle and Prison,

O Castelo e Prisión,

a renovada prisión

chea dunha certa

lenda negra

das vidas dos prisioneiros.

Botanic  Garden,

Xardín Botánico,

xardín diverso

e tropical.

Amigas miñas,

deixamos atrás aquela bela cidade

e vimos afastados e afastadas

de fermosos e lindas lembranzas,

que, penso, faranos máis doada

a comprensión do mundo,

o sentimento plural,

a cohabitación de razas diferentes

a senso da beleza plural

ou a fermosura de edificios marabillosos

facenda das rúas da cidade

espazos que agasallan a nosa vista.

Miguel   Dubois.