Westgate
Posted on: 11/08/2013
3th July 2013, Comezo, remate o 8 de agosto de 2013
Oxford, British Study Center.
Westgate
Adico este poema, ás miñas compañeiras en Oxford:
MARÍA
MARI
CARINA
e
TERESA
Un acio de silencios enteiros,
verde esperanza vestida de verde,
verdes parques de descanso plácido,
uvas enteiras poderosas e grosas
e redondas uvas de zume ateigadas,
prendidos acios colgantes
e verdes parras extensas,
penduradas de aramios tensos,
fío metálico tirante,
e pedras longas e estreitas,
a modo de teito aéreo
e xusto mantemento,
terras queridas
desta amada Galicia máxica
e feiticeira, folgar das Terras
Atlánticas, de campos longos
e de minifundio constante,
de terra negra e fértil,
do interior fermoso e montañoso
Monte Outo, perdido no Cumio,
ou Terra Chá, decisiva planicie,
Verdadeiramente,
un acio pendurado
de uvas verdes e grosas,
redondez a feito elíptico,
a certa distancia do chan cha.
Verdes e vivas de intensa cor,
fermosura penetrante aos ollos,
uva verde aplastada polo branco
dente forte e resistente,
branco que rompe o froito desexado,
acesos, abertos as faces
tenramente trituradores,
abertos entre a beleza existente.
Uvas tintas e uvas brancas,
tan brancas coma brancas
escuma dun mar cha ,
tranquilo no que o vento
intermitente e penetrante,
simplemente,
fai de ilusión óptica,
e a virtude intensa da calma
desexada e esperada e non
desesperada, crea a calma
chicha, planicie do mar calmo
e sosego da lentitude inicial,
delirio fondo e estratéxico
dun zume do mar azul,
e verde coidado e delirante
de gustos prendidos de delirios
e soños diferentes, por doquier,
nunha noite caída do ceo aberto,
na escura noite perdida e extrema
das lembranzas, pantasmas
dun pasado abstracto e delirante
e, por veces, e non sempre
concreto ,preciso e impertinente.
Lúa intensa e chea de fermosura,
agasallo da noite luminosa,
fondos buratos circulares,
ao fondo da noite perdida,
entre tódolos delirios celestiais.
Bóveda celestial delirante,
cuberta enteira aberta
e total sobre a miña testa grande,
astros luminosos e escintilantes.
A noite enteira non era
unha pantasma ocasional,
ou provisoria, pasaxeira
ou perdida no teito celeste.
A noite enteira,
era un descanso temporal,
carente de delirios absurdos,
na noite enteira e sosegada.
Non pronunciamos, nunca,
as mesmas, absurdas palabras,
de sempre, e de acotío,
absurdas e incorrectas,
tonterías solemnes e absurdas,
pensamentos inútiles,
que nada din e que nada aportan
ao paso rápido da vida.
A noite enteira,
non é un silencio constante,
unha aventura perdida e desvirtuada
no mundo luminoso,
dunha noite de verán ao descuberto.
Luz dos meus ollos abertos,
a fonte da luz constante,
do mirar quedo e sinistro,
do ver e do distinguir,
un delirio perdido nun soño
absurdo; un soño rompido
absurda vida enteira
en ti vivo e deliro
de soños políticos deformados,
con alteracións mentais profundas,
desmesuradas e quebrantadas,
quebrados e mal formados,
na ecuación mínima esixida
ou nula da vida inútil.
No medio da noite enteira,
enteira, está a lúa redonda
a fermosa raíña da noite enteira.
Nesta noite fuxiron as dores
penosas e os prexuízos absurdos,
que limitan a felicidade desexada.
De que vale o laio absurdo e inútil,
dunha a teoría do medo intenso?
De que xeito comprensible,
podo acudir á palabra felicidade?
A noite pecha era moito máis,
que as absurdas palabras inútiles
do discurso político incoherente,
valeiras de contido específico
palabras inútiles e perdidas
no baleiro intenso
que feren os sentimentos
ben acollidos, de certo.
A vida podería ser,
un museo incompleto.
nos que andaría
aínda non chegaran
os obxectos máis desexados
e os suspiros sorprendentes,
da carencia que vai a ser habitada
nun futuro próximo e desexado.
A vida podería ser,
un conxunto de palabras valeiras,
rematadas, nun camiño curto.
A vida podería ser un silencio
continuo e sincero, carente
de marmulos absurdos,
de decisións inútiles.
Eu che quero máis,
polo día que pola noite
e pola noite che amo
o resto do día enteiro.
Eu che amo tanto,
no decisorio, no definitivo,
no bico aceso que altera
o silencio consentido,
e na carencia do inútil,
cando te amo daríache
enteiro o interior,
o meu, o que posou.
e as túas bágoas serían
un afastado sentimento
da dor plena
incluído, os sons inútiles
carentes do sentido existencial.
Acompañamento dun fondo
absurdo, que penetra e doe.
O silencio absurdo e adverso,
chamábame, ao corazón baleiro.
Enchíaseme coa túa voz decisiva.
Deixeime caer nos criterios absurdos.
Libereime da sufocación consentida,
e do delirio fácil que me chamaba,
a beira deste gran museo de Oxford
chamado Pitt Rivers,
Museo das Ciencias da Natureza,
Podería ser Oxford,
moitas grandezas conservadas,
cun certo son señorial específico
e aristocrático e perdido no tempo.
Un College importante,
de prezos prohibidos
para os cidadáns de a pé,
Os Colleges de Oxford,
chamaban ás portas do Poder
e a memoria pretendida.
Lembranzas
de Edificios Memorables ,
de tantos anos pasados
xa construídos,
per in século seculorum,
de Colexios Maiores,
de Igrexas Perpetuas
de oracións perdidas,
de pedras frías do pasado.
Puidera ser Oxford,
unha lembranza obtida
dun tempo pasado,
do Poder e da Gloria Británica.
Oxford da fría pedra,
sentimentos da frialdade social,
nobres colexios das clases
acomodadas, que abundaban
na economía propia.
Oxford da Nobreza fenecida.
Oxford dos diamantes rompidos.
Oxford dos días de Oscar Wilde.
Oxford dos días de Indira Ghandy.
Oxford dos días de Benazhir Buttho,
Oxford dos día de Margaret Thatcher,
Paredes escuras dun sentimento
oculto, que se respira no ar difuso.
Oxford era unha oración estragada,
no silencio da noite fonda,
.
Oxford era
un rebumbio de voces afastadas,
que reclaman
o mesmo remate verbal:
a xustiza igualitaria inexistente.
Oxford ferido de pombas perdidas.
Non atopo sosego no fondo
da noite perdida e única.
Noite perdida nos silencios ocultos.
Oxford foi unha noite longa,
perdida ao longo do tempo.
Furaron as noites absurdas,
e polos Colexios Maiores,
da cidade de Oxford,
corrían furiosos sisudos
estudantes de libros infinitos,
do Imperio Británico,
coma Tony Blair,
Harold Macmillan,
Douglas Hume,
Harold Wilson,
Edward Heath,
escritores
coma J. R. Tolkien,
Robert Graves,
Graham Greene,
T. S. Elliot.
Trastornos emocionais,
de tempo ferido de morte
das humanas vidas vividas.
As vidas dos corvos negros.
As vidas dos veloces galgos.
As vidas dos cabalos fermosos
e as carreiras fluviais,
entre Oxford e Cambridge,
a forza do remo forte
e competitivo.
Foron máis de trinta
pasos humanos, de home,
ou de muller británica,
os continuos paseos
entre a cidade fermosa,
na que Lewis Caroll,
profesor de matemáticas
chamado, realmente,
Charles Dogson,
escribiu Alicia no País das
Marabillas, que con frecuencia
falaba, Gonzalo Torrente Ballester
aos seus alumnos no Instituto
de Ensino Medio, Valle Inclán,
da cidade de Pontevedra.
Polas rúas de Oxford,
múltiples nacionalidades,
xuntábanse, nunha marea humana,
que as rúas ateigaban.
Oxford era unha chamada a cáseque
tódolos *teennagers de tódolos
lugares de cáseque o mundo enteiro,
a excepción do mundo marxinal,
que non teñen nin lugar
nin espazo posible en Oxford
Ese que existe carente de afecto,
máis que nada conta no mundo cotiá,
que todos ben coñecían.
A pesar de que esta vila foi fundada,
Oxfam.
En Cornmarket Street,
os músicos tocaban e cantaban,
afanosamente, as súas propias
creacións ou unha chamada
as alleas cancións, de sempre,
polas que o tempo non pasaba.
Eran cantigas que permanecían
por sempre, no tempo vivido
ou no espazo ocupado,
Paquistaníes, chineses, holandeses
irlandeses, celtas con arpa,
frauta e gaita voz e instrumentos,
hindús, brasileiros, latinos,
anglosaxóns ou escandinavos,
con guitarras eléctricas
ou chelos grandes e fermosos.
As máquinas fotográficas,
disparaban de feito compulsivo,
namentres, os guías locais
explicaban a historia
de Oxford e edificios circundantes.
Librerías para comprar libros
máxicos, ou historias de amor
interminables, ou a biografía
de Nelson Mandela,
na noite de Oxford,
nos que podían soñar nunha noite
de verán, sentado nun belo xardín
da cidade de poderoso beleza
e historia innegable.
Subirse a aqueles vermellos
e fermosos autobuses altos e longos
de dous andares e poder divisar
a fermosura da cidade de Oxford,
a traveso da fronte do cristal
dianteiro, do segundo andar do bus.
Un bus internacional de moitas
razas ou nacionalidades diferentes.
Ou pasar un día feliz en Cowlley
Road, barrio intercultural,
e interétnico, diversidades da razas
humanas, habitantes da diversidade
entroido anticipado para nós.
Música fermosa entre baile
interraciais , timbais poderosos
e grandes instrumentos de vento.
África fai a súa presencia,
nesta cidade de gárgolas,
de cruces e de afiadas agullas,
que apuntan ao ceo de Oxford.
J. R. Tolkien, anúnciase,
como escritor poderoso
de imaxinación plena,
frecuentando
o Pub Eagle and Child,
que foi lugar do noso lecer,
e descanso ocasional,
neste Oxford, namentres,
habitante habitual da vila,
existía un certo ambiente
shakesperiano
de tarde ao morrer,
nas portas do teatros principais.
A xuventude en pleno, enchía
a variedade dos espazos inútiles,
rompendo o silencio habido,
nuns instantes anteriores
creando un continuo poderío
de voces permanentes e concretas.
Noites enteiras de Oxford,
lembrando a Romeu e Xulieta,
dende Stratfford Upon Able
até o centro do corazón de Oxford,
quizabes o amor fondo,
e máis fermoso de toda
palabra ou feito vital.
Que senso podería ter,
a miña vida sen non sei amar.
Non podo vivir, sen o arte de amar.
Oxford, estaba, vivo en plenitude.
Oxford dos vivos, Oxford dos mortos,
persoeiros importantes ou persoeiros
miserentos e vestidos de trapos inmundos.
Tiñan un sentimento de amor
é unha constante máxima,
é unha fonte amorosa
constante, froito da virtude
de dar un bico libre e espido,
por absoluto desexo
dos teus beizos abertos,
polo amor que che profeso.
Oxford habita as rúas ateigadas.
Oxford apagaba os silencios inútiles.
Oxford, existía, e movíase,
estudaba libros de historia afastada,
do presente actual, namentres,
a auga decisiva e vital,
introduciuse polos túneles
do tempo aberto á vida,
decisións constantes,
sen dubidar os criterios absurdos,
máis elementais da existencia vital.
Un tempo de néboa gris,
uns neboeiros espesos,
penduraban do ceo agrisado,
cor chumbo polos ceos de Oxford
polo que voaba un globo aerostático.
Oxford Verde, Oxford Gris,
augas do Río Thames quedas,
por enriba delas navegaban
pequenas embarcacións,
coa forza motriz, dunha longa
pértega, que crava no leito do Río.
Un mozo ou moza todos mozos/as
e a pértega que atravesa a verdes
augas do río lento e sosegado,
do Río Verde, Thames,
fondo do Río Verde ferido
lembrándome daquel poema
de José Angel Valente,
por tan longo artefacto.
Limo do descanso permanente,
lento lombo do Río, adicado,
ao descanso da auga limpa.
Paz e sosego constante,
espada cravada no fondo,
ao volta ao pasado,
nunha grande extensión,
verde de terreo. Un lago feito
a medida, cantidade de auga
calculada e exacta.
No fondo e no afastamento,
onde o horizonte perdíase,
erguíase un columna alta,
a modo de estatua ilimitada
como querendo imitar
a Trafalgar Square,
no afastamento perdido.
Un castelo inmenso,
Bellheim Palace,
inmensamente grande,
de columnas fermosas
de esculturas fantásticas,
de bustos perfectos
e adorables cadros,
de cores intensas e fermosas,
chamounos a nosa lembranza
a aquel Primeira Ministro,
chamado,
Sir Wiston Churchill,
cadros, perfectamente, coidados,
prendidos daquelas paredes,
lembranzas dun colonialismo
brutal e cruel,
exhibicionistas do poderío supremo,
bibliotecas inmensas de poderosos,
libros de páxinas do saber,
constante libros do lecer axeitado.
A Raíña Ana, permanecía, perpetua,
na súa linda escultura branca;
e aquel órgano luxoso e poderoso,
colgaba os seus cilíndricos tubos,
na fermosura de tan fermoso cuarto.
Era a sa para os días de mal tempo,
nos que as poderosas damas,
adicaban seu tempo á lectura fonda,
ao non laboriosas quefaceres
ou a fácil apalabraría de bocas libres,
das verbas inútiles.
De socato o órgano luxoso,
escachaba o silencio.
Miramos fotografías en branco
e negro
de Sir Wiston Chruchill,
no número 10 de Downing Street,
no seu escondinte segredo
atrás dunha parede dun **toilet.
Onde recibira unha chamada de
Roosvelt,
Lembranzas da tremenda,
Segunda Guerra Mundial.
O tremendo odio asasino,
o desamor constante,
a rotura dos Dereitos Humanos,
namentres, os paxaros negros
do odio subversivo,
atravesan os ceos ateigados,
de cidades como Londres,
ou outros lugares castigados,
pola demencia das bombas
mortíferas, que erguían,
berros temerosos
A Luthbaphe,
non perdoaba e castigaba.
Arredores de Oxford,
na miña fronte miraba,
unha Igrexa perpetua
pétrea e quente,
agarimada por un Sol intenso,
inusual, nas terras de Inglaterra,
presente dun cacho grande
de luz enteira e aberta,
unha agasallo inusual do ceo aberto.
A esperanza non se perde
e, as veces, sentíase coma,
unhas labazadas consentidas.
Queriamos a solidariedade,
fonda todas as razas humanas.
Liberdade plena e absoluta
rotura das duras cadeas miserentas,
liberdade para os seres emigrados,
que viñeron a estas terras,
a establecerse en Oxford,
quixeron estar libres de calquera
humillación racial, ou gueto perverso.
Este absurdo poeta da vida,
pediu xustiza plena,
unha das máis altas peticións
do ser humano.
Libérame da opresión que me mata.
Oxford pediu unha liberdade
e pediu a liberdade dos presos
dos laios ocultos, aqueles
dores incomprensibles,
que flutúan, no ar supostamente
libre. Vivir a vida para vivir,
fondamente, da verdade desexada.
A vida non podía ser unha esperanza
inacabada, unha prisión constante.
Os disparos inútiles, asasinos do día,
significaban un queixume mal querido
ou a rotura do silencio perdido.
Deixamos atrás os Palacios
Vitorianos, as mansións bastas
as cruces da dor exhibida,
os soños rompidos e malogrados,
non quixemos habitar os loureiros
inútiles, como simbolismos estraños
de absurdos premios.
Non quixemos ser, o ser
coma na Roma clásica
que demandaban egoísmo continuo.
Toquei a miña vida enteira,
coa punta dos meus dedos
pequenos diminutos e curtos.
Toquei para sentir o pracer
de sentir , a vida enteira,
fondamente coma o vento
que acariña a miña cara.
Fun o teu irmán querido,
cando ti o querías e funo.
Díxenche a verdade precisa,
por favor: dixéchesme a verdade
exacta, o deserto da mentira,
e dixéchesme cal era
o teu lugar preferido,
para laiarte ou rirme, intensamente
mais no me mentiches,
e atópache os tempos útiles da vida.
E, continuaba, sentado
nunha rúa de Oxford,
convidado ao entroido vital,
convidado á ledicia fonda,
convidado á música intensa
aos baile trepidantes
de hemisferios afastados do lugar,
de Cowlley Road, ficoume
a lembranza, o senso do ritmo
os corpos danzando
permaneceron, na lembranza
aquelos fastuosos e suntuosos
Colleges: coa o All.Soouls´,
Balliol, Bransenose, Christ Church,
Corpus Christi, Exeter, Harris
Manchester, Hertford, Lady
Margaret Hall, Lincoln, Magdelen,
Mansfield, Merton, New,
Oriel, Pembroke, Queen´s,
St Annes´s, St, Catherine´s,
St Edmund Hall, St Hilda´s,
St Hugh´s, St Jonh´s, St Peter´s,
Somerville, Trinity, University,
Wadham, Worcester.
Oxford de días de pantasmas
aparecidos, estrañas sombras
nocturnas que no século pasado,
foi mirado na ponte do
embarcadeiro, pertiño do xardín,
botánico de Oxford.
Oxford érguese poderoso
có Christ Church, onde está
a catedral da cidade,
cantos de monxes gregorianos,
encheron o espazo baleiro
e un potente órgano poderoso,
acompañaba a aquel coro perdido
na delicia dun canto espiritual.
Radcliffe Camera,
cilindra e perfecta,
cunha grande bóveda permanente.
The Bodlein Library,
fomos o primeiro día
acompañados dunha gravadora
de man. Houbo que repetir
a visita con absurdos comentarios
dunha guía inglesa, sobre
Osar Wilde, e Nelson Mandela.
Aquela boca indiscreta de humor
británico e sarcástico.
Dona faladora explicadora
comentaba que Bill Clinton,
non rematara a súa carreira
universitaria nas aulas
da Universidade de Oxford.
Eu vivía en Alword Grove,
media hora do centro da cidade
nun fermoso lugar cun gran
campo deportivo vestido
de verde intenso; era un barrio
traballador, ordenado no que
habitaban xentes de países distintos,
no moi afastado da Mezquita de Oxford,
Subimos dun daqueles buses vermellos
e fomos cara a Abington,
aos lados da estrada, existían
casas diferentes,
ou hortas urbanas; a estrada
era defectuosa con baches dabondo,
que facía que o noso bus vermello
choutara a destro e sinistro.
Chegamos pertiño ao centro do pobo,
achegados a unha igrexa católica,
chamada de Saint Edmund,
e pertecente a dioceses de
Portsmouth; fotografamos
os diferentes lugares chamativos
un grupo de boas amigos
acompañadas dun verán quente,
entramos naquel pequeno templo
namentres eu miraba
os números das tumbas
de xeito decrecente até
o límite permitido
dende a data de nacemento
até o derradeiro día vital
do finado ou finada
que aló descansaba
polos tempo de tódolos tempos.
Celebraron, en Oxford,
May Morning
a Mañá de Maio,
namentres os coros
no Magdalenen College,
subían a parte máis alto
do college, para anunciar
o vida do verán.
Subida a 188 pes
á Igrexa sa Universidade
de Santa María Virxe
e así poder mirar
todas as agullas
dos picos das igrexas de Oxford
Book Lover´s Paradise
o Libro dos amantes do paradiso
memorando a Blackwell,
unha institución libreira
ben coñecida a cidade
na que se apoderaba
do saber dos libros
Ou o Hogwarts Hall
do Christ Churh
impresionante comedor
na que se filmaron escenas
dalgún libro,
Rowlim, chamada Harry Potter,
A historia de Oxford
con feitos e sinais, sons
cheiros de 900 anos
da Historia de Oxford.
Hunksey Park,
xustamente ao sur
do centro da cidade
, camiño abaixo
de Abington Road,
The Castle and Prison,
O Castelo e Prisión,
a renovada prisión
chea dunha certa
lenda negra
das vidas dos prisioneiros.
Botanic Garden,
Xardín Botánico,
xardín diverso
e tropical.
Amigas miñas,
deixamos atrás aquela bela cidade
e vimos afastados e afastadas
de fermosos e lindas lembranzas,
que, penso, faranos máis doada
a comprensión do mundo,
o sentimento plural,
a cohabitación de razas diferentes
a senso da beleza plural
ou a fermosura de edificios marabillosos
facenda das rúas da cidade
espazos que agasallan a nosa vista.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta