Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 25 de Xulio de 2013

               TRENS E MORTE.

A tristura engadida, mal agasallo me chama

aos acontecementos inesperados,

tremedos e fatídicos, ollar triste

e desesperado,

o mirar a nosa total impotencia

ante os feitos indesexados,

que escachan os amores desexados,

que a vida de cotío, ofrécenos.

O pranto irremedible a dor dorosa,

por aqueles que abandonaron

por accidente expantoso,

a súa vida enteira nun serán mortífero,

víspera do 25 de xulio de 2013.

O Apóstolo, sanda bágoas de sangue

vermella e espesa,

e fican suspendidos tódolos actos

e conmeracións por mor

da Patria  Galega.

Compostela é, sen dúbida,

a Negra Sombra de Rosalía de Castro,

namentras os piñeiros choran bágoas verdes,

Bater de ferros asasinos,

pervetida rotura de cristais partidos,

xemidos intensos e prantos agónicos,

mortos perdidos e vivos mutilados.

Queixumes fondos e medo,

un medo intenso a transpasar

ao mundo valeiro, á perdida completa.

Non podo ocultar a miña fonda tristura

e amoso a miña enteira soliedaridade

aos familiares condenados,

a maís fonda de tódolas las tristuras,

e aos seus queridos amigos e amigas,

que non deixan de chorar, constamente,

polos seres queridos e amados,

que lles foron arrebatados,

antre ferros asesinos

e tremendos berros desesperados.

Agora a vida, non ten, demasiado,

senso, ante unha anguria penetrante,

que deixa impotente

a calquera ser humano.

Finaron para a perpetuidade

deixando a dor repartida

para os seus seres máis queridos.

Descansade, por, sempre,

No sosego da paz ilimitada.

Miguel   Dubois.

Pontevedra, ao 21 de Xuño de n2013

ESTE POEMA, VAI ADICADO A TÍ,

MARYSOL

Mar fermosa mar,

mar da quietude e do sosego,

ondiñas veñen e ondidas bailan.

O mar canta o son das ondas

que veñen e van.

Ondas outas e furiosas,

ondas da tranquilidade,

planicie da mar lenta.

O sol está fermoso,

formando a palabra linda,

chamada Marysol.

Marysol con Marysol,

Solemar con Solemar.

Dame luz sol enteiro,

dame belleza, mar fermoso.

Chámanan Marysol,

ten un cacho de mar

e un gran sol, tamén,

ne seu grande corzarón.

Ilumina os procesos tristes,

quenta a superficie

dos continentes emerxentes.

Chámallen Marysol,

ten un anaquillo de mar

e moito de sol quente,

que derrete os fríos xeados.

Arríncame este frío tremendo,

quenta aos meniños

que teñen frío, que piden

amor enteira polas

súas boquiñas abertas de amor.

Amor, sempre, amor,

querer, canto che quero.

Din que toca instrumentos musicais,

que lle gustan os meniños todos,

que aledan  o día na mañá escolar.

Flautistas graciosos sentados

nas sillas verdes, das aulas vivas.

Hoxe cantamos unha cantiga nova,

unha cantiga cargada de amor

e desterrada de odio ou calquera

xenreira. Dame o teu ánimo

có teu sorriso infantil,

quítame esta anguria pesada

esta pedra dura matadora,

que, as veces, me chama a chorar.

Din que lle chaman Marysol,

Din que Marysol lle chaman,

un cachiño de mar e outro de sol.

Din que procede das terras de Cuntis,

A Estrada, ou Vilagaricía de Arousa.

E leda e segura de si mesma,

fala con nenos e nenas unha lingoaxe tenra.

O meniño de diante da clase,

aquel que a rente do profesor se senta,

perdeu o fío conductar

da explicación do profesor.

O profesor rifa ao meniño

e o meniño di que el non foi.

Libros de textos, instrumentos musicais

cedés, ordenadores antiguos,

e que sei eu de tanto material.

Neno non o voltes a facer, por favor

que me teño que encomendar

ao Santo Xob, amén.

E as flautas sóas docemente,

e Manuel toca unha fermosa peza longa,

que lle ensinou a profe que se chama

un cachiño de mar e outro de sol.

Un neno  loiro e ollos craros

toca un triangulo musical.

A música a todos ensinounos

a ledicia dos nenos e nenas,

amosando as súas habilidades

musicais, que nos levan

a intres tanquilos nos que

o sosego domina, tan sutil

concerto infantil

no patio das columnas.

          Miguel  Dubois.