Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 31 de decembro de 2009

A REI MORTO, REI POSTO

Tempo, tempiño, tempo,

Suma e segue,

Habita números outos

Habita po paso da historia pasada,

As lembranzas queridas,

Os prantos gratuitos,

As condeas absurdas,

As decisións incomprensibles.

O Mundo enteiro

Habita có paso do tempo,

A hestoria vivida

Abandonamos un ano pasado

E nunhas horas videiras,

Choutaremos, beberemos,

Bridanremos,

Darémonos bicos agarimosos,

Bicaremos con traizón calculada,

Amosanda a cara agachada

Do que  desexamos ser,

Mais non somos.

A cidade estoupa en locería

Nouturna, ceo de cores diversas

Os sufridores seguén seu lento

Sufriminto crónico,

Externo ou interno.

O traficante brinda

Pola gloria do seu tráfico.

O enfermo sofre,

Os albergues son sufrimento

E acollen aos seres apenados

Homes cansados ou rexeitadas

Mulleres denigradas.

Deixámolo ano vello,

Un pouco máis bello no tempo

Da ledicia e o sufrimento.

Pero a vida segue, meus amigos,

Pero a vida segue, miñas amigas

Un abrirá con toda ledicia

Un viño espumoso,

Un cava catalán

Un champagne francés.

Ou unha botella de anís.

As sás de festas estarán ateigadas,

E todos xuntos, amigos ou nemigos

Van enchendo as copas fraternas

Ou a banalidade dun berro roto,

Dun queixume doroso.

E daremos paso  ao pensamento

Interior aos feitos  sucedidos

Neste ano que imos abandoar.

Pensaremos nos males feitos

E ocorridos, nas verbas traizoeiras

Nas promesas de amor roto,

Da fonda ledicia vivida,

Fondamente, habitada plena.

E pensaremos  naqueles

Que utilizaron as malas artes

Da Ética Fundamental,

E diremos que a Lingoaxe

Dos Valores elementais,

Foron para este poeta galego,

O deserto máis absurdo,

Da palabara habitada

Da mentira continuada.

Pero deixaremos, nunhas horas

Próxima a hestoria deste ano

Que vai pasar para ao Mundo

Da lembranza próxima

Con doses de amor fonda,

Que nos enche coma seres

Enteiros da vida que habitamos.

Que maior entrega

Que o desinterés,

Dos intereses creados,

Para o Mundo especulitado.

Eu douche bicos quentes,

Se ti quixeras non me deas nada,

Mais, sempre, respétame,

Na miña dimensión humana.

               Miguel Dubois.

NA MEMORIA  de

JORDI SOLÉ TURA

Foron tempos duros tempos, 

Inexistente ledicia Cotiá,

Días ásperos e fríos,

Días grisáceos de chumbo gris,

De ordes secas e cortantes,

Sen Primaveras floridas, flores afastadas

Da cor merecida, da felicidade secuestrada,

Dos latexos torpes, coa vixilancia plena.

Jordi naceu en Mollet del Vallés no ano de 1930,

Infanza de tiros e bombas,

Tempo para  o combate aberto.

Barcelona anarquista e liberdaria

Jordi era fillo duns modestos panadeiros

Daquela afiliado á Bandeira Vermella,

Fariña branca coma a neve.

Habitante do cárcere frío

Por pensar na liberdade roubada

E na liberación das crases oprimidas

Cría na liberación dos seres oprimidos

Por mor dun Mundo Ceibo,

Que aínda hoxe non existe,

Somentes a apariencia existe,

Sen nada que os fixera render

O creer na liberdade non era delito

Catalunya fabril e un sector proletario

Inmenso acostumado a un salario miserento

Foron tempos duros, Jordi Sole,

Eran tempos aqueles de cantar "Els Segadors"

En lugares ocultos.

Eran os tempos da clandestinidade pura e dura,

Namentras os compoñentes da Nova Canço,

Ensaiaban nos vagóns de tren  perdido

Dos ferrocarrís de Catalunya.

Cantas veces querías ser máis veloz có vento

Porque na vosas costas ían gardas vestidos de gris chumbo Cantabas  cancións escoitaches de,

Ovidi Montllor, Guillermina Mota,

Pi de La Serra, Lliis Llach, Serrat, María del Mar Bonet,

Raimon; era cando sentías que todo aquel pesadelo real tería Seu fin, para abrires a un Mundo Ceibo,

Ao futuro do noso pobo,

Parado por decreto lei.

Liche os deliciosos libros de Joan Salvat Papasseit,

Ou recitarías os versos de Salvador Espríu,

Para carregarte integramente da beleza interior

A traveso dun poema externo,

Que che daba fozas dabondo

Na túas testa chea de sabedorío.

Marchaste a Capital frencesa, Charles de Gaulle,

No poder e os estudantes rebeldes.

Puxéchedes nervoso a tan importante Xeral,

Da Franza orgullosa, da súa propia Grandeur,

Era aquel maio de 1968, inesquencible,

Aquel maio liberado os estudantes por Vong Dick.

Namentras na sala Olimpia de París,

Cantaban Edith Piaff, George Brassens,

Jacques Brells e tantos outros que construíron

A música francesa e de outro paises.

Tiñas que pasar Polo Olimpia,

Como fíxoo Paco Ibáñez, ou Lluis Llach.

Eran tempos para lembrarnos de Constantino Kavafis, Melina Mercury,Mikis Theodorakis.

Eran tempos de musicar o Canto Xeral de Pablo Neruda.

Tempos para a protesta na contra do abuso,

Pidindo  o fin dunha situación tremenda,

Que secuestrara a liberdade enteira do peito valente

Para os Loitadores, para ti,

Jordi, que pedía solidariedade,

E cantabas a Internacional en mítines pretéritos

Ou fins de manifestacións longas,

E namentras  cantábala no mundo non había pobres.

Deixache aquela Bandeira Vermella,

E  xunguíchede ao socialismo catalanista

.P. S. U. C,  a rente con Ramón  Obióls.

Choutache a un socialismo máis oficialista.

Construiche con outros a Constitución Española

De mil movecentos setenta e oito.

Estivecehe na cámara Alta en Madrid,

Levache a carteira de Cultura

Negociación co Guernica,

Museo Raiña Sofía,

Negociación con Thyssen.

E o tempo pasa moi depresa e nonos damos de conta,

E un bon día a enfermedade destructora,

Chama a túa porta sólida,

Pero dá o mesmo invade e destrue,

E a vida quítache sen ninguén querelo.

Jordi Solé Tura,

Con todo o meu aprezo,

Vaia para ti esta pequena homaxe escrita.

          Miguel  Dubois.

Nas Terras  de Marín, ao 2 de decembro de 2009.

                                         SEN SENTIDO.

                                         A vida é unha viaxe de ida e volta.

                                          Queimálo tempo,

                                          Ata que non existe nen o espacio vivido.


                                                                       M. D.


Sento que vou sentindo o que sinto,
Cáseque sen sentir nada.
Mergúllome no mundo das palabras.
Aprendo a perder e a gañar.
Doume de conta que pouco sei,
Cando pensaba saber un anaco doutro anaco.
Non entendín de preto o verdadeiro senso
Da palabra amor. Fun caendo no desamor,
Testemuña de min mesmo.
Creía que a vida era difirente,
Loitaba con forza e coraxe,
E de sócato dabaste de conta,
Que a vida era unha montaxe absurdo,
Un mundo insensible,
Unha máquina de matar,
Una bala asasiña.

Rematada a batalla absurda e paranoica,
Fun na percura de min mesmo,
E díxenme, non máis batallas inútiles,
Menos películas miserentas,
Máis certitude,
Menos rokambole,
Máis  a vida ao sento vital puro.

Dinme de conta que todo era
O vivir sen sentido,
O sentido só absurda apariencia,
O desinterés polos seres humanos que sofren dabondo.
Entón pensei coma Thomas Hobbes, que dicía:
O home é malo por natureza.
Eu creía ferventemente en Jean Jacs Rousseau,
O home era bom por natureza.

Dinme de conta que ser manipulado, baticado
E insultado pola palabra venenosa,
Mais non teño medo algún,
Nen as  sombras escuras que me segan.

Son amante da valentía,
Porque asumería, a moita honrra,
O mal que me corresponda.

Deixamos de pensares nas cousas máis elemetais
Da vida cotiá. Vendémonos por un ananco  de maldad.
Disfrazámonos  por un anaco de bondad delirente.
Transformamos os valores humanos máis elementais,
Do ser humano, convidado da mentira constante.
Non aturamos as verbas dos demáis, porque
Non queremos admitir o que somos.

Os poderes mediáticos creénse estar na verdade absoluta
E por  se acaso descalifico ao outro medio.
A armonía é un vaso escachado.
O mundo da palabra seréa, convirtíuse
Nun berro insolente e insultante.
Perdimos a nosa identidade.
Xa non sabemos, en realidade,
Quenes somos e que queremos facer.
Fixémonos seres impersoales,
Protitipos aparentes,
Somos víctimas da sociedade mercantil.
Denunciamos a aqueles que non fan o queremos.
Somos víctimas de nós mesmos
Porque xa perdemos a identidade propia.




                                     Miguel   Dubois