Caderno de apuntes de PepeR

Vaia có meu agarimo, aos meus colegas.

Marcha silanderio maio florido, carente de sol vivo

Con choivas dabondo a contra tempo, metereoloxía desordeada,

Política laiante, ou mentira constante. Xurde potente

O interés persoal e a solidaridade é un extraño vocablo

Que durme un soño incomprensible.

Morre maio especulativo de cifras delirantes,

Apretaremos tonto o cinto que cingue forte

A nosa cintura estreita, e, sempre, o feble

E fidel pagadoora de crises incomprensibles.

O  Mundo é unha Especulación constante e incomprensible,

Africa é o paradiso do continuo sufriemento

Africa da fame e a inxustiza.

Vivir para reventar as leises do equilibrio mínimo,

Vivir para mentir, para facer daño, para endurecer

Os sistemas do equilibrio vital.

Vivir para odiar, e odiar con forma suprema.

Existe a inversión da verdade en mentira,

E as mentiras son verdades  abstractas.

O insulto dentro do noso vocabulario é algo normal,

Utilizado con suma brutalidade política  ou social.

Os meniños e as meniñas aprender a insultar

Con suma certeza; o exemplo está claro

E os corazonciños pequeniños, mágoa,

Esquecen, as veces, a verba amar,

Ou quéroche porque necesito quererche,

Necesito xogar contigo, ou necesito decirche

Cantarche  que tanto che quero Miña naiciña,

Ou canto che quero meu Paiciño,

Se fora a caso; máis como neno ou nena

Necesito tanto do voso amor, do voso sorriso tenro.

Maio vaise, mañá, namentras fica escrito

Nas paredes do tempo imprecindible

Os feitos do Curso dous mil nove, dous mil dez.

A  lembranza dos días amados

O rexeite dos días inexplicables,

A  querencia de días de sorriso

Na Sá de Profesores; intre pequeno e máxico.

As palabras inútiles dirixidas a meniños ancorados

Na súa inmadurez; meniños que non se suben

Ao cabalo do tempo, por mor da imposilidade persoal.

Compartir a clase de inglés cunha compañeira agarimosa,

Facendo o rol de profesora de apoio ou Mae Deliciosa,

Digo Eu: a súa cara denota cariño  e achegamento,

Xosé , avanta no seu Mundo; hai calor humán.

Namentras o Miguelinho fai de paisiño listo,

O mapa da súa cara é unha constante antre a piñería

E o sorriso aberto. Manuel, é un traballaor implacable

Xavi, para a miña delicia, cada día fala máis inglés

E todos vos nenos e nennas sodes a fonte continua

Do noso quefacer cotiá.

Entraremos en Xuño; a vida segue,

Repartiremos ledicias merecidas

Ou disgustos calculados.

Dirémoslles, adeus, a un curso máis.

As aulas ficarán valeiras

Xa non haberá berros normais,

Os Mestres e Mestras gardaremos as ordes

Nas gavetas das mesas dos profeores.

As luces estarán en off,

As voces serán unha lembranza agradecida

Que poremos en on,

No próxomo mes de Setembro

No seu comenzo

Cruzaremos os corrdores valeiros,

As aulas desertas,

Termos tempo para  reflexionar

En que poderei mellorar?

E logo a computadora do tempo imparable

Abrirá un novo curso académico,

Para ben ou para mal,

Para ensinar o debido

E xeerar as ilusións

Para un Mundo máis feliz e útil.

Miguel     Dubois

Val a pena o mencer sereo e tenro.

Val a pena o sorriso expontaneo e limpo.

Val a pena, decirche: canto te quero, meu amor

meu canto senlleiro.

Val  a pena o Sol vivo que fainos vivir ledos.

Val a pena o nacemento dun meniño choromica.

Val a pena, coidar a pequena criatura perfecta.

Val a pena por  o teu peito nos seus beizos.

Val a pena berrar Liberdade Plena.

Val a pena loitar polos que sufren inxustiza.

Val a pena condear os feitos malos e denigrantes.

Val a pena decer auga limpa ou regato claro.

Val a pena chorar de amor e emoción.

Val a pena rematar con tódolas guerras habidas.

Val a pena escoita un cántaro dun paxaro ceibo,

Val a pena mirar o movemento das ondas do mar

azul.

Val a pena mirar o teu sorriso

Val a pena ler un gran libro dun escritor bom.

Val a pena iñorar as palabras ferintes

Val a pena, suxerir o camiño da paz constante,

Val a pena mirar teus ollos claros,

Val a pena perderme na túa mirada fermosa,

Val a pena a mar a beleza constante.

Vala a pena amar a humanidadade íntegra.

Val  a pena contarche un conto lindo,

Vale a pena cantarche unha canción de amor

constante,

Val a pena vivir por ti, e a tí achegarme.

Val a pena, por tí, sempre recupera plenamente,

A ledicia perdida.

Miguel    Dubois.

Non comprendo a vida enteira, sen a fror do teu soriso lene.

Non comprende as palabras acabadas que  da túa boca perfecta non saian.

Non podo asistir ao nacemento dun poema de amor, se non che quero.

Non suspendo a dor constante que dame túa ausencia.

Non minto, de igoal xeito o Mundo Enteiro, cando estás a miña beira.

Parezco un escravo inútil das túas palabras de amor fondo.

Fondo é amor que tí me prende; como comprender ó Mundo Enteiro,

A túa asencia constante, como se foras unha muller inexistente?

Como tratar de calmar a túa dor constante,

Na Terrá Chá da túas longas costas espidas?

Cómo alterar o sentido da vida, como berrar "basta"!

Deixádenos vivir como amantes puros, amarrados aos nosos longos brazos.

Deíxame  amosarte o froito do verbo amar,

Deíxame perderme no teu espido corpo,

Namentras os paxarinhos ceibos da mañá primaveiral,

Fan de min un sono antre os teus brazos longos.

                            Miguel   Dubois

Decir Nonoveyra e por as Letras Galegas

No mundo reinvicativo au na denuncia

Daquelo que resutaba o frecuente exceso.

Decir Novoneyra é leer ledicia escrita

Sobre a Terra do Caurel

Erguerse ao mundo da beleza

Natureza  pura, sosego aberto ao ceo do Caurel,

Decir Novoneyra e leer e amor ou erotismo,

Preñar o senso de amar, tan vital coma nencesario

Decir novoneyra é

Condear a guerra do Vietnam,

Ou a brutalidade das bombas asasinas

Do napalm mortífero

Queimador absoluto de seres iñocentes

Decir  Novoneyra é

Ensalzar a Terra Galega, amada terra nosa

Decir  Novoneyra

E condear á dictadura do mal e o abuso

Fonte de sufrimento e escasez total de todo

Decir Novoneyra é

E ensalzar as Terras do Courel,

Regato lento, acougo para a fonda paz,

Rechouchío  dun paxaro diminuto e fermoso

Xamáis esquencer a María Mariño,

Decir  Novoneyra é

E recitar a forza poética en tono grave e xesto solenme

Decir Novoneyra é

Buscar libros dabondo na Biblioteca Nacional de Madrid

Perdido antre numerosos autores europeos e do mundo enteiro

Decir Novoneira é

Ascender ao cumio da beleza e da creación sublime.

Decir Novoyra é:

Decir lingua fermosa vilipendiada agora, mágoa perversa e terra querida

Quer decer,fonda natureza, beleza pura, Caurel e Caurel

Castiñeiros, bidueros, verdes campos

Cumio da beleza habitada, sensación pacífica

Quietude de Parada de Moreda, armonía

Encontro con il mesmo e sosego dabondo

Na vida plácida do Caurel, Caurel e Caurel.

E decer Monforme de Lemos, Manuel María

Ou Lugo do bachalerato

E decer Antón Avilés, poesía deliciosa

Das Terras de Noia aos Cantos Araucanos

Nametras o pailote de Manoel Antonio

Surcaba os mares enteiros

De Catro a Catro, horas de garda do piloto de Rianxo

Galicia emigrante, e abandoada no fondro do esquenzo

Tí, tamén, X. L. Méndez Ferrín,

Meu querido e tenro  profesor   agarimoso,

Amigo de meu benquerido Manuel Lueiro Rey,

Manolo amigo de Arturo Cuadrado Moure,

Ambolos dous meus queridos profesores

De poesía galega, amigos,

Antón Tovar, Berdanido Graña, Manuel Cuñá Novás,

Darío Xohán Cabana, Rafael Alberti, Lorenzo Varela,

Indio Juan, todos xuntos no ano de mil novecentos

E setenta e nove, acto liderado por Manolo Lueiro,

Meu pai, meu amigo, meu escoitador paciente

Namentras a vida daqueles días eran

Fermosas curtas viaxes dende o Grove atá Cambados

Onde habitata daquela Antón Chaves,

Habitantes do Cinema o Marino, O Grove,

Cando Alberti decidiu entrar en Granada,

Pola memoria de Federico García Lorca.

Todos fomos claras testemuñas, abofé,

Que Rafael decidiu entrar na cidade máxica granadina

Decir  Ferrín é contarvos

Historias deliciosas  no Instituto vigués de Santa Irene,

E decir calor humano, cariño e humanidade

As Travesas de Vigo

Xosé Luís, coa túa fortaleza, característica e única

Deche un gran pulo ao Universo Novoneyra.

Arrabaldo do Norte fai hestoria con X. L.

Iádes todos , X. L. ao madrileño café Xixón

Fumavades pitos dabondo, cinseiro cheo, cinsa gris,

Chamineas humanas e fume espacial

Saíndo das volcánicas bocas sabias

Botafuemeiros constantes,

Enguliades cafés inacables negros

Ou cervexas carregadas do forza e ilusión.

Carlos Oroza, Bernardiño Graña,

Bautista Alvarez, Ramón Lourenzo,

Tino Grañido, Herminio Barreiro

E aquel mundo literario e reivindicativo

E vangardista, perfectos artistas galegos

Facía máis  grande e representativa

A calidade da literatura e da pintura galega,

Emerxía Galicia no eido da escritura e da pintura.

E ti Uxío, erguías o prestixio da lingua e a literatura galegas.

A túa voz potente e teu sentido reivindicativo

E teu canto de denuncia eran un altofalante potente

Que atravesaba as Terras de España

E a nosa amada Galicia, lugar lindo

E no teu tempo esquencido e pobre.

Os campos ficaron valeiros,

E os emigrantes foron habitantes foráneos

D paises afastados, para nós naqueles tempos do esquezo.

Agricultura da soidade, campos abandoadas,

Sacrificios no estranxeiro e Galicia, coma, sempre, sacrificada.

Pero a túa voz inequívoca é unha fonte de denuncia contante,

Pides pola liberdade arrincada.

                      Miguel   Dubois.

A palabra aberta para amarte fondamente,

Perdido na insistencia fonda e amarosa

E cando de ti me afasto invádeme un frío mortífero

Meu amor, canto che quero ,dous mundos xungidos nun só.

Quérecho, sempre, bico aceso, feble presión doce,

Desfacer é o meu manto frío de neve branca e extensa

E unha longa tarefa da calor constante

Avantan os días senlleiros e avanta a amada vida

Que a faciana noon me dá atá o de agora, por sorte

Namentras a soidade é un desamor constante é unha illa senlleira,

Un deserto de amor continuo, un ser asoballado polo silencio

A banalidade é común é importante, desgracia, as veces,

E o importante é banal, un monumento adsurdo á aparencia.

A miña vida enteira son feitos banales, per si mesmos, abofé.

Son importantes para min , porque son sinxelos e dimininutos.

No son trampas baixas e indiferentes que tan de míudo acontecen

Asumo o poder do sencillo e daquelo que me resulta efímero.

Sintome ben cando non me decoro con absurdos obxetos.

Porque, de feito, quero agachar algo que non gusta

Ao Mundo Alleo, que penso que me xulga pola apariecia visual

E neste intre perfecto síntome eu mesmo sen engadidos.

Que maior ben que seres ti mesmo, sen roubarlle nada a ninguén.

Nen a mirada absurda ou fala prepotente, a que insulta,

Son o que me pertence, a ledicia pasaxira ou a dor ferinte,

Pero todos e todas somos máis ou menos igoales

Simplemente temos unha xenética diferente,

Diferntes posicións ante o Mundo Exterior,

Mais debido á Mundo Tolerante,

Acadamos un sociedade máis solidaria e plural.

Que nos fai ser, ó  mesmo tempo seres singulares dentro do Mundo

Colectivoonde todos somos algo, unha aperta ou un bico

De que modo absurdo fanse válidos os prexuizos inxustos

Ou que é un de nós para condear o que non se debe condear.

Que establece os parámetoos da verdade ou da mentira

Hai quen se chama importante de palabra e feito,

Un espinoso xogo de palabras absurdas, que nada significan

No seu propio senso concreto; a carencia do fondo interno

Unha palabra deserta de significado pleno,

Significa o deserto da palabra, a palabra absurda.

Que delicia saborear un mundo pleno de belleza,

Cal é o discurso da auténtica palabra, a que obriga a loitar,

Sen baixar a testa e afrontar valentemento a vida cotiá

Nos días da vida, para ben ou para mal,

Cando dareille  as costas ao meu amigo,

Para ser un pertencedor ao Club dos Hipócritas,

E cantas mentiras grandes quedaranme por pronuciar

Para pertencer ao Clube dos Desertoras da Mentira Plena

E que palabra ten o inmenso senso da verdade íntegra.

As pantallas diversas acéndese, desvanecendo pensamentos

Con motivo de mentir, enganar e crear o absurdo consumista,

Ou acadar o Mundo do Imposiblidade o soño ficticio,

Un faro absoleto que xamáis deixa mirar a lus acesa

Estou contento porque contigo estou contento

Ao teu carón todo resúltame doado.

Alvisco cáseque un perfecto mundo colorido

A túa rente, a túa beira, ao téu carón.

Cando habito a dura soidade, ou lembranzas punzantes,

Habito un silencio escuro mortificante e desalentador

Habito ocupando un lugar mínino; habito  en min

Sen habitar o meu interior, agora valeiro,

Habitante senlleiro da miña soidade aberta.

As estrelas do ceu aberto, bóveda noctura perfecta,

E de noito e estóu somentes conmigo

Lendo un libro azul e groso

Ou escrebendo os derradeiros versos da xornada.

Sinto o poder da soidade extrema, o fin da campaña

Cando constrúo un pequeno mundo cheo de sentimentos vivos

De palabras  mesturados e con sentido, penso eu,

Que relatan as miñas vivencias máis íntimas

Ou a derraderadeira maldición feita ou recibiba.

Que condénanos a vivir a fivrolidade  perversa

E a constante mentira que forma parte

Do discurso político, carente de forza e brío

Mundos de palabras e palabras, falsas verdades

Ou máximas hoquedades ou totales carencias

Que forman oracións abstractas e indefinidas

E falsos monumentos a palabra tresxiversada.

Un decorado discursivo con nulidade de fondo.

As veces, pregúntase un, no medio de  se mesmo que delito cometido

E unha nova forma de legalidade por convenienza.

Non se recoñece a  verba verdade. Dóe o Mundo Real,

Agáchase o delito que xa se coñece

E o poder política fica a beira do absurdo,

Cando o vivir cotiá podería ser normal e doado,

Sempre aparece o elemento distorsionante,

Que non pode deixar de facer barullo constante

Porque os acontecentos non saen ao seu xeito.

De que xeito débese recoñecer o erro estrepitoso,

Porque teño que negar o meu engaño universal,

Porque non acéptasese á mentira polo seu nome.

O Mundo é unha Complexa Paradoxa.

                                      Miguel  Dubois.

Coraxe  davondo e valentía suprema e persintente

Na percura da verdade oculta da maldita hipocresía

Gardada nas gavetas do esquenzo permitido

Non non acougou có medo paralizante nunca xamáis; sempre,

Foi  valente clara e decisiva e constante,

Diante dunha mafia tremenda amiga da fonda morte,

Das armas de matar pola tolemia dos narcotraficantes.

Loitou atá o derradeiro  momento da súa vida ,día a día,

Entrevista a entrevista,

Preguntado polos barrios baixos dublineses

Interrogando aos camellos matarifes,

E a xuventude doblegada a unha xiringa asasina

Perseguida constantemente,

Maltratada polo  Gran Capo

Posuidor da Masión Debida

Posuidor de fermoso cabalos

Gañados a conta da saúde pública e xuvenil.

Atacada na súa casa, soia, Verónica

Por un maldito pistoleiro asasino

No que a vida, de feito espantoso

Quitáronlle, como quen arrinca

A un ser humano vital e elemental

Da plea laboura a prol da integridade da verdade.

Envexa dos que dicían que os seus,

Eran os seus amigo. Eran só envenxa

Do que ela podeu desafiar, o medo isolente

Ferida de bala fría ou brutalmente baticada,

Polo que executaba as ordes do mal vivo.

Dirixente da maldade e da perversidade,

Consumindores sustancias estupacientes

Facían as notes  e días máis perversos.

A xornada laboral era inesgotable e

Revisar arquivos longos ou sen fin.

De pasantes de información segreda,

Enlace informativa, ponto medio

Da cadea transmisora en comunicación plena.

A información saía no diario dublinés

The Sunday  Independent,

A mafia, de novo ameazaba a Ronnie,

De espíruto xeneroso ao servivio dos demáis.

Unha muller non exenta de beleza femenina .

Ronnie, quitaba a información dabondo

A Mafia, de novo, voltaba  á lingoaxe amedrantador,

Cando na década do mil novecentos noventa,

Ao ano dous mil, pretendía facerse cargo

Das finanzas dublinesas Os Capos de Dublín

Xoves condeados a morte ou a longa adicción

Polo tráfico das tremendas drogas mortais.

Días de acoso e ameazas de morte continuamante

Mais Ronnie, non abandoada

O descubrimento da verdade, a lus agachada

A lus da verdade brillante

A medraxe dos capitais dos capos dublineses.

Namentras  Ronnie  seguía coa su carreira de averiguacións,

Ata que un día tremendo un motorista asasino

Totalmente cuberto da cor da morte disparou e asasinou

A Ronnie, no seu coche aos arredores

De Dublín Capital.

Considerado tan acto criminal

Como un crimen a Democracia de Irlanda.

A loita rematou nun crime horroroso,

Morreon xoves dando o seus seres  a substancias oscenas.

Caeu a tristura longa dun silenzo perpetuo e consentido

Sairon filmes, libros e artigos

Sobre Ronnie. Dou a súa vida

Aos outros que por eles loitaba.

Deixou, por sempre, ao seu neno pequeno,

E a seu amado marido.

Ronnie xa non está eiquí non mundo vivo,

Pasou ao descanso total e absoluto.

Xa non escoitamos a súa voz verdadeira,

Dou  a vida pola liberdade de expresión

Dou a vida para calmar a dor dos desaucidaos

Consumidores de drogas fatales.

Os tremendos capos do mal

Non dubidaron de rematar coa liberdade de expresión

De Ronnie: Deixou a súa vida no combate da mesma vida.

                  Miguel  Dubois.

Veronica Guerin,  nacida en Dublín o día  5 de xunio de 1958. Tivo cuatro hermáns más. Foi a Escola no mesmo Dubín. Estudou, posteriormente Contabilidade e Investigación no Trinity College, lugar de estudio de tantos irlandeses, cómo Oscar Wilde, o Samuel Becket. Ronnie, Verónica Guerin, fundou  unha compañía de Relacións  Públicas, antes de xunguirse, aoSunday Bussiness Post e ao Sunday  Tribune. En 1994, comezou a escribir sobre sobre ese fenómeno tremendo do Crimen Organizado irlandés para o diario Sunday  Independent.  Ronnie foi unha Mae de Familia que se sinteu, conmocionada polos estragos que a droga facía. Foi unha muller guapa e xove . Non lle chegaban as explicacións oficias ou a lexislación vixente, que podería ser un porto franco para os narcos. Atopará incompresión polas autoridades políticas, da propia policía e de compañeiros de profesión  e da súa familia. Trátase dunha muller nun mundo de homes, dunha persóa anticonvencionalista nun ambente conservador, dunha Mae de Familia que está a descoidar aos seus a prol da súa tarefa investigativa . En máis dunha vez estivo a pundo de deixalo, mais non foi capaz, porque estaba na convicción de que a súa laboura ía axudar ao seu pais, e así foi. Verónico Guerin, será agoro un novo icono, según as palabras de Aengus Fanning, o seu ex-xefe e editor do Sunday Independent. Seu monumento conmemorativo está no famoso, Dublin Castle, monumento fundamental e histórico da cidade dublinesa. Ronnie simboliza a coraxe  e a valentía. Como muller logrou triunfar no mundo dos homes. Pola súa causa, cambiou a lexislación penal de Irlanda, que determinou que o traballo policial, se non más doado, si máis efectivo. Para o seu irmán Jimmy Guerin, a lembranza de Ronnie sempre estará presente na súa ente. Comenta Jimmy: estabamos, sempre, moi xunguidos pero, a verdade é que todos perderon  a alguén: maes, fillas, hirmáns, hirmás, maridos, esposas,fillos as súas mais. Un bota en falla a diversión e a tolemia total que ela imprimía en calquera festa  ou reunión Verónica estaba para todo aquelo que nos necesitabamos. Ao servizo dos demáis. Ronnire ía moito máis aló de todo eso. Para no ser descubierta utilizóu diferentes pseudónimos. Como consecuencia de lo escrito en el periódico, recibíó diversas amenazas de morte. El día 30 de xaniro de 1995 le dérronlle un tiro en nuha pierna. A pesares do acontecido siguíu coas investiagacións, apoiada cun sistema especial de seguridade instalado polo diario The Irish Independent, para protexela a súa integidade. O día 13 de setembro de 1995, o criminal convicto, John Gilligan, atacauna namentras Ronnie pretendía entrevistala. Este secuencia aparece na película e é brutal. O fillo de Ronnie, también, foi ameazado e La Garda Síochána, La Policóa de Irlanda, ofreceulle escolta as 24 horas do día, pero ella rexeitóuna. O día 26 de Xunio de 1997, cando Ronnie conducía su coche por la M7, cerca de Newlands Cross, uns poucos kilómetros ás aforas de Dublín, cando se parou nuns semáforos, unha moto, que estivera a seguirlle, púxose a súa altura. e un dos motoristas disparánlle a Ronnie, repetidas veces. Foron seis disparos que a firen de xeito fatal. O asasinato foi calificado polo Taiseach John  Burton, como un ataque a a democracia. Verónica Guerin fue premiada con el International  Press  Freedom Award, curiosamnte, concedido a unha muller

Vivimos para vivir con respecto e dignidade.

Vivimos para gañar o pan cotiá.

Vivimos para compartir o noso salario

Cós seres máis achegados a nós

Necesitamos o traballo como alimento

Continuo para nosa superivenza

Pedras comer non podo.

Alimentámanos có noso traballo,

Reivindicamos a xustiza laboral

Elemento primordial de cada ser humano,

Sen ningún tipo de distinción,

Raza, credo, país…

Para aqueles e aqueles que ficaron

Fóra do eido laboral. O feble, de sempre,

Paga as desfeitas alléas, o que non

Lle pertence e castígano co mal alléo

O poderoso, o que especula, o que minte

O que rouba, sempre, gaña.

Desgraza malvida, é que un parella

Traballadora, castigo do demo do inferno,

Fique sen salarios. Salarios silandeiros,

Salarios fríos que xeneran inseguridade

E medo existencial. Quen alimentará

A este pequeno froito dos tempos actuais.

Os salarios non teñen números positivos,

Son os salarios dos ceros redondos

O Conxunto Valeiro o salario mudo

Os salarios valeiros

Veleiros alléos ao vento

Que insufla a beleza das brancas velas

Os salarios sen vida.

A riqueza morre para o humilde

E os sultáns dos cartos

Reúnenese en despachos de caoba grosa e

Brillante. Morrer que morre quen queira,

Mais ao poderoso ruín

Entende máis de economía que de

humanidade.

Que inxusto é a manipulación númerica

Que poderosos mentiras

Paseasen polo mundo enteiro

Quén e mellor quén,

Quen sabe todo mellor que todos,

Que absurdo vieiro conduce á mentira.

Cantas verdades proclamadas

Cantas mentiras cumplidas

Deste micrófono brillante e chamativo.

As de creer tódolas contos que eu che conte

E ti dirás, non é lóxico e normal tan quixera,

En vez dun ser humana parece

Un disparador de palabras automatícas.

Miradas serias miran ao orador

Baixan a cabeza de xeito afirmativo.

Créase confusión e dabondo insultos

Indebidos anda solta a lingua de hoxe.

Un Primeiro de Maio máis,

Un enfado maior, un caos económico,

Un ano máis no almanaque

Un berro impotente

Carregado de rabia activa

Daqueles desertores obligados

Do eido laboral

Os pavillóns das fábricas

Fican valeiros e as máqinas pararon.

As agullas estan fixas,

O pó vai cubrindo todo.

A nave no seu interior perverso

Vai tomando aspecto abandoada

Xa non hai vida, xa non hai traballo

Na nave senlleira ateigada da cor gris.

Os berros xa non existen

E as ordes deixáronse  de  cumplir,

E as máquinas fican paradas,

Ocupando sitios estériles

Hoxe polas rúas berramos

Traballo si, Fame non.

Reivindicamos os nosos dereitos

Máis elementais que permítenos

Chamarnos seres humanos civilizados

Con dereitos fundamentais imcumplidos.

Como é gañar o pan noso de cada día?

E por iso que hoxe polas Rúas da miña

Vila Linda, berro liberdade,

Porque estou preso no meu cárcere interior

Que chaman ausencia laboral sen

perpestivas.

Parece que  a vida  remata.

Parece que teño que estar na vida "parado"

Como se fora unha estatua que nada vale,

Quen me podera dar forza e movemento

Para traballar. Sinto inutilidade,

Non me sinto persóa útil

Estou, "forzosamento", parado.

Non valo para sumar ou para restar.

Somentes estou eiquí para estar.

Vou perdendo a miña propia identidade

E vou atravesando valados de néboa branca

Sou como un ser invisible.

A ledicia vou perdendo, de cando en vez

Agarimánme coa unha bóa noticia

Un esperanza desexable

Ou unha mentira piadosa.

Tiña esperanza certamente,

Un certa esperanza

Nos tempos recén pasados,

Nos tempos de hoxendía

Mais todo foi un engano perfecto,

Ou un delirio de diñeiro especulativo

Unha burbulla virtual,

Espida de  verdade averiguada

Fálanos de crisis abusiva

Paradisos fiscais

Diñeiro que non ten volta

O Primeiro de Maio

Reivindica  o seu dereito

A traballar dignamente.

            Miguel   Dubois.