Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008.
 
2008 ESTÁ MORRENDO
 
En pouco tempo engadiremos
Un novo número, 2009,
Neste Mundo cuantitativo  e temporal.
A estas outuras das nosas vidas vividas,
Atopánomos en outo número cuantitativo
Da Era do Mundo Cristiano.
Imos deixando os días espidos
Na lembranza querida,
Ou as veces, pensamos,
Mellor sería que non existiran
Os intres creados para baterse fortemente,
Como medo infecundo
Ou a verdade inexistente,
Esa quimera extraña
Que queima a verdade íntima
E a conversiona na perversidade absurda,
Que utiliza o baixo fondo mental,
E quebran  absurdamente
As leises elementáis  éticas,
Furando o concepto real
E así convertilo
Na máis tremendo absurda
Hipocrersía existente,
Creando o Mundo opaco,
O Mundo agachado
No máis fonda perversidade
De nosos instintos máis animaís,
Que humanos. Home forte
Muller valente,
Que non lle temes a fonda verdade
Que non rexeitas de tí,
Do que ti eres, como eres,
Que non agachas as mesquindades,
A preversdidad absurda.
E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza,
Ao Mundo Ceibo,
A ese Mundo que non quere vivir dominado,
Perversamente dominado,
Pola ingratitudade cotía,
Pola teoría farsaria
Das verdadades inexistentes.
Por eso digo,
Érguete e libérate
Da cobardía continúa
Que cada mañá vital,
Escomenza a castigarte
Facendo de ti un externo  fantasma,
Un estrano actor teatral
Que fai da súa vida
Un esceario mentirán
Sen Director algun,
Que dirixa o espestáculo singular
É articial.
E así van pasando os días enteiros
Antre verdades disfrazadas
E mentiras constantes,
Por eso digo: É fácil
Atoparte ao que ti eres?
É posible admitir
O que ti eres?
A vida avanza,
As nosas facianas debuxan
O tempo pasado
E o tempo, sen remedio,
Non se para,
Mais, as veces,
Como a modo de castigo
Parés que se detén
Coma unha pedra pesada,
Como un home perido
No medio do súa perversión
A sensación do valeiro absurdo
Como unha anguaria existencial,
Ponme a proba e doume de conta,
Que teño que erguerme,
Coma se fora un animal ferido.
Cantas cousas diversas
Nos acontecen nos nosos días perfectos,
Ou nos días controversiados.
Pero a linguaxe vital segue.
Algúns amigos nosos
Deixan de loitar coa dor absurda,
E asumen, sen remedio,
Unha longa estancia atemporal
Sen límites, fronteiras,
Unha zóa atemporal
Onde din que sempre
Se descansa, por sempre.
Outros pola maxia dos nacementos
Van integrándose a temporalidade
Existencial, quizáves, ao campo tranquilo
Ao sosego do alimento e o descanso,
No Mundo onde a necesidade
Non significa a carencia absoluta.
A door permanente.
Xa imos chamar a porta
Deste longo número de dous mil novo.
Meus benqueridso amigos e amigas.
Erguede o voso mundo
Ao mundo común e solidario.
Non sexades absurdas illas ireverentes.
Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos,
Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro.
Non usemos os sentimentos inútiles
Nunha fonte próspera.
Sexamos o que somos
E chamemos a cada cousa
Polo nome real
O nome fictio
E un clase de mentira absurda.
Entrego este poema con amor
E auténtica dozura
Nunca e xamáis con engano.
 
MIGUEL DUBOIS

Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008.
 
TERRA   ROUBADA E MALOGRADA.
 
Invasión indebida,
Tremenda brutalidade bélica,
Terra asoballada  e acribillada
Civíis mortos,
Polo tremenda arma nemiga,
Terra Santa,
Santa das Bágoas Sacras,
Oliveiras  Benditas e secas, olivos queimados.
Oracións frustados,
Tiros mortáis e asasiños
Aniquilamento bárbaro,
Suburbio atestado de carencias,
Carencias de amor roubado,
Odio semiádo
Semente de armas tremendas.
Parolas rotas, bocas incendiadas,
Discursos inútiles
Corazón quebrado e roto,
Laio constante e solidario,
Marmurio de feridos tremendos,
Hospitales brancos de sangue vermella,
Matanzas bárbaras e tremendas.
Ouh oracións prometidas,
Ficaron en verdades enganadas.
Que absurdo tiro mortal,
Que queixume aberto de pánico constante,
Falan a linguaxe das armas mortíferas,
O que non pode defenderse,
É pasado ao compo dos mortos absurdos,
Productos do abuso permitido.
Choran e choran maes cansadas de chorar,
Berran, laian e xemen e gritan
A palabra mortal
A masacre absurda.
De que nós val os mortos habidos,
De que nós val a perda da credibilidade enganosa.
Mentir minten dabondo
E o tremendo mónstruo mortal
Alcanza casas habitadas,
Prazas algún día vivas.
Todo asemella unha paz deserta,
Todo é a contradición absurda.
Xa nós dividiron para entre nós
Desfacernos, crear a semente discordante.
Europa olvidadiza  mira  para onde lle peta,
Namentras o “poderoso coloso”,
Arma ao nemigo estratega mortífero.
Todo é unha grande farsa inútil,
Botáronnos das nosas terras queridas,
Nós  somos o pobo perseguido inxustamante.
Porque no nos dades as nosas terras
O lugares que a nós nos pertencen,
Porque respirades un ar estranxeiro,
Que a nós de xeito tremendo
Foi  quitado brutalmente.
Anos e anos desesconcerto,
De palabras hocas,
De esperanzas  cáseque mortas.
Devolvédenos as nosas terras alleas a vós.
Cada pobo habitado debe vivir
No seu territorio propio.
Non ao poderío bélico
Ao aniquilamente dos seres humanos,
Poñamos  as terras quitadas,
Nos seus verdadeiros donos.
 
Miguel  Dubois

Pontevedra, a 26 de diciembre de 2008
 
VIVIR para ESTAR
 
Como pasa todo,
Se pasa la vida atenta
Sin darse uno cuenta de nada.
Como el día nace abierto de luz pendiente,
Nace el niño saliente,
Hambriento de Mundo entero.
Los pájaros vuelan y se van.
Quizás marcharán a las doradas ramas
De climas más cálidos.
El viento gime,
Y el miedo no dá miedo
Y, también gime y llora.
Estoy atento a toda la vida entera,
Voy comiéndole espacios indolentes
Al tiempo voy subindo el cuántico múmerico.
Y, es verdad, que quejar no me quejo,
Quizás escondido, a veces,
Me surgen la ganas de reventar las claras lágrimas.
Dicen que se perdona el dolor susodicho
Con transparentes lágrimas indoloras,
Y río como si nada
Cómo si fuera un ave torpe amarilla,
Irrespetuosa y altiva,
Y río porque río
Cuando quiero reírme.
Descubro la magia del vuelo
Y escucho el ruído de las turbinas
De los aviones altos, distantes y rápidos.
Que bien me sienta,
Sentirme bien,
Cuando digo hoy es un día claro y conciso
Abierto al mundo
Cómo las bocas infantiles
Que juegan en los recreos movidos.
Niños de todos los niños
Futuro de todos los futuros,
Educamos pacientemente
Y aplacamos los dolores de crecimiento.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 25 de decembro
 
A BELEZA DE XULIA
 
Non dubdido de nada,
Non dubido da fame contanste
Non dubido da sede permanente.
Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,
Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.
Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.
Abro as portas ao son quente,
Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.
Son o silenzo permanete a verdade infalable,
O verso inútil ou canzón morta.
A guitarra xeme laios pertinentes
Puntéos exactos,
Namentras a cantadora viva de voz
Ateiga a sá ateigada
De canzóns desgarradas
Que aumentan  o podería dunha voz enteira.
Guitarra de tódolas das  cordas da vida,
Acompañas a voz da muller amada
Que acende o canto perfecto
Do amor perdido
E gañado en posteriores batallas amorosas.
Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,
Na punta dun peirao pétreo
Namentras as duras predas antigas
Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.
Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido
Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,
Namentras o fume dun cigarro americano rubio,
Vaise perdendo claro polo vento.
É a fermosura máis fermosa
É a beleza de tódas belezas permitidas.
 
Miguel Dubois

Ardán, Marín, ao 19 de decembro de 2008.
 
Doume de conta, coma pasa  a vida,
Coma imos queimando os espazos valeiros,
E coma imos enchendo a vida enteira da ledicia perdida.
Dubido, por desgraza, dabondo, queimo a sin razón,
E non vou pola vida real dando inúiles paus duros
De cego converso. Non vexo porque non quero
Mirar a verdade, que me pecha os ollos esperanzadores,
Dun espazo lumínico perdido no cumio do meio día.
E todo avanza, sen tregua,
E todo retrocede no pensamente vital humano.
O rico enriquece legalmente,
Namentras o pobre paria
Síntese máis miserento e inútil.
Obedece as ordes pertinentes,
Baixa a testa triste,
E Non chega a cobrar un salario mínimo.
O desiquilibrio social
E un constante social.
Wall Street enche as súas arcas perfectas,
Namentras os chamados amos dos cartos,
Homes de nobleza indudable, degradada,
Pasan a forma  a nómina da delincuencia  monetaria.
E non podes protestar e non podemos queixanos.
U-lo Norte perdido?
Que é o concepto real da existencia humana?
Que é  a xustiza e que é a inxustiza?
Que son os dereitos humanos?
Que é a Organización das Nazóns Unidas?
Que son  as guerras asasinas?
Cal é o concepto da Ética Fundamental?
Que son os Valores, como concepto fundamental?
E, de súpeto, esquecémonos dos nosos nomes reáis,
Do que somos e do que facemos.
Agora non sabemos onde o Norte fica.
E os faros durmen insomnios verdes e vermellos.
Namentras os narcotraficantes aproveitan
As escuras noitas
Para a tremenda descarga,
Futura asasiña da xuventude desorientada.
Teremos que atopar o tempo perdido
O camiño real vital
Debemos atoparnos,
Aceptarnos o que somos
E  afastarnos do Mundo valeiro
Que somentes parece pensar
No benestar persoal,
Onde o sentido comunitario.
Onde esta o meu verdadeiro nome?

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 7 de decembro de 2008.

FADO LISBOETA

Eu teño que quererte, pronto,
Onde acharéi eu o amor enteiro
Que por ti perdín,
En que lugar absurdo e tremendo
Atoparéi, de novo, o amor íntegro,
Que eu, por ti tiña.
Non son capas de achegarme a ti,
Dou fe dilo,
Sínto que un frío fondo ma atravesa
Cando penso en tí.
Aló no fin de todo,
Deixamos queimadas as mañás frías,
Consumimos todo o amor enteiro.
Onde atoparéi o que queda de nós
A fogueria nos está acesa,
Teño frío puro, meu amor.
Eu meu amor, che quero,
Pero eu meu amor enteiro
Xa non te quero,
A miña vida é coma un fado triste,
Cantado por unha portuguesa linda
Namorada da Lisboa
E un Señor de Queluz.
Que vou facer fado roto,
Guitarra triste,
Voz rachada,
Laio de amor perdido.
Camiño lento perto de Belem,
Nor perdo a esperanza
De cantarte un fado lindo
A lus dun candil.
Ouh amor! Canto pranto,
Cantas horas chorando
O amor perdido.
Non perdo esperanza algunha,
Namentras espero canto e canto
Paseo e paseo pola Rúa do Carmo.
Mais non choro, non creas non,
Por amor,
Choro pola túa saudade.
Somentes a ti eu te quero amor.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 5 de decembro de 2008.

VELENO  MORTAL

Sentirme, totalmente, ceibe,
A pesar da filosofía do tremondo absurdo,
Pera inútil do fermoso tempo.
Dinme de conta, sen remedialo,
Que querían constuir a torpeza suprema,
Do ser humano falso,
Que pretende facerse falso e  suposto grande,
Por mor da inutilidade da tremenda mentira.
Ser humano en contra de se mesmo,
Que non ocupas o espazo habitable,
Que entras no mundo allí
Non te pertece, nunca,
Sen correspondente ao dereito a facelo.
Entra en tí mesmo,
Asume a túa verdade,
Asume o que non che gusta de tí,
Admite a parte que che doé
E proxectas, absurdamente,
Naqueles que  non  te pertencen
Ao teu mundo estremecedor,
Carente de senso común,
Ou integridade fonda.

Non digo que avances,
Avances coma a serpe verde e ingrata,
Que quere danar a un iñocente animal
Que pasta, tranquilamente,
A beira do Río Lindo.
Atacas sen previo aviso,
E fulminas có veleno mortal
Naquel no que non o merece.
O Río Lindo está fermoso,
Máis a branca ovella,
Sofre coa dor que ti lle impuxeche.
Todo podería ser maravilloso,
Mais todo ficou no intento frustado,
Porque tiñas que largar o veleno mortal.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao  2 de decembro de 2008.
 
DE CERTO
 
Ábrete amencer enteiro,
Estourido de lus cotiá.
Erguémonos torpes medio adormecidos,
Temos por diante toda a xornada laboral,
Ou ben para maldecer,
Ou ben para decorar as palabras absurdas.
Bendita sexa a verba bonita,
Carente de beneficio e absurdo egoísmo.
Érguete no mundo que é mundo enteiro e verdadeiro.
Afronta con valentía a verdade, que, as veces, dóe.
Afástate do mundo hipócrita, deconsiderado e cobarde.
Xúngueta aos intres belos do día enteiro.
Rexeita a falsedade total ou parcial.
Xente  de corazón vendido,
Xente de baixos principos,
Que mágoa atoparme no mundo contradictorio,
Máis eu non son superior a ninguén,
Son o que son,
Son unha mestura de mal e ben,
Son un ser humano corrente.
Amo a vida enteira
Con toda a miña forza posible.
Non podo admitir
Un mundo valeiro de principios elementáis.
Como podes sosterte na falsedade,
Como podes asentarte
Se non tes base coherente.
Onde vas de mentira a mentira.
O teu rañaceus de palabras incoherntes
Ficará na nada absoluta.

Miguel Dubois