Caderno de apuntes de PepeR

Boca espesa e taciturna,

Lingua de víbora velenosa,

Volcán de palabras espantasas,

Morte constante na Rúa do Sangue

Vermello, líquido imprecindeinble.

Na Rúa da Morte.

Pidiron liberdade merecedora,

E respostaron con armas homicidas,

Secuestro dos dereitos humnanos,

Sinistro armado mortal.

Disparar, constantemente,

Cunha bala cilíndrica, e morte resultante.

Avións de mortal voo homicida,

Helicópteros represores

Polas rúas da dor

Onde campea o sinistro bestial,

Onde a piedade non existe

Creban vidas iñocentes

De mandíbula paralizada

Por mor dun brual disparo homicida,

E ollos abertos, pidindo

O retorno a vida perdida.

Odio perverso e activo,

Pánico constante, que ao pobo soberano

Despreza, coa violencia perversa,

E verbas constantes de desprezo e medo.

Sinistro persoeiro, crebador

De vidas e liberdades roubadas.

Van sementado pánico

Os mercearios da morte,

As vidas apáganse,

Como unha vela acesa

Coma un soño perdido.

Os mortos aumentan,

Diaño espantoso.

                 Miguel  Dubois

De xeito dramático

Invirte a verdade única,

Insolenta o discurso habital,

Engrandécete da verdade allea,

Minte, finamente,

Con lingua perversa.

O seu discurso, constante,

E un valeiro de amor constante,

Minte, insulta,

Ataca e violenta

A linguaxe civilizada,

Palabra difamante,

Verdade invertida.

Din que van medrando,

No mundo aumentatigo matemática,

Medran na mentira constante

Na oferta demagóxica

Suxeitánse ao poderio económico,

Din que din e din, ding e dong,

E nada din, non, non e non.

Una apariencia verbal, brutal,

Medra a perversión inutilemente,

Desherdados da verdade social,

Compendio partidista e miserento.

Nace a mañá fría

Con bágos frias e longas,

Caindo dos ollos perdidos,

No fondo dos ollos chorosos.

A frialdade das naves industrías frías

E un simbolo visual do abuso.

Máquinas paradas, parados

Froito do abuso,

Creación de paradisos fiscais

Ausencia humana,

Deserto do traballo noutrora.

Venme aos meus miolos negros

Un fato de lembranzas

De barullo de fábrica en marcha,

Parados, parados,  paradas e paradas,

Desamparados e desemparados,

Os técolas dos ordenadores chineses

Escriben historias de miseria,

Namentras o Presidente italiano,

Segue no cumio do poder establecido.

Franza mediocre que presumía

Da Grandeur de la France,

Está presidida polo mediocridade

Dun antiguo Ministro do Interior,

Que desplegaba as súas forzas represoras

Polos arabalos das rúas de París,

E botaba aos romanesas, inxustamente,

Da grande Franza absura e petimetre.

Un cheiro  de cheiro a racismo e nacismo

Entraba no Palacio do Eliseo.

Nesta España atípica e enferma.

Somentes, temos un condenado

E cupable de todos os males

Da España Plural, é, ben sabedes

O profesional do que repara zapatos.

Palabras e insultos fortes,

Saen bas bocas absurdas

Do Partido Conservador,

Insulto de aquí,

Insulto de alá

Insulto as Institucións Demócraticas

Nametras o Presidente

Do Pais das Laranxas Laranxa

Ocupa o máximo posto

No Reino Laranxeiro.

Mentiras dabondo

De cotío, míntenos

Os inventores da verdade falaria.

Insulto consabido ao diixente democrático,

Habitantes  de discursos valeiros,

Proptencia continua da palabra perversa.

               Miguel   Dubois

Vida querida, canto che quero,
No ar fondo da paisaxe perdida,
Sumiso ao ar respirado,
Fondas inspiracións ateigadas
De vida enteira e plena.
Amo a gratitude da paisaxe linda,
Que invita á súa supervisión
Por deleite pleno e asumido.
Amo o vento que se move
Perdido mo medio do ar puro.
Amo as follas das arbres bellas
Sucumbindo á dor do frío queimador.
Sucumbo ao saúdo dunha ave libre,
Sucumbo a belleza das azas desplegadas,
En perfecto voo sublime.
A liberdade vóa polo ar puro

Crevando a dureza das cadeas.
E cando inspiro fondo
Teño a gratitude de ser un ser libre.
A belleza dun río caudaloso e pequeno
Brilla a perfecta auga doce,

Sede de homes e mulleres,

E aninais diversos, salvaxes ou domésticos,
Pola súa conca ateigada de auga fría.
Sentir, sento a delicia de sentir,
Sintindo que sinto a vida enteira,

Pertecendo por entrega

Ao amor amado, acougador

De diversos pesares.

Canto a ledicia persuasiva.
Pola sinistra e pola destra.
A miña boca aberta
É manantial acústico continuo,
Amado idioma da milla querida Galicia,
Nome fermoso, amado nome,
Do que é a miña Terra Amada,
O Meu Idioma Querido.
Que maior gratitude
Atinxe ao falar o galego,
Na terra de mariñeiros valentes,
E antigos labregos condenados
Ao esquencemento perpetuo.
Vacas en folga permanente,
Chan absurdo por mor da tan,
Absurda construcción especulativa.
As vacas están en folga, constante,
Pastos desertos

Destes animales tranquilos

Que nunca tiveron presa,
Vaca tranquila, carro perfecto,
Arado soterrado, na lembraza pretérita

Ferida terra dunha froito seguro,

Terrón amplo no que as

Raices prendes na agachada terra.

Verei, un día, o froito merecido,

Foito to traballo constante,

Do sacrificio cotiá.
Historias doutras tempos
Tempos de outras hestorias,
Fugaciadade e desaparición adversa.
As follas da historia vanse
Queimando na cotidianade distinta.
Técnica, quizáves, absurda,
Fonte dos cartos continuos,
Manantial inesgotable,
Poder económico asoballante,
Política absurda e divisora
Fonte tremenda

Do esquencemento absurdo,
Diario do inaudito e increible.
A memoria está morta

Das lembrazas amadas,
Amadas lembranzas

Da memoria perdida
Amnesia interesada,

Por mor do esquecemento adequirido.
Unha fonte de malvadas manipulacións
E o froito dunha sociedade desestructurada.

A inversión da verdade permanente,
O concepto ético esquecido,

As palabras ferintes e desonestas
E que morre pronto
Como un can espantado
Na próximo cruce
Sen saber o rumbo exacto,
Perdidos na miseria miserenta,
Perdidos no queixume constante,
Disparate espantoso
Das palabras que descalifican
Sen lugar e dereito.

Políticos irreverentes,

Socieda de política banal,

Banalizacións do que serve e alimenta.

Palabras hocas, valeiras de contido

Despidan palabras e feitos ningún,

Todo pode quedar a metade do camiño anda,

Quedando a outra parte nun valeiro despreciable.

Ter o corazón espido de verdade,

Asustar no que non ten lugar,

Asumir  a gananza asumida,

E non extender unha man gratuita

Ao que non é merecedor.

Habita o valeiro do teu corazón espido,

Gratifica o que debes gratificar,

Condena o condenable,

Non permitas o derrube dun soño merecido.

Considera a razón de ser

Para vivir a  vida completa,

A túa, completa, a que mereces,

Habita cós demáis nun feito constructor,

Perdo un día de vida en cada día pasado,

Para mirar quen sou,

Para exercer as obligacións que me chaman

E para disfrutar os dereitos merecidos.

                                    Miguel    Dubois

Ponte de Bir-Hakeim,

Antiga ponte de Passy.

Durmidas augas do Sena durmido

Auga terna  serea e tranquila,

Soños cotiáns que navegan polo Sena,

Ceu  de sosego gris de chumbo perfecto,

Camiñaba Paul intranquilo

Anguriado    e  desesperado,

Viuvo recente,

No foi del afastado,

Chegaría a xove Jeanne,

Fermosa e linda,

Cunha minisaia amarela,

Chapeo negro con ala

E frores decorativas

Adosadas ao fieltro castaño escuro

Delicadas rosas frores,

Flores para amarte fondamente,

Para desamarte, Paul,

Eo fin odiarte ata matarte.

Jeanne, terías aquel xove amor,

Aquel suposto director de cine profesianal,

Que filmaba tenramente,

Os acontenteceres da túa infancia

As  lembranzas dunha casa perdida.

Os libros antigos e   os moveis  rotos

As armas do teu Pai na gueera de Arxelia,

Un suculento libro de lembranzas do pasado,

París era un lugar de bookinist,

Que vendían os libros antigos

A beira do Ría Sena.

Caixas Grises con candados fortes,

Con libros no seu interior.

Libros sempre, libros,

Namentras Pablo Neruda,

Escribía seu discurso

Para a entrega do Premio Nobel

Nun mantel de papel

Dun bar  achegado

Ao barrio da bohemia e da pintura.

Paul, perdía a súa orientación mental,

Violento e sacudido e perfectamente

Dirixido por Bertolucci.

Jeanne, era  a presa fácil,

Da enaxenación e tolemia

Dun americano  en París.

O apartamento destarlado

Non era máis que froito

Do subrealismo  de Bertolucci.

Paul fora maltratado,

Na súa infancia desvalida

E non esquencia os abusos recibidos.

A violencia física a tortura mental

O Hotel Defenestrado

Onde as prostitutas parisinas,

Levaban aos seus clientes económicos.

Hotel de dispustas antre Paul e a súa Mae,

Cuberta de flores no seus arredores,

Con traxe branco longo,

Camiño a un lugar moi afastado

De onde xamáis se volta.

Brando esmérase no seu monólogo,

A desgraciada da súa Mae morta,

Antre prantros e berros

Achégase a súa faciana fría,

De maquillaxe perfecta.

Marlon Brando desvaría en

Un particular monónologo perdido

No media da fita subrrealista.

Jeanne, encarnada por María Sheinnder,

Percura fuxir da tolemia do americano coarentón,

Home de caprichos sexuales,

Desequilibrio exportado ao exterior,

En forma de erotismo forte,

Faría que a sas de cinema

De Perpignan, no Sul de Franza,

Foran henchidas por vascos, cataláns

Ou españois de outras partes,

Por mirar esceas sexuais,

Antre Sheinnder e Brando,

Namentras estabamos supeditados

A total censura e  represión,

Naquel ano de 1972.

París era lugar de refuxiados políticos

De moitas partes do Mundo,

Incluída a nosa Iberia Hispánica,

Jeanne  muito odiou a aquel Paul loiro,

Que remataría con il

Cun mortal disparo

Nun aparamento parisino

Propiedade da Mae de Jeanne.

                           Miguel   Dubois