Caderno de apuntes de PepeR

O golpe fatídico, rematou coa súa vida enteira,

A morte que arrebata e fai tremer, chamóuno,

Con previo aviso máis sen pedir permiso algún

Para apartalo do mundo mortal, onde sófrese

E, onde, as veces, gózase de feito fugaz e depresa.

Mais foi único  no mundo enteiro, un loitador constante

Desconsiderado coa inxustiza premeditada,

Ensalzador da xustiza que non existía

Amigos dos necesitatos, dos perseguidos,

Dis fillos da carencia e o desasosego perpetuo.

Fillo de labregos e nacido na aldea de Azinhaga

Ribadetejo o  dazáes de novembro

De mil novecentos e vinte dous

De isto xa vai moi tempo, tanto tempo

Tempo tanto, tanto tempo tic -tac -toc

Tempo tonto, tanto tonto,tempo longo

Tempo tempo de tódolos tempos

Tempo exacto, José saramago.

Deixaron  o campo habitado de terra negra

No que  non habitaba ningún espíritu de Os Lusiadas

Nos tempo de Vasco de Gama

Ou o Marqués de Magalláns.

Namentras Luis de Camóens era facedor

Das aventuras de Ultramar afastado

Pobre e miserento, necesitado

Axudado polo Rei, naúfrago en Mozambique,

Habitante lisboeta en Góa.

E marcharon a gran cidade, capital do país

Mundo de oportunidades frustradas

Pratos partidos de pobre común,

Sociedade dividida antre mundo opulento

E na vida da necesidade grande,

Con muita xente cós pes espidos,

Abofé e lémbrome

Poño por caso o barrio da Alfama

Necesidade dun barrio popular.

Deixou o estudo do coñecemento

A fase evolutiva, educativa e formativa,

Do saber querido ;mais non había escudos extra

Somentes o xustiño para a supervivenza cotiá

Cambiándoo polo mundo laboral duro

En talleres mecánicos de ferro duro e graxa esvaranrante.

Tivo postos burocráticos lentos e torpes.

Que fan lembrar ao Desasosego de Fernando Pessóa

Subío aos tranvias amarelos camiño do Castelo de San Jorge

Grises con sabor a cinsa gris eran os burócratas

De tinta gris e negras e recéns estreadas

Namentras fumaban longos pitos brancos

Paipas estudadas ou cigarros puros de A Havana,

Máquinas de escreber "Underwood"

Que emporca a puntas dos dedos de negro absurdo,

E Negra tinta chinesa, que seca o papel secante de cor rosa

Montaban nas bicicletas negras camiño do traballo

Coñece  Ilda Reis, coa que casóu,

No ano de mil novecentos coarenta e catro

Xa morreu aquel ano, no pasar de tódolos anos

Nace o seu primeiro libro: A Viúva, A Claraboia.

A política  castiga a José Saramago, có desemprego

Tempos da censura estricta e severa

De dictadura severa con pensamentos extravagantes

Militante do Partido Comunista de Portugal

Lémbrome de Alvaro Cunhal, Segerdario Xeral,

Lémbrome de Luís Cilía,

Lémbrome de José Afonso.

Eran os tempos de Santiago Carrilo,

Liderando o Pecé de España.

Eran os tempos de Enrico Berlinguer

Daquela Italia polipartidista

Brutal atentado en Bolonia,

Polas Brigasas Vermellas,

Eran os tempos de François Marchais

Francia nos tiempos del maio

De mil novecientos sesenta y ocho.

Eran os tempo de leader xove, Von Dick,

Hoxe no Partido Verde no Parlamento de Europa.

Georges Moustaki lideraba un soño irrealizable

Eran os tempos cando Mikhis Theodorakis

Paseábase polos escearios europeas

Representando o Canto Xeral de Pablo Neruda,

Por consello da Ministra grega de Culcura

Melina Mercury. Eran tempos cando Joan Baez

Cantou en Vigo We Shall Overcome,

E decer: Venceremos Nós.

Ou Farewell Angelina.

Eran tempos da Revolución dos Cravos

Aquel vintacinco de abril de 1974

Na que un meniño loiro, colocaba

Un cravo vermello no canón dun fusil ergueito.

Un docente amigo de Saramago, atópallou emprego

Pola bóa fe do vello profesor

Que con bons ollos miraba ao seu antigo alumno

José Saramago, perdido na hostilidade

A il brindada de feito gratuito,

Saramago era o alcume do pai de José,

Planta que a base de comela remataba cá

Fame forzosa e tremenda, do campo negro

A literatura chama ao Universo Saramago

Coa  Editorial  Cor e coñecemento de outros escritores

Traductor perfecto de Mauppassant, Baudelaire, Tolstoi,

Hegel, Raymond Bayer, Collette, Jean Cassou………

A súa filla Violante, nace no ano de mil novecentos cuarenta e sete

Traballador do Diario de Lisboa,

Director Adxunto do Diario de Noticias

Momentos de recoplilación e asimilación

Nunha vila do Alentejo, Lavre,

E nascerá  Levantamento do Chan

E obras e obras a polémica levantada

Polo Evanxeo según Xesuscristo

Censurado en 1991 ao Premio  Literario Europeo

Abandóan a sua Dona, Pilar, e José, Portugal

E fican no paradiso de Illa de Lanzarote

Colaborador de Asociacións polos Dereitos Humáns.

Viaxeiro de todo Mundo Enteiro

Gran digñificador dos dereitos de tódolos seres humanos

Absoluto reinvicador da Xustiza Social

Priodade á o Ser Humano, persóa.

Non as loitas  ou comercio hexemónicas que truxeron destrucció.

Que manda máis a empresa ou a Presidencia do Governo?

Ou a gloria abslotuta de ser Premio Nobel.

Somentes hoube e haberá un soio José Saramago,

Orador  perfecto, racional, particular, único

Contumaz. Non falaba por falar,

Falaba transimindo de xeito pedagóxica

As  súas verdades doían,

Por iso non se quixo escoitar en determinados círculos.

O seu legado é un feito severo e indudable.

Miguel  Dubois

Sentirse pouco, un anaco de vida curta,

Un ser humano indiferetente e banal

E sempre achegarme ao pouco que eu sei,

Abofé do miña creenza de sabedoría  mínina.

Abofé da miña drscreto a esnovismo inútil.

Abofé, por necesidade, de integrarme

Ao o que eu son con cachos de amor dos demáis.

Abofé que o que condea, está dicindo

Que non se quere asemesmo e despreza

A todo aquel que como el ou ela  non pensa.

Impón criterios personáis aos demáis,

Sen preguntar que pensa o que lle escoita.

Resulta a falla da democracia, a carencia

Da verdade plural, a indiferncia ante o alléo.

O Castro de Baroña estaba fermoso

O monte da Curota é o Mirador de Europa,

Querido Tito. O Sol estaba na súa beleza extrema

A comida foi un momento de ledicia  intensa,

Antre o desexado, o benester ou o sorriso desinteresado

A praia gozaba de fermosora plena,

O ecosistema estaba, perfectamente, controlado,

E a gran duna de Corrubedo era un fermoso monumento

A area branca e pura. Gratas palabras de benevolencia

Achegamento xeral, concordia e gratitude

Dinme de conta, có paso temporal

Que a miña vida era un regato de ignorancia

Canto eu más quería saber, máis portas descoñecidas

Ficaban por abrir e máis inrrogantes acumulábanse.

Algúns libros lidos, algunhas banalidades contadas

Unhas cantas paisaxes vivas e explendorosas

Cumio da beleza paisaxística  suprema,

Que me arrican este valeiro absurdo que me atormenta.

Pouco sei, aínda que cría saber algo diferente

Ou distinto que me achegábabame ao cumio do saber

Chamado, por min de xeito incerto e sen querelo

Que non existía; era un extraño soño iluso.

Uns cantos diarios lidos e ateigados de mentiras

Dorosas.

Uns cantos anos de estudos vencidos e escasos

Polo tempo pasado e pouco saber me habita, de certo.

Son pequeno como a formiga negra e traballadora,

Mais que pouco aprendín a pesares dos anos vividos

Aprendín os momentos duros que doen dabondo

Aprendía, ao traveso de libros diminutos,

O berce da sabedoría creída.

Síntome diminuto, ou son como un anaquiño

Da sabedoría aprendida, e daste de conta

Que non atopas o momemto de estar a ben contigo

Mesmo.

Creenzas das que nunca creía , e un absoluto valeiro

Enchíame de fondas tristuras inauditas.

Entón pensanba nos que sufriron dabondo,

Poño por caso, Miguel Hernández,

Ou pensaba naqueles homes e mulleres que partían

De portos africanos, en pequenas embarcacións

E creían que chaegaban ao Paradiso Terrenal de

España.

Mais a realidade batía con forza contra eles e elas,

Namentras vivían no máis puro abandono.

Nas rúas de Madrid, poño po caso.

Percorrías a Rúa Bravo Murillo

E de sócato aparecía a diversidade humana:

Diferentes razas polas rúas camiñaban

Facendo en grupos extensos ou en soidade triste.

E a necesidade era extrema e poderosa

Brasileiros de razas diferentes, Bolivianos, colombianos

Domimicanos, cubanos, xamaicanos, congoleses,

Marroquinos,

Tunezinos, asiáticos diversos: chineses, coreanos..

Baixando pola Gran Vía madrileña, puden mirar

Unha maré humana de diferentes países en continuo

Movemento

Sentín un gran goce interno, cando dinme de conta

Que habitaba no Mundo Intercultural Necesitado,

Que deixou o seu país orixinal por mor

Da máis absoluta necesidade,

Como fixemos os galegos e galegas

Nas terras cubanas, arxentinas, alemanas, francesas

Suizas ou mariñeiros de tódolos mares existentes

Traballando nas cubertas de inmensos petroleiros

Por outra banda, froito da deshumanización.

As noites eran moi duras para aqueles e aquelas

Que durmían enribas de cartóns e mal tapados

Ao frío da noite madrileña espida.

Puiden observar na Praza do Carme,

A rente da pequena igrexa coma unha muller negra

Delidaraba dentro da súa dor tremenda,

Ante a ausencia de auxilio necesitado.

Perto nunha enorme parede puiden observar

Un gran retrado de Enrique Tierno Galván

Fun froito do achegamento ao pasado

De tan ilustre alcalde bondadosa e tenro

Militante do Partido Socialista Popular.

A cidade era unha enorme contradicción

Na que habitaban ricos homes de negocios

E pola contra os seres humanos rexeitados

Abandonadaos ao mundo carencial

Eran froito do esquenzo e da insolidariedade.

REFLEXIÓN INTERNA DOROSA.

Non podo comprender que ti non me comprender.

Doado é o meu entender, simple afastado

Da complicación absurda e delirante.

Non podo compreder a linguaxe complicada,

Non podo comprender ao teu dedo índice sinalador.

Porque somos tan diferentes, tan distintos e desiguaias

Mais en ningún intre, nunca, superiores, os uns aos

Outros, Mal non te quero; abofé!

Sempre hai tampo para rexeitar o alléo a ti mesmo

Mais antes de facer actos condenatorias,

Convendría revisar teu propio ser

Eres axeitado nos teus xuizos?

Remato o poema preguntando

Non sen  a dor que a mi me pertence:

Que e  a xustiza plena

E onde come a inxustiza?

Miguel      Dubois.

                      Terras Atlánticas, ao 8 de xuño de 2010.

Estar onde debes estar, no lugar exacto que ocupas,

Ponto esencial habitable onde eu existo ,agora, de momento,

Posto  vital no que habito a fondo completo vestido e pagado

Distinguir do que me separa e do que achega.

Do me xúngume para sempre ou do  afástome.

Distinguir antre o amor que enche e o odio matador

Que divide  ós pobos diferentes e civilizacións encontradas.

Mundo na contra do outro mundo, bipoliridade,

Xuntarme polo que debo loitar, no Mundo Cotiá,

Que vai construíndo os nosos seres íntegros

A vida enteira entrega ao verbo amar fondo en ti

Condear o abuso o que fai que o ser humano

Víctima de se mesmo froito desalentador

Fágase máis feble e vulnerable ou desapereza

Demoler o mundo inxusto que mágoa que fire e mata

Ser forte cando sufrir toca, arrincar o absurdo

O sobrante que  desbórdame

Que me acribilla con balas de dolor tremendo.

O mundo necio que oprímenos nun arrebato

Inxusto e implacable, e enton, cando en min

Pérdome, desatino, incertezo e con  medo criminal

Cando eu pregúntome que significa  xustiza

Cando xustiza é un absurdo sustantivo perdido,

Perdido có paso do tempo perdido y esgotado

Cando a xustiza é sinónimo de poder manipulado.

Quen condea ao xuiz xusto que arremete

Contra o crime histórico e o desaxusto social

Que valores éticos e humanos fan máis forte

A un ser que busca o encontro consigo  mesmo

E a adaptación ao mundo social correspondente.

Adaptarse no punto exacto do camiño andado.

Adaptarme para entregamarte a tí fondamente.

No pequeno e no absurdo no que resulta

Importante para achegarme máis a tí.

Carece o mundo de sentido sen o teu achegamento particular.

Sen a túa peculiar arte de quererte, día a día, ao longo da vida enteira.

Entregarme a tí, íntegro e sen solemnidade algunha; espido e completo.

Entregarme a tí enteiro e no paso do tempo que son moitos anos vividos

Tempo sucumbido polo seu paso imparable, reloz de vento forte,

Que derrube vidas habitadas de caricias ou labazadas merecidas.

Que anuncia o achegamente do mundo futuro, interrogante completo.

Mundo que constrúe as súas  vidas na experiencia persoal

Habitar con frío interior intenso de sosego ou inquietude,

Ou có corazón henchido ,amor puro, vida enteira,

Que premia polo feito de sentirse amigo do meu amigo.

Facer un mundo solidario, habitarte cando o necesitas

En fin: vivir para vivir, vivindo a vida fondamente,

Sen o discurso alterado ou o insulto concreto

                              Miguel     Dubois.

Esta necesidade imperiosa que chámame a escreber,

De feito repetido e constante, impulso interno ou reflexo

Externo .Esta chamada das letras escritas e caligráficas

Que impúlsanme a creación de pequenas hestorias vitais ou

Indiferentes, pulso do exterior o do meu mundo interno.

Historias alleas ou personais. A vida chámame a retratar

Anacos de inmensa felicidade ou perversidade concreta,

Fondos da miña vida en liñas escritas e paralelas.

Chámame a maneira que eu teño de mirar a existencia

A existencia desequilibrada dunha balanza inxusta.

A existencia dunha falsa filosofía de mentiras absurdas

E intencionadas, de enganos sutis e premeditados,

Unha tremenda desventaxa para atoparte contigo mesmo

Ou amar fondamente aos seres achegados ou non tan

Achegados que necesitan constante agarimo

No percurso das súas vidas perseguidas,

A constante  amargura do mundo esquencido

Ese sabor amargo a limón amarelo,

E a chamada ao mundo especulativo,

As fábricas do textil en Bombay,

A destrucción de todo aquelo feble, aquel ser necesitado

Que pide constantemente anacos de amor roubado

E Vicente Ferrer soúbolles dar, agarimosamente,

Fondo que o poderoso ramata, sen piedade,

Ellacuría eliminado no  medio do escándalo teolóxico,

Aniquilando a soñada esperanza e a pasión aberta ao

Mundo solidario e amoroso, vivindo xuntos para vivir.

A inversíón dos valores humanos e a deshumanización

A venda de armas a bom precio, negocio permitido;

E unha táctica máis de crear falsas espectativas.

Aniquilar ,á xente solidaria, navegantes dunha dun barco

De esperanza camiño da mortificada e esquencida Gaza,

Creación do estado de Israel no ano de 1948,

Pola Comunidade Internacional, sobor de todo

A excepción do desinterese

Dos que van a axudar ao que de todo carece

E da súa liberdade son donos os que manexan

Un exército sofisticado que non respeta

Os dereitos máis elementais dos seres humanos

Os maltradados Human Rights

Ao necesitado, ao bloqueado e perseguido

Sen vergoña algunha e total prepotencia mortal,

Namentras Silvio  Rodríguez canta en Nova Iork

Aínda que parece unha contradicción ou paradoxo,

Ou unha inversión de valores,

Cando un pregúntase cal é o verdadeiro significado

Da palabra liberdade no seu amplo significado absoluto.

Daba a impresión que os febles non tiñan dereito

A habitar as propias terras, as súas que lles pertencen

E que no Mundo Pretérito foilles roubado

Por un extraño decreto  da ONU de poder e forza.

No ano de 1948,.

De sócato, o culpable é convidado a ser iñocente

E o iñocente, fanno culpable, porque hai que crealo.

Quedando pequecha a Metamorfose

Do xenial Franz Kafka,

Mutan os valores, medra o odio frenética,

insecto pequeno medra e medra e fica apresado froito do

Seu tamaño inesperado, preso de si mesmo.

O mónstruo foi creado por mor da espantosa

Metamorfose e a monstruosidade nazi

Remataría coa vida das súas irmás, de Franz Kafka

En campos exterminadores coma Auswitch en 1948.

Praga e 3 de xulio de 1883, nacemento de Franz,

Marcado polo autoritarismo do seu pai

Interpretado de xeito diferentes como

Marxista, Anarquista ou  Xudaista

E fina  en Viena o 3 de xuño de 1924

A crispación é unha constante cotiá  namentras

Creánse exércitos de odio constante,

Que rematan no tiro mortal, ou bombardeo despótico.

Homes coa misión de matar, sen piedade,

A aqueles que carecen de armamento defensivo

E que son aniquilados por mor do odio ou  da ameaza.

Gaza foi convertido nunha terra controlada e esquencida,

Pola  Comunidade Externa e vive desamparadamente.

Europa, a Europa decadente non mira

A Gaza , carente de todo tipo

De mínimas necesidades para vivir con normalidade.

Lugares deste Planeta Azul, esquencidos

Da man Deus e abandoados ao súa mala sorte.

Triste  debe ser ser palestiniano, abandoado

Do Mundo Enteiro e rexeitado fortemente

Por un exército extremista e perverso.

Palestina de bombas mortais, Palestina,

De balas inútiles que matan, día a día

A ilusión de vivir con respeto e integridade.

Resulta difícil recoñecer os erros correspondentes

Resulta difícil aceptar o que é verdade absoluta.

Mais despóis de tantos anos o odio segue aceso

E os mortos inútiles seguen cuantitavente

Aumentando, restando vidas que puideron

Estar cheas de constante ledicía

Pero xa non tiveron tempo de contar

O que ían a ser as súas vidas propias,

Somentes as nosas imaxinacións podería

Dar creto ao que ían ser e non foron.

A idade non contaba, contaba decer palestiniano

Home ou muller, ou neno, motivo suficiente

Para cortar o que ían ser e nunca foron,

Porque non deixaron ser o que querían ser.

                  Miguel   Dubois.

Chío, chío canta paxariño da mañá amarela, limpo ceo aberto

Comeza o día  a loita cotíá, o gañar o pan de cada día, forza do traballo continuo

Canta paxariño canta  e faime a vida máis levadeira, aínda que un sono non sexa

Escoita chío, chío estou ledo porque o vida comeza nos cumios do soriso.

                         II

Despedir sinistros inútiles, inútiles bágoas, fervenzas faciales escorridizas

Sucumbir a verdade opaca,  do mundo turbio e repugnante, nausea habitual

A vida é unha mentira malcontada en intres decadentes, perda de tempo

Un sinistro de contos opacos un engadido ao abuso indevido, perversidade

Unha luz de tebras absurdas o escuro que repudio que non se merece

Canto máis minto, érgome na verdade oculta, mudo de palabra e perversa

A verdade é unha ilusión abstracta, unha mentira disfrazada.

Agóchome nun conxunto das palabras sen sentido, discurso inútil,

Que absurda significa vivir para o mal, para o que non medra

Que agacha o Sol en fermosos días de primavera acesa, Luz do Vento Ceibo.

A mentira é un conxunto de ondas malévolas perdidas, movemento absurdo,

Que rematan nun extraño xesto idólatra, falso xesto inaudito, mentira

Que máis verdade enteira que a verdade rebosante ,activa  e penetrante

De felicidada henchida polo pasar dos anos vividos, vida ,

Dinme a vida enteira, a loitar  de cotiá, sorte e fortaleza constante,

De gañarme o pan diario coa dor das miñas mans cansadas, caios permanentes,

Describir roteiros de felicidade íntegra sen rumbo prefixado, aventura,

Polo paso da vida enteira antre susurros lentos e espidos, paso queixoso

E bágoas traidoras froito do cansancio cotiá, tristura anguriante.

Abro eidos ao paso da vida, abro eidos ao traballo constante.

Sucumbo as batallas inútiles perdidas miserentemente.

A mañanciña escoito o rechouchía dos paxariños amarelos,

Abre o canto aberto e o silenzo desaparece, estou quedo,

Porque o día está un pouquiño máis que recén estreado.

Chéirame a mañá fresca, lirio aberto con rocío lento,

Doce pinga de rocío fresco, frescos son os camiños da mañá.

O día comeza nos fogares e  homes e mulleres érguense

Do seus descansos fondos, ou do desalento da noite perdida

Ao frío do ar libre por carencia de vivenda,

Cartón duro e frío por cama, tirado nun recuncho

Das rúas carentes de humanidade.

A vida vai pasando con sentido pleno

Ou decrédito total, e o tempo avanta

Aumentando, por sorte o amplo número

No que na actalidade habito.

Miguel    Dubois