Caderno de apuntes de PepeR

HISTORIA DUN PASADO INFANTIL E A VIDA

PERDIDA NO MEDITERRANEO.

Percorría os tempos inxustos

das dorosas dictaduras,

cárceres do medo e do desalento,

mais un dia coma hoxe presente,

erguemos caraveis vermellos

na punta ergueita e cilíndrica

de balas mortais e carentes.

Revolucón dos Caraveis Vermellos,

carencia de balas mortíferas,

namentras saían os barcos poveiros

máis alo da perigosa barra,

ondas enormes medo e necesidade

saias rachadas e espidos os pes

de meniños e meniñas

pais con pantalóns cosidos

un Casino fermoso,

un cine entretido que sempre

falaba en inglés perfecto

pequenas xoierías

na Rúa dos Comerzos,

prazas amplas e fermosas,

a casa dos meus Avós queridos,

que me convidaban a darlles

tres bicos en dous meixelas,

Meus Tíos Benqueridos

A Tía Branca e o Tío Joao,

seus fillos queridos e respetados

e os seus amores recentes.

Todo resultaba fermoso e real

namentras eu ía bicando meixelas,

dando un por un e cada un,

unha lingoaxe normal e formal.

E naquela Póvoa de Varzim pretérito,

iamos todos á Misa do Galo,

sustentado un mando agarimoso

a nosa avóa Memé.

brilaban todo un portento de emocións

diversas aínda que a Misa

non resultaba divertida,

pero eu miraba as Bóvedas

da igrexa do Bon Xesús,

a súa maxestuosidda e grandeza

namentras eu era un meniño pequeno

de cabelos, excesivamante, loiros

eso que chaman cabelo demasiado

claro coma se fora un extranxeiro

no meu país. Aquelas ceas de Nadal,

os meus primos, os meus irmás

toda a familia reunida

nun sinfín de ledicia e agarimo

aquela cea de Nadal cun pavo delicioso

e postres cheos de dozura

e aquel bolo rei que agachaba

un agasallo no seu interior.

Os fumadoes botaban moito

fume pola boca, extensas bocanadas

coma se foran a néboa feita,

diante das súas bocas de fumador.

Nao fumaban de certo o noso Miguel

e George Osorio, aquel home meu amigo

de ollos fermosos. Canto eu admirei

ao meu primo Miguel. Para min

era un ser delicioso e o quixen

moito, abofé. Penso que a vida é inxusta

e nos arrinca coma un castigo

os seres máis queridos. A vida, tamén,

e ter sorte, ou cair na desgraza

do desalento ou dor concisa

que penetra na espidez

dos nosos corazóns cheos

de tenrura e amor.

A amor hai que coidalo,

coma unha fror do xardín.

O amor henche e o desamor,

desvaleírate coma se foras

un frío seco e murcho.

O amor é lento delicado

e sutil a lus forte,

que alumea a forte escuridade.

Quixera vivir de amor enteiro,

e desterrar o que me mata e condea,

baixo ao teu inferno aceso,

para apagar a túa dor incontible

dos fusiles longos

e cantamos Grándola

Vila Morena,

o desamor e da brutalidade.

Crearon un Portugal ceivo

evadido de absurdas dictaduras.

Portugal querido,

a miña familia querida

portuguesa con certeza.

Os meus tíos queridos

a miña fada madriña

os meus primos e primas,

días lindos na Póvoa de Varzim

en Fao ou Esposende.

Mais todo pasa como nada,

e os días enteiras sóbense

a outras días diferentes,

xerando unha escada vital

que remata no cumio da vida,

cando o corpo e o esprito

cánsase de loitar

có medio dominante

namentras dólares e euros

dominan, a paisaxe humana

ferida de morte.

Morre o negro desvalido

nas fosas do Mar Mediterraneo,

e o sono do xusto durme

nas caixas fortes

das entidade bancarias

Banqueiros eximidos de condea

preferentistas convidados

ao roubo tremendo.

A xustiza é unha invasión

de deshonestidade.

Miguel Dubois.