Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 14 de Decembro de 2012.

STOP   ABUSO!

Teñen desertos os sentimentos acumulados,

Cumio da fríaxe constante,

Que fustiga o berros do laios constantes,

Medo adsurdo ao definido imposto,

A lei tremenda da carencia constante,

Sentimentos de valeiro sociai.

.

Sensación de estar perdido,

Na imensidade do valeiro perpetuo.

Non son nada sen teu apoio,

Me sinto forte ao teu carón quente,

Quente é o teu bafo cálido

E os teus beizos abertos,

Un desexo constante e delirante,

Semente da calor querida.

Teñen desertos os sentimentos

E grandes os delirios mortais,

Que exercen na deshumanización

Que exercita o actual poder político,

Por carencia de sentimentos solidarios.

A soliedaridade é un vocable perdido,

No discurso da palabra valiera,

Carente de sentido concreto,

Palabras van e veñen coma

As ondas perdidas dun mar fondo,

De sinistros inútiles facedores

De sufrimentos e queixumes.

Berra o can ferido que cheira a ferida aberta,

Sociedade de outo risco que sementa ao desalento.

Sentirse ferido de desalento e malquerido,

Somentes acudo a esperanza desesaxada.

Somentes acudo ao valor da vida activa.

Namentras me apartan e fanme pasar

A unha pasividade inválida,

Que derrama odio nas esquinas

Dos calexóns perdidos e escuros

Das esquinas das cidades diversas.

Rúas de delirios de soños partidos

Farois acesos de miesria constante,

Luz perdida que esbara toques lumínicos

Necesarios, para desfacer a penumbra.

Pasan po las rúas amplas

Coches de habitantes poderosos,

Pusiodores do poder económico.

Pasan moitos  traballallores

Enfundados nun buzo azul chamativo,

Os coches circulan polos diversos carriis

Uns sen presa e outros o velocidade desesperada,

Namentras unha ambalancia branca, desesperada,

Emite sons de socorro unxente .

Namentras nas sés dos partidos políticos,

Inventan teorías invasoras da realidade sociai.

Se lexisla os mandatos tremendos da necesidade

Malpocados, e inventan aburdos dictados

De coma restar cartos aos cidadáns comúns

Habitatens da cotidianade, cambiada e adversa,

Axudan ser fillos poderosos

Con alta rendaa per cápita e prestixio sociai

Que rematan nunha cela, preso por mor

Dos abusos cometidos, pechando empresas

Sen criterio legal algún movido pola

Enxenería empresarial adversa,

Aos traballadores, brutalmente,

Despedidos dos seus empregos queridos.

A lei do forte e poderosa

Fixo ao feble un desvalidao sociai.

A forza traballadora mingua

Os traballos fican valeiros

Os bancos mendran,

Namentras os parados erguen se

No seu número cuantitativo.

Cada día que pasa

Vai sendo unha oportunida perdida

Para decer. firmemente:

STOP ABUSO!

Miguel   Dubois.