Caderno de apuntes de PepeR

FALEMOS DESGALEGO. DESGALEGO NA ESCOLA. MINISTRAS TIPO BERLUSCONI. NON SI?

Benqueridos amigos/as: quixera disculpar polo erro, que onte tiven no poema do PRIMEIRO de MAIO, no que cito a San Francisco. Despóis de escribilo poema dinme de conta, que metín a pata, fondamente. En ves de San Francisco, deberemos por CHICAGO, a terra de Mr. Obama, como habitante denantes, de xeito habitual. Hai que falar dor MÁRTIRES de CHICAGO, que en 1886, reivindicaron a xornada de oito horas. Pertecían ao Movemento Anarquista e foron condeados a morte. O día máis “quente foi o día  4 de maio na Revolta de Haymarket Square, Chicago.

Disculpas e unha aperta: Miguel.

Pontevedra, ao 29 de abril de 2009.

PRIMEIRO DE MAIO

I
Maio lindo e fermoso,
Chama a porta feble,
Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,
Pidindo xustiza e liberdade,
Para os traballores do mundo.
Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,
Antes de data e ateigalas enteiras.
De mans ergueitas
Con puño pechado,
Como simbolismo da clase obreira.
Xustiza, pediremos,
Traballo queremos.
E desexaremos liberdade plena.
Condeamos aos desertores,
Dos dereitos humáns,
E, a tí, Presidente Obama,
Parabéns polo pechamento,
Da factoría do sufrimento
En Cuba, de  Guantánamo.
Sexa benzoado a virtude do amor,
Sexan condeados os ladróns,
Vestidos elegantemente,
Que ao o Estado Noso,
Rouban con toda desvergoña.
Xustiza non sexas unha palabra espida,
Un deserto de xustiza.
Xustiza que o habitante feble,
Non se sinta desvergoñado,
Polo abuso dos que rouban
Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,
Con efecto as resultas
De poderío económico, inmerecido,
Consecuente para el
E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,
No Universo da Palabra.

II

Pódovos afirmar,
Que o gran Mario Benedetti,
Quérenos deixar.
Un soñador uruguaio,
Poeta de profesión constante,
Exilado en España,
Por mor dos excesos uruguaios
Daqueles tempos miserentos.
Home sinxelo tranquila,
Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante
E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,
E cantantes creadores
Da máis pura beleza habita.
Música de Joan Manuel Serrat,
Con poemas de Mario Benedetti,
O Sur, tamén, existe,
Todo un luxo de poesía pura,
Musicado por un gran creador.
Juan Marse, tímido,
Gañou o Premio Cervantes,
O Paraninfo da Universidade,
De Alcalá de Henares,
Era un lugar solemne,
No que no lle foi dado
A Juan Marsé,
Porém foi resistidor
Do protocolo de alto rango.
Que maior culto
Para un escritor que o saboreo
Da liberdade plena,
E sentirse libre,
Como ar invisible,
Que zóa nunha tarde de invernía.
Entramos en maio xa,
Antre dores pasados,
Pesadelos absurdos,
E laios queixumosos,
Que de nada sirviron,
Para saber o que é
O puro concepto da verdade.
E vanse constríndo historias pervesas,
Que queren vender por certas,
Pero a verdade é única,
Nun senso fundamental
E a verade é, tamén, polivalente,
Existen tantas verdades como creenzas,
Peo o sentido existencial da verdade
Única e non polivamente,
E a que debe habitar,
No noso mundo persoal,
Para deste xeito habitar,
O Mundo Armónico,
Que debería de existir.
Non é o mundo habitable,
Un constante cúmulo de
Inútiles falsedades.
Construímos a noso mundo enteiro,
Con noso esforzo persoal,
Transmutado á colectiviadade social
Da práctica do esorzo.
Por eso o día un de  maio,
Lairémonos os  sucesos tristes,
Pasados es San Francisco,
Pero reinvidincaremos,
Xustamente o noso dereito puro,
Ao traballo inprescincible,
Aos dereitos personais e sociais
Roubados por mor da codicia,
E o dereito a vivir librenmente,
Sempre e encada intre,
Das nosas vidas vividas.

Miguel Dubois

Pontevedra, 24 de abril de 2009.
 
O FRÍO NA NOITE NEGRA
 
Rompe con ese xéo lento e frío,
Brancura amarga e penetrante,
Témpano xeado queimador da friaxe,
Abrigo externo que me cobre a pel espida,
Encende o lume da fogueira fermosa,
Lapas de lus azul e amarela beilando ondulantes,
Lapas longas coma linguas quentes e longas,
Invítame a quentarme a súa  bendita beira.
Sol nocturno rodeado de escuridade perversa
Vete e bule e escapa do frío mortífero,
Silenzo permanente e nouturno.
Que sensación tremenda da perda da quentura,
Ausenza da calor vital,
Espanta as tebras do medo fondo,
Fondo dos pozos negros,
Apárta de min este frío tremendo,
Corazón conxeado e insensible
Déixame de esquencer para construir,
Vales fermosos e verdes,
Como existan na bela Irlanda querida
Cunha paisaxe de extensos campos
De herva verde, delicia da paisaxe.
Eu, tamén, igoal que ti,
Quixera querer tanto, e perfectamente
Aparta de min esta friaxe intensa,
Déixame quentarme a túa beiriña quente.
Non me deixes abandonado.
Coma unha pedra dura e senlleira,
Suxeito a cultivar un corazón xeado,
Invítame a participar  da túa calor constante,
Eu, por ter, teño unha mirada fría e perdida,
Espida e constante pero moi fría
As mans xeadas coma se non tiveran vida,
Dame a túa man quentiña e liviana.
Invítame a participar da túa calor constante,
Arrinca de min este Imperio Xeado,
De door constante e medo confuso,
Dame a ledicia roubada,
Por aqueles individuos,
De corazón frío.
Mágoa! Malditos sexan os bandidos voraces,
Aqueles que derruban a verdade concisa,
Coa palabra inconcisa e tremenda.
Teñen frío corazón,
E longa lingua iñorante
Coma a neve nos brancos cumios outos,
Sentimentos fríos coma un inverno puro,
Levan frío no corazón cobarde,
Teñen o medo de sí, perversos,
Constrúen as verdades inexistentes,
Firen a sensibilade allea,
E fican ledos os perversos iñorantes.
Mágoa! Maltita sexa a mentira maldita,
Malpocado cidadán mentireiro
E torticeiro, é coma unha inversión absurda,
De valores verdadeiros.
Que frío teño, muller linda,
De lindos cabelos longos
Porque non me das un cachiño pequeno,
Da túa calor forte,
Insufla o meu amor doído,
Arrinca de min toda esta pesadumbre inmerecidade
Deixame a tí amarrarme enteiro,
Coma un naúfrago mariñeiro que quixera
Amarrarse a un salvavidas redondo e de cortiza
A tristura constante é a miña dona enteira.
Como invadir teu corpo enteiro,
Como xunguirme a ledicia pura,
Como esquencer a door dooroso,
Que fae queimar de door o curso das miñas véas,
Ríos longos dadores de vida pura.
Como evitar o laio duro,
A constante lavazada tremenda
Que reventa ao silenzo particular,
Do ar ateigado de medo perverso.
Como esquencer a tristura queixumosa,
Como non me invitas a falar,
Do mundo ledo, da vida enteira,
Aínda que se por for fora,
Un sorriso falso e atrevido,
Alomenos sorriso ledo.
Quixera que me invitaras,
Claro está, se tu quixeras,
O ser imitador dos teus perfectos sorrisos.
Quixera, que me axudaras,
A esquencer as noites negras,
A ensinarme por onde é
O camiño da bella lus,
Quixera esquecer, por sempre,
O mundo escuro,
A pantasta nouturna que manca, dabondo,
Ou as casas derrubadas.
Porque lugar se colle o camiño,
Por onde se ergue a lus do día,
Bágoas e bágoas caen no corazón triste,
O vento forte brúa,
O choiva fría bate fortemente,
Detrás do vidro da fiestra.
O furacán chama á defensa,
De tan brutal combate nautural.
Alomenos din:
Despóis da tempestade ruín,
Chega a amada calma.
 
Miguel Dubois

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009
 
VERBALÍSTICA INCOHERENTE
 
Que difícil é atopar a xustiza necesaria,
Que fácil é construir a mentira,
Que é a verdade espida?
A verdade no seu máis puro sentido vital.
A cidadán absurdo vai medrando,
No mundo da infamia constante.
Será o mundo certo e real
Un sono roto que destrúe
A quietude habida?
Fustigan forte en tí,
Coma se foras un animal equino,
Que te dedicaras a gañar carreiras trucadas,
E baten, fortemente,
Sen negún pudor e dan tremendo,
Fai que o sangue pinte a pel de vermello.
Dentro de esta absurda batalla vital,
Pregúntaste onde ficaron os teus roles fundamentais.
Que papel ocupa na escada sociai.
Non minto, de certo,
Mais digo verdades reáis,
Como puños fortes,
Que golpean con toda a súa eficacia,
A superficie pooerenta da mesa do pequeno comedor.
A anguria me chama e o desasosego, tamén.
Xa non val a pena a palabra enfandada,
A verdade tan sumamente espida.
Haberá que inventar a lingoaxe especial e coqueta,
Da manipulación constante, mellor digo,
Inventado xa polos manipuladores da verdade dooroso.
Maquillaremos a nosa linguaxe cotiá,
De cursilerías adversas, de doces palabras,
Que más que doce son un cúmulo aparente e constante.
Chegará un día absurdo e tremendo,
En que invirtiranse os valores,
E crearemos unha socidade máis pendente,
Da forma absurda, decorado perfecto,
Que o noso fondo integral,
O núcleo central da nosa personalidade,
Onde os valores medran,
E as vergonzas son vinganzas desprevidas.
Como facer de nós a sociedade do equilibrio,
Como facer de nós seres carentes de perversión,
Tomando o amor puro coma expresión constante,
De nosos actos cotiáns.
Coma atopar o rumbo exacto,
Despóis de tremendo combate adverso.
Terei que erguerme sen remedio,
E atopar os meios precisos,
Para atopar de novo o camiño perdido.
A verbalística dura foi un certo real,
A tensión nerviosa un desafío constante,
A precariedade habita no mundo do valeiro absoluto.
Que deserto constante espido,
Que chan chá, como síntoma de desesperación.
Érguete compañeiro querido,
Érguete que espéranos a vitalidade vital,
O sonrriso permanente,
Ou a posta de sol perfecta e máxima,
A paz sumisa,
A literatura máxica e perfecta,
E o teu amor constante, meu doce amor,
Táu faciana fermosa,
Túa mirada bella,
Teus grosos beizos,
Quédano, aínda, meu Anxo de tenro amor,
Toda a vida para amarnos,
Nun lugar fermoso e senlleiro,
Afastados de absurdas verbalísticas
E combates dialécticos carentes de algún senso lóxico,
Anque dubida que a lóxica é unha filosofía practicable,
Nos tempos que corren de gran desconcerto habitual.
 
Miguel Dubois

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009.
 
VIVIR CON XEITO
 
Palabra expresada firmemente,
Sen dúbida posible,
Non queremos tempos dubitativos,
Que deixan de ser,
Espazos dispersos de luz sublime,
Non dubidadamos nas verdadesas puras.
Renunciamos a dir ao mellor, quizáves ou pero.
Construimos o noso discurso enérxico, constante,
Coa afirmación da verdade máxima.
Queremos que nos deixen de lerias e monsergas.
Reivindicamos as bóas palabras,
Ateigadas de contido constante.
Non facemos do discurso da palabra certa,
Un absurda contido de ar contaminado.
Reivindicamos os nosos dereitos “trabucados”
Coma froito amargo da insolenza e a falsedade.
Os nosos deberes mistúranse con os sen sabores
Continuos froito da emerxente e atrevido,
Don Non Saber, que coma unha constante
Ao paralelo iñorante. Un atrevemento constante,
Un delirio absurdo. Estoura o equilibrio emocional,
Por mor da rabia incontida,
Da palabra disfrazada, dun Antroido absurdo,
De bonecos monicreques de estampa humana.
Irreverente úsase o insulto a mafia da constante
mintira.
A verdade desvirtuada é un consello normalizado,
Porque as verdades íntegras,
Ágáchanse na gaveta pechada,
Da mesilla do coarto retirado,
De barullos e quimbanbas.
Como facer de xuiz do que non sei,
Como, por se acaso, condear, miserentemente,
Ao feble quente de amor constante.
As preguntas voan polo ar ceibo,
Os feitos espantosos,
Son a máis pura decadencia e perda,
Da integradade de un ser humano,
Que condéase asemesmo,
Polo atroz delito cometido.
Ulos feitos que quenten o noso corazón interior,
Ulo derradeiro acto de amor puro,
De entrega constante a prol
Do remate do sufrimento insentato.
Cando será ese día que esquenceremos,
Os verbos tremendos das nosas accións cotiás.
Como decirche que sen amor non vivo,
Non hai paz posible.
O amor constante é a ferramenta sociai
Di benvivir, de esquecer o tremendo verbo “odiar”,
Tremenda palabra do noso léxico perverso.
Que máis que a ti achegarme,
Darche un bico tenro!
Ou agarimosamente darnos as mans de amar.
Porque non esquecer o mundo violento,
Calquera tipo ou clase de violenza?
Porque, cada día, non poderemos agrandar,
O verbo amar constante,
O esforzo da perda egoísta,
O decir hoxe por tí,
E ti agarimosamentente,
Disme con ternura cándida,
Mañá por ti amor?
E antre os verbos do ben,
E os odiados verbos malévolos,
Imos construíndo a nosa vida enteira,
Para ben benéfico,
Ou para mal perverso.
Entrégovos estos verbos benéficos,
Querendo tramsmitir o meu pensar interno,
E fagamos do noso, día a día,
Un mundo coherente,
Unha verdade íntegra.
O que medra con a mentira absurda,
Fica por derrubar todo
O que na súa vida ,falsamente, edificou,
Porque a cimentación da súa realidade vital,
Era de moi pouca base,
E carente de solidez consistente.
 
Miguel  Dubois

Pontevedra, ao 17 de  abril de 2009
 
SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES     
                 
Estaba sentado na vella cadeira negra,
Pensando no meu mundo interno,
Construíndo belos sonos literarios,
Poemas inacados,
Sonos rotos de Gloria e Adversidade,
Mais se eu ser directo queredor
Ía contruíndo o fío conductor,
Que me levaría a elabourar,
Con desesoxo esmero,
Un poema máis no meu persoal mundo
Poético, quebrado a rota  impaciencia,
Continúa  e desaforada.
A fiestra grande e pintada de branco,
Os lados dos cadrados perfectos,
Coa superficie de cristal semilimpo,
Deixaba ver a beleza constante
da Ría de Arousa, amada Ría,
Beleza emblemática desta querida Galicia.
Fermosa Illa de Arousa,
Naquela fermosa praia,
Na que tanto nos amamos.
Era un  serán tranquilo,
O sol no descansaba,
Eu có meu pano azul escuro,
Ía secando o suor tépedo da miña fronte.
Fun coma perdendo a noción do espazo,
Sumido dun sono invasor e soporífero
E alonxado do mundo temporal existente
Funme achegando a Dublín.
Sen saber a causa pensaba en Mollye Malone,
E no contrapunto no edifico do que
Foi o Edificio de Correos.
En Michael Collins,
En Joseph O’Connel.
Puden observar lentamonte as pontes fermosas
Que cruzaban o río  Leafea,
Pontes peoniles ateigadas,
De público diverso,
De diversos credos e razas.
Coches da Garda Irlandesa,
Deiñaban soar as sús potentes sereas
Caían pingas de chuva fría en Dublín.
Senteime nun poio perto do edicio
Da Alfándega dublinesa,
Cáseque a beira do Río Leafea
E púxenme a pensar na vida dura
De Brendan Behan,
A dureza da súa infancia,
Nas aforas da capiatal irlandesa,
Seu castigo duro,
No reformatoria  corrector,
Aquel alcohol escuro e matador
Que remataría con Brendan,
Súa fermosa literatura,
Borstal Boy,
A súa estreita militancia  política,
No Sinn  Fein, alomenos a súa visión
De rebeldía incorrexible,
E os anos de castigo e sufrimento
Pola súa militancia política independista.
Pensei logo en Samuel Becket,
Na súa fisonomía de home forte,
E cabelo abundante,
Tiña que decir vangarda no eido teatral,
E Samuel acada o Premio Nobel de literutura, nen máis nen menos.
Yeats, William Butler Yeats,
Poeta extraordinario,
Premio Nobel de Literatura,
Home tímido e amigo de Lady Augusta Gregory.
Eles e outro reensalzaban o Mundo Irlandés, o ancestro e orixe da terra
Cantor dos ancestros de Irlanda,
Defensor do Gaélico difícil e maravilloso
James Joyce, contraposto, totalemte,
A W. B. Yeats
Premio Nóbel de literaura,
Outro xenio da literauta de Irlanda.
Joyce non gostaba da xente dublinesa,
Casado coa actriz Sarah Bernacle,
Oriunda da cidade do Oeste de Galway,
Habitante da Suiza fermosa e cantonal
E plurilingue para a súa riqueza lingüística
Que maior riqueza que a pluralidade lingüística
E da Francia culta da Ilustración,
Jean Jacques Rousseau,
Diderot, DÁlambert,
Molliere e cantos máis
Que esquenzo máis podería falar
De Simonne Weill
Traballadora das cadeas de montaxe
De Renault France, escritora,
Mística, socialita
Creadora de grandes escritores,
E filósofos sabios.
Bequeck comparteu momentos
Nas terras da Galia fantástica,
Con James Joyce,
Nos lugares que posteriormente,
Compartiron mesa de bistreau francés,
Henry Miller, Paul Benjamin,
Hoxe chamado Paul Auster,
Pablo Neruda, Ocavio Paz,
Neftalí Reyes,
Chamado Pablo Neruda,
Noso querido creador de Rayuelo,
O xove Xulio Cortazar,
Traductor de Edgar Allan Poe,
Jean Paul Sartre ou Simonne de Bouvier
Home adiantado ao seu tempo
Era Oscar Wilde, excelente orador,
Ateigado de humanidade quente
Home entrañable e controvertido,
Quizáves da pluma de Wilde,
Sairían  as máis fermosas
Frases nunca creadas.
Pai de dóus fillos lindos,
E home da súa dona querida,
Que tanto quixo  a Oscar.
Súa bisesualidade,
Costoulle o pechamento triste,
Na dura cadea daquela,
Súa dona iría velo,
Ao fría cadea doorosa
Poem at the Reading Gaol,
Escrito no mundo carcelario
Iía co eu amante,
Aos lugares máis luxosos de Dublín.
Ao sair da trite tortura,
Denunciado por un Conde inglés,
Pai do seu amante frívolo.
Pola dura visión social daquela,
Oscar decide marchar ao París lonxano.
Días de grande tristura habitan a Oscar,
Enferma en soidade completa,
Na máis absoluta miseria.
Seus amigos ofrecen a súa axuda solidaria,
Pero Oscar Wilde deixa o mundo en París,
É soterrado no cimeterio de Mont Parnasse,
Tamén decansa alí, por sempre,
O músico Jim Morrisson,
De súpeto dimen de conta,
Que estaba sentado nun poio pintado
De verde escura dunha rúa de Dublín chuvioso.
Escoité o torpe marmullo estúpido,
Das augas do Río Leafea.
Chegaban ao meu pensamento,
Máis nome da literatura de Eire,
Jhonattan  Swift,
Coas as viaxes de Gulliver,
Seamus Heany, poeta,
Premio Nobel,
Kate o’Brien,
Nada en Limerick,
Con, Are They Human?
Seguiriamos unha longa noites lierarias
Escribinino nomes e apelidos,
Como Patrick Kavanagh,
Fillo dun zapateiro de Innisfree,
Premio Nobel, tamén
Fun forzando o meu pensamento,
E cheguei a miña cadeira negra,
Detrás da fietra de marcos blancos,
Desacansaba poderoso a Ría de Arousa.
 
Miguel Dubois

Pontevedra, ao 16 de abril de 2009
 
URBE REAL
 
Que pequeno e diminuto me sintÍa,
Cidadán sigular do mundo enteiro.
Pequena formiga de forma humana,
Que ía camiñando polas longas e anchas
Avenidas da cidade; cidade do poder
insuflado
Outros carecían do máis mínimo e elemental.
Habitanto cuberto de diarios vellos,
De roupas vellas sobrantes do mundo
habitante alléos a eles.
Que pena escura e tremenda dá
Cando para eles ou elas miras,
Sempre có brazo alongado,
Pidindo os sonos perdidos das últimas horas.
Ciudad perdida de outos edificios,
Ou rañaceus que  perdían a súa silueta
vertical e longa
Nas nubes máis superficias e baixas
Do ceo branco da cidade fría.
Apoderoúseme de min,un frío mortífero,
Namentras un suor frío cobríame
A fronte perdida de longas liñas horizontais
Que o paso deo tempo inalterable,
Deixóu cómo marca polos anos de todos
los anos.
Dos cidadáns saían bafos quentes,
Palas bocas dos peóns cubertos de roupa.
Un coorido surtido camiña pola beirarúas.
A xente, polo xeral, camiñaba  de presa,
Mais non se vían máis se miraban sen verse,
A mirada cambiaba  bulindo,
Cando o da fronte fitaba a mirada na faciana
fría.
Rios de xente ateigan as beirarúas,
Vendedores ambulantes ilegais
Vendían nervosos a súa mercadoría
económica
Aparecía o policía forte e o pobre xoven
negro,
Desaparrecía correndo polos calexóns
perdidos
Da gran cidade, espectáculo humano
constante.
Razas de todas as partes do Planeta Terra,
Habitaban  a fantastíca a urbe enorme.
Mirei nunha libreraría un libro de Paul
Auster,
Concretamente Moon Palace, e parecíame
Que estaba vivindo perto de Manhattan,
O que estaba sentando e dormido,
Nun poio frío de Central Parck
Ou que estaba mirando un filme antigo
De Gregory Peck montando cun  cabalo
negro
En Nevada. Pensaba  en que tiña
Un tío maravolloso, músico profesional
Que me ensinaba a toca un negro clarinete.
Miraba o libro a traveso do vidro limpo,
E parecíame que era Paul Auster,
Escribindo un novo libro.
Deixéi a  librería e me fundín
No meu mundo interior,
Como evadido do mundo presente,
E sen saber o motivo real
Púxeme a pensar en Phill Ochs,
Na súas fermosas cancións,
Tiven que pensar, como non,
No xenio de Minessota, Mr Bob Dylan,
Cáseque nemigo de Mr Ochs,
Os dous compañaerios de Joan Baez,
E coma se febre tivera,
Púxeme a cantar “Fairwell Angelina”,
Tiña que de ela despedeirme,
Pero Angelina, era todo para min,
O día fermoso e lindo
E a noite saturada de ledicia.
Eu cantada de seguido,
Nametras a xente da beirarúa,
Iba cometando se eu tolo estaría.
Entón dinme de conta que todo
Aquelo xa pasara, pero fora certo.
Pasei a noite soñando, sen determe nelo,
Nametras polas rúas escoitábanse
O són das sereas das ambulncias veloces,
Pero dos vidros da miña fiiestra,
Un luminoso de cores ancendía
e apagababa.
Sonou o despertador;eran  as seis e media,
da mañá
Comezaba un novo día  na urbe chea.
 
Miguel  Dubois

Pontevedra, ó 7 de abril de 2009.
 
NOCTURNO DE NEGRO               Este poema é para: Priscila de Leme – Brazil
 
Poderosa noite escura,            
Tebras acesas, cumio da pura escuridade.
Total esterilidade da lus existente.
Está todo tan quedo e sumiso,
As palabras son eidos desertos
Sinto unha tremenda ausenza luninosa.
Collo coas miñas mans poderosas
Toda a noite eenteira no meio
Das miñas mas espidas.
Como podería medir o escuro poderío
Da noite que morre na súa propia negritude.
Sinto unha total ausencia do mundo visual.
Son o eterno cego da noite pecha,
Non miro nada e sinto tanto.
Sinto como caen as tebras poderosas,
Coma pingas  de choiva negra.
Que esura está a noite pecha,
Diante dos meu ollos perdidos,
Na dimensión da pura escuridade.
Se alomenas a lúa vira,
Vería algunha lus fermosa no ceo negro.
Toda a noite pecha está afeita
A un candil que da unha extrana lus
Inexistente que nada ilumina.
Noite pechada a todas luces existentes,
Deíxame alomenos mirar as estreliñas brillantes,
Do ceu nocturno estival,
Pero non podo mirar nada,
Un tremenda cor moura invade
A superfice do ceu triste e amargo.
Porque fiquei neste mundo negro,
Que lle ocorre a miña perdida visión,
Que tremenda acción cometín
Para que tal castigo se me impoña.
Deus, Meu Deus, dame a lus enteira,
Perdida ou arrebatada,
Non me condenes a este castigo tremendo,
De facerme vivir no mundo triste das tebras,
Dalle a lus  aos meus ollos claros,
Que fóronlle arrebatadas, dame  toda a lus necesitada.
Pensando e concentrado no meu pensamento
Pouco a pouco e lentamente,
Fun mirando a lus perdida,
Fun tocando os obxectos pequenos,
E aqueles que xa eran maiores,
Fun dibuxando a fisonomía completa
Da túa fermoso cara fresca.
Fun tocando o grosor dos teus beizos perfetos.
Fun perdendo o medo ao negro maldito,
Que me condeaba a escuridade suprema.
O pouco a pouco, xa cando o negro inexistente,
Foi un feito real e conciso,
Puiden mirar  a fermosura do teu corpo espido,
Comtemplar a fisonomía do contorno
Do teu fermoso corpo que tanto desexo,
Desexo que conmigo te xungas
E formemos un grande campo de amor,
E que a escurdidade do negro
Sexa xa un feito inexistente,
 
Miguel  Dubois

Pontevedra, ao 3 de abril de 2009.

A FILOSOFÍAS DOS DEREITOS TORTOS

A palabra desexada non era certa.
Todo convertíase nunha tremenda debilidade.
A razón concreta e valiosa, afacíase no eido da sen razón.
Construiron un mundo falso, unha pervesión da verdade inversa.
Parecía todo a pantomima falsa que ía tomando
Un extraño curso demente que agredía os dereitos elementáis
Das comunidades existentes expulsando a leises xustas,
Directoras da verdade única que sempre debe prevalecer,
No conxunto dunha comunidade democrática.
Dereitos elementáis foron violados pola torpeza constante.
As leises vixentes que deberían ser respetadas,
Foron apartadas pola torpeza, pantasma constante da sen razón,
Non exenta dun comportamento egoísta e perverso,
Que desfacía os bons desexos dunha comunidade engañada.
A conveniencia egoísta a desvirtuación da verdade frustada,
Crearon conductas adversas ao mundo libre do progreso querido.
Eu non valgo para ser un creador de falsedades absurdas.
Eu non minto porque non me ensinaron a facelo.
Reivindico o dereito a xustiza roubada.
Condeno a perversidade das ideas inútiles,
Que van abrindo o rumbo absurdo de ningures.
De que xeito medran mintindo, manexando os feitos absurdos.
Librádeme desta demencia inútil e facédeme un ser ceibe.
Cal é o motivo fundamental de non chamar as cousas
Concretas polo seu nome especifíco.
Non é momento de ficar ancorado en tempos pasados,
Nos que a doctrina caciquista era unha conducta adversa a liberdade desexada.
Que mágoa habitar na falla no puro engaño irreverente.
Que seres dementes arruman as conductas normales,
Porque o comportamento existente denota carencias totáis.
Porque non se di a verdade única a que vale.
Porque ten que existir a conducta déspota,
A que dabondo fire e non ensina ren en absoluto.
Eu non me alimento da iñoranza pura.
Eu reinvindico os dereitos elementáis xustos,
Os que día a día van creando a sociedade solidaria.
Estamos para cumplir o traballo obrigado,
Con todos os dereiros roubadas e obligacións existentes,
Mais, mágoa, parece que a máxima torpeza aparés,
Coma se fora unha sinistra pantasma
Que escacha cós deritos de vivir dignamente,
Sen nengún absurdo trabuco que me permita,
Progresar no mundo laboral pertecente a cada un de nós.
Deixádenos vivir libremente, construir e enrriqucer
O mundo creativo. O mundo futuro quere ser preparado
De xeito responsable, facendo de bós futuros cidadans responsables.

Miguel Dubois

AMOR DE VIDA
Avanzo, ligero,
Cómo el tiempo entero
Habito entero dentro de mi mismo.
Soy el habitante temporal,
Désde el amanecer claro,
Al atardecer puro,
Antes de que la penumbra entera,
Todo lo habitas completamente.
Luces encendidas en viviendas diversas,
Postes de luz, en la cima entera,
Un brote articial de luz para noche vivida.
Habito para estar siempro,
Contigo, entero, entergado,
A tu mundo entero,
Comparte mi mundo entero conmigo.
Caminamos los dos embuidos temporalmente,
Habitamos para vivir amándonos.
      Miguel  Dubois.

Nombro tu nombre,

Por decir algo,

Pero tu maldad entera

No tiene nombre.

Pobre  de ti.

Miguel  Dubois

No me lo cuentes con los cuentos de la absurda mentira.

Adviérteme con la verdad presenta.

No hagas parecerte a loque no eres.

Asume la derrora mentirosa.

No gimas si no te tuela,

Pero fines, siempre, por que yienes el falso arte,

De no decir la verda integramente.

Porque no sabes encontrate contigo mismo,

A mi me haces culpable de lo que no soy.

Me utilizas coma marioneta falsa

De tu degerado orgullo,

Porque perdiste la medida del equilibrio

               Miguel  Dubois.

Te doy la vida entera por palabra íntegra.

Me entrego a ti, entero,

Respiro hondo suave y profundamente,

Habito el espacio ocupato,

Y tu me atres, constantemente,

Cómo el imán gardo de potente magnetismo.

Tu boca abierta es imán enfurecido,

Que me quite el hambre de amor constante.

Me doy entero a ti, entera,

Me paso la vida en la cercanía tuya,

Derramo la alegría del amor constante,

Y gimo la última noche,

Antes de marcharme, muy lejos.

                    Miguel  Dubois