Caderno de apuntes de PepeR

IRELAND

Pontevedra, a 19 de agosto de 2009.

The sound of a simple solitary word,

The name of the World Peace,

A little smell about happiness,

The sense of the signicant of different words,

Some languages of some World Countries.

The  result is always the same,

To be happy with yourself,

Because you have found the sense of all existence,

In this way you are happy with the other fellows,

You can shares you personal feelings,

You should respect the other thoughts,

Beause we are sharing the social life

For the good things and the suffeing

Of the hard sadness  broken heart.

Sometimes I prefer to cry because

I this way I have forgotten the pain

Of my closed  heart.

I prefer your smiling face,

I prefer your opened mouth,

But I never could undestand,

The false words, the usseless works.

I like the sound of the leaves of the trees,

I prefer the  great solar light,

I feel the cold rain in  winter,

I am very happy because I love

All the Great Sense of the Nature.

I love the Irish Literature,

Why not Oscar Wilde,

Why not Patrick Kavavagh.

I have the sensation

I am in Dublin

When I was reading Dubliners.

Ouh, Mr, Joyce you were  really a genius,

The hard times of that Ireland,

The Ille of the necesities,

The power of the Catholic Religion,

On the other hand the  different kind of thinking about

Another Nobel Prize,William Butller Yeats,

A closed Lady’s Gregory  friend,

The West Coast, of course,

The Galelic Language, why not,

The times of summers  at Aran Islands,

A Natural Paradise of the West Ireland.

The film Aran Man od Michael  Flaherty

Ouh Mr, Joyce sometimes happinnes

With the artist Sarah Bernacle,

Ant the travels of Sarah to Galway,

To visit her familly.

My memories about  The Emerald Ille.

Are inforguetable,

The green fields,

Loked acrooss the glasses of the Irish Train

The wonderful big trees,

The white or black sheeps,

The happy horses jumping the white fense,

The big cows, the  modern farms

A perfect Country

A pleasent people.

Ireland: you are marvellous.

Miguel  Dubois.

Pontevedra, ao 18 de agosto de 2009

NOITE  ESCURA

A noite enteira me entrego, íntegro nela,

Acariño os minutos silenciosos,

O tempo pasa tan rápido, tan sensato,

E tanto tempo de contrabando,

Repartido inxustamente ao tempo natural vivido.

Afirmo enteiro toda a noite íntegra,

Decoro as horas enteiras con escritos fermosos

De Capitáns soñadores que deixaron as súas almas enteiras,

Nos portos da noite perdida, de soñar soños inútiles,

Da viaxes perdidos ao Mundo Enteiro da Nada,

Da noita agachada que esperaba detrás

Do derradeiro curruncho da Rúa da Illa da Noite Enteira.

As veces, vivo enteira a noite vestida de mouro

E sinto me me afasto do Mundo Real, ao que me debo,

Integramente. Máis a vida parcialemente,

Afaise nunha noite incompresible,

Na que os pantasmas mouras,

Son os habitantes do Mal,

Do Mal doente,  da palabra insesata,

Da musculación inútil, do esforzo torpe e dominante,

Do quebramento do sentido  da honestidade humana.

A noite negra parece non querer rematar

Cando eu quixera mirala rematada,

Coma, no seu tempo fóra un fenómeno extravagante.

Coma se a mentira  absurda e destructora

Convertida na verdade invertida na verba falsa,

No desprezo a honestidade.

O concepto ético,

E un balón de futbol ao que se danlle patadas imprecisas.

Construir a verdade inexistente e facer da verdade

Un criterio falso e torpe. A dialéctica normal e corrente,

Queda invetidaza polo desprezo a verdade pura.

E a base dun acoso premditado, sen causa aparente,

Viase deformanrdo o Mundo Verdadeiro,

Ateigado de valores humanos

Ateigado de dereitos humanos,

Non exento, compremsiblemente

Das obligacións humanas,

Cocepto altruísta,

Non exento de darse aos demáis.

Se fóran a súa verdade o sufrimente calado

E silencioso que chora por dentro na alma fría.

Falar, de xeito inútil, para aparentar, sin ser

O que somos, o que debemos ser, sempre,

Pola nosa obrigo fortalecida

Por dar a man aos seres silenciosos

Que choran nas noites frías,

Que sufren pero que non fan

Que os demáis non se alteren,

Porque algo na súa hestoria vital.

Batéulles con moita forza doorosa,

Pero non había unha man amiga,

Que lle dera folgos para quitar  o sufrimento xélido.

Porque somos, totalmente, imperfectos,

Pero non negamos o que somos,

Non temos vergoña absurda do que de nós diran,

Aceptamos as críticas febles ou fortes,

Para mellorar no noso Mundo Interno.

Non facemos da vida enteira,

Un perfecto sufrimento,

E cando estamos no medio dun túnel escuro,

Buscamos un ponto branca de lus,

Coma lugar de referencia,

Para comezar  a liberación

Do Mundo Negro,

Da liberación persoal

Do sufrimento opresor, que non perdóa.

Necesito moito Amor para mirar  a liberación.

O que non ama é o que non se ama si mesmo.

           Miguel    Dubois

Pontevedra, ao 1 de agosto de 2009.

O COARTO

O silencio da noite durme silenciosamente.

O querer achégase ao querer tranquilamnte,

Dime que a noite enteira é unha noite de amor.

Como explicarche cal é o fin do silencio absoluto,

Como encher as horas enteiras con cantigas de amor.

Cala, non me digas  ren, vive o silencio íntegro,

Fai desta noite un soño intenso e puro.

Cántame aquela canción que cantaba,

Bruce Springsteen, The River,

E comecemos a soñar, de novo e para sempre.

Habita a noite enteira e descubre tódolos

Segredos do silencio continúo e monocorde.

Achégate a min, sinceiramente,

E de novo cantaremos os dóus sen Bruce,

O Son do Silencio,

The River. O Río Longo en perpetuidade,

Será o símbolo enteiro da nosa compañía.

Habita esta noite enteira conmigo,

Non me digas nada, xa che comprendín

O senso íntegro da túa  parca linguaxe.

Hoxe, esta noite estóu para tí,

E che pido que o silecio vivo

Neste coarto alumeado por unha vela de ceira branca.

Escoito o vento lene e  a choiva absurda e perversa

Atrás do cristal transparente.

Achégate a miña boca e tapa as miñas inútiles verbas,

Coas as túas perfectas mans

Habitamos a noite enteira como lembranza absoluta

Dos soños perdidos. Deixamos incumplidos

Tantos delirios, queixumes e ledicias,

Que quixera xuntar toda a ledicia enteira,

Para ti e para min, ainda que egoístas nós chamen

Descansa meu amor, Bruce xa non canta máis,

Asulagaremos o coarto enteiro con himnos de silencio.

Todo  afíxose unha maxia perfecta,

Xa non chove afora e a vela segue acesa.

Doume enteiro para tí en tí,

Non son soños absurdos,

Son verdades dun coarto prendido de amor puro.

Miguel  Dubois