Caderno de apuntes de PepeR

Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009

O TEATRO  DA VIDA

Dinme de conta,
Que toda daba igoal.
Os ideáis perdidos,
A función do respecto social.
Afíxenme a facer a función teatral cotiá.
Dama unha lixeira impresión percibida,
Que tratábase de estar no mundo circundande,
Estar canso, estar por estar, estar sen estar,
A modo de moble colocado no medio
Do espectáculo vital, da trifulca diaría,
Sentinme como un actor profesional vital.
Cada día facía unha diferente función.
No meu interior era eu enganado engadido,
Un pensamento efímero triste e deprimido,
E no me exterior facía a función,
Dun perfecto Antroido a  destempo real,
Da súa celebración temporal.
Estaba máis pendente da beleza absurda,
Do disfraz lucido á miña riqueza interior.
Era o Grande Teatro Vital,
Facer o que me petare,
Ser artista famoso
E habitante do máis puro egoismo,
Caíndo no egotismo absurdo,
Que xeneraba non poucas reaccións adversas.
Miña Función Vital era constante,
E en cada momento do día a vivir vivindo,
Iba facendo o meu rol constante,
Habitante cotiá do Antroido.
Sabía que era eu fisicamente,
Mais non sabía que era en realidade.
Habitaba no Mundo Abstracto
Pola función de habitalo
Pola la supervivenza constante
Do meu Antroido Cotía.
A miña vida era o Teatro do Absurdo,
A xeración dos Actores Decadentes,
Que pretendía achegarme,
Ao teatro de Samuel Beckect,
Pero Dublín quedaba tan afastato,
Pensaba entón e afacerme
A obra de teatral de Bertoll Bretch,
Mais todo me ficaba tan, sumamente,
Grande e absurdo.
Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,
E dinme de conta que a vida é un sono,
Constante, unha obra de teatro
Que podería ser sinxela e atractiva.
Máis cando cando o sono é  de dor punzante,
É cando doe a alma ferida e quebrada
É cando a ferida doe e sanda,
É cando queres chorar constantemente
E non podes.
E todo segue no mesmo ponto,
Na verdade falsa,
E na mentira que se fixo unha verdade absurda,
É un Mundo Caótico sen Norte fixo
No que se trata  de atopar o Compás Vital.
Pero  a hestoria repétese
E o péndulo pesado e  torpe,
Vai dun lado  á outro,
E namentra miramos o movemento pendular,
Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica

Miguel Dubois

Pontevedra, 18 de febrero de 2009

PALABRAS INÚTILES… (proximamente en http://mundodefisterra.blogspot.com)
Un conjunto de palabras revueltas,
Rompieron el silencio continuo
Invisible y limpio,
Cristal fino y transparente.
Ma di cuenta en seguida,
Que nos iban a invadir,
Por cantidad y sin sentido.
Cómo no decir ni siquiere la verdad desnuda,
La que no pesa ni duela,
La palabra precisa del momento exacto.
Pero todo daba igual,
Palabras huecas y salvajes
Dominaban el aire intoxicado
De la pervesa mentira
Verdad rota,
Que penetra en oído
A modo de castigo continúo.

Palabras, palabras, que importa,
Que sean de verdad disfrazada
O de mentira continúa.
Y ya no existía el silencio muerto,
Por ley del sonido querido.
Silencio constante,
Ni una sóla palabra perversa,
O bondadosa a modo de regalo intruso.
Las palabras eran como los insectos
Perversos que volaban sin piedad,
En una tarde de verano caliente,
Me caía de la frente  mojada el sudor continúo
El perro negro ladraba al vecino blanco,
Al aire quebrado de palabras adversas.
Pasó el tiempo, pasaron las palabras.
El ambiento  se hizo húmedo y caluroso
Hizo que tronara el verano de Julio caliente.
Al final de la tormenta veraniega
La tarde se durmió lenta y depacio.
La paz sosegada invadío
El ambiente lento.

Miguel Dubois

Pontevedra, a 17 de febrero de 2009

POEMA DE LA NOCHE
A publicar, proximamente en:

http://mundodefisterra.blogspot.com

Murió, depacio, la luz diurna,
Encedió, rápido, el poderío nocturno,
Un gemido de astros perdidos,
Brotaron  en su  bóveda celeste.
Absorto quedé del podería nocturno,
Lluvias de estrellas brillantes,
Cometas brillantes de colas máxicas,
Tiritaban saltitos diminutos, las estrellas,
Luces chispeantes,
Constante delirio nocturno,
Voz de un poeta perdido  de azul témpano cubierto,
La noche entera de luna blanca, tocada,
De amarillo pálido, limón nocturno,
De zumo pálido de noche brillante,
Gemido qerido, alto e decicido.
En las altas estrellas,
Silencio que es de noche
Y duerme la noche entera
En los brazos del maravilloso cielo,
Que noche hermosa
Habita  el espacio circuntando
Habitante de la mi nocche entera.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 12 de febreiro do 2009

XUICIO POÉTICO

Deber é o nos deber avanzar có tempo
No tempo perdido no rebusque continúo,
Do que xa non existe porque é algo
Que xa nun compre en min.
A función vital pertinente.
Habito,as veces, senlleiramente,
Valentemente o valeiro desos minutos vividos,
Mundos queiméricos e irreventes,
No máis fondo  do esquencico fondo
Do que non quero ser,
E sendo o ser que habito, constantemente,
En min mesmo eu no senso de ser,
O que eu son, sen tepuxos absurdos
Sen mentiras deformadoras
Que desvirtúan o senso vital existente.
De que modo tremendo
Constrúese a verdade cambiada,
De que modo tremendo
Non se denuncia o que che quitan,
O dereito a ser un ser ceibo.
Porque non merezo vivir
Sen a liberdadade correspondente,
Ao mundo real,
É entón cando da cotidianade,
Nas nosas caras sorrintes e brillantes,
Agáchase unha tremenda envexa e sutil
E esprito perversivo,
Que ateigan as linguas carregadas
Dun estrano veleno verbal.
Vou ao Filósofo Rector,
O que direixe o meu espectáculo vital,
E cando lle conto  o que eu lle digo;
Me dí, soavemente, en tono irrisorio.
Ti si quixeras home indefinido,
O mundo podes afecelo tranquilo,
Exento de complixadade,
Carregado de sumos conceptos,
Carentes de calquera egoismo humano,
Que remata no senso da palabra absurda,
Que queima os conceptos reales
Da existencia vivida.
Enche a túa vida de amor constante,
Afástate do queixume perverso e egoista,
Axuda ao ser humano necesitado,
Mais non te rendes, nunca,
Ante a perversidade, ante a irrealidae,
Mal interpretada,
Constrúe o mundo solidario,
Axúdalle a aquel que lle sanda a ferida,
Calma ao ser que sofre constamente,
E xamáis, nunca, deixes de amar,
O que ti máis amas, por o amor  ofrece o máis lindo e belo.
E con amor puro vas queimando o mundo falsario,
Vas apagando fogueiras acesas de perversidade
Contiúa, porque o Mundo Enteriro,
Val a pena sempre e constamente,
E vivimos a vida porque somos seres valentes,
Que non temos medo oa senso tremendo
Da cobardía patente,
É por eso reivindico o derereito
A comprender o Mundo Humanamente,
Sen comportamentes tremendos
Das mentes quentes en perversidade.
A verdade non é unha falsa teoría.
A verdade ímola facendo día tras día.

Miguel Dubois

Pontevedra, 11 de febreiro de 2009
IM MEMORIAM
A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO.

Manuel Lueiro Rey

Xa pasou algún tempo,
Dende aquel tempo habitado,
Doutros espazos temporáis.
Foron intres belos  e deliciosos,
Cargados  de sencilla emotividade decivisa.
Ti eras para min un pai verdadeiro,
Un amigo querido, un compañeiro estupendo
Un poeta realista e, as veces,
Un loitador supremo,
Amante da verdade espida,
Demandante da xustiza roubada.
Demandabas a libertadade espida e completa,
Polas esquinas do Vento Norte,
Namentras Lordelo era un lugar fermoso.
Amigo que non miraba
O falso rango categórico social.
Porque eras amigos dos poetas ceibos,
Dos mariñeiros tan queridos, noso Casal querido,
Mariñeiros constantes e poetas defensores da verdade decisiva.
Aberta ao Mundo da verdade completa,
Que asulagaban o ar do Cine Marino grovense,
De enormes verdades que lles doían, dabondo,
Aos que dominaba o mundo falsario.
Persecucións tremendas,
Pola loita dun espazo “máis” gañado
A doce liberdade roubada,
Que acariña o ar limpo e ceibo.
Estás ainda que non estás,
Pero segues estando,
Na Escolma Ferida,
No Sol da Crista do Galo,
Naquel Manso perfecto e espía non casual,
Na túa fermosa fotografía,  expresión ,
Viva da beleza perfecta,
Mirando ledamente,
Cabelo branco ben peiteado
E con expresión viva
E momento delicioso.
Túas conversas eran actos cómplices,
Segredos que berrabamos, continuamente,
Garrido, Serafín,
Pidindo o mínimo dos dereitos roubados,
Aos homes asoballados,
Polo engano visceral e perverso.
Sempre tiñamos un tramo da palabra aberta,
Para reinvindicar aquelo,
Que un día, sen querelo,
Foinos derrubado, inxustamente,
Como un sono roto e triste.
Era un mundo fermoso,
Con tódolos poetas xunguidos,
Rafael Alberti,
Derrubou os fríos muros de Granada Libre,
Meu querido Federico García Lorca,
Manuel Cuña,
Constante soñador,
Antón Tovar Bovillo,
Antre boticas ouresáns
E a tremenda dor vital
Que abrangue ó mundo da tristura existencial,
Arturo Cuadrado,
Feiticeiro recitador
Enxeneiro aberto de palabras máximas,
Cómplice do sono desperto e agarimo,
Fabricante de Botellas ao Mar,
Querido Arturo Cuadrado Moure,
Máxico, Carlos Oroza,
Antre unha noite,
De troula na discoteca vilesa,
Vestido de chaleco escuro.
Perdoade se de alguén me esquecera,
Trovaron todos naquel cine O Marino,
Dunha vila mariñaira perfecta,
Augas bicadas por  a Ría de Arousa,
Monunemto acuático e milenario,
A fermosura en movemento continúo,
Azúl, gris, verde ou gris, de novo,
Peirao longo e fermoso,
Namentras os barcos móviles e saltimbanques
Choutan sonos vivos.
Peirao duro que se adentra sen vergoña,
No mundo acuático da Ría Arousa.
Barcos pequenos, racús de coores,
Dornas fantásticas,
Peixes prateados belos
Comida esquisita,
Manxares de mar fermoso,
Pescada perto da Illa de Rúa
Ou da Illa de Arousa
Cargada de fermosos verdes piñeiros,
Peiteados pola fermosura dos ventos ceibos.
Teño que lembrarme  de ti ,forzosamente,
Amigo querido, non esquencido, nunca,
Aquel día de adeuses con poesía triste,
O noso interior ferido,
Ficóu fundido de tristura amarga,
De cando en vez emerxe
Sen eu pedilo, o teu vistalismo,
O túa fortaleza constante
E por iso que non te podo
Esquecer por nunca xamáis
Neste mundo quizáves abstracto,
E non demasiado definido,
O fin primordial da felicidade expresada.

Miguel Dubois

Pontevedra, ao 1 de febreiro de 2009.

Se che interesa a poesía vae a: http://mundodefisterra.blogspot.com/ e outros links do mesmo autor.

OS HABITANTES DO TEMPO PERDIDO
 
Continúa o avance temporal,
Aninovo, quizáves estreno de número, digo eu,
Non che parece?
Segundo, mais xa e reloxo treme de vagar
Sen sosego, é xusto exacto, marca días
Marca noites, períodos, clases, traballos,
O corazón bate ledamente
Aínda que teño unha fonda ferida,
Ferramente lene e disconforme,
O corazón deféndese dos feitos inxustos,
Dos artífices mintireiros,
Tristes actores dun esceario perverso.
O actor mal actúa nos derradeiros tempos,
Tempos suxos, tempos de perder
O repeto exacto ao ser alleo.
De que che vale desgrazado mintirán,
De que che vale a túa constante mentira.
De que che vale esa tristura túa interior
Que desfae o actos verdadeiros
Do verbo amar.
Eses que non teñen algún desprezo.
De que che valen as palabras valeiras.
Que vieiro colleche,
Na túa vida estrana e perversa.
Porque usas a traizón
Coma linguaxe temeraria e disconforme,
Como constante arma continúa.
Que pena me das individuo absurdo,
Míra o teu interior cheo de amargura,
Eu disfruto coa miña fonte feliz e continúa
Mais denucio o perverso e inútil.
Non agacho as verdades cantareiras,
Namentras outras din o que son
O que queren ser o non o son.
É un odio continúo,
Que se apodera dos perversos traidores,
Non aceptan o que son,
Dando uso a desconcerto pasmoso,
Mais falaremos dun tempo vindeiro.
No que cada un será o que teña que ser.
Perverso seguirá de igoal xeito,
O bondadoso, o que ama e quere,
Irá apagando as lapas de odio estril
Polas rúas estreias da cidade de pedra.
 
Miguel Dubois