BANDERAS ROTAS

Posted by: peperrodriguez on: 19/09/2010

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Nesta pasada madrugada, JOSÉ ANTONIO

LABORDETA, quixo afastarse da vida, por sempre.

          Descansa, por sempre, querido LABORDETA.

O día está triste,

Setembro chora,

Os oios choran bágoas tristes,

Triste está o día longo e estreito,

Pola morte dun bom home,

Cargado de gratitude e xenerosidade,

Amigo da guitarra,

Dedos fortes que rascan a corda dura e tirante

Fío de son constante

Home con instrumento

Instrumento con home enérxico

Guitarra que xa el nunca tocará.

Voz apagada pero  rexistrada

En sofisticados aparellos.

Dixo o derradeiro adeus,

Cansado da vida enteira,

Chéa de música social.

Mundo da protesta convincente,

Efecto reinvidicativo.

Os escearios él subía

Para un público entregado

A soberanía da LIBERDADE,

Súa voz potente e grave, xenuina

E valerosa,

Clamaba roubadas verdades

Pontos reinvidicativos dun discurso falso.

Os Mandamentos Esquencidos

Os Mandamentos que non interesaban,

A canción social chamáballe, de novo,

Coma a Suso Vaamonde, ou Paco Ibáñez.

Colosos da canción social.

Amigo foi, José Antonio Labordeta,

Do discurso craro da mensaxe transparente,

Denunciador de abusos continuos

Construtor de verdades puras,

Irmán do poeta Miguel Labordeta.

Lémbrádevos eran os tempos aquelos pasados,

Da discográfica, La Voix de Sont Maitre,

Un can sentado mirando a tuba do fonógrafo,

Dos tempos daquel home maravilloso

Poño, por caso, Federico García Lorca.

Valente diputado, Labordeta,

Da Chunta Aragonesista,

Que con palabras duras e sen bromas

Dirixíuse ao partido opositor, de forma cabreada,

No Congreso dos Deputados

Facendo uso do seu turno

Dados, sempre, á constante provocación

Daquela ingrata oposición

Provocadores constantes.

Coa mochila ao lombo, José Antonio, cansado,

Atravesou  seguido dunha cámara televisiva

Facendo a súa aparición no  televexo convexo,

A diversidade, a bella España plural,

A pluralidade das terras diferentes e fermosas

Deste maravilloso país diferente e fermoso

Pontos para reencontrarse có mundo perdido,

Da natural belleza de lugares desta terra querida.

Poeta, en xeral, escritor, creador de vinte catro libros

Profesor de Instituto,

Amante da vida auténtica, sen tapuxos e disfraces

Pidindo LIBERDADE enrriba dos escearios.

Cantas horas pasei escoitando os teu discos longos

Aqueles círculos negros e plastificados

Que daban voltas e voltas

Sobor dun xiradiscos vello,

Con toda a finalidade didáctica posible.

Cantaba aquel Aragón abandonado,

Cantaba ao progreso necesario,

Cantaba na contra da desigualdade

E berraba, de novo, LIBERDADE.

Labordeta cumplíu a súa misióm completa

Sempre, a pesares, connosco estarás

Marchates, votarémoste de menos,

A túa forza vital, o teu xenio forte

A túa voz particular, volcán da gravedade absoluta.

Miguel   Dubois

Advertisement