DAME SOSEGO LENTO
Posted on: 09/04/2011
Pontevedra, ao 8 de abril de 2011.
Mátame de amor enteiro,
Repleto de vida amor fondo,
Froito da pasión mútua.
Arrinca de min esta fonte tremenda
De constante pesar pesado e destructivo.
Costas longas cargadas de pedras mortas,
Que maior morte que unha pedra morte e inerte.
Que maior vida que a dozura sinuosa e lenta,
Do teu espido e longo corpo fermoso.
Acudo a ti, para amarte no tempo perpétuo.
Fondamente, cun torpe e constante latexo
De corazón aberto ao teu corazón latexante,
Fonte do continuo movemento to teu corpo
E sinto a desnudez constante e perpetua
E por outra banda achegada e sinuosa.
Fálame con verbas amorosas,
Descúbreme o feitizo constante,
Paz do amor constante,
Serenidade adquiridade a traveso
Do tempo vivido.
Do amor puro e delicioso
Achégame, a el, de vagar, lento os teus tenros beizos,
Pecha os teus ollos craros de silenzo constante,
Apaga a chama da dor que queima, sen piedade,
Os doorosos sentimentos de continuo desprezo.
Non son escravo constante do teu amor vivo,
Nen ser, non sou escravo, das miñas propias verbas.
Escravízanme o sufrimento e a mentira continua,
A hipocresía que miro nas facianas perdidas,
Visionaria de pantasmas falsos atribuídos,
Por doquier, a o ser inmerecente.
Linguaxe da door que mata, de cotío,
Verbas, verbum, verbas, verbum,
Un discurso valeiro de sentimentos solidarios,
Unha mentira, sotilmente, construída,
Unha perda de tempo constante,
Un xuramento falso,
Unha mentira disfrazado de verdade absurda,
Un queixume derivado ao vento forte,
Na Cidade Falas, onde habitan os ananos mentireiros.
Asume o teu, o propio.
Non invadas o territorio alléo,
Toma o que te pertence,
Habítate na plenitude de tí mesmo.
Erguete ao Mundo Real,
Valéirate da miseria absurda,
Que tí, perverso habitante,
Creáche ti mesmo,
Pero, a pesares de todo,
Disparas balas mortíferas
Aos seres iñocentes,
Sandan os corpos mortos
Sobre a area quente
Do deserto perverso.
Unha vida rematada.
Eiquí e acolá.
Para que tan miserenta violenza,
Sexa exercitada polos
Miserentos mercearios da dor constante
Para que tantas armas vendidas,
Que beneficio pode aportar,
A arma asasiña dun violador da Paz Necesaria,
Ante a pasividade constante
E a perversión humana.
As areas desérticas,
Son un absurdo manto bermello.
Sandan as heridas mortais,
O froito da guerra perversa
No é máis que a morte continua.
Vóa pombiña branca,
Branca esperanza da humanidade.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta