Parlamento
Posted on: 25/04/2013
Pontevedra, ao 25 de Abril de 2013
Penso naqueles anos da miña pasada xuventude mesturada
de sol aceso e lúa chea e intesa, agallaso de luz nocturna dominante,
que aos meus ollos acodes polas horas perdidas e deliciosas,
coitelo luminoso da noite espida, delirante e trepidante
día a día, fonte pechada e pesada,absurdo tempo,
tempo soterrado na lembranza andada, que nunca
máis visitatarás os espazos valeiros da miña memoria intensa.
Memoria profunda por que si ou por que non,
xa non son o que eu fun daquela unha faciana xove
voz afiada e palabra contundente e precisa,
conto morto de palabras en continuo desvarío desafiante
servil ao discurso desalentador, trabrucada lingoaxe partida
de mortes indesexadas e montes furados e negros
do deshonor a a ingratitude mal merecida,
perdido no tempo negro e con a cor de chumbo sólido e constante
Pegado ao fío da tanza fina e tensa e desafiante,
anzós cravados nunha miñoca longa,
alimento do peixe prateado e vivo,
habitante pasado, deshauciado habitante
da vida, qué tempo pretérito e perdido
nos suburbios da palabra viva e perdida no esquecemento.
Arrabaldo esquencido ou morto de traballo ingrato,
incendio intenso da revolución perdida,
perderon os humildes e os poderosos
crearon falsos tronos de desonor e a miseria,
por mor da traición a plenitude da liberdade concreta.
Cantar dun pobo asoballado e abandonado.
A deriva constante do desinterese do poder establecido,
por dictaduras destructoras de liberdades secuestradas.
Cando nas rúas de Portugal cantaban,
con absoluto respecto e emoción,
a fermosa Grandola Vila Morena,
canto aberto á lus plena,
o Pobo é que máis ordea
Asamblea Nacional e Popular,
Terra da fradernidade intensa e fundada,
Semente ateigada de creto e certeza contundente,
Unha revolución de caraveis bermellos,
sen sangue derramada
de b erros intensos na fusión do día e da noite partida,
noite de pantasmas inútiles derrochadores de tristura premeditada,
e fusiles sen munición algunha, balas do valeiro indeciso e perverso.
O pobo é o que máis ordena, manda o pobo soberano
e Zeca Afonso, cantaba fidel amigo o canto da soliedaridade
da voz ceibe e guitarra viva de acordes fermosas,
tensa corda soora e vibrante,
nos escearios da liberdade conseguida.
Os fados portugueses deixaron de cantar, fonda tristura
para abrires a porta a un amor fondo,
a un fado vital cheo da intesidade amorosa.
O pobo o que cantaba, con rabia contida
as cantigas das gorxas abertas ao vento ceibo
E puxeron un caravel, no canon metálico
dun fusil afiado ergueito e abandonado,
ergueito como un bara verde de bimbio brillante.
Parece ser que no tempo actual,
perdemos a memoria achegada a libertadade
Voltaron a aqueles tempos covulsos.
O tempo metamorfoseado de ciroas e mazás
absurdas e podres, froito da desintegración
dunha mazá perdida e desesperada de frescura,
roubada e levada a un campo podre de amor,
froito do descontento e alimento perdido,
nos terreos chas as beiras das maceiras.
As palabras provocadoras e firantes
Provocaron a ira de Xosé Manuel Beiras,
batendo con forza na mesa do Presidente de Galicia.
No fondo non sabemos o que nos din
os que antes insultaban ao Presidente de Galicia
Emilio Pérez Touriño ex presidente,
Dun Governo democrático
Con Videpresidencia do Bipartido,
Anxo Quintana na Quintana dos vivos,
voceiro nacionalista, derrubado
de absuras gaiolas delirantes.
No fondo non sabemos se nos minten
noticias falsas de floteles inexistentes,
noticias de patrulleiros sen construir.
Pregunto: quen salvará os asteleiros de Ferrol?
Mais Ferrol descende o seu número de habitantes
e os seus asteleiros construen as naves do silencio.
Galicia é máis pobre e miserenta
e a piques fala a súa lingua galega,
poñendo a venda empresas da Terra
mans de compañías foraneas,
desaparecendo o tecido productivo
privatizando a base elemental,
do núcleo sanitario e facendo do Ensino
un estamento defraudado e desvalorizado,
deixando o lingua galega en lugar afastatado,
Por mor dunha política frustrante e irreverante.
Vaite á rúa traballador da fábrica desamparada,
Doados son os discursos dunha Ministra insensata,
que provoca despidos indecentes.
Horror do desemprego indesexado
e falla de estímulo nunha sociedade necesitada
e valeiro absoluto na vida de tantos traballaores/as
que pouco importa a vida das xentes sencillas,
namentras ábrese a porta fría do menosprezo
e da prepotencia absoluta. Que degradado
fica o ser humano e como os importantes
inventan unha fábrica de mentiras continuas,
de liñas tortas e solitarias liñas imprecisas
que fan calar aos paxariños cantores
de primavera intensa e penetrante
luz subervisa do desencanto vital,
que significa a vida sen traballo algún.
Que cale a fame innecesaria,
os comedores sociais
e o sistema da dor continua
que emite sons de sufriento
As doce do mediodía, e horas anteriores no da
e horas posteriores. A mentira
constante é a doctrina política existente.
a mesaxe é o signo da opacidade
a miserenta hoquedade do valeiro absoluta
e os delirios soan a vaciedade,
corazón cheo de avaricia.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta