PÓVOA de VARZIM
Posted on: 31/12/2010
Deixamos tantos acontecementos
Deste mundo neste pasado ano.
Acontecementos inesquencibles,
Feitos bárbabros e terribles
Dores de corazóns feridos,
As dores que desorentan e matan,
Creamos un absurdo económica
Rímonos de tódolos poderes políticos.
Afastamos o diñeiro necesario
Creando paradisos intocables
E corruptos.
A doenza humana repítese,
O ladrón rouba por decreto lei,
O político di o que quere decer,
Sen rigor algún, carente de respeto,
A verdade é unha discusión ilegal.
Deixamos un ano na lembranza,
Deixamos o tempo morto,
Ou para ben,
Ou para mal.
A ilusión pérdese na densa néboa
Dunha mañá de invernia fría,
E o desasosego chámame,
A esquencer o sentido da leda vida.
Factoría enteiras choran empregados
E as máquinas en on, fican valeiras
Postas en un rotundo off ou out.
E o silenzo mortífero
Da máquina parada,
Asulaga as naves do silencio frío
Do salario inexistente,
Da soidade que non da cartos Necesitados para a supervivenza vital.
Mergúllome polas Rúas
Da Póvoa de Varzím
Lugar de necemento
Da miña querida Nai,
E parezo un peixe senlleiro
Antre os seres poveiros
Que con certa lentitude
Atravesan as Rúas
Da Vila Lembranza Infanto Xuvenil
O mar dá con forza sobre
A dura barra cosistente,
E Ondas grandes de branca escuma
Atravesa o mencionado
Peirao maltratado.
Alta onda da escume
Erguete de branco vestido.
Un barco mariñeiro
De motor lento
Atravesa as augas do Porto
Poveiro. O gris do ceo
Acompaña ao gris do mar bravo.
Momumentos comtemplo,
De escritores portugueses,
Fernando Pessóa, Calafate,
Eca de Queiros, José María,
Monumentos aos mariñeiros poveiros
Combatentes da mar brava
E as súas donas estáticas
En perfecto metal verde.
Verde é toda a esperanza do mundo,
Namentras polas rúas circulan
Vehículos lentos nun día de festa.
Unha conversa leda,
Unha familia que de cando en cando,
Gosta do achegamento
Da virtude de achegarse,
Unha lembranza ao pasado vivido,
E vivir o presente
Que con forza bate
Nos nosos pensamentos interrogantes,
Namentras a incertudume
Fai de nós presuntos seres febles,
Con todo o verbo amor, completo.
As palabras serias das persoas
Máis maduras, de sabedoría Posuidores,
A beleza dunha xuventude
Emerxente, o noso futuro
Namentras miramos a Clara
Disfrutando das súas vacacións,
Nunha bicicleta chea de espezanza.
Canto camiño tes que andar,
Cantas pedaladas futuras
Farán da túa vida enteira
Estar a ben coa túa vida constante,
A xuventude, o desexo
De romper os límites,
A busca do equilibrio,
A virtude de vivir,
A ben contigo mesmo,
A beleza da paisaxe,
A paisaxe da vida que pasa,
Que bonito é vivir
Cando sentes que vives,
Porque tes que vivir,
Para vivir, fondamente.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta