LUIS MARIÑAS
Posted on: 28/12/2010
Umha filosofía abstracta de focos de automóvil aceso.
O peso da choiva galega caendo pesada sobre o parabrisas húmedo e frío
Os farois pobres acesos que levánbao de cara
Ao Centro Rexional da Televisión de Galicia
Afastado no pasdo de tódolos tempos
A creación do Programa Panorama de Galicia
Os platós televisivos reducidos a necesidade de ter e non poder.
A ley do inxenio e da creeatividade,
A improvisación constante,
O delirio dunha noticia fóra do comun
Os grandes focos calefactores dos platós,
As cámaras gravadoras da imaxe e son,
As noticias contradictorias, os despistes televisidos e intencionados,
As ordes da superioridade, o Norte que afaise Sur
O preometido e o dado, a mentira camuflada
A verdade censurada
O día vinte sete de decembro,
Deste ano, andivo a súa enteira vida vivida
Até o derradeiro palmo da súa fonda vivenza
A lus dos seus ollos craros,
Foron froito dun repentino pechamento final.
Galego enteiro, traballador da imaxen continua
Da noticiero podixioso, de voz fonda
Que camublaba a gravedade intensa
Da súa verba penetrante e pura.
Coa barba negra, mirada fixa,
Cabeza ladeada é a mirada fitaba
A cámara móvil que enfocaba
A un coruñés forte e bon
Habitante de platós de primeira e de segunda.
A verbas potentes contaban as noticias certas,
Con toda a súa forza equilibrada,
Que deixaba núa a mentira cometida.
Focos potentes de luz constante,
Entrevistador de grandes persoeiros
Da nosa hestoria comtemporanea,
Poño por caso Mijail Gorbachov.
Digo por certo Saddam Hussein,
Arbrito do combate dialético
Antre Aznar e Felipe González.
Compañeiro de Valerio Lazaroz,
Compañeiro de Carlos Carninero,
Compañeiro de Miguel Angel Aguilar,
Explendor da risa didáctica
Que ensina a rirse dun mesmo, por sorte.
Por Riazor de areas douradas,
Vóan as cinzas dun ser grande,
A Torre de Hércules,
Ergueita, coma sempre,
Dereita observa coma vóan
A gresitude das cinzas dun periodista
Nacido as Portas dun Océano constente,
Con refachos de vento forte
Na memoria dun gran periodista,
Chamado Luis Mariñas.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta