PERDIDO EN XULIA
Posted on: 25/05/2010
Non comprendo a vida enteira, sen a fror do teu soriso lene.
Non comprende as palabras acabadas que da túa boca perfecta non saian.
Non podo asistir ao nacemento dun poema de amor, se non che quero.
Non suspendo a dor constante que dame túa ausencia.
Non minto, de igoal xeito o Mundo Enteiro, cando estás a miña beira.
Parezco un escravo inútil das túas palabras de amor fondo.
Fondo é amor que tí me prende; como comprender ó Mundo Enteiro,
A túa asencia constante, como se foras unha muller inexistente?
Como tratar de calmar a túa dor constante,
Na Terrá Chá da túas longas costas espidas?
Cómo alterar o sentido da vida, como berrar "basta"!
Deixádenos vivir como amantes puros, amarrados aos nosos longos brazos.
Deíxame amosarte o froito do verbo amar,
Deíxame perderme no teu espido corpo,
Namentras os paxarinhos ceibos da mañá primaveiral,
Fan de min un sono antre os teus brazos longos.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta