NA MEMORIA DE UXÍO NOVONEYRA, GRAN POETA GALEGO, LETRAS GALEGAS 2010.

Posted by: peperrodriguez on: 16/05/2010

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Decir Nonoveyra e por as Letras Galegas

No mundo reinvicativo au na denuncia

Daquelo que resutaba o frecuente exceso.

Decir Novoneyra é leer ledicia escrita

Sobre a Terra do Caurel

Erguerse ao mundo da beleza

Natureza  pura, sosego aberto ao ceo do Caurel,

Decir Novoneyra e leer e amor ou erotismo,

Preñar o senso de amar, tan vital coma nencesario

Decir novoneyra é

Condear a guerra do Vietnam,

Ou a brutalidade das bombas asasinas

Do napalm mortífero

Queimador absoluto de seres iñocentes

Decir  Novoneyra é

Ensalzar a Terra Galega, amada terra nosa

Decir  Novoneyra

E condear á dictadura do mal e o abuso

Fonte de sufrimento e escasez total de todo

Decir Novoneyra é

E ensalzar as Terras do Courel,

Regato lento, acougo para a fonda paz,

Rechouchío  dun paxaro diminuto e fermoso

Xamáis esquencer a María Mariño,

Decir  Novoneyra é

E recitar a forza poética en tono grave e xesto solenme

Decir Novoneyra é

Buscar libros dabondo na Biblioteca Nacional de Madrid

Perdido antre numerosos autores europeos e do mundo enteiro

Decir Novoneira é

Ascender ao cumio da beleza e da creación sublime.

Decir Novoyra é:

Decir lingua fermosa vilipendiada agora, mágoa perversa e terra querida

Quer decer,fonda natureza, beleza pura, Caurel e Caurel

Castiñeiros, bidueros, verdes campos

Cumio da beleza habitada, sensación pacífica

Quietude de Parada de Moreda, armonía

Encontro con il mesmo e sosego dabondo

Na vida plácida do Caurel, Caurel e Caurel.

E decer Monforme de Lemos, Manuel María

Ou Lugo do bachalerato

E decer Antón Avilés, poesía deliciosa

Das Terras de Noia aos Cantos Araucanos

Nametras o pailote de Manoel Antonio

Surcaba os mares enteiros

De Catro a Catro, horas de garda do piloto de Rianxo

Galicia emigrante, e abandoada no fondro do esquenzo

Tí, tamén, X. L. Méndez Ferrín,

Meu querido e tenro  profesor   agarimoso,

Amigo de meu benquerido Manuel Lueiro Rey,

Manolo amigo de Arturo Cuadrado Moure,

Ambolos dous meus queridos profesores

De poesía galega, amigos,

Antón Tovar, Berdanido Graña, Manuel Cuñá Novás,

Darío Xohán Cabana, Rafael Alberti, Lorenzo Varela,

Indio Juan, todos xuntos no ano de mil novecentos

E setenta e nove, acto liderado por Manolo Lueiro,

Meu pai, meu amigo, meu escoitador paciente

Namentras a vida daqueles días eran

Fermosas curtas viaxes dende o Grove atá Cambados

Onde habitata daquela Antón Chaves,

Habitantes do Cinema o Marino, O Grove,

Cando Alberti decidiu entrar en Granada,

Pola memoria de Federico García Lorca.

Todos fomos claras testemuñas, abofé,

Que Rafael decidiu entrar na cidade máxica granadina

Decir  Ferrín é contarvos

Historias deliciosas  no Instituto vigués de Santa Irene,

E decir calor humano, cariño e humanidade

As Travesas de Vigo

Xosé Luís, coa túa fortaleza, característica e única

Deche un gran pulo ao Universo Novoneyra.

Arrabaldo do Norte fai hestoria con X. L.

Iádes todos , X. L. ao madrileño café Xixón

Fumavades pitos dabondo, cinseiro cheo, cinsa gris,

Chamineas humanas e fume espacial

Saíndo das volcánicas bocas sabias

Botafuemeiros constantes,

Enguliades cafés inacables negros

Ou cervexas carregadas do forza e ilusión.

Carlos Oroza, Bernardiño Graña,

Bautista Alvarez, Ramón Lourenzo,

Tino Grañido, Herminio Barreiro

E aquel mundo literario e reivindicativo

E vangardista, perfectos artistas galegos

Facía máis  grande e representativa

A calidade da literatura e da pintura galega,

Emerxía Galicia no eido da escritura e da pintura.

E ti Uxío, erguías o prestixio da lingua e a literatura galegas.

A túa voz potente e teu sentido reivindicativo

E teu canto de denuncia eran un altofalante potente

Que atravesaba as Terras de España

E a nosa amada Galicia, lugar lindo

E no teu tempo esquencido e pobre.

Os campos ficaron valeiros,

E os emigrantes foron habitantes foráneos

D paises afastados, para nós naqueles tempos do esquezo.

Agricultura da soidade, campos abandoadas,

Sacrificios no estranxeiro e Galicia, coma, sempre, sacrificada.

Pero a túa voz inequívoca é unha fonte de denuncia contante,

Pides pola liberdade arrincada.

                      Miguel   Dubois.

Advertisement