XUÍZ GARZÓN
Posted on: 14/04/2010
Pontevedra, ao 14 de abril de 2010
Adico, este poema ao XUÍZ GARZÓN.
Xustiza enteira non existe, migaldas dela si, xustiza parcial, a curto plazo.
Xustiza por conveniencia, ao non acatar a sentencia establecida.
Xustiza que dí: négome a cumprir ,á abriga correspondente!
Xustiza, queren como xustiza feita a medida, traxe de sastre máxico.
Eu todo fágoo ben, tí falo todo mal, din as linguas sabedoras,
Que creen saber máis que os xuices verdadeiros con sentido xusto
Non é xusto culpar ao que non ten culpa e traslada a culpa correspondente.
Non é xusto non admitir erros cometidos e negar a verdade ingrata.
Non é xusto mentir para cambiar a verdade única que só ten un camiño
Non é xusto construir teorías dadas a maquinación ou ao engano perverso.
Non é xusto dividir a unha sociedade, supostamente, xunguida polo ben común.
Non é xusto escachar a rotura do equelibrio que nos mantén sereos,
Non é xusto crear un verdade falsa, unha mentira máis antre tantas outras.
Non é xusto romper os criterios éticos que fannos respetarnos como seres humanos.
Non é xusto roubar o que non che pertence, porque non é teu.
Todo aquel que, somentes, pense en sí, pelo comportamento egoísta
Non quere aos demáis, afróntase aun próximo común.
Pola contra non se quere asemesmo, porque ambicionan o poder alléo
Que non lles pertence. Peta a envexa adsurda e o desequilibrio chama
O insulto divide, quebra as normas da convivenza para crear barullo e desconcerto
Crea reconres e xenera venganzas absurdas, enfrontamentos absurdos.
A mezquindade é un fenómeno cotía que amárganos a día enteiro.
A solidaridade é un fenómeno soterrado, algo esquencido e arcaico,
Que xurde coma fonte crara, nos intres difíciles,
Cando a xustiza tansfórmase nunha mentira continuada,
A quebra dos principios máis elementáis da humana convivencia
Xenera problemas e contradiccións, mentiras, divisións,
E tremendos absurdos xeeradores de miseria intelectual,
Dificilmente resolubles, labirintos extraños con saídas de medo.
A sociedade xunguida xeera forza absoluta
Equilibrio; xeera seguridade sociai e vida xunguida.
Vencer o día a día, o brazo con brazo, os días do almanaque,
Sigificado é rachar con todo sentimento egocéntrico.
Recoñecer as túas culpas e non culpar ao que está limpo.
Significa recoñecerte a ti mesmo, admitirte e entregarte aos demáis
Mais os deusdes estranos da política actual, feiticieros falsos e absurdos
Deixan de recoñecer as súas torpezas os seus males considerables.
As veces os deuses políticos
Aínda non saben o que é o xénero humano xusto e equilibrado.
O practicar o senso común habitual e sinxelo.
O feito de construir unha Nazón solidaria.
Mentir sobre mentir é crear
A gran mentira monumental,
O desequilibrio do Estado
A información manipulada
Da por froito un mundo irreal,
Creible para o eido fanático,
Que pon vendaxes espesos diante dos seus ollos cegos.
Recoñocer a verdade única, a que, verdadeiramente,
Existe é a labor de cada cidadán civilizado amante do mundo solidario
As verdades non avantan en paralelo, unha choca coa outra.
Verdade real existe, somentes, unha,
A outra suposta verdade
Non é máis que un desexo reprimido,
Un insulto á verdade única.
A verdade que toda unha Nazón asinou.
A creazón do disparate,
Chegou a condear ao xuíz Baltasar Garzón
O mundo disparatado medra
Namentras non se fala do delito político correspondente.
Aquel que non interesa ser falado.
E o mal vai facendo máis mal,
De sócato, Balatasar Garzón,
Defensor dos dereitos humanos
Perseguidor dos crimes de lesa humanidade,
Vese sentado na cadeira dos acusados.
De súpeto o mundo da verdadeira xustiza,
Conveirtiuese en presunto delincuente.
Que estrano resulta todo
Vivimos no mundo inverso da verdade non interesante.
Baltasar Garzón: desésoche toda ,sorte do mundo, pola xustiza verdadeira, a única existente.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta