TRISTURA AO DECIRLLE ADEUS A MERCEDES SOSA
Posted on: 05/10/2009
Pontevedra, o 5 de outubro de 2009.
TRISTURA AO DECIRLLE ADEUS A MERCEDES SOSA.
Que tristura grande cumio enteiro do meu pensamento frío,
O mar está triste e Alfonsina marchou, para sempre,
Como chorar a túa partida triste e non desexada,
Porque tiveche que escoller o mundo íntegro de Víctor Jara,
Dar tamén grazas a vida, coma o fixera Violeta Parra,
Lémbraste do mundo de Quilapayún, que dicían Basta,
Non non máis, porque se apagan as luces brillantes,
Cando nono desexas, porque vai un día marchou,
Mario Benedetti; chaman a porta aberta,
Parece que temos que entrar chamando ou sen facelo.
Coma decribir a potencia da túa voz,
O teu sorriso ledo
A participación do verdo continuo vital
A forza que impuña, chamarse Mercedes Sosa.
Arxentina enteira, Eduardo Falú e parte do mundo,
Preguntámonos porque deixáchenos orfos completos,
Da túa voz, pero nos lembraremos que todo foi
Por Grazas a vida que tanto doume.
O presente duro, por mirar que che fuches,
O pasado un val de beleza constante,
Unha Arxentina bella e suma asumida
No máis puro mundo da delicia.
Non quixeramos pensar na inhumanidade,
Dos seres que habitaron a pervensión,
Creadores dos campos horribles da dor dura.
Mercedes Sosa, e moitas máis deixaron
As amadas terras arxentinas,
Habitaron un mundo da fuxida obligada,
De que xeito querido tivemos presente,
A partida da lus, denantes, escachada,
A súa fonte continúa de lus aberta,
Cubría os escearios de mundo enteiro,
Pero igoal que Mario Benedetti,
E outros tantos seres anónimos,
Marcharon para as Illas Afastadas,
Nas que din que non existe un billete volta.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta