OLIDO A DORES

Posted by: peperrodriguez on: 27/09/2009

• En: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

OLIDO A DORES

Pontevedra, ao 27 de setembro de 2009.

Todo chega no xusto momento,

Momento doceou  dura amargura,

Cor branca ou negra.

Días     da  vida negra,

Días desesperados      con contidos   hiperbólicos.

De berros perdidos e inútiles nun ar pesado e negro.

Dias de luz, merecen  valga a pena enteira

Vivilos con toda a forza do Mundo.

Un anaco  de mal engadido a un mal completo,

Son moito máis ca perversión e   o desencanto.

Escoitei tantas testemuñas de dor pura,

Que  a miña testa ficóu  asulgada e cansada

De tanta sufrimento vivido,

Nos Mundos de Negro Perverso.

De que certo seguro e privilexiado,

Poidemos ver a saída  ó Mundo da Dor Pura.

Pura  e tantos máis foron asulagándode de veleno puro.

A vida era un quiexume constante,

Era aquel pranto roto e duro

Que parte as ialmas quentes dos seres fríos.

Tiñamos que abrir portas para, sempre.

Tiñamos que abrir as  fiestras da supervivenza

Tiñamos  que recoñecer os erros cometidos,

Tiñamos que atoparnos a nós mesmos,

Disfrutar, enteiramente, as nosas vidas enteiras.

Dime de conta que existía a luz ,xistía,

Percibín unha raiola de esperanza, Querida Pura,

E xunguime     tí  con amor e sen egoismo,

Non recobrei o tempo perdido,

Mais  recollínlí a froita freca,

Da Árbore Dura do Sufriminto.

Finou a perversiade o laio a desconsideración.

Porén habito no Mundo do Gozo Realista.

                  Miguel   Dubois.