O segundo día da semá, reunión. Abofé

Posted by: peperrodriguez on: 19/03/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 19 de marzo do 2009
 
O SEGUNDO DÍA DA SEMÁ, REUNIÓN. ABOFÉ.
 
Abrángame enteiro, na túa aperta forte,
Fuxida da soidade inmensa,
Entregáme ao teu amor constante.
E non me deixas na soidade silenciosa,
Nese extraño mundo mudo.
Mira coma o vento zóa fortamente.
Acude a miña caricia soave, lente e insolenta.
Predóame as miñas verbas inexactas,
Perdóame pola perda do dominio verbalístico,
Porén no coartocheo da semanal reunión,
As palabras retumban nos timpanos espidos,
Nas paredes cubertas de cadros absurdos,
E nas fistras cuadrangulares
Cubertas de brancas cortinas correntes.
A lus das primeiras horas dun serán desquiciado,
Dun segundo día semanal
Atrevesa a fiestra semilimpa.
O sol potente, de cando en vez,
E aínda no tempo indebido,
Amosa a súa fotaleza lumínica.
Vai calor dabondo,
Antre a potencia dos radiadores quentes,
A xuntanza comunitaria,
A calor dos nosos corpos xunguidos
Por mor da profesión posuída.
Disparidade de criterios,
Verdades e mentiras,
Mentiras e verdades.
Uns son partidarios da suma progresiva,
E outros queren restar os puntos inútiles.
O acordo inexistente pode ser algo cáseque normal.
Parés coma se ,sempre, houbera unha lei imperita,
Que todo quere saber, e mandar abofé,
E aquel que quere medrar interiormente
É rexeitado de xeito automático
Coma se for fora un can de palleiro.
É coma chegado  aun ponto determinado,
Saltarán todos os límites posibles,
E de feito altivo e perseverante
Aplícase a lei interna grupal.
O equelibrio lóxica fica escachado,
Coma se unha taza branca
De café negro fora lanzada,
Violentamnte ao chan claro,
Da quente habitación reunidora.
Era coma o rabieta dun neno caprichoso,
Estourara a xeito de mandato,
No Mundo Equilibrado,
No que os seres humanos,
Son igoales pola lei e o dereito.
Daba certa impresión concreta,
Que o egoísmo grupal,
Era a lei que imperaba,
E os dereitos elenemtáis
Dos cidadens traballadores,
Foran nada máis que inútiles normas.
 
Miguel Dubois

Advertisement