Verbalística incoherente

Posted by: peperrodriguez on: 18/04/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009
 
VERBALÍSTICA INCOHERENTE
 
Que difícil é atopar a xustiza necesaria,
Que fácil é construir a mentira,
Que é a verdade espida?
A verdade no seu máis puro sentido vital.
A cidadán absurdo vai medrando,
No mundo da infamia constante.
Será o mundo certo e real
Un sono roto que destrúe
A quietude habida?
Fustigan forte en tí,
Coma se foras un animal equino,
Que te dedicaras a gañar carreiras trucadas,
E baten, fortemente,
Sen negún pudor e dan tremendo,
Fai que o sangue pinte a pel de vermello.
Dentro de esta absurda batalla vital,
Pregúntaste onde ficaron os teus roles fundamentais.
Que papel ocupa na escada sociai.
Non minto, de certo,
Mais digo verdades reáis,
Como puños fortes,
Que golpean con toda a súa eficacia,
A superficie pooerenta da mesa do pequeno comedor.
A anguria me chama e o desasosego, tamén.
Xa non val a pena a palabra enfandada,
A verdade tan sumamente espida.
Haberá que inventar a lingoaxe especial e coqueta,
Da manipulación constante, mellor digo,
Inventado xa polos manipuladores da verdade dooroso.
Maquillaremos a nosa linguaxe cotiá,
De cursilerías adversas, de doces palabras,
Que más que doce son un cúmulo aparente e constante.
Chegará un día absurdo e tremendo,
En que invirtiranse os valores,
E crearemos unha socidade máis pendente,
Da forma absurda, decorado perfecto,
Que o noso fondo integral,
O núcleo central da nosa personalidade,
Onde os valores medran,
E as vergonzas son vinganzas desprevidas.
Como facer de nós a sociedade do equilibrio,
Como facer de nós seres carentes de perversión,
Tomando o amor puro coma expresión constante,
De nosos actos cotiáns.
Coma atopar o rumbo exacto,
Despóis de tremendo combate adverso.
Terei que erguerme sen remedio,
E atopar os meios precisos,
Para atopar de novo o camiño perdido.
A verbalística dura foi un certo real,
A tensión nerviosa un desafío constante,
A precariedade habita no mundo do valeiro absoluto.
Que deserto constante espido,
Que chan chá, como síntoma de desesperación.
Érguete compañeiro querido,
Érguete que espéranos a vitalidade vital,
O sonrriso permanente,
Ou a posta de sol perfecta e máxima,
A paz sumisa,
A literatura máxica e perfecta,
E o teu amor constante, meu doce amor,
Táu faciana fermosa,
Túa mirada bella,
Teus grosos beizos,
Quédano, aínda, meu Anxo de tenro amor,
Toda a vida para amarnos,
Nun lugar fermoso e senlleiro,
Afastados de absurdas verbalísticas
E combates dialécticos carentes de algún senso lóxico,
Anque dubida que a lóxica é unha filosofía practicable,
Nos tempos que corren de gran desconcerto habitual.
 
Miguel Dubois

Advertisement