Caderno de apuntes de PepeR

OS TEUS OLLOS SON DÚAS LÚAS ACESAS

Pontevededra, ao 19 de Outubro de 2014Os

Os teus ollos abertos

eran dúas lúas relucentes.

Calmas o noite pecha

alumeas os espazos escuros.

Teño que mirarte a tí,

sempre, a tí mirándoche,

enches o valeiro

a nada proposta.

Á túa mirada acudo

para vencer o medo.

Quixera chegar ao ceu

da lúa chea, e non pensar

en nada menos na belleza

dos teus ollos enteiros,

que asulagan a tebra e a dor.

As lúas dos teus ollos

están acesas.a lo menos,

por esta noite de Outubro.

Miro os escuros neboeiros

que van camiñando

polo ceu nouturno.

Pouco son sen as luces

dos teus ollos abertos

porque son dúas

lúas acesas.

Miguel Dubois

A DOR QUE MATA.

Atlántico, Norte de Travesía, ao 1 de Outubro de 2014

            Vento,

            insúflame

           esta vela branca

           Para chegar

           a Porto Lindo

O Mundo parece que loita polo

comezo do descontento pesado e perverso,

absurdamente e contradictoriamente,

na súa propia contra, no seu decrecemento

e achicamento constante do grande ao pequeno,

baixada de temperatura ao mínimo establecido

do que moito foi nada é

é sementando  de dúbidas

e interrogantes crecentes

sendo o sentido da verdade decomisada,

camisa rota do corpo espido e dorido,

carne permanente que me acompaña

da mañá á noite, día tras día,

un feito incuestionable de razón inversa

o froito do mal  podre e ireverente

A verdade, para quen? Para quen

o froito das mentiras maquiavélicas?

Para quen as palabras prometidas

os absurdos destinos da miseria?

Unha dúbida permanente

que asulaga as verdades esquencidas.

A sumisión é un feito evidente

a perda da democracia verdadeira

a invención de leises absurdas

e a discordia o discurso cotiá.

Polas testas dos seres humanos

constantes suxeitos, carentes

de amor con xeito de empatía

froito do abuso constante,

van voando as mentes prepotentes,

coma avións de frío ferro.

O mesmo discurso maldito

que vai facendo da vida

unha maneira de ser improcedente.

A vida engañosa e mintireira

que ao traveso da palabra egaño

vaise filtrando polos buratos

do muicrófonos negros

A vida fíxose dura, extrema

e a certitude

é un teorema inútil.

Os traballos desapareceron,

os bancos insuflaron

o importante capital

e os días enteiros

fixéronse incomprensibles

e inuaditos. Pechan de aquí

e pechan de acolá

pero non saimos

do silencioso soto

escuro e sinistro.

As leises absurdas

debilitan  aos máis febles

aos seres máis sensibles

ao tremendo dor que provoca

a carencia da felicidade,

e me sinto tan só e desvalido

que o meu corazón está

espido de esperanza.

Escuro camiño torto,

non se sinte á dor

que sinte o amigo

que nada ten,

non sabemos pornos

no lugar seu,

no seu doroso sentir

polo noso egoísmo propio

e pola a nosa doctrina

do  egocentrimo estrafalario

pero o número de ricos

medra ao ritmo trepidante,

inxustiza consentida

dunha economía prepotente.

Medran as necesidades

do necesitado

que non ten salario

ao fin de cada mes.

Longos días perdidos

sen nada que facer,

valeiras fiestras

do desamor e o desengano

Din que a culpable

é un Dona, chamada Crisis,

unha política neoliberal,

perfectamente estructurada

e consentida,

que vai arrincando os traballos

das crases máis populares,

e xerando un clima inxusto

que remata coa esperanza.

Unha obsesión constante

coa privatización

da Sanidade e do Ensino.

Feito aberto

a unha deshumanización

que medra, tódolos días

un cacho máis.

Un discurso político

valeiro e inefectivo.

A ineficacia política

é un feito aberto

ao pasar da vida

sen pena nen gloria.

Todos e todas

traballan na chamada

Empresa da Corrupción,

Máxima e Suprema.

Miguel   Dubois.

Atlántico   de  Ría, ao 16 de Setembro.

Setembro comeza

a abrir as portas

dun Outono próximo.

e cairan a chan chá

as follas mortas,

comenzo da morte

das follas

cun día tiveron vida.

A DERRADEIRA  MARCHA  INÚTIL.

Foise o vento do teu

alento

lento,

abafantes, sutil

e quente.

Foise a presenza

da túa vida

innata,

crítica

e responsable.

Vaise o que non

voltará.

Vento

ou

alento

ou

desalento.

Esgotache,

sen querelo,

as luces

do mencer inútil,

Inútiles foron

as miñas verbas

inútiles,

inútiles foron

os meus camarades inútiles

útiles foron

as derradeiras verbas

as derradeiras

verbas

contigo

e conmigo.

Conmigo

vou esgotado

o meu tempo existente

lendo os versos

de Pablo Neruda,

secuestrado

nas olvidadas bibliotecas.

Bibliotecas dormidas

libros esquencidos.

versos abandonados.

Abandonaches,

esta Illa Insumisa

de Conciencia Plena,

onde non existen

as partes que guíen

aos coartos da dor

da derradeira viaxe.

Mireinos ao fin

dun camiño inútil.

Miguel   Dubois.

EL CRIMEN EN PALESTINA

La mañana entera, se va

callendo sobre si misma,

pedazo a trozo,

trozo con trozo partido y roto.

El ladrillo se rompió

a la altura del mediodía,

cuando se oyeron

las doce campanadas justas,

la mañana entera

va derrumbándose

sin tedio lento

y sin sosiego alguno.

Las horas enteras y difusas

se hicieron edificios derruídos,

las armas mortíferas y asesinas

mataron a las criaturas inocentes.

Las hojas verdes de los olivos

del Monte de Los Olivos,

lloraron la amargura  constante

de la sangre roja

Un ejército poderosamente, armado,

aniquilaba a un pueblo perseguido,

carente de armas sofisticadas

privado del derecho a vivir con dignidad.

Una indiferencia sospechosa

volaban por las cabezas poderosas.

No quedaba nada, ni el futuro humano,

el hecho de destruir o asesinar sin piedad

y con brutal violencia tremenda

dada una  fuerza delirante

a los reyes del crimen y la miseria.

Jugar significaba un juego mortífero.

Los soldados violentaban

el antiguo campo de paz robada

y la paz se hizo guerra brutal.

Y se hizo de noche a pleno día.

Enormes columnas de humo perdido

ganaban  altura más allá

de los violentados edificios.

El odio vivo y punzante

se generaba en contra

de los generadores de la muerte.

Gaza de la muertes inocentes,

olivo verde de la sangre roja

gazatíes asesinados

por las tremendas armas letales,

dejando el paisaje perdido

como un campo de habitantes muertos.

Que tremendo horror llama

al pueblo de Palestina

esa tierra castigada

por un abuso constante

de poderío y armamento.

Miguel  Dubois.

Pontevedra, al 23 de marzo de 2014.

PRESIDENTE, ADOLFO SUÁREZ.

Hoy te fuiste Presidente Adolfo Suárez,

a las quince y tres minutos de este

domingo de la vida. Día, veinte tres

de marzo del año de dos mil catorce.

Cesó la terminal agonía, quebró

la vida intensa y surgíó

la abstracción de la muerte sobrevenida

y afloraron los doloros  y sentimientos.

los recuerdos pasados, adentrándote

en el inmenso campo de la memoria activa,

teorema de un pasado perdido,

concreto y objetivo, aquello que

no podemos olvidar, pasado revivido

con intensidad y cierta nostalgia.

Te muestro, con humildad,

mi respecto, dado que fuiste

el Primer Presidente que inauguró

la democracia de este País,

después de mi nacimiento.

Ahora, con indiferencia y superioridad,

nos castigan ,constantemente,

con una crisis inmerecida,

o una democracia trastornada

que dobla la necesidad

de los hijos de la carencia,

y premia a los poderosos financieros,

hacedores de múltiples chanchullos,

que desmoronan los Derechos Humanos

y la Constitución Española.

La necesidad es sinónimo de carencia

sentimental y constante quita,

pero nada ponen para ayudar

al que se muere de pena,

tirado en la Calle del Olvido.

Te marchas con la historia hermosa

de la apertura democrática

y abriste el camino de la pluralidad.

Recuerdo, hace mucho,

aquel verano grovense

en el que te marchaste a veranear

a O Grove a una mansión

abierta al Oceáno Atlántico,

llamada  la Atlántida.

Revolucionaste la supuesta tranquiliadad

de aquel lugar hermoso que habitaste

con puertas a la luz oceánica e intensa,

planicie marina, oceáno abierto y luminoso.

La Isla de Ons en frente, Faro de la Luz nocturna.

Land  Rovers grises con hombres grises

de las Fuerzas de Orden Público

aquellas tremendas F. O. P.

rodeaban el lujoso chalet,

mansíon de un conocido lugareño,

hacedor de negras carreteras

y constructor de esperanzas fallidas.

Presidente fuiste parte de nuestra

historia vivida, entre el puente alegre

de la transición de la dictadura,

a la democracia palpable.

Recuerdo tu sonrisa plena,

tu cara alegre y la soledad absoluta,

la traición de la Unión del Centro Democrático

o la aventura del Centro Democrática y Social.

Pero te dejaron muy sólo y apartado

perdiste a tu mujer amada,

perdiste a tu propia hija,

sin saber su propia identidad,

tu enfermedad tremenda,

desnudaba tu cabeza de recuerdos,

entregado a la vida por hecho

de vivir sin saber tu propia identidad,

perdiste el rumbo del tiempo

y te subiste al olvido propio

a pesar del goce ajeno,

por desgracia, Presidente,

que difícil resulta el arte política

hacer política igualitaria

y favorecer al más necesitado.

No hay quien pare al desbocado

caballo de Atila, la solidaridad

es una palabra existente,

que no se practica por necesidad.

y constante ayuda al necesitado

Presidente, cuantos no saben

lo que es carencia o necesidad absoluta,

Valiente Presidente de aquel veinte y tres de febrero

de mil novecientos ochenta y uno

cuando Tejero quiso apropiarse

de los representantes

de la Soberanía Popular,

tiros dispara el condenado.

Santiago Carrillo,

permanece sentado en su escaño

Suarez y Gutierrez Mellado

se enfrentan al loco enfurecido

hijo de la ira, irreverente, torpe

y hacedor de miedos intensos

cundió el pánico para  hacer

lugares tranquilos en las salas de miedo impuesto.

La tarde se hizo noche negra y casi perpetrua

y en la noche obscura

marcharon los despedidos.

Un Rey joven  y seguro del triunfo a los traidores,

de la joven Democracia, impoene el orden

a traves de los televisores de hogares y bares.

Replegaron los blindados de Miláns del Bosch.

Paso el tiempo sobre el tiempo

el día sobre el día y las horas

despidieron al joven Presidente.

Su soledad política se hizo insoportable.

Presentó su dimisión antes los ciudadanos

de aquella España plural, recién estrenada

en el campo de las libertades

y boló como las palomas blancas.

Miguel   Dubois.

Atlántico Norte, 17 de marzo de 2014

ROTURA DE AMOR

Moreas de tempo asumido

sucumbido á beira dos camiños,

camiños triñados da vida sostida

sostén dun tempo perdido,

soliloquio absurdo da palabra feita,

dicir e decir e calarse como

o frío silencio dunha mañá fría.

A vida derrubase, cómo,

unha falsa muralla do soños partidos.

Partíu dos cumios dos piñeiros outos

e caiu partiu as azas ceibes,

e o senso do equilibrio conseguido,

o desequilibrio era unha conducta normal:

unha conducta de voraces alimañas

O ser humano fíxose un ser desequilibrado

o estourador común dos seus semellantes

a pólvora acesa que parte,

o equilibrio perfecto

a pólvora que desequilibra as primaveiras.

Miguel  Dubois

Atlántico Sur ao 11 de marzo de 2014

DEZ ANOS VAN DAQUEL ONCE M

A maldade indesexada

O deixar sen vida

Aos viaxeiros dun tren de cercanías

Camiño dun fin malquerido.

Sentimentos de dor e da máis absoluta

Impotancia tremenda de pólvora activada

Ou trilita mortal. A dor expándese

Polas bocas encendidas

Da rabia incontida.

A vida nada é despóis.

Dun estourido brutal e asasiño.

Ficar morto e paralizado

Coma unha pedra máis fría

da parede máis ancha,

Brutal e gris da dor expresa,

En laios constantes,

De expresións tristes.

Unha sega a vida constante.

Un canto cantado con dor dura

E asombro pola atrocidade ,

Cometida, namentras.

Choran laios fondos

Que pérdense no teito indefinido

Do tren asulagado de miseria.

Déronlles camiño de vida

Mais sen nengunha volta posible.

O poder destructor fíxose

O amo de tanta dor incontida.

Hoxe van dez anos daquel acto brutal,

Que aquela mañá colleron

O tren asasino, o tren maldito,

Carregado de pena e dor.

Dunha maneira brutal.

Arrincáonlle a vida enteira,

Toda as súas vidas de prantos

E sorrisos esquencidos,

Todo fica confuso, quizaves distante

Pero moi doroso, porque eles e elas

Marcharon rumbo ao camiño final,

Sen chegar ao destino desexado.

Somentes fican os cirios brancos

Esbarando polas meixelas

Das frías feridas brancas

Do xeo frío e duro.

Miguel  Dubois

Pontevedra, ao 7 de Decembro de 2013.

NELSON  MANDELA.

Pontevedra, ao 7 de Decembro de 2013.

NELSON  MANDELA.

Todo remata e algo queda,

a súa maneira de estar no Mundo

a súa ansia de xustiza permanente.

Enfrontarse con suprema valentía

a represión brutal aos disparos asasinos,

aos brutais paus a dor constante

ao apartamento da raza negra,

da poboación branca; a baixeza dos homes

represores naquela masa negra e uniforme,

a cor brámellas do sangue derramado.

Escapar das autoridades represores

e facer  da vida un inferno de persecución.

Loitar polos negros sudafricanos.

Castigado a pasar vinte sete anos de reclusión,

simular unha falsa escapatoria en Robben Island,

para rematar con Madiba.

Soubo Mandela, salvar todos os obstáculos

da súa vida complicada, chea de constantes

persecucións. Soubo defenderse el mis mo

como o seu avogado propio.

Foi un exemplo completo para toda a humanidade,

procurando a xuntanza social de razas diferentes

e soterrando os resentimento  e o odio

que podería malograr seu sono dourado.

Todos os grandes persoeiros imprescindibles

van desaparecendo, enchéndonos

dunha fonda tristura; de cando vez,

emerxerá con forza poderosa

a súa marabilloso figura sorrinte

e chea de vida. Sempre teremos

un anaco de tempo gañado

lembrándonos de Nelson Mandela.

Descansa en paz, Madiba.

Miguel   Dubois.

Pontevedra, ao 28 de Outubro de 2013.

                   PORTO é un gran  presente

                   caído  doo  ceu aberto.

                   Durme o Río Douro

                   nas súas augas quedas.

                   Porto lindo

                  na súa diversa aquitectura.

                  Porto é un gran monumento

                  a beleza constante.

                                M.D.

PORTO en GATO VADÍO  con 15 M.

Un acto instantáneo, zas,
cá seque reflexo chegando
a un automatismo corrente,
fixo que xirara rápida
a chave negra e prateada,
fondo de barullo  existente,
bruar dun potente motor roncón,
taller mecánico,, arranca:
buxías brancas con chispa azul,
vielas, cilindros e pistóns,
tubos comunicantes dispersos
ríos de combustible diverso
e todo sincronizado, a xeito
para  que o xeneroso
motor aceso e preparado,
puxérase de contado,
en perfecto funcionamento,
namentres o combustible
líquido, antigo fósil  de alto prezo,
que a vida nos amarga de coito,
alimentaba, constantemente,
o seu funcionamento dinámico
é un conxunto
armónico e combinado,
fixo que me puxera
en función activa  con cara
maquinaria fabricada
polo home e muller,
máquina veloz  e perfecta,
cadeas de montaxe continuo,
home ou muller robotizados
e ser humano parado
por imperativo legal,
que agora despiden, libremente,
do seu posto de traballo imprescindible,
Automóbiles invendibles,
fonte do seu pan cotiá roubado,
a maquina preparada
e  unha longa serpente
negra e longa de ida e volta,
de esquerdas longas
e tortas dereitas .
Poucos vehículos circulaban, daquela,
polos longos espazos
comunicadores e comunicantes.
As agullas vermellas
indicaban
unha velocidade respetable,
o que facía que a miña
atención non se dispersara,
na paisaxe fermosa
con casas bonitas,
peculiares igrexas
vestidas de branco
pensamentos discordan des
da vida pura e dura,
que me apartaran
do centro da atención debida
Namentres escoitaba
aos canta autores da órbita catalá,
ao traveso dun pequeno
aparellos de música incrustado,
preto do cadro
de mandos do vehículo azul.
Grandes canta autores,
falo de cancións e música
dos pola beleza
dos seus cantos ateigaban

o habitáculo do vehículo,
nin grande nin pequecho,
nin caro nin barato,
unha máquina utilitaria
cunha estrutura forte
e debidamente deseñada
con rodas negras
a modo
de pes circulares
círculos negros
de forte caucho
Debo falar de Lluis Llach,
de Joan Manuel Serrat
e de María del Mar Bonet,
descendentes
de sabedoría
de Salvador  Espríu,
Joan Salvar Papassei,
Carles Riva.
Cantou Al vent,
en aquel Madrid,
afastado no tempo.
Pensei
naquel Raimón que coa
súas perfectas armas
de potente voz
e guitarra espida.
Atento miro á grande
serpente negra.
Vou avantando
de forma decisiva
e sen darme de conta,
deixei atrás á Area de Servizo
de Barcelos,
e lémbrome das ferías eternas
das Terras dos Galos vermellos
polícromos e negros  intensos
con crestes vermellas
de Barcelos.
Vila do Conde 
significan
lembranzas da nenez
cando iamos alí ,
mercar porcelana branca e azul,
branca o polícroma,
coa mía Tía Branca,
e a miña querida Mae.
Nuns segundos a vida retrocede,
e a lembranza
é unha vela branca que se ascende
e en cendo  pasado perdido
no tempo dos tempos.
Chego ao Porto,
xa diluído
na miña memoria de neno,
cando  ía co meu Tío Joao,
pola estrada nacional
nun pequeno BMW,
eu sentado á rente do meu tío.
Admiro a beleza diversa,
a arquitectura antiga
moderna e contemporánea.
O aspecto visual
da paisaxe concedida
e aló no fondo no máis baixo ser pentea,
un fermoso Río Douro tranquilo
que durme no sosego quedo  e tranquilo,
das súas augas quedas.
Barcas fermosas
a modo de  góndolas venecianas,
están amarradas
a un mundo tranquilo y sosegado.
Unha vez cruzada unha ponte
de nome indefinido,
para este que escribe, agora,
para min, turista ocasional,
vou camiño de Gaia.
Un saín fin  de diferentes direccións
e de serpentes negras,
me levan á Ponte do Infante.
Miro as fermosas casas multicolores,
a beiriña do Río Douro,
pequena casas moradas,
da xente homilde
que quizá ves habiten
o espazo
necesario para vivir,
có elemental  e necesario.
Pronto comézanse
a abrírseme os ollos moito
e asolagar,
de constante beleza as miñas
órbitas circulares moi  abertas
cun fondo azul ,
no centro de si mesmo,
aos diferentes
tipos de arquitectura.
As casas rebozadas
de constante beleza brillante
e polícroma
e as cores diferentes son  cor vivinte,
das súas fachadas
de ventanas grandes
e apertura de porta
do boas dimensións
a excepción
das casas pequenas
de fiestras pequenas
e a roupa pendurada
en fíos extensos e rectilíneos,
de materias alcanzable,
ao pesos grandes,
a secar  esa auga
que a fai máis pesada.
A roupa que deixase
levar pola liberdade
dun vento que eleva
o peso da roupa pendurada
e có vento érguense,
os diferentes prendas  de  vestir
eu diferentes materias
froito do eido téxtil,
de vestir e outras telas diferentes.
desde azulexos
castaños, amarelos ou azuis.
As casas amosan
os seu be llos vestidos.
As prazas fermosas
onde a xente fala cós demais
e vive  cós demais
de palabra acesas,
comentando a vida allea,
as miserias propias
e as dores
dos outros.
Veciños achegados
e brazos motivan tes,
que convidan á conversa viva,
conversa constante,
de asuntos sen importancia.
Un diario hablado
de mañá ou de serán
a vida segue.
e axitan e as linguas,
soben e baixan construíndo
comentarios
absurdos e importantes.
Conversan confidencias
ou noticias constantes
nun fermoso idioma portugués.
Atraveso a Avenida dos Liberta dores,
admirado pola beleza visible
e intacto
no Diario da palabra,
a Teoría da Communicación
e constante. As mulleres lugareñas
murmuran unha linguaxe disonante.
Métome no fondo Terra escura,
por un túnel fondo e negro
onde a luz cá seque non habita
xiro a dereita e xa estou
na Rúa do Rosario,
fixándome en casas diferentes
e numerosas
beira rúas pares e impares.
Un catei grande e de fondo amarelo
anuncia, Residencial Lusitana,
lugar que me acolle.
Doume a presentar
na recepción do Lusitana.
Todo fica en perfecta orde,
e me despido cun ata logo
seguro e contundente.
Dou un paseo lento
pola Rúa do Rosario
mais o rosario carece
ce contas mais ten números
dabondo. Un longa rúa
con casas de fermosos azulexos,
algunhas delas desertas
e outras habitadas polo esquezo
ou por una necesidade obrigada.
Non miro o local
do Gato Vadío,
aquel bonito lugar
onde a tenrura é doado.
No Gato Vadío,
podes escoitar poemas galegos,
ou a un portugués
cantando o Himno Galego,
ou escoitar a homes e mulleres
do Movemento 15 M,
afirmando que eles poden
ser unha ilusión futurista,
cunha filosofía xusta,
chea de esperanza e libertaria.
Unha exposición clara e concisa,
tomando a asemblea como base
e ramificando os que faceres diversos,
e distintas cores, como colectivos socias
diferentes, necesarios pero imprescindibles.
Unha marea branca para a Sanidade.
Unha marea verde para o Ensino,
e tantas cores diferentes
unha esperanza máis
a non permitir a inxustiza
ou a falla de liberdade.
O Gato Vadío,
a súa xente
e o seu público
permanece atento
a explicación de homes e mulleres
esperanzados que non pechan
a boca libertaria.
E a esperan reza ábrese,
coas palabras
dos compoñentes
do Movemento 15  M.
Pota do Sol de Madrid:
campamento completo urbano.
O 15 M, tomou a plaza.
Celébranse asembleas
ateigadas de verdade e coherencia,
e os espectadores curiosos,
espían o ambiente da Porto do Sol,
aquel lugar no que  no fin de ano,
madrileños e foráneos despiden
o ano rematado, cada ano vivido.
Adeus tempo e adeus parte de vida,
O Gato Vadío non se durme,
pero escoita constan mente,
Ábrese unha nova esperanza.
Una nova porta a liberdade
e queda inaugurada
neste  pequeno e agarimoso local,
onde falamos de liberdade continua.
O aplauso ben merecido
a complicidade existente,
o rematar un acto fermoso
cunha grande esperanza aberta.
                                                Miguel Dubois.

A XUSTIZA EDUCATIVA

A vida non é a metade dunha verdade,

A verdade debe ser compartida

na Comunidade completa, para mellorar

os aspectos ocultos das leises marxinatorias.

Non poderás usar as Universidades

cómo armas de coñecento perpetuo,

por falla de fondos necesarios.

Crearán o sector marxinal

dunha sociedade inxusta

no que ser rico será un privilexio único.

namentras o idioma galego

ficará gardado en libros pechados.

O xusto o senso democrático da vida

será unha constante imediata,

se non actuamos no momento preciso.

Os valores democráticos

o valor da xustiza pertinente

debe permanecer antre os nosos

valores vitais. Que maior erro

que a falla de información

coma se ren sucedera,

namentras o sistema Educativo Público

vai morrendo por mor dunha

política sectaria, que vai facendo

máis pobres aos necesitados.

Toda alianza có neo liberlismo

e o comenzo da nosa sentenza de morte.

Que maior gratitude que xudar

a aquel que o necesitado

e loitar pola iguldade

no sistema educativo.

Miguel  Dubois.