Berta
Posted on: 26/08/2015
Pontevedra, ao 23 de Agosto de 2015
Ledicia por unha aperta a Berta.
Unha promesa imcumprida
era coma un sono rompido,
Ou un vidro partido
tirado nun chan perdido
dun pais estranxeiro,
e imposto no cadro central
dunha fiestra vella
e abandonada chea de pó
con teas de araña densas e moi grises.
Coma ese vidro arrancado do tempo,
no campo da memoria non moi afastada
Namentras, avanta Agosto, agora,
Con menos exposición soar potente
A timided solar era un feito cotiá
e un verán que, aínda,
vive por su propio poder poderoso,
vai pechando os seus derradeiros
días cheos de vida aberta a lus intensa,
ao mundo vivido no mes de Xullo,
pasado na Costa Sur Oeste de Inglaterra,
no Condado de Devon
con Capital na vila de Exeter.
Nun fermoso paisaxe marítimo,
eu vivía, quero decir en Tourquay,
pertiño de Flanckand Road,
unha vez pasado Torre Abbey,
un Castelo fermoso, cargado
de lembranzas e historia,
pertecentes ao mundo histórico.
Campos verdes e extensos campos,
ao seu arredor, campos deportivos
diversos de golf, de rugby
Ou de beisball.
Alá ficou aquel máxico
mes de Xullo, cando
aterramos no aeroporto
de Gatwick con a cara leda
e esperando o que non
sabiamos de certo.
Todo soaba
A fins imcumpridos
namentras preguntábaste
con quen eu vivirei,
e onde estará ese lugar
Chamado Tourquay.
Cheguei eu, na vosa compaña,
De xeito indiferente,
subíndome á van bermella
Na que Dareel me villera buscar.
Ao fin da viaxe longa
Con procedencia londinense
e catro horas de longa viaxe.
Máis os días pasaban,
bulindo, as clases cheas e pequenas,
con alumos de diferentes países
árabes, alemáns, austriacos
turcos, franceses ou italianos.
A mestura de nacionalidades
diversas as cores das peles
escuras, castañas ou moi branquiñas
e a forza e poder dunha xuventude
poderosa, que serán o noso futuro.
E comecei a apreciar con agarimo
a pluralidade e aquela toda
mestura de razas e culturas,
próximo futuro que preparábase,
e me afundín na inmensa emoción
ao escoitar a canción que Sancho
cantara có seu amigo.
Atónito fiquei cando Kewin
recitou o poema de
Federico García Lorca,
con propio acento inglés,
nun mundo complexo.
A paisaxe amable
e os lugares fermosos
e o mar aberto
ao Oceáno Atlántico,
puiden albiscar a beleza
dos barcos navegando a vela,
os paseos marítimos
nun amable ferryboat
que até nos levóu
a Dartmouth, na fronte
Kingswell e o tren de vapor
negro e fumeante e decorados
dourados sobre un fondo
negro e intenso
levávache aos tempos pasados.
Cruzando o río ancho
un pequeno carcarrier,
en Dartmouth, atravesaba,
os diversos coches e pasaxeiros
de banda a banda,
de xeito continuado.
A unha sesión fotográfica
dunha boda moi inglesa
ssistimos curiosos e confidentes.
Puiden sentir un verán diferente,
que era potente e luminoso,
con campos extremadamente verdes,
e ollar o fermoso Cokington,
namentras un pianista
tocaba o seu grande instrumento,
para enfeitizar o ar tenro e dubidativo.
Puiden mirar diferentes cidades
en Cardiff, abracei
con toda a miña forza
A Berta; sentín a necesidade
de apretala con a forza intensa
ao saber que seu mozo
era xa, por sorte e ledicia
e traballo constante,
Profesor de Música,
e funcionario docente
da Xunta de Galicia.
Había motivo dabondo
para facer de dous minutos
unha explosión de ledicia.
Todo era a forza da ledicia
Que se xuntaba
nunha aperta fermosa
por haber obtido o resultado
desexado para un músico
de poderosa tuba relucente.
Foi cando me din de conta
que a ledicia allea
significaba a ledicia semellante
a miña a que eu espresaba
no meu sentimento contento.
Puiden darme de conta
que onde nós hai espazo
para compartir a ledicia
o sorriso aberto e efusivo
e a linguaxe do sorriso sinceiro
ou, coma vós dixe
unha aperta sentida
na mesma Capital de Gales,
chea de estranxeiros diferentes
e estudantes diversos
de diferentes idades.
Un abano amplo para
ampliar o coñecemento
da lingua inglesa
e coñecer lugares
diferentes, curiosos
e entrar nos Pubs
e calmar a nosa intensa sede
ou visitar os toilets
por imperativo legal
ou urxencia máxima
Lémbrome, no meu coarto,
onde eu habitaba, conmigo mesmo
ausente, de todos actos caseiros
asístía a seis da tarde
a un espectáculo diario e fermoso:
os días soeados, abertos e tan luminosos,
era cando o potente astro
atravesaba os cristais
do meu coarto e comezaba
a deitarse coa súa desmesurada
forza e intensidade. A súa fermosura
afundía o meu cuarto de luz fonda
e facía a estancia un lugar cheo de luz.
Eran intres tranquilos e quedos
nos que eu me atopaba conmigo mesmo
e coa forza da luz solar intensa
e escoitando atentamente a BBC
Todo Tourquay e Peihgton
eran unha mestura de sensacións diferentes,
dende a viaxe naqueles fermosos buses
para o meu particular gusto singular,
até a confluencia de cultures varias.
Polo medio do centro urban de Peignton,
coa peculiaridade das súas construccións
e as igrexas tan diferentes ás nosas
e a maioría cun pico moi pronunciado
algunhas delas de cores escuras
Ondes os meniños cantaban
no coro coma poidemos observar
Naquel Totnes fermoso
con aquela custa pronunciada
que un arco cruzaba,
de un extremo a outro,
a lonxitude da rúa estreita
Perdímonos polas pedras
do chan de Totnes
nunha tarde soleada
de intenso verán de Xullo,
pero estabamos todos xuntos,
decubrindo lugares fermosos.
O sentido humano era xeneroso
e o feito de compartir
lugares e acontementos
facía de nós persoas dadas
a extensas risas e pequenos
acontecementos que erguiános
o ánimo e as ganas de vivir.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta