Rotura de amor
Posted on: 17/03/2014
Atlántico Norte, 17 de marzo de 2014
ROTURA DE AMOR
Moreas de tempo asumido
sucumbido á beira dos camiños,
camiños triñados da vida sostida
sostén dun tempo perdido,
soliloquio absurdo da palabra feita,
dicir e decir e calarse como
o frío silencio dunha mañá fría.
A vida derrubase, cómo,
unha falsa muralla do soños partidos.
Partíu dos cumios dos piñeiros outos
e caiu partiu as azas ceibes,
e o senso do equilibrio conseguido,
o desequilibrio era unha conducta normal:
unha conducta de voraces alimañas
O ser humano fíxose un ser desequilibrado
o estourador común dos seus semellantes
a pólvora acesa que parte,
o equilibrio perfecto
a pólvora que desequilibra as primaveiras.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta