Trens e morte
Posted on: 25/07/2013
Pontevedra, ao 25 de Xulio de 2013
TRENS E MORTE.
A tristura engadida, mal agasallo me chama
aos acontecementos inesperados,
tremedos e fatídicos, ollar triste
e desesperado,
o mirar a nosa total impotencia
ante os feitos indesexados,
que escachan os amores desexados,
que a vida de cotío, ofrécenos.
O pranto irremedible a dor dorosa,
por aqueles que abandonaron
por accidente expantoso,
a súa vida enteira nun serán mortífero,
víspera do 25 de xulio de 2013.
O Apóstolo, sanda bágoas de sangue
vermella e espesa,
e fican suspendidos tódolos actos
e conmeracións por mor
da Patria Galega.
Compostela é, sen dúbida,
a Negra Sombra de Rosalía de Castro,
namentras os piñeiros choran bágoas verdes,
Bater de ferros asasinos,
pervetida rotura de cristais partidos,
xemidos intensos e prantos agónicos,
mortos perdidos e vivos mutilados.
Queixumes fondos e medo,
un medo intenso a transpasar
ao mundo valeiro, á perdida completa.
Non podo ocultar a miña fonda tristura
e amoso a miña enteira soliedaridade
aos familiares condenados,
a maís fonda de tódolas las tristuras,
e aos seus queridos amigos e amigas,
que non deixan de chorar, constamente,
polos seres queridos e amados,
que lles foron arrebatados,
antre ferros asesinos
e tremendos berros desesperados.
Agora a vida, non ten, demasiado,
senso, ante unha anguria penetrante,
que deixa impotente
a calquera ser humano.
Finaron para a perpetuidade
deixando a dor repartida
para os seus seres máis queridos.
Descansade, por, sempre,
No sosego da paz ilimitada.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta