Senlleiro en balea

Posted by: peperrodriguez on: 07/06/2013

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao  7  de Xuño de 2013.

                  SENLLEIRO EN BALEA.
Por veces, voume vistindo de vento forte
e atravesoó ar  fondo en plena liberdade,
coma un paxaro fermoso e liberado,
dunha gaiola constante e inútil.

Liberta, libertatis, verita veritatis.
Vou mirando as brancas ondas mareiras,

furioso espéctalo en continuo movemento,
ascenso e descenso continúo,
esa escume prodixiosa, vestida de neve branca,

namentras o mascato negro non se move,

da dura pedra de Con  de Afora.
Escoito o son do vento  en Balea,
Balea dos meus intres  de mozo vibrante,
de ledica fonda, mocidade perdida no tempo pasado
que peta na memoria, vida intensidade  de vida,
dos tempos mortos. En Balea  eu vivín, de certo,
co meu can, chamado Rons,
un fermoso pastor alemán
grande e astuto de afiado ouvido,
de fermosa mirada interrogante,
gardián da noite pecha e o día aberto,
antre libros diversos ou libros senlleiros,
de Federico García Lorca, Miguel Hernández
de Rafael Alberti, Pablo Neruda,
Xosé Luis Méndez Ferrin
e Manuel Lueiro Rey,
poño por caso, literario a modo de exemplo.
Vivíu Manolo Lueiro no  Grove entrañable,
no que agora descansa tranquilo  e sosegado,
onde o tempo non existe, Illa do Destempo,
meu querido amigo poeta e narrador.

Título dun libro de Manolo

Foi: Non debáin medrar!

Ou Escolma Ferida, pollo por caso.

Súa dona Maruja, a quen quixen dabondo,

Tiña un comercio moi acristalado,

que daba a beira rúa, debaixo da Torre

e pertiño ao cruce onde os Municipales,

que dirixían os vehículos por direccións diferentes.
Cantas veces mireino no Bar Isolino,

Meu benquerido Isolino, tes todo o meu  aprezo

déchenos moito agarimo e  agasalláchenos

con moitos sorrisos deliciosos,
ou no Bar Lusán cun quinto de cerveza
na súa man grande e poderosa.

Zoaba con forza o vento intenso
na Balea Mareira, forte e intensivo,
non afastrado do lugar

do Colexio de As Bizocas.
Bizocas na que enchen a sabiduría
a nenos e mozos,
Bizocas de verán aberto a intensidade,
da lus fonda e  penetrante,
xente case  espida que camiña lenta,
ao longo da estrada a beira do mar,
Campings abertos, namentras o lugar sinalado
non agacha o poderío da sua fonda belleza.
Areas  claras de praias lindas que o vento ergue
sen rumbo  fixo  que se perdenran nos remuíños

do vento que se perde polas esquinas,

e penetra furioso polas feridas fendas,
namentras os piñeiros dobránse,
no furioso inverno endemado,
e a auga do mar bravo asulaga
os espazos aereos das rúas estreitas,
o fermoso can, pastor alemán
ladrada de xeito enfadado
de ladrigo grave correspondente.
Insuflaba o vento

polas feridas  das fiestra e mirar
o esbaramento

de pingas de auga chorosa,
namentras os vidros

eran unha fonte de humidade constante;
dibuxei un corazón  grande

de amor fondo na palidez superficial,
do vidro empañado de auga condensada,
vidro neboento cuberto de interrogantes diversos,
e  na miña man inesperta descansaba sobre 
as Flores do Mal, de Charles Baudelaire.
Funme metendo fondamente

na lectura dos seus poemas,
atraveseis oracións enteiras,

sentencias continuas

e xuramentos astutos

frases, proverbios, que sei eu!
Mentinme dentro de todas as letras
e rematei recitando os seus versos
e remateime nun lugar escuro

ateigado  de poetas e pintores diversos,
en Mont Martre, sen sair de Balea Marítima.

Xa dícían, os vellos lugareños onde o vento bruaba
namentras na area da brancas areas, durmían,
as dornas un soño fondo de inverno invadido

pintadas de tristura negra.
De cando en vez aviscábase a potente lus
do faro de Ons, entre os ventos asubiantes e penetrantes,
que con forza ilimitada pechaba a branca porta,
da Casiña Azul, onde os versos nacían,
e a lectura de poetas diversos,
era un rito constante para  o poeta senlleiro
afastado do mundo, namentras o cans Rons,
mirábate con  rostro interrogativo, de novo,
como se si che quixera decir:
que che pasa, meu, ou ti que tes tío?
Despóis das súas preguntas pares

puña a parte de abaixo do seu fuciño longo,
enrriba das súas potentes

patas longas e estreitas,
eu seguía coa lectura de Baudelaire,
perdido de maldicións

e visitando os lugares bohemios
parisinos, namentres

un acordeon vello e fermoso
descansaba enrina dunha mesa senlleira,

Miguel   Dubois.

Advertisement