Carencia de decencia: indecencia
Posted on: 23/11/2012
Pontevedra, ao 23 de Novembro de 2002
CARENCIA DE DECENCIA:
INDECENCIA
Que nome absurdo é deducir a CARENCIA,
O que non hai ou e que se perdeu.
Carencia de amor tenro,
E a dor ferida de morte absurda.
Carencia e a demencia,
A falla do sentido común,
O abuso constante
Aos seres humanos necesitados.
Carencia de agarimo pedido,
E un rexeite ao amor comprendido.
Hoxe en día a carencia fai-se
En forma de abuso brutal.
En forma de despido rápido.
En forma de doloroso deshaucio,
Unha política temeraria
Daqueles banqueiros ususeiros,
Que carecen da dignidade
Humana necesaria.
Carencia son as leisies inhumanas,
Da carencia das medicinas,
Máis elementais para os seres humanos.
De que xeito brutal e abominable,
Chega a deshumanización
Dos seres humanos. Temos de todo
E non temos de nada e posúen,
Un si lenzo frío de morte provocada.
Carecen de tanto, porque
Arrincáronlles as gañas de vivir,
Namentres os seus corazóns feridos
Choran pingas de sangue pura.
A vida enteira non é un xogo común.
A vida non é unha mera distracción.
A vida é a mesma vida enteira,
Que fomos tecendo
Ao longo do tempo morto.
Basta xa, de absurdos sufrimentos
Ou basta xa, da creación
Das absurdas fábricas da dor.
A vida é a verdade inversa,
A vida non é un cacho de felicidade.
Que é a vida se non vivo?
Que é a vida sen un berro libre?
A vida, por veces,
En estado de carencia continua.
Impoñen tantas carencias
E medra a dor innecesaria.
Míguela Déboos.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta