Cóntoche, Pilar
Posted on: 12/10/2012
Pontevedra, ao 12 de Outubro de 2012
CÓNTOCHE, PILAR…………
Pontevedra, ao 12 de Outubro de 2012
CÓNTOCHE, PILAR…………
Miña Benquerida Pilar,
Vou mirando como pasa a vida enteira,
Achegado a unha total indiferenza,
Aos actos que menosprécea o arte político
Da democracia. Todos queren lucirse
Creando códigos pena les insensatos,
Que farán máis insoportable
A vivencia dos con deados a soportar.
Os pesos das cadeas, facedoras de
Máis delincuencia. Porque non
Facer centros de rehabilitación socia.
Desfacer a pluraditade das nacionalidades
Históricas, sen sentido algún.
Parece ser que queren fa cere Unha,
Unha única e abolir a pluralidade a diversidade.
Dáste de conta da torpeza máxima,
Da negación da pluridentidade,
Da idiotez da absurdo facto,
Da dexeración política constante,
Por mor da maldade concreta que desvía
A verdadeira realidade plural.
A ignorancia vai servida en bandexas de luxo
E convir ten ao verdadeiro na falsidade pura.
O populismo puro e duro arrinca
As necesidades elementais dos necesitados,
Namentres as mentiras odiosas,
Camiñan polos camiños negros.
Que verdades desvirtuadas inventan,
Pero, fundamentan aman, inmensamente
O verbo restar e quito de aquí,
E quito de aló e nada fica en pe,
Namentres moitas parados comen
O alimento nos comedores sociais e fríos,
Os ricos medran sen mirarlles a cara espantosa,
E o abuso continuo, como norma ou lei,
As absurdas leises mortas que inventan,
Vannos despersonalizado,
Quitándonos a nosa capacidade reflexiva,
Ou as liberdades máis elementais
E vannos arricando a liberdade
Cacho a cacho ou golpe contra golpe.
Criminal izan o dereito a ser libres,
Como o vento ceibo,
Coma a andoriña fermosa,
Que voa polos tellados escuros
Dos calexiños dos pobos mariñeiros.
Reclamo a dereito elemental a LIBERDADE,
Reclamo que a LIBERDADE enteira e verdadeira,
Atravese tódolos recunchos das nosas rúas
Porque se non somos libres,
Somos presos dos excesos alleos,
Das mentiras dos poderosos
Que encen de cartos inmerecidos
Seus puchos cheos de pura avaricia,
Namentres nós, sen motivo algún.
Somos os fillos auténticos
Da inmerecida miseria.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta